Dromen van kwikzilver op Jenny Hval haar nieuwe single Ashes to Ashes
15 juli 2019
‘Stof zijt gij en tot stofzult gij wederkeren’, zal ook Jenny Hval hebben gedacht. De Noorse muzikante die met Ashes to Ashes haar zevende album aan heeft gekondigd met The Practice Of Love.
Mooi op tijd voor haar curatorschap tijdens Le Guess Who? later dit jaar in november. Een album dat het in 2016 uitgebrachte Blood Bitch opvolgt, een desoriënterende en onnavolgbare plaat zoals we haast gewend waren van Hval. Het nieuwe werk is volgens de muzikant haar meest poëtische en Hval kan het weten, die vorig jaar nog haar debuutroman Paradise Rot uitbracht.
Een spiegelhuis
Op de single Ashes to Ashes zijn de teksten van Hval inderdaad niet alleen literairder, de muziek is veel doorzichtiger. Je zou kunnen zeggen: toegankelijker, maar daarvoor is Hval nog steeds vluchtig als verspringend kwikzilver. Zingend over andermans dromen, begrafenissen, rituelen, neuken, twee vingers in de aarde, twee vingers in een honingpot en swipend over een telefoon. Het is een heftige rit met vocalen die klinken als een spiegelhuis en continu reflecteren en achter elkaar op duiken.
‘I was playing some kind of instrument,
That was just a shape in the earth,
Like I was playing by digging my own grave.’
The Practice Of Love
Het in september verschijnende album via Sacred Bones gaat volgens Hval vooral over liefde en het gevoel van anderszijn. In een verklaring legt de muzikante het als volgt uit:
“This all sounds very clichéd, like a standard greeting card expression. But for me, love, and the practice of love, has been deeply tied to the feeling of otherness. Love as a theme in art has been the domain of the canonized, big artists, and I have always seen myself as a minor character, a voice that speaks of other things. But in the last few years I have wanted to take a closer look at the practice of otherness, this fragile performance, and how it can express love, intimacy, empathy and desire. I have wanted to ask bigger, wider, kind of idiotic questions like: What is our job as a member of the human race? Do we have to accept this job, and if we don’t, does the pressure to be normal ever stop?“
