Begin november werden de eerste namen bekend voor de 2020-editie van Peel Slowly And See, vandaag wordt er nog een flinke schep bovenop gedaan met Shortparis (foto), Lena Hessels, Spoelstra, Kayla Painter, Melle en Neighbours Burning Neighbours.
Bij de eerste lichting zaten onder meer Isbells, Kefaya & Elaha Soroor, Personal Trainer en Ottla. Een divers gezelschap dat muzikaal nog verder vertakt met deze nieuwe acts. Voor deze tiende editie wordt er sowieso al flink uitgepakt. Zo verhuist het festival van de Leidse Schouwburg naar Gebr. de Nobel en Scheltema en worden de ambities die we dit jaar nog besproken met hoofdprogrammeur Mark Siera serieus.
Inhoudelijk zou dat wel moeten lukken met onder meer Shortparis, dat onlangs nog hoge gooien tijdens Le Guess Who?. Vorig jaar schreven we over de band toen hij op Welcome to The Village speelde: ‘Zoals Russische kunst weleens vaker de neiging heeft om behoorlijk intens te zijn, zit het ook in de genen van dit vijftal. Shortparis zet dan niet zomaar een ‘showtje’ neer, maar bouwt met koude grooves en een spastische en energieke frontman eerder aan een avant-gardistische performance. Een betere omschrijving is dan misschien ook ‘audiotheater’.’
Een andere act is Lena Hessels, die een wat duisterdere vibe naar het festival brengt met gesproken woord, zang, samples en mysterieuze gitaarpartijen. De betonnen Rotterdamse sound wordt tijdens Peel Slowly And See ten gehore gebracht door Neighbours Burning Neighbours, noisy postpunk die er geen doekjes om windt (check de video hieronder maar), maar ook Spoelstra die met zijn gitaar en een batterij aan effecten aan zal treden, de jazz-cats van Cykada, religieuze no-wave van Cantos Deus en de experimentele elektro-muzikant Kayla Painter. Hieronder hebben we het even op een rijtje gezet voor je, heb je er direct een goed idee bij!
Pile startte als het soloproject van Rick Maguire aan het einde van de 2000s. Hij bracht het akoestische Demonstrationuit en begon met het opbouwen van een band. Met de release van Magic Isn’t Real in 2010 was de formatie compleet en maakte Pile naam met een combinatie van donkere folk, post-hardcore en atonale noiserock. We vertellen je meer over de band in deze laatste feature over de acts van Indiestadt Festival, dat aanstaande donderdag 19 september plaatsvindt.
Met nieuwste en tevens zevende album Green And Graybewijst Pile nog niets aan ambitie verloren te hebben. De rauwe noiserock afgewisseld met intieme nummers klinkt nog steeds net zo passievol en Green And Gray is dan ook niet voor niets door Pitchfork bekroond is met een dikke 7,9.
Ondanks dat Pile altijd bekend heeft gestaan als een ‘Bosto-band’ is nu toch definitief besloten om naar Nashville te verhuizen. Het begin van een nieuw tijdperk voor de band, en ook een hevige inspiratie voor het nieuwe album, maar nog even wennen voor de enorm enthousiaste en loyale fanbase. Pile is een van die bands, maakt niet uit waar in de Verenigde Staten ze staan; er is altijd op zijn minst één iemand die elk woord mee kan schreeuwen. Vaak worden ze een ‘band’s band’ genoemd, vanwege de vele muzikanten die ook trouw fan zijn. Pile inspireerde de band Krill zelfs zo erg dat ze besloten een concept EP genaamd Steve Hears Pile In Malden And Bursts Into Tears uit te brengen. Het gaat over een personage dat zich depressief voelt, omdat hij weet dat zijn band nooit zo goed gaat zijn als Pile.
Wat Pile dan zo speciaal maakt? De drijvende creatieve kracht is frontman Maguire, die er heel wat eigenzinnige ideeën op nahoudt. Een vers-refreinstructuur zul je niet zo snel tegenkomen in een nummer van Pile. Dissonantie en rare timings daarentegen wel. Soms is het kwetsbaar en zacht. Andere keren is het luid en vervormd. Als songwriter weet Maguire weg te komen met een relatie tussen een mens en een aap als metafoor voor relatieproblemen en angst voor intimiteit op een verrassend kwetsbare manier.
Maguire legt zijn ziel graag bloot in een poging om zich te verbinden met zijn publiek. Green And Grayis een poging om daar nog directer in te zijn en nog eerlijker te zijn over de dingen die hij voelt. Het was ook het eerste album waarbij Maguire de complete vrijheid had om te schrijven. Na jaren hoefde hij voor het eerst geen werk naast de band meer te doen om zichzelf te onderhouden. Voorheen had hij altijd naar alcohol gegrepen om te schrijven, maar deze keer was er bewust voor gekozen daarvan af te zien en sober te werk te gaan. De frontman confronteert eerlijk zijn angsten, paniek en zijn neiging om zichzelf in kluizenaarschap te verliezen.
Nu, na twaalf jaar Pile, is Rick Maguire ook gegroeid en ouder geworden. Maar na al die tijd heeft de frontman vooral meer vragen gekregen over hoe hij interacteert met de dingen om zich heen en wat zijn plaats in de wereld is. Maguire is anno 2019 directer dan ooit.
Donderdag 19 september in Paradiso, met Algiers, The Blinders, Cassia, Peaking Lights, Penelope Isles, Pile, Spiral Stairs, Stars en The Stroppies.
Zaterdag 28 september Westelijk Havengebied Amsterdam
Aan het einde van de maand staat er in Nederland een gloednieuw festival op het programma: Pure&Crafted. Althans, voor ons dan: in Berlijn wordt dit motoren- en muziekfestival al langer georganiseerd en dat snappen wij wel. Erachter komen waarom? Wij hebben kaarten liggen voor Pure&Crafted!
Een tijdje terug kondigden we de eerste namen aan voor het festival, met onder meer SONS, Indian Askin, Swedish Death Candy en BAD NERVES. Later kwamen daar TAPE TOY, Blaudzun, Bad Touch, EUT en Black Mirrors nog bij. Wil je op je gemakt al onze muzikale tips voor het festival nog eens doornemen? Lees hier ons redactionele artikel over Pure&Crafted terug.
Eind september wordt het bijzondere terrein in het havengebied een paradijs voor motoren-, lifestyle- en muziekliefhebbers: de drie pijlers van het festival. Nieuwsgierig naar het gevoel van een dagje Pure&Crafted? Check hieronder de aftermovie en scroll direct door naar de prijsvraag daaronder!
Tickets winnen? Wil je een dagje naar Pure&Crafted toe? Schroom niet om direct een mailtje te sturen naar ricardo@thedailyindie.nl. Doe dat vóór 26 september en dikke kans dat jij met je beste vriend of vriendin een dagje toffe bands en motoren kunt checken.
Maanden hebben we afgeteld naar Misty Fields en afgelopen vrijdag besloten twee van onze fotografen richting Asten-Heusden te gaan om het festival vast te leggen. Het resultaat is een flinke trip in het bos van het nationale park waar het festival wordt georganiseerd.
Ab Al-tamimi en Sabrine Baakman legden Misty Fields op de gevoelige plaat en zagen daar onder meer Crows, LOVE COUPLE, Gold Star, Steve French, Faux Ferocious en SONS. Laat je hieronder meevoeren op de uitgetrokken flitslichten van onze fotografen en geniet nog even na als je er was. En anders: zet hem in je agenda voor volgend jaar!
PopMonument 2019 13 & 14 september
In Bergen op Zoom zijn ze klaar voor PopMonument! Het festival dat op 13 en 14 september in de Brabantse stad wordt georganiseerd, heeft opnieuw een mooie muziek-mozaïek gelegd. Wij nemen je in dit artikel mee door het programma!
Voor deze editie werden eerder al Jan Verstraeten, Scram C Baby, Under The Surface, Things I Can’t Control, Compro Oro, Mozes and the Firstborn, Nouveau Vélo, Robin Kester, Polly & Bruce, Magnapop, Dirk., Love Couple en Kel Assouf aangekondigd. Daarnaast is er tijdens het festival onder meer een goede vinylmarkt en worden er meerdere expedities georganiseerd.
