Interview

Dromend de wereld door met Jan Verstraeten: “Ik verstop mij niet meer, hoef niet meer te kiezen”


13 april 2019

Voor velen is de Vlaamse Jan Verstraeten nog onbekend. De Morgen beschreef hem zelfs als een talent dat uit het niets kwam en begin dit jaar kwam pas zijn eerste single onder zijn eigen naam uit. Daar ging veel aan vooraf. Hoe klom de vlinder die Jan Verstraeten heet uit zijn cocon?

“Eigenlijk vind ik dat het proces er niet echt toe doet”, vertelt hij schuchter. Schijnbaar onbewogen nipt hij aan een kop thee. “Waar het om gaat, is dat ik nu onder mijn eigen naam iets naar buiten durf te brengen.” Dat gegeven is inderdaad bijzonder: jarenlang noemde de muzikant zich Charlie Jones of kortweg Charlie. Maar Verstraeten groeide door: “Ik heb een eigen stijl ontwikkeld en daar waren veel kleine stapjes voor nodig.”

Soundtrack voor je roadmovie
Die stapjes bestonden naast Charlie Jones ook uit bijvoorbeeld een funkband, waarvoor de Antwerpenaar veel muziek schreef. Toch is die formatie nooit de bühne op geklommen. “Ik had behoefte aan iets filmisch. Toen ik strijkers wilde arrangeren voor die band realiseerde ik mij dat ik iets heel anders nodig had.” Het resultaat van dat verlangen naar filmische muziek uitte zich in eerste instantie in een maquette, die in de clip van eerste single Moonface de hoofdrol speelt. “Eigenlijk was het de bedoeling een film te maken die zich in dat huisje afspeelde. Maar toen raakte ik zo in de ban van de soundtrack die ik daarvoor schreef dat ik mij steeds meer daarop richtte. En dat mag ook, want muziek is zo belangrijk. Als je in de auto muziek opzet, vormt zich vanzelf een film in je hoofd. Elk album kan de soundtrack van je eigen roadmovie zijn. Ik hecht veel waarde aan de magie daarvan, ’s avonds laat een plaatje opzetten en opgaan in wat je hoort”, droomt hij hardop. Die dromerigheid horen we terug in zijn muziek, die als een luie zondagochtend over je heen valt, terwijl je je afvraagt wat je die nacht ook alweer voor bijzonders beleefd hebt.

Hoe kwamen we dan via funk en ronkende blues terecht bij deze prachtige plaat vol contrasten? Die uiteindelijke stap naar buiten zat uiteindelijk in een klein hoekje. Verstraeten sloot zichzelf vier jaar lang op om te werken aan de soundtrack die de EP Cheap Dreams zou worden. “Sander Stuer, die ik eigenlijk helemaal niet zo goed kende, belde mij een keer. Hij had een studio geboekt en had na zijn eigen opnames een dag studiotijd over. Ik mocht die dag samen met hem gebruiken om materiaal op te nemen en dat werkte heel erg fijn. Hij speelde drums in en we bouwden samen aan arrangementen. Toen raakte alles eigenlijk in een stroomversnelling.”

Rust en geborgenheid
Na zijn avonturen in de studio plunderde de Antwerpenaar zijn platenkast en schreef alle labels aan die achter zijn lievelingsalbums zaten. Unday Records reageerde en een samenwerking was geboren. “Ik wilde eigenlijk alles zelf doen, maar nu ben ik blij dat dat niet hoeft. Het is soms al moeilijk genoeg om je hoofd alles te laten doen wat je wil”, grinnikt hij. “Mijn team is over de jaren een beetje gegroeid, we zijn met een paar mensen die allemaal enorme passie voor creativiteit delen. Daar voel ik mij heel geborgen bij.”

Creativiteit is een hoofdingrediënt van de dromerige en kunstzinnige indie, waar Verstraeten nu de harten van liefhebbers mee verovert. “Maar ik heb het allemaal gedaan. Met een vunzige punkband in een duister café gestaan en zo. Ik weet niet of het zo is dat ik nu echt meer rust heb gevonden, want het proces was enorm chaotisch, maar het is een geheel geworden. Ik ben best wel heel onzeker over mezelf. Nog steeds. Maar ik dwing mezelf niet meer. Ik hoef niet meer te kiezen. Ik hoef mij niet meer achter een artiestennaam te verstoppen. Hierin kan ik alles kwijt. De trip waar ik nu op ben, die wil ik heel graag uitrijden. Het is heel filmisch. Heel aangenaam.”

Jan Verstraeten live zien? Op 14 april speelt hij in EKKO en in juni tijdens Mañana Mañana.