PopMonument kunnen we met recht een ontdekkingsfestival noemen. Niet alleen voor de nieuwsgierige muziekliefhebber, maar ook zeker voor cultuursnuivers. Niet voor niets heet het festival ‘Pop’-‘Monument’, aangezien veel shows plaatsvinden op bijzondere locaties van de historische stad. Onder meer in Markiezenhof, Synagoge, Gevangenpoort, Provoosthuis, Bibliotheek het Markiezaat en de Gertrudiskerk kun je de line-up van 2019 in actie zien.
Neus hieronder vast door het blokkenschema, dan heb je een goed idee wat er allemaal te beleven is op 13 en 14 september.
Klik op het blokkenschema voor een vergroting!
PopMonument-vrijdag De vrijdagavond van PopMonument klapt er direct goed in en wordt geopend door punkpopgezelschap Harker, dat de oversteek maakt uit Brighton. Het laatste wapenfeit van de band is het album No Discordance uit 2018. Dikke kans dat de band nog wat nieuwe melodieën en fuzzy solo’s gaat laten horen in Gebouw-T. Prima opwarmer voor liefhebbers van bands als The Gaslight Anthem.
De volgende jongensgroep haalt zijn inspiratie uit het land van hun programma-voorgangers, alleen komen de britpoppers van PEER van andere eilanden en wel het Zeeuwse. Geen onbekende band voor ons, zo lieten we al twee keer een video in première gaan en schreef de band zelfs een verslag voor onze site over hun avonturen in Liverpool. Om je een beeld te geven, wij noteerden eerder: ‘Single Emily is onwijs puik geproduceerd, doet precies wat het moet doen en niets meer/niets minder. De Noord-Engelse tongval windt zich om de spaarzame instrumentatie heen en de lome gitaarriffs klinken als een warm huis na een pittige Engelse regenbui. Alles wat je zoekt in een op Britse leest geschoeid popliedje.’
Afsluiter van de avond is een zware jongen: niemand minder dan de jaren negentig-helden van Magnapop. In 1993 stond deze band nog/al op Lowlands en nog steeds blaast ‘ie met veel plezier en met volle vaart door onze Lage Landen. De grungende nineties zijn hipper dan ooit en Magnapop zal tijdens PopMonument laten zien ‘hoe het ook alweer moet.’
Foto: Renate Beense
De zaterdag van PopMonument Op de zaterdag is er een hele hoop te doen en is het daarom maar goed dat het festival het schema heeft verdeeld in een middag- en een avondprogramma. Zo draaien er in de middag DJ’s bij het Markiezenhof, is er in de Bosstraat een vinylmarkt vanaf 11:00 uur en laten we de expeditie ‘Plekken van Plezier’ – inclusief liveacts -aan de fantasie van onze lezers over.
Vanaf 20:00 uur komt de vaart erin tijdens de zaterdag van PopMonument en direct met headliner Novastar. Joost Zweegers zal in het schitterende theater De Maagd een bijzonder solo-optreden geven. Ondertussen gaat daarmee ook het vrij toegankelijke gedeelte van PopMonument open met het first-world-problems-project Nele Needs A Holiday. Een soort Vlaamse doowop-versie van Mer0l, die overigens later op de avond om 00:30 uur is te zien in Gebouw-T.
Voor het muzikale experiment moet je om 21:00 bij Under The Surface zijn, het project van jazzvocaliste Sanne Rambags die dit jaar trouwens nog een Edison won. In de Gertrudiskerk laat ze horen waarom, en we kunnen je vertellen: dat klinkt behoorlijk indrukwekkend. Daar niet voor onderdoend, volgens ons, is Robin Kester. De muzikante die tweemaal (21:45 en 23:00 uur) in de Synagoge speelt en niet te missen is als een van de fascinerendste singer-songwriters van dit moment. Wij openden ons jaar aan de hand van een interview met Kester en de première van haar videoclip bij Peel The Skin, de single die is te vinden op haar net zo genoemde EP. In dat artikel vertelde ze: “Ik hoop in 2019 dat ik mij nog minder laat tegenhouden door onzekerheden en dingen gewoon ga doen.” Tot nu toe gaat dat erg goed, Kester speelde dit jaar op Tweetakt, Motel Mozaique en werkt samen met Marien Dorleijn van Moss. Niet slecht!
Foto: Sabrine Baakman
Mozes and the Firstborn dan, die jongens spelen om 22:00 uur in het Provoosthuis en het is misschien maar slim om daar even heen te lopen, aangezien de band deze week liet weten dat eind december de (voorlopig) laatste show gespeeld zal worden…! We moeten zeggen: dat deed een beetje pijn om allemaal te lezen. Mozes is absoluut een van Nederlands beste bands, zowel in de studio als live. Zo schreven wij vorige maand nog over de goede sfeer tijdens een show van de band (en overigens een van de beste shows die we dit jaar zagen): ‘Met werk van het nieuwe album Dadcore en een behoorlijk groot aantal nummers van het debuutalbum uit 2013, lijken we wel op een uit hand lopend Amerikaans tuinfeest te zijn beland waar je elk moment iemand van een dak het zwembad in kan zien duiken.’
Op naar het Markiezenhof daarna, voor een frisse duik met niemand minder Jan Verstraeten. Een grote tip die we je niet willen onthouden! Dit jaar interviewden we deze Vlaamse indiepopper, die er voor ons ‘ineens leek te zijn’. En niet zo’n klein beetje ook, het talent druipt aan alle kanten van deze muzikant af. Alles wat hij doet, is compleet gestileerd; met prachtige foto’s, liedjes en videoclips. Het is duidelijk dat Verstraeten niets aan het toeval overlaat, dat zagen wij eveneens toen we het levenslicht mochten laten zien aan zijn single Can It Be: ‘Van een aangenaam duistere en geborgen plek, waar ineens de gordijnen open worden getrokken en zich een liedje ontvouwt in een schimmenrijk met duizenden grijstinten’, schreven we. Kruip om 22:30 uur lekker in de armen van Verstraeten en laat je meevoeren naar zijn bijzondere wereld.
Om uit de droomwereld van Verstraeten te geraken en langzaam de nacht in te bewegen, staat Kel Assouf om 23:15 uur op het programma in het Markiezenhof. Meng Black Sabbath met traditionele desertrock en je komt in de buurt van de muziek die de uit Niger afkomstige Anana Harouna maakt met zijn band. Krijg hieronder een sidderend voorproefje. Tik met Kel Assouf een hete Bergse nacht aan.
Ondertussen gebeurt er nog van alles in het ‘groene en gratis’ programma van PopMonument. Naar ‘La Pucelle’ komt een brede selectie Nederlandse bands die je kunt zien in het Oude Stadhuis, Die Twee, De Ponderosa en ’t Groene Paard. Te zien zijn onder meer de ervaren lieden van Scram C Baby, die harder lijken te indierocken dan ooit. Kom luisteren naar de songs, sound en soul van deze Amsterdammers, die een van hun laatste shows van het jaar spelen.
Verderop zullen in Die Twee de Vlaamse outsiderpoppers van Dirk. aan het werk gaan en dat is zonder twijfel een van onze grootste tips voor PopMonument. Met de plaat Album laat de band ‘je huilen terwijl je headbangt.’ De band verslapt nergens, gaat bovenop je zitten en neemt je mee in een wereld vol existentialisme, millenial-angst en daarbij de nodige humor. Geschikt voor fans van Japandroids, Car Seat Headrest en Pavement. En echt, ga naar die show!
Nog meer? Ja, lieve mensen: nog meer. Want als laatste willen we je LOVE COUPLE en Nouveau Vélo niet onthouden. De laatste is de meest door ons geïnterviewde band die er is en van de eerste band LOVE COUPLE mochten we zelfs zijn allereerste single Chinatown voor het eerst met de grote ronde wereld delen. Daarnaast stond de band vorig jaar op ons Popronde-podium. Nog steeds een bloedverslavende track die als een blinkend fluorescerend spoor door je aderen trekt. Onlangs liet LOVE COUPLE via ons de nieuwe single Find Martin los op de wereld en wat blijkt: de band heeft er kennelijk nog veel meer in huis!
Door tot zondag! Voor de echte bikkels gaat PopMonument door tot zondagochtend, of begint die daar, en wel met Polly & Bruce. Je gelooft het niet, maar vorig jaar lieten we ook van dit dynamische duo nog een video in première gaan. In de Stay Okay zullen de twee hun country-noir in een bijzonder intieme setting laten horen, misschien wel bij je op/in bed!
Na dit muzikale ontbijt kun je overigens nog de hele dag op expeditie door de stad. Geniet ervan!
Psycho Mind Festival 20 & 21 september 2019 Tilburg
Liefhebbers van postpunk, garage, psychedelica, surf en rock-‘n-roll beleven goede jaren. Niet alleen uit eigen land, maar van alle kanten lijken de bands ons land binnen te stromen en 20 en 21 september is Tilburg het putje waar alles zich verzamelt. Wij geven je bij dezen de insidertips voor Psycho Mind Festival!
Een lekker DIY-pubfestival dat voor de derde keer in Tilburg wordt georganiseerd. Afgelopen jaren waren onder meer bands als Mozes And The Firstborn, Equal Idiots, BlackWaters, Is Bliss, Bleeding Knees Club, Mind Rays, Iguana Death Cult, Birth Of Joy, Indian Askin en Mexican Surf te zien, dit jaar liegt het programma er wederom niet om.
Vrijdag De vrijdag is een overzichtelijke, maar bijzonder fijne avond, die geopend wordt door Mermaidens, de band die waarschijnlijk de langste reis heeft gemaakt. Deze Nieuw-Zeelanders brengen hun muziek uit via het legendarische Flying Nun Records en komen 6 september met hun derde album op de proppen. Het trio rekt de grenzen van zijn sonische grenzen nog verder op Look Me In The Eye. Geïnspireerd door bands als PJ Harvey, Warpaint en Marika Hackmann creëert de band zachte en pastelgekleurde geluidslandschappen.
Nouveau Vélo dan, oeh: een lokaal pareltje. De drie heren volgen we al zolang ons platform bestaat, want deze jeugdvrienden hebben al vele levensfases met elkaar gedeeld. Daar kwamen geweldige platen uit, zoals Daze, het zelfgetitelde debuut en Reflections. Over dat laatste (en alle andere trouwens ook) interviewden we de band twee jaar geleden nog. Dat de band nu weer gaat spelen is wat ons betreft een goed teken, achter de schermen zal er dan vast nieuwe muziek aan het borrelen zijn.
Om elf uur precies slaat Frankie And The Witch Fingers zijn vurige garage-set af. Het viertal uit Los Angeles trekt een partij fuzzige distortions open waarmee het inmiddels al vijf albums dichtsmeerde. Het laatste is het dit jaar verschenen ZAM, een bloedzuigend lekkere plaat die wordt onderstreept met een knetterende liveshow. Meer weten over de band? Lees hier nog eens ons interview met frontman Dylan Sizemore.
Als afsluiter van de vrijdag is Psychotic Lumberjacks, de Leeuwarder desertrock-band die zijn inspiratie haalt uit bands als King Gizzard, De Staat, Nine Inch Nails en Swans. Progressieve garage noemt de band het zelf, die te horen is op het vorig jaar verschenen album Solipsism. Haal wat biertjes en blijf dus nog even plakken.
Klik op afbeelding voor een vergroting!
Zaterdag Op 21 september staat een volle dag gepland in de locaties Cul de Sac, Bar Leonardo en Miss Bien Chanternel. Als zaterdag-opener mag Abdomen aftrappen, de Friese band die vorig jaar Popronde sloopte en met Emetophobia een angstaanjagend album opnam met de producer van onder meer Eagulls en Pulled Apart By Horses. Lekker vroeg pieken, dus!
Later op de zaterdag zien we Scott Yoder, een muzikant uit Seattle die jouw speciale aandacht verdient. De door Burger Records getekende muzikant die je mogelijk wel herkent van zijn vorige en trippend harde garage-band The Pharmacy. Zo niet, dan wordt het hoog tijd om Yoders discografie eens aan te slingeren. De invloeden van de witgeschminkte troubadour gaan van Moon Duo tot Kurt Vile, Angel Olsen, T. Rex en Psychic Ills, zijn liedjes zijn ergens te vinden tussen dat rijtje artiesten en degene waar hij al eerder mee optrad: Fleet Foxes, Ty Segall, Black Lips en Kevin Morby.
Zijn laatste release was de dubbelsingle Silver Screen Starlet, vorig jaar bracht hij het album A Fool Aloof uit, een plaat vol glamrock en glitterfolk. Zijn liveshows zijn otherwordly en theatraal, dynamiek en explosief. Met een band vol hopeloze romantici pakt hij over de hele wereld zalen en festivals in met zijn mysterieuze bewegingen, klanken en zanglijnen. Dit muzikale rookgordijn wordt de lucht in gespoten in Cul de Sac om 20:15 uur.
Een andere verrassing van de zaterdag zal ongetwijfeld Tempesst worden, de Australische en in Londen wonende band die nostalgische sixtiespop mengt met seventies-psychrock. De band zal Miss Bien Chanternel veranderen in een blinkend strand, waar je de golven uit elkaar hoort spatten op het zinderend hete zand. Tempesst is overigens bezig met het maken van een album (check hier de laatste single), vergeet vanaf 20:45 uur geen voorproefje te nemen tijdens Psycho Mind.
De avond aftoppen met Crows of met Paracetmøl? Het kan gelukkig allebei! Crows staat van 21:45 tot 22:45 uur als enige band geprogrammeerd, om daar het begin dit jaar verschenen debuutalbum Silver Tongues in geuren en kleuren te komen vertolken. Of nou ja, kleuren? De muziek van de Londenaren is duister en meedogenloos. De jongens zijn lekker ingespeeld, eerder was de band al te zien op festivals als Valkhof, Kliko Fest, Best Kept Secret, Left of the Dial: you name it.
Nog even over Paracetamøl: van deze Arnhemse band lieten we eerder dit jaar nog een zeer overtuigende video in première gaan. Daar schreven we over: ‘Een manier om de muziek van de band te omschrijven, is naar eigen zeggen ‘rauw en echt’ door je beeldscherm en speakers te pompen. Het is goed gelukt, moeten we zeggen, want de band staat een partijtje te rammen en te zweten, kanonnen. Dit zouden we altijd wel willen voelen bij bands!’ Je bent gewaarschuwd: om 22:45 uur trapt de band af in Bar Leonardo.
Met weersvoorspellingen die als donderwolk boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.
Terwijl het gebrek aan slaap en de katerige effecten van allerhande genotsmiddelen langzaamaan de overhand neemt van de corpora van de Lowlanders, breekt de op papier de dag aan die indie-technisch niet de sterkste van het festival is. Desondanks herbergt de zondag wel een paar echte hoogtepunten die recht doen aan de diversiteit in leeftijden van het publiek. A$AP Rocky schijnt echt te komen, de oudgedienden van New Order sluiten de Bravo af en uiteraard staat de afsluitende show van long-time TDI-favoriet Tame Impala omcirkeld op ons blokkenschemaatje. Want de nieuwe plaat van Kevin Parker mag dan uitgesteld zijn, we willen wel nieuwe muziek horen. Dat deden we ook, maar anders dat we verwachtten. Daarover later meer.
Willem
De zondag komt voor ons wat traag op gang. Je kan wel naar een (erg) vroege show van Julia Jacklin, die we al regelmatig de hemel in prezen bij TDI. Daarna kun je in de Bravo de de gladde neosoul van Honne, waarna Willem, die we al uitgebreid beschreven na zijn show op Noorderslag begin dit jaar, een dag na zijn verrassingreünie met Twan van Steenhoven (The Opposites dus) in de Sexyland, nogmaals de tent om zijn vinger windt. In de Heineken staan opkomend Egyptisch-Belgisch talent Tamino, van wiens falsetto je moet houden en het altijd degelijke Jungle By Night. In de X-Ray staan Belgische rapsensatie Zwangere Guy en Turnstile, dat een energieke, maar ontzettend platte nu-metal-achtige show speelt.
Zwangere Guy
In de India-tent spelen dan wel indie-darlings Whitney en Pond. Die laatste begon als een afsplitsing van Tame Impala (inmiddels is alleen toetsenist Jay Watson nog in beide gelederen te vinden; Kevin Parker produceert nog wel de platen), maar waar die laatste band een jaar of vier geleden de pop-afslag pakte, bleef Pond gewoon het schutere, weirde neefje dat teveel magic mushrooms doet. Muzikaal dan, want al deed die beschrijving vroeger wel degelijk treffend voor frontman Nick Allbrook, hij blijkt zich te hebben ontwikkeld tot behoorlijk charismatische bandleider, een soort hybride van de stem van Prince, de bewegingen van Mick Jagger en de gezichtsuitdrukkingen van Thom Yorke. Ook is zijn band bizar goed op elkaar ingespeeld en lijkt weer een stuk rauwer en psychedelischer geworden, met heerlijk gillende gitaartjes van Joe Ryan, maar dankzij de cowbell-sound die je tegenwoordig zo vaak op festivals terughoort, wel ultiem dansbaar. Pond bracht dit jaar het grandioos overkeken album Tasmania uit, zijn achtste alweer, en als het langer-dan-normale applaus in de India een indicator is, heeft die plaat(en de rest van de discografie van de band) hier hopelijk hier wat nieuwe luisteraars gegenereerd.
Pond
Na het gigantische uit de klauwen lopen van het aanvankelijke gelegenheidsproject Moderat, doen de Berlijners van Modeselektor het alweer een jaartje of twee zonder hun buddy en stadsgenoot Apparat. In de chemie die Moderat zo succesvol maakte, durven we toch wel te zeggen dat die laatste het zwoele, onweerstaanbare element aan de muziek toevoegde. Modeselektor is nu naar eigen zeggen ‘back to basics’. Dat betekent voor het duo zoveel als: hakken en zagen, zoals te horen was op het dit jaar verschenen Who Else. Daar stonden weliswaar ook wel wat interessante samenwerkingen op, waar het duo altijd al een haarscherp gevoel voor heeft gehad. De Brits-Nigeriaanse rapper Flohio, die even voor deze show in de X-Ray stond, verwachten we sowieso wel op het podium. En inderdaad: halverwege krijgen we de chaotische trap-track Wealth voor ons kiezen. Daarvoor was ook al de Argentijnse producer Amparo Battaglia oftwel Catnapp op het podium geweest, om hun recente gezamenlijke single The Mover van zang te voorzien. Dat zijn highlights, maar verder is het vooral erg, erg lomp allemaal. “Fuck all zhe haters and zhe racists!” roept Sebastian Szary het publiek op – het is goed bedoeld, net als de visuals die continu oproepen tot verdraagzaamheid, maar voorzien van deze occult aandoende beukmuziek, is het bijna een Songfestivallesk slechte gimmick. We zijn overigens wel weer lekker wakker.
ModeselektorFlohio
Terwijl de waarschijnlijk ongewild, meestbesproken act van het festival A$AP Rocky de Alpha afbreekt (zijn we erg zuur als we vinden dat met het doorgaan van deze show een tikje een politiek statement gemaakt wordt?), gaan wij kijken wat Thomas Azier van zijn tweede Lowlands-optreden bakt. Op zijn meest recente plaat Stray dwaalt Azier verder weg van de innovatieve elektronische sound van debuut Hylas (2014) en topplaat Rouge (2017), en op Noorderslag vonden we ook live de spanning er een tikje uit. Maar toen was Stray net uit en we zijn inmiddels driekwart jaar verder, natuurlijk. Maar ook in de India pakt het ons niet helemaal, het is wat dertien-in-een-dozijn. Het contrast kan niet groter zijn als Red Eyes (van Hylas) en Gold (van Rouge) voorbijkomen: zoveel spannender, minder ongemakkelijk, het lijkt ineens wel een andere band. Het is te hopen dat zo’n overduidelijk getalenteerde artiest ooit het juk van zijn oude platen van zich af kan schudden.
We pakken nog een staartje van Black Midimee, dat meer dan prima klinkt in een schandalig slecht gevulde X-Ray – de band staat dan tijdens New Order en vlak voor Tame Impala dan ook zo’n beetje op de moeilijkste spot van het hele festival – voordat we ons dan toch naar de Alpha-tent bewegen voor de grote finale.
Black Midi
Het is alweer negen jaar geleden dat we Tame Impala voor het eerst op Lowlands zagen, destijds blootsvoets tijdens zonsondergang op het inmiddels verdwenen kleine Charlie-podium en met alleen een EP’tje en debuut Innerspeaker uit. Vanaf hier begon de zegetocht, die op Lowlands via een enigszins mislukt avontuur in de Alpha in 2013, twee jaar later in de iets kleinere Heineken tot een hoogtepunt kwam. Currents was net uit, waarop Kevin Parker definitief zijn voorkeur voor popmuziek durfde te omarmen en heel de wereld danste op Let It Happen.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en is er, afgezien van de twee singles Borderline en Patience (en vorig jaar een samenwerking met de Amerikaanse producer ZHU) geen nieuwe muziek verschenen. Dat Tame Impala dan toch de headlinerspot op Lowlands krijgt, valt het festival niet te verwijten: er had allang een nieuwe plaat moeten zijn. Maar Parkers perfectionisme, in combinatie met het het gebrek aan druk, dat een platenmaatschappij een inmiddels Grote Band als Tame Impala niet wil opleggen, resulteerde in een vertraging die niet concreter werd dan ‘volgend jaar’.
Tame Impala
Maar dan zullen we vast wel wat nieuwe tracks gaan horen, verwachtten we bij aanvang. We komen bedrogen uit, wat dat betreft. Als we de derde track niet direct herkennen, denken we even beet hebben, voordat het Led Zeppelin blijkt te zijn, een b-side van Lonerism. Beide nieuwe singles komen ook braaf voorbij, maar verder niets. Tenminste: halverwege wordt Why Won’t You Make Up Your Mind afgebroken (eerste reactie: what the fuck?) waarna vervolgens zowaar A$AP Rocky het podium op komt lopen. De link: A$AP samplede het nummer in zijn eigen track Sundress, waarna hij en de band ook nog de toepasselijke track L$D spelen. ‘I hope you realize how fucking special this is’, zegt Parker.
En inderdaad: deze artiesten op één podium gaat vast niet zo snel meer gebeuren. Wat dat betreft krijgt Lowlands zeker de headliner die het verdient. Maar toch voelt het wat obligaat en plat allemaal. Kevin Parker was altijd al enigszins ongemakkelijk op het podium, en hij probeert het echt wel tegenwoordig, maar het voelt allemaal erg afstandelijk en op auto-pilot, gericht op het sorteren van effect. Niet dat het niet werkt of niet indrukwekkend is: de show start direct met de grootste troef Let It Happen, inclusief confettikanonnen. Sowieso is het een visueel spektakel, met gigantisch veel backlight, lasers en lichtshow die in combinatie met de grootste finale van Apocalypse Dreams (de afsluiter voor de toegift) de trippy ervaring die we in 2015 hadden, wel terugbrengt. En tuurlijk: als de kids in de Alpha in de slipstream zo muziek meekrijgen die oneindig kwalitatiever is dan enkele andere headliners die we in deze tent voorbij zagen komen dit weekend, is dat uiteraard alleen maar een plus. Maar we voelen ons toch een beetje heartbroken om te zien dat een van onze favoriete artiesten aller tijden zo’n stadionact is geworden. Misschien lag het ook wel aan onze eigen verwachtingen.
Tame Impala
Maar het is slechts een piepklein smetje op een verder opnieuw memorabel Lowlands-weekend. Er is op dit festival ook niet zoiets als één eindconclusie te plakken, daar is het veel te divers en hoogstaand voor allemaal. Een kunnen we alleen maar heel veel respect opbrengen voor de inhoudelijke keuzes en hoe Lowlands altijd met de tijdsgeest mee durft te gaan, continu kleine verbeteringen aanbrengt en tegelijk nooit vergeet waar het voor staat. Of dat nu is door een boeking als Billie Eilish, New Order of Tame Impala is, of met de aandacht voor duurzaamheid, het verbeteren van het geluid in alle tenten (met name de nieuwe (?) subs in de Alpha deden hun werk goed) en andere randzaken.
Het betekent dat tegen het middaguur op maandag, wanneer de laatste strijders nog staan te dansen in 24-uursgebied de ArmadiLLow en de campings langzaamaan worden gereduceerd tot apocalyptische oorlogsgebieden met wegwaaiende doeken en karkassen van verlaten partytenten, we uitgeput maar extreem voldaan onze weg zoeken door de files op de achterafweggetjes van de Flevopolder. Tot volgend jaar!
Met weersvoorspellingen die als donderwolken boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.
Hield Biddinghuizen het vrijdag nog warm en droog, zo anders is vandaag: al voor het middagprogramma goed en wel begonnen is, heeft Lowlands al twee zware buien op zijn dak gehad en niks wijst erop dat dat vandaag niet vaker gaat gebeuren. Als je geen zin hebt om in de regen te staan bij tieneridool Billie Eilish, dé hype van dit jaar (of dat terecht is, daar lijken de meningen op de heuvels rond de Alpha verdeeld) en schijnbaar stijlicoon voor al ‘s werelds onzekere pubers met blauw/groen/paars haar, sta je droog in de X-Ray bij KÁRYYN. Niet dat heel veel mensen daar iets om geven: er staat hoogstens een handjevol publiek. Gemiste kans, want de Syrisch-Amerikaanse artieste bracht begin dit jaar het uitstekende The Quanta Series uit, waarop ze rouwt om het verlies van familieleden op haar geboortegrond Aleppo. Over haar verstilde ambient en tektonische drones samplet ze haar eigen stem continu met veel galm: het is vervreemdend, sfeervol en Björk-achtig weird, maar dan in a good way.
Het pubiek zoekt daarna wel massaal de droogte van de X-Ray op voor BODEGA. De band uit New York komt uit de koker van Parquet Courts (Austin Brown produceerde de laatste plaat Endless Scroll) en dan heb je de belangrijkste stilistische kenmerken van de band wel meteen omschreven. Met die lekker dreinerige staccato gitaarloopjes en intelligente, kritische teksten over de almaar toenemende invloed van social media en digitalisering, verborgen onder snedig cynische humor, is Bodega echt het kleinere, net iets minder recalcitrante broertje van de band van Brown, Savage en co. Het duurt even voordat de geluidsproblemen overwonnen zijn, maar daarna laat BODEGA zien dat het meer is dan een kopie. Op zijn best is het wanneer toetseniste Nikki Belfiglio met tamboerijn en cowbell de lead neemt en het allemaal net een stukkie melodieuzer en minder gitaargedreven is dan je in eerste instantie denkt.
We kenden Sharon Van Etten als ingetogen folkie met een klein geitenwollensokkenimago, maar in de India-tent heeft de artieste uit New Jersey een doorzichtige blouse en leren broek aan. Niet heel onverwacht: op haar plaat Remind Me Tomorrow van begin dit jaar liet Van Etten al horen niet meer bang te zijn voor het grote gebaar. Op Lowlands lijkt het af en toe wel alsof ze een stadionsound ambieert, met dik geplamuurde gitaren en drums. Dat sorteert natuurlijk makkelijk effect, maar gaat wel een tikje vervelen op den duur. Het is dat Van Etten meer talent in haar kleine teen heeft dan menig muzikant in zijn of haar hele lijf, anders zouden we zeggen dat we haar liever weer klein en ingetogen zien. Genieten geblazen is het wel.
Ook ‘volwassen geworden’: The Vaccines, dat tegelijk met Sharon Van Etten optreedt in de Heineken-tent. Je vergeet soms dat debuutplaat What Did You Expect From The Vaccines al uit 2011 stamt. De band uit Londen zag bovendien de hele wereld als support voor onder andere Arctic Monkeys, Muse, The Rolling Stones en Red Hot Chili Peppers. Dan is het wel logisch dat je ouder en wijzer wordt en niet die snotty garagepunk van weleer meer maakt, maar gewoon een soort degelijke dad-rock, zoals op het vorig jaar verschenen Combat Sports. Gelukkig is Justin Young nog steeds wel een charismatische frontman met een soms maniakale performance, wat het best te zien is wanneer hij als doorgeslagen psychopaat aan de camera’s van de Heineken hangt tijdens hitje Wetsuit. Verder kunnen de vuisten der herkenning regelmatig de lucht. If You Wanna, Norgaard, Post Break-up Sex: stiekem heeft de band best veel tijdloze songs op zijn repertoire. Wel een tikkeltje wrang is het om een degelijke gozer als Young, die zo voor de klas kan, de teksten van de oudere nummers te horen zingen: die gaan toch vooral over niet of nauwelijks volwassen meisjes.
En zo heb je, als Juice Wrld of (overigens een prima show) Anderson .Paak niet je ding zijn, toch stiekem al een hele hoop degelijke gitaarbands gezien op de zaterdag van Lowlands. Het is tegen het einde van de middag, dat moment waarop de vermoeidheid toch je benen insluipt, aan IDLES om je weer even wakker te beuken, iets wat je rustig aan de groep van Joe Talbot kunt overlaten. De helft van de band draagt als eerbetoon aan de inmiddels enigszins verregende festivalgangers een regenponcho, waar Talbot wat spijt van heeft (‘Don’t wear a poncho on stage, that’s a stupid idea’), gitarist Mark Bowen heeft zelfs alleen zijn onderbroek eronder aan. We hebben IDLES al vaak aan het werk gezien, en dat stelt nooit teleur, maar vandaag gaat de band wel echt op standje elf.
Met name Bowen ligt vaker in, op en tussen het publiek dan dat ‘ie op het podium staat, hij speelt een medley van Sinead o’Connor en Celine Dion, initieert een cirkelpit en een wall-of-death, en – jammer – verordent een sitdown tijdens I’m Scum. Het is zo’n chaos dat je je zou kunnen afvragen of ze niet gewoon allemaal knetterlam zijn, als ze niet zo retestrak zouden spelen. IDLES heeft oprecht plezier op het podium en spreekt zich goudeerlijk uit over allerhande sociale issues in de door de Brexit tot op het bot verdeelde UK. Sympathiek en boos tegelijk, wellicht wat chaotisch, maar we zien dit tien keer liever dan een gestileerde popact in de Alpha.
Jon Hopkins heeft ook weinig gestileerds nodig: twee dames met lichtstokken die de Engelse producer vorig jaar tijdens zijn show op ADE ook al vergezelden. En uiteraard zijn extreem psychedelische visuals, die naadloos aansluiten op de organische technosound van Immunity, volgens velen een van de beste platen van 2018. Hopkins werd er definitief Een Grote Naam mee, wat knap is voor een producer op wiens platen geen vocaal te horen is. In de Heineken blijkt het wederom prima te werken: het is moddervet, de visuele elementen werken sfeerverhogend, en door de organische sound klinkt het nergens kil of afstandelijk. Het is wel een tikje lomp. Hopkins heeft op plaat een bizar oog voor detail, iets dat verloren gaat in de muur van geluid die de grote tent wordt ingestuurd. Gelukkig kan hij altijd terugvallen op zijn talent voor timing, blijkt als in de finale met Everything Connected en Emerald Rush we alsnog met kippenvel op ons armen staan.
We zagen vandaag sterke optredens van oude bekenden en we lieten ons verrassen door nieuw talent, en het kan dan ook niet anders dan dat het aan de oude garde is om het reguliere dagprogramma af te sluiten. We skippen dan de Noorse stuiternerds van Boy Pablo ook maar even, want wat een keus: in de Heineken staat de inmiddels 79-jarige italo-legende Giorgio Moroder, in de India kun je naar vrijwel even legendarische The Smiths-gitarist Johnny Marr.
Maar voor ons komt alles bij elkaar wanneer de regen eindelijk plaats maakt voor een zwoel zakkende avondzon en The National in de Bravo-tent I Need My Girl inzet. De band speelt dit weekend zowel op vrijdag als op zondag als headliner op Pukkelpop – naar verluid met twee verschillende sets, maar vreemde keuze, zo niet een tikje een zwaktebod van het Belgische broertje van Lowlands. Wij moeten het met één show doen, maar wat voor een. Matt Berninger is flink afgevallen (hij wordt met elk jaar mooier oud) en heeft alle podiumschroom waar hij in het verleden nog op te betrappen was, van zich afgegooid. Hij oogt ontspannen en verlaat op een gegeven moment zelfs het podium en de tent, om al doorzingend wat selfies te maken met fans en even een nieuw wit wijntje bij een buitenbar te bestellen. We hebben te doen met die arme cable puller, die zich een slag in de rondte werkt om de frontman van voldoende kabel te voorzien tijdens zijn escapades.
Op de meest recente plaat I Am Easy To Find zingen voor het eerst in de twintigjarige (!) geschiedenis van The National gastvocalisten, allemaal vrouwen. Onder anderen Sharon Van Etten, die wel op het terrein rondloopt maar helaas niet langskomt voor een gastoptreden, en Kate Stables, die wel bij de band op het podium staat. Het paradoxale is, dat nu de eens zo introverte Berninger niet per se meer het middelpunt van de aandacht staat, zowel op de plaat als wanneer hij zijn band alleen laat op het podium, The National de ruimte lijkt te hebben om boven zichzelf uit te stijgen. De band is ontspannen, klinkt als een klok en is een genot om naar te kijken en te luisteren. De Bravo is sowieso dankzij het goede geluid en de vele led-schermen veruit de beste en meest sfeervolle tent van het festival en het is fijn dat Lowlands steeds vaker niet-elektronische acts hier neerzet. En wanneer dan een oranje streep avondzon door bomen de tent invalt, Berninger nog maar eens een rondje door het publiek maakt en I Need My Girl aan zijn vrouw opdraagt, staan onze nekharen toch wel weer even recht overeind, op een manier zoals dat alleen op Lowlands kan.
Met weersvoorspellingen die als donderwolken boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.
Tekst Robin van Essel Foto’s Tineke Klamer
Terug in de polder! Lowlands voelt altijd als thuiskomen, of je nou al een veteraan bent met 23 versleten polsbandjes om, of voor de eerste keer bent afgereisd naar Biddinghuizen. Het beste festival van Nederland slaagt er keer op keer in om enerzijds te voelen als een goed georganiseerd, warm bad, en anderzijds elk jaar veranderingen aan te brengen die ervoor zorgen dat het zelfs voor de meest doorgewinterde bezoeker toch niet voelt als herhalingsoefening. Hoe kan het ook: met meer dan 250 optredens, van geïmproviseerd straattheater via duurzaam restaurant tot absolute headliners. Er is vrij letterlijk voor ieder wat wils, iets dat zich overigens niet helemaal vertaalt naar de bezoekers: die zijn in 2019 nog steeds heel wit, hoogopgeleid en lid van de VPRO.
Verkeersinfarct Ook al vanouds: het verkeersinfarct op N306 donderdagochtend. Lowlands werd al steevast elk jaar drukker bezocht op de nog-niet-festival-donderdag, waardoor de organisatie een paar jaar terug besloot van de nood een deugd te maken en het terrein al een dag eerder open te gooien, zij het op wat lager volume (of als silent disco). Inmiddels kan bijna wel gesproken worden van een volwaardige festivaldag; desondanks is bij de gemeente aankloppen voor een volledige vergunning blijkbaar nog wat te gortig. Dat zou natuurlijk ook betekenen dat de bezoeker dan zou verwachten dat die dag dan ook volwaardig geprogrammeerd zou worden, met alle gevolgen voor budget (en ticketprijs) van dien.
Het leeuwendeel van de bijna zestigduizend bezoekers kruipt vrijdagochtend enigszins verbaasd uit zijn tentje: zonnetje, 25 graden? Wacht effe, daar hadden we niet op gerekend in wat vooraf door de mensen bij de KNMI werd gelabeld als: ‘extreem herfstachtige omstandigheden voor midden augustus.’ Maar de weergoden zijn Lowlands goed gezind: het blijft de hele dag droog. Sterker nog: het is gewoon lekker zomers.
Kan niet meer stuk, denken we wanneer we het terrein oplopen voor Girl In Red. Naar de tijdsgeest, waar Lowlands eigenlijk altijd al een haarfijn gevoel voor heeft gehad, durft het festival opvallend vaak relatief obscure Soundcloud-artiesten een podium te bieden, niet zelden de opmaat naar een Nederlandse of Europese doorbraak. De Noorse tiener Marie Ulven, die schuilgaat achter Girl In Red, was vorig jaar nog zo’n artiest, totdat de New York Times haar liedje I Want To Be Your Girlfriend oppikte en tot hit bombardeerde. Iedere generatie heeft zo’n rolmodel, die de angsten en onzekerheden van de leeftijdsgroep haarfijn weet te verwoorden en een dito publiek aanspreekt. Voor jou was het misschien Alex Turner of Snoop Dogg, Girl is Red is het voor het groepje pubers dat vooraan staat in de India, hangend aan Ulvens lippen en zichzelf naadloos herkennend in de vrolijke teksten over eetstoornissen, afwijzingen en zomerdepressies over van die typische Scandinavische, ongevaarlijke indiepoprock. Als je niet tot de doelgroep behoort, vraag je je wellicht af wat je hier doet (of word ik gewoon oud?).
Als de vrijdagmiddag van Lowlands een graadmeter is, gaat het blijkbaar goed met de Nederlandse muziekscene, want het programma wordt gedomineerd nationale acts. Terwijl rapper Donnie niet om aan te horen is in de Bravo (generatiekloofje ook weer zeker), Ronnie Flex met zijn Deuxperience-band de Alpha afbreekt, zijn we vooral verbaasd over de ontwikkeling die YIN YIN doormaakte. Van de obscure indie-emobandjes Baby Galaxy en Bounty Island, waar de band uit voortkwam, is niets meer te bekennen: de Maastrichtenaren rocken de Lima-tent van begin tot eind met hun vlotte oriëntaals klinkende funk. Heel authentiek is het allemaal niet, maar dat het werkt op een festival is zo zeker als de zonsondergang.
Zelfde respect en verbazing voelen we bij Meetsysteem. Het project van Ricky Cherim spotten we dit voorjaar voor het eerst op Motel Mozaique, bracht een prima debuutplaat uit op het Rotterdamse kwaliteitsdancelabel Nous’klaer (van onder meer Oceanic) en staat nu gewoon voor een volle X-Ray op Lowlands. Het succes is niet heel verbazingwekkend: Meetsysteem is een halve viralhit in de trant van LO-FI LE-VI of Karel, klinkt als gelijke delen Spinvis en Merol, maar dan met band, en zonder beffen. De melancholieke jaren tachtig-synthsoundscapes maken hier en daar (dankzij de bongo’s) een uitstapje naar de exotische sound, die ook bands als YIN YIN en The Mauskovic Dance Band zo populair maakt. Cherim heeft dezelfde, diepzinnige literaire teksten van Spinvis, maar niet zijn charisma, waardoor de verstilde ambient in eerste instantie niet helemaal lekker uit de verf komt bij het stief doorlullende publiek in de X-Ray. Wanneer met Vraag Je Af het tempo wat omhoog gaat en er blazers op het podium komen, pakt het wel. Het nummer houdt het publiek een spiegel voor over hun eigen verantwoordelijkheid voor klimaatverandering, en met enige festivalshame aan onze kant concluderen we dan maar dat het predicaat ‘viralhit’ Meetsysteem veel te kort doet.
Over viralhits gesproken. Ken je de Facebookpagina ‘Shit Towns Of Australia’? Daarop wordt elk dorp en stad in het land verbaal met de grond gelijkgemaakt, met als gevolg gefrustreerde, vaak hilarische reacties van de inwoners van de shit town in kwestie, tot aan doodsbedreigingen aan het adres van des schrijvers aan toe. Favoriete bezigheid van die pagina is het afdoen van die reaguurders als ‘bogans’, het Australische woord voor sjonnie, tokkie. En de drie boys van The Chats zijn zo bogan als je het maar gaat krijgen. Dat matje van zanger en bassist Eamon Sandwith verzin je niet, hoor. De band verwierf vorig jaar cultstatus met pubrockkraker Smoko (Aussie slang voor ‘smoke break’), maar liet op London Calling al horen meer dan dat hitje te zijn.
Het is snoeihard immer-gerade-aus rammen, blijkt als de band naar goed punkgebruik er in het eerste kwartier zeven tracks doorheen jast en nog tijd over heeft voor puberale praatjes over rukken, soa’s, zwartrijden en een ode aan Victoria Bitter (‘The best beer in the world’, aldus Sandwith, iets waar de meningen nogal over verdeeld zijn). De X-Ray dampt al met de onmiskenbare geur van zweet van begintwintigers die woensdag voor de laatste keer een douche hebben gezien, maar het tempo gaat wel snel vervelen. Kiss-cover I Wanna Rock N Roll All Night is de meest melodieuze track in de set – en dan is voor het publiek de vijftig minuten die ze moeten wachten op het hitje, ineens veel gevraagd. Na elk nummer wordt de roep om ‘SMOKO!’ in het publiek luider. The Chats staat hier dankzij die track, maar het is zoals zo vaak bij dat soort gevallen, ook direct zijn grootste kwelling. Niet dat die bogans daar zelf erg mee zullen zitten, trouwens.
Terwijl Two Feet – ook al doorgebroken via Soundcloud – in de India staat, blijven we in de X-Ray hangen voor PUP. De band uit Toronto is een van de leukste punkbands die we afgelopen jaar voorbij zagen komen. Muzikaal is het allemaal niet grensverleggend, maar de muziek die rechtstreeks uit een highschoolfilm van begin jaren 2000 lijkt te komen – denk SUM41, Blink-182 – is een fijne trip down memory lane voor ieder die terugverlangt naar alles wat mooi was aan de onschuldige tienerzomers op de middelbare school. Frontman Stefan Babcock heeft er zichtbaar lol in en springt regelmatig het kolkende publiek in. Als hij voor afsluiter DVP zijn gitaar afdoet en even hardcore punkfrontman speelt wordt het zowaar even dreigend, maar verder is PUP fijn en ongevaarlijk. De tijden dat dit soort acts zo keihard doorbraken zoals Blink-182 dat deed, zijn wel definitief voorbij, maar als er een band is die dat in zich heeft, is het PUP wel. Het is een aangename break van de boze Brexit-bands aan deze kant van de Atlantische Oceaan.
Daarover gesproken: op papier een van de indie-highlights van de vrijdag is Fontaines D.C. Wel een boze band en eentje die keihard ging afgelopen jaar. Na het uitbrengen van het waanzinnige debuut Dogrel, waarop de band de tijdsgeest in de grauwe, harde wanhoop van Dublin perfect wist te vangen, speelde het vijftal zich via Eurosonic en Motel Mozaïque de eredivisie van de Nederlandse festivals in. De band uit Dublin heeft inmiddels een ontzettend robuuste sound ontwikkeld, die op Lowlands de India-tent makkelijk aankan. Maar toch voelen we, net als op Motel Mozaïque in april, de magie die we op plaat horen toch niet helemaal. Frontman Grian Chatten ijsbeert gejaagd over het podium, maar de rest van de band is nogal statisch en afstandelijk. In een klein zaaltje is dat cool, maar in de grote tent slaat het toch wat dood. Gelukkig heeft de band met Too Real, Big en Boys In The Better Land zo’n fucking waanzinnige songs op het repertoire, dat er uiteindelijk toch voorzichtig een feestje gevierd kan worden.
We spraken begin dit jaar nog rond het uitkomen van album The Weight met Weval. In dat gesprek verklapte het Amsterdamse producersduo dat er een show op Lowlands aankwam, net als dat ze dit najaar ADE gaan openen in het Concertgebouw. Eerst moest het nieuwe werk van The Weight nog even helemaal kapot geoefend worden. We zeiden ooit over Weval dat het haarfijne gevoel voor timing dat Harm Coolen en Merijn Scholte-Aalbers samen hebben, met een volledige band niet helemaal lekker uit de verf kwam. Hoe anders is het op Lowlands anno 2019: Weval is waan-zin-nig goed op dreef in de grote Heineken-tent. Het is staat als een huis: strak, robuust, met volume, maar ook met ruimte voor improvisaties.
Naast het nieuwe werk van The Weight hebben ook oude tracks als Rooftop Paradise en Gimme Some, die inmiddels bijna als klassiekers aandoen, live een nieuw jasje gekregen. Het is volumneuze electronische muziek die op maat lijkt gemaakt voor een groot festival, maar het wordt nergens platte publieksmennerij: Weval speelt net zo makkelijk moeilijk verteerbare stukken ambient, of zelfs klassiek. De band heeft duidelijk alle spanning en prestatiedrang van zich afgegooid en die vrijheid doet meer dan goed. Sterker nog: we zijn vrij sprakeloos, als we na het optreden via een fijn housesetje van Honey Dijon de eerste officiële Lowlandsnacht in dansen.
Le Guess Who? 7 t/m 10 november, Utrecht
Begin november staat Le Guess Who? met een – de rest van ons leven blokkerend grote rode cirkel – in onze agenda. Daarom beginnen we nu al met het aftellen naar het Utrechtse festival, door elke twee weken de deksel van de schatkist te openen en een act op de snijtafel te leggen.
We beginnen deze reeks met Oorutaichi, een artiest die we hebben geselecteerd uit het gecureerde programma van Jenny Hval. De Noorse muzikante speelt haar eigen show Jenny Hval’s Practice of Love en heeft naast de eerdergenoemde en ondefinieerbare Japanse muzikant, gekozen voor Felicia Atkinson, Haco, Lasse Marhaug, DNA? AND?, Lolina, Lone Taxidermist presents BodyVice, Moon Relay, Richard Youngs, Sarah Davachi, Sofia Jernberg, Vilde Tuv, Vivian Wang en Zia Anger’s My First Film. Aan de hand van vier thema’s ontleden we deze Japanner en zijn muziek.
Wie is Oorutaichi? Jenny Hval gaat ons begin november flink in het diepe gooien met haar programma en met Oorutaichi hebben we een van de opvallendste en zonder meer kleurrijkste keuzes uitgekozen. Sinds 1999 is Taichi Moriguchi uit Osaka bezig met het maken van muziek, daartoe in eerste instantie aangezet door artiesten als The Doors, Aphex Twin en The Residents. Gemengd met de intensiteit van dancehall, begint hij te improviseren met taal en laat hij de melodieën uit zijn onderbewuste de vrije loop gaan.
Hij is onder meer frontman van de band Urichipangoon, wat je zeker eens moet checken als je het tof vindt wat Moriguchi solo doet, want onder de naam Oorutaichi debuteert hij in 2003 met het album Yori Yoyo. Het luisteren naar zijn soloproject is een beetje, ja, hoe leg je dat uit… Alsof hij geluiden heeft gemaakt bij het ronddraaiende wieltje als je Mac vastloopt. Zet bijvoorbeeld Futurelina maar eens op terwijl je ernaar kijkt en dan spreken we je zo dadelijk weer!
Drifting My Folklore Mocht je inmiddels terug zijn op aarde, dan vertellen we je nog iets meer over deze soort van Japanse versie van Animal Collective gemengd met Flying Lotus. Want na zijn debuut volgde de plaat en goede Oorutaichi-gatewayDrifting My Folklore die een paar jaar geleden nog opnieuw door Drag City uit is gebracht, met daarop een aantal tracks die op zijn debuut stonden plus een compositie van zijn Misen Gymanstic-EP.
Een album dat mogelijk het best samen is gevat in een reactie op Norman Records: ‘I’m not at all surprised that I just spent a good five minutes trying to work out what RPM Oorutaichi’s Drifting My Folklore should be played at. This is the kind of record that doesn’t really feel changed by speed: it’s too frantic, chaotic and endlessly colourful for you to be able to notice increments of anything, because everything is happening at once.’ Precies dat! Alsof je bent verloren in een eindeloze loop van Mario Kart’s Rainbow Road.
Genre- en grenzeloos De muziek is eerder weleens beschreven als een soort ‘goedbedoelde buitenaardse invasie met hyperarcade-geluiden’. Maar echt uit te leggen, je had het inmiddels al een beetje door, is Oorutaichi niet. Daarvoor moet je er eigenlijk gewoon eens in duiken en het ervaren. In een mooie documentaire van Japan Society NY wordt Moriguchi tijdens een show gefilmd en interviewen ze tussendoor de genre- en grenzeloze muzikant. Daarin vertelt hij onder meer: ‘Als ik muziek maak, dan wil ik altijd voorbij bestaande genres gaan en iets maken wat niet gecategoriseerd kan worden.’
Andere projecten Naast de muziek die hij als Oorutaichi maakt, heeft Moriguchi onder meer remixes geproduceerd van Shugo Tokumaru en I Am Robot And Proud. Dit jaar bracht hij met de bekende Japanse muzikante Wednesday Campanella het schitterende album YAKUSHIMA TREASURE uit. Een plaat die klinkt als het moment dat de aarde ontstond uit de Chaos en waar YouTube overigens een hele mooie documentaire over heeft gemaakt, inclusief Engelse ondertiteling.
Eerder maakte Moriguchi overigens ook nog eens muziek voor anime-films en muziek voor Masako Yasumoto, een Japanse danser in de voorhoede van de contemporaine dans. Het is een van de redenen waarom de muzikaliteit van Oorutaichi zo breed als de horizon op volle zee is. Moriguchi ziet wel waar zijn schip zal stranden.
Effenaar Eindhoven Vrijdag 23 & zaterdag 24 augustus
Volgende week daalt in Effenaar het grootste psych-, garage-, drone- en postpunkfestijn van Nederland neer. Tijdens Fuzz Club Eindhoven kun je helemaal uit je plaat gaan op alles tussen de meest kleurrijke en inktzwarte muziek die er te vinden is.
Eerder spraken we al met de kapitein van het beruchte Fuzz Club-label over de editie van dit jaar en daarna hebben we nog een ticketactie online gezet. Vandaag gaan we je helemaal bijkletsen over de line-up van het festival, want jongens en meisjes: wat is er veel te zien op 23 en augustus!
Kikagaku Moyo, Iceage, The KVB, Night Beats, Tess Parks, The Underground Youth, Froth, Les Big Byrd, Snapped Ankles, Whispering Sons, The Myrrors, Singapore Sling, Minami Deutsch, The Oscillation, 10 000 Russos, The Janitors en Medicine Boy: een greep van de namen die je kunt zien. We gaan je kriskras en audiovisueel meenemen door de programmering!
Beginnend met een aantal van de namen bovenaan het affiche: Kikagaku Moyo. De eerste is een stelletje Japanse psych-goden uit Tokyo dat al jaren fantastische platen uitbrengt en in Nederland inmiddels een grote naam is. Met het muzikale hoogtepunt House In The Tall Grass in 2016, leek de band zichzelf even te hebben overtroefd. Tot de band vorig jaar met het overweldigend sterke Masana Temples liet horen dat het simpelweg continu op de toppen van zijn kunnen werkt.
Het gevoel van deze band omschreven we eerder als: ‘De gitaartonen zijn even warm en troostend als de kop thee die je naast je bord hebt staan en toch net zo warrig als je hoofd dat een kwartier geleden nog in dromenland tussen de kussens lag.’
Nog lang niet bij de dertig in de buurt en toch lopen deze jongens alweer bijna tien jaar succesvol mee. Niet voor niets is de band een van de headliners tijdens Fuzz Club Eindhoven. We hebben het dan over de duistere en altijd-hun-ogen-dichtknijpende-mysterieuze postpunkheren van Iceage. De Deense band die wij vorig jaar nog spraken rondom de nieuwe en meest toegankelijke plaat tot nu toe: Beyondless. Fascinerende gasten, fascinerende muziek.
The KVB en Night Beats zijn ook van die bands die al jaren door blijven gaan met het releasen van sterke platen en maar beter blijven worden. We volgen ze al een tijdje, zo interviewden we The KVB lang geleden al eens tijdens het Liverpool Psych Fest en Night Beats nog tijdens Incubate in 2013. De shoegazers van The KVB trapten het gaspedaal vorig jaar nog flink in op Only Now Forever en Night Beats liet dit jaar met een nieuwe bandbezetting een compleet nieuwe sound horen met het album Myth Of A Man. Inclusief een bizarre groove die we totaal niet kenden van de band. Wat bleek, het album is opgenomen met oud-leden van Elvis Presley en Aretha Franklin…!
De Canadese Tess Parks werd ontdekt door niet de minste naam in de Britse muziekbusiness: Alan McGee, de oprichter van Creation Records en drijvende kracht achter bands als The Jesus And Mary Chain, Primal Scream en Oasis. De laatste plaat van Parks, Blood Hot, dateert inmiddels alweer uit 2013. Ze is dan vooral druk en bekend om haar samenwerkingen met onder meer The Brian Jonestown Massacre-frontman Anton Newcombe. Aan Skiddle vertelde ze onlangs overigens wel dat ze bezig is met een nieuw album, daar gaan we dan vast meer van horen tijdens Fuzz Club Eindhoven.
Een niet-te-missen act tijdens het festival is absoluut The Underground Youth, ondertussen een grootheid in de psych-scene en een band die de laatste tien jaar albums aan de lopende band uitbracht. Dit jaar verscheen van de Manchester/Berlijnse band nog Montage Images of Lust & Fear, een plaat die door Louder Than War werd omschreven als: ‘Post-punk intensity never sounded so supernatural.‘ Liefhebbers die het gat van The Birthday Party al een tijdje missen, doen zich er goed aan om deze discografie uit te pluizen.
Een persoonlijke favoriet van ons is Froth: ijskoude artpunkers die een album uitbrachten dat naar ons idee een beetje ondergesneeuwd is. Waaronder precies, is ons ook de vraag, want het in juni verschenen Duress is een ontzettend sterke plaat. De band uit Los Angeles ging eerder op tour met Interpol en Ride en bewees onder meer op Best Kept Secret in 2017 het in zich te hebben om door te stoten naar een volgend niveau. Hopelijk slaat de band tijdens Fuzz Club Eindhoven zijn vleugels helemaal uit.
Het middelste gedeelte van de Fuzz Club Eindhoven-programmring is ontzettend druk met bands als The Warlocks, de psychedelische drone-band uit Los Angeles die alweer twintig jaar meedraait. Of The Vacant Lots, die eerder samenwerkte met Anton Newcombe, ‘Sonic Boom’ van Spaceman 3 én Alan Vega van Suicide, die een van zijn laatste opnames maakte op het laatste album van de band: Endless Night.
Met Whispering Sons zaten we vorig jaar nog om de tafel om wat licht te schijnen in de duisternis van deze Belgische band, die op het moment echt knetterhard gaat en het ene na het andere grote festival aan gort speelt. Een ander hoogtepunt vindt ongetwijfeld plaats met de show van Snapped Ankles, de als boomstam verkleedde band die met Come Play The Trees een knetterharde synthpostpunk-plaat maakte die wel door het geluid leek te gaan. Dit jaar verscheen Stunning Luxury, met opnieuw een ritmische puzzel aan drumpartijen en repetitieve, kloppende synths die maar de hoogte in blijven stijgen. Deze band, serieus! Dit is de meest catchy en psychedelische act van dit moment.
Uit IJsland worden de gitzwarte, film-noir en dadaïstische heren die Singapore Sling vormen opgetrommeld. Een band waar wij twee jaar geleden een feature over schreven en waarin we Singapore Sling op de snijtafel hebben gelegd. Ook alweer bijna twintig jaar podia opblazend, dus daar mag je het nodige van verwachten. Omcirkel die maar vast in je mentale tijdschema.
‘Peddlers of heavy drones and fuzzed nightmares since 2004‘, is de manier waarop The Janitors zichzelf verkoopt en dat is een advertentie waar wij even bij blijven hangen. Voor het gemak bracht de Zweedse band dit jaar een overzicht uit zijn vijftien-jarige carrière onder de overzichtelijke naam 15 Years Of Fuzz And Folköl. Nou, hoe makkelijk wil je je huiswerk kunnen doen?
Medicine Boy is dit jaar opnieuw van de partij in de Lichtstad, een herkansing voor de mensen die de band vorig jaar gemist hebben. Het Zuid-Afrikaanse duo haalt zijn inspiratie onder meer uit Spiritualized en Nick Cave. Onder meer op het laatste album Lower uit 2018 komt er een bijbehorende mythische duisternis naar voren, met sombere en openhartige vocalen, een sprankje licht aan het eind van elke zin en een draaikolk aan synths en duivelse gitaarmuren.
Keiharde psychnoise is er voor de liefhebbers met The Gluts en ‘kom-ik-ooit-nog-uit-deze-trip-psych’ is er in de vorm van The Oscillation (die we in een ver verleden weleens interviewden). Een groep waar we eerder dit jaar nog over schreven: ‘Oneindig rondtollend in een onbekend en hypnotiserend universum’, zijn de Japanse krautrock-stuwers van Minami Deutsch. Onze feature over de band lees je hier.
Denderende Chileense psych: vrees niet, die is aanwezig met Vuelveteloca en dan nog een laatste tip die we je mee willen geven: Les Big Byrd. Waarover Fuzz Club-baas Casper Dee ons onlangs vertelde: ‘Ik kijk erg uit naar Les Big Byrds, ik vind het album Iran Iraq IKEA geweldig en dat zou zomaar een van de hoogtepunten kunnen worden.’ Zeg achteraf niet dat we het je niet verteld hebben!
Fuzz Club Eindhoven-playlist De hele line-up achter elkaar horen in één grote lijst? Het festival heeft een playlist van bijna drie uur samengesteld waar alles acts in te vinden zijn!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
