The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Brazilië
14 juli 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze volgende bestemming. Na een aantal weken in Europa te hebben vertoefd, trekken we deze week de oceaan over, en wel richting Brazilië!
Benieuwd naar onze vorige bestemmingen? klik op de volgende linkjes voor de specials over Australië, Japan, Spanje, Zweden, Wales, Canada, Mexico, Argentinië, Zuid-Afrika, Zuid-Korea, Tsjechië, Portugal en Noorwegen.
Waar de voertaal op het Zuid-Amerikaanse continent op meeste plekken Spaans is, trekken wij deze week naar dat ene land waar ze dit anders doen en liever in het Portugees converseren. Dit land is onder toeristen vooral bekend om de klassieke bezienswaardigheden als de Copacabana en het standbeeld van Christus boven de stad, maar ook op het gebied van voetbal, wat soms bijna een religieuze status aanneemt, is het wereldberoemd. Zoals je inmiddels van ons gewend bent, geven wij je deze week weer vier bands, deze keer om je muzikale klik met Brazilië te versterken.
Vivendo do Ócio
We beginnen onze reis deze week in Salvador, aan de Braziliaanse oostkust. Hier maken we kennis met Vivendo do Ócio, wat vertaald ‘leven van vrije tijd’ betekent. De band, bestaande uit Frontman Jajá Cardoso, bassist Luca Bori, gitarist Davide Bori en drummer Dieguito Reis, zag het levenslicht in 2006 en zit volgend jaar dus al maar liefst vijftien jaar in het vak.
De weg richting commercieel succes werd in 2008 ingezet, toen de band met zijn eerste demo Teorias De Amor Moderno mee deed aan GAS Sound, een muzikale competitie van garagebands die tussen 2007 en 2008 werd uitgezonden in het land. Toen de band dit programma won, werden er een aantal nieuwe nummers aan de demo toegevoegd en werd deze opnieuw opgenomen en in 2009 uitgebracht in de vorm van debuutplaat Nem Sempre Tão Normal.
Dat de band nog altijd in vorm is, bewees hij eerder dit jaar met de release van het zelfgetitelde zesde studioalbum. Een album met een speelduur van iets meer dan een halfuur, vol met heerlijke garagerock. Het is misschien iets te gepolijst voor de fans van het genre die heilig zweren bij een meer lofi DIY-sound, maar de stevige riffs in combinatie met de bij vlagen hese Portugese vocals van Cardoso zorgen nog steeds voor een flinke bak energie.
Marrakesh
We blijven voor de volgende band hangen aan de oostkust, maar trekken wel een stuk naar het zuiden, richting Curitiba. Het is in deze stad waar we het vijftal Marrakesh ontmoeten. Een band die in 2014 ontstond, maar de tijd lijkt te nemen om een discografie op te bouwen. Het duurde namelijk tot 2016 voordat debuut-EP Vassiliki het leven zag, waarna het nogmaals twee jaar duurde voor er, met Cold as a Kitchen Floor, een eerste en tot nu toe enige full-length op de plank lag. Wel blijft het gezelschap gestaag singles droppen, zo kwamen ze vorig jaar al met Defectively en Prove Me Wrong en werden er dit jaar wederom twee nieuwe tracks aan toegevoegd met To Comprehend en Anymore.
Qua genre valt Marrakesh misschien wat lastig te typeren, maar wat de band lijkt te proberen, is met zijn muziek een brug te slaan tussen indiepop en electronica. Iets dat aardig lijkt te lukken. Op iedere track gebeurt wel weer iets anders interessants, waardoor je iedere keer iets nieuws ontdekt als je het album luistert.
Sara Não Tem Nome
We blijven in de regio tussen Salvador en Curitiba en trekken naar Belo Horizonte, waar we de werkplaats van multimedia-artiest Sara Não Tem Nome bezoeken. Muziek is voor veel artiesten een manier om zich uit te drukken, maar voor sommige creatievelingen is enkel muziek niet voldoende, zo ook voor deze Braziliaanse. Naast haar muziek houdt ze zich ook bezig met film, fotografie, poëzie en beeldende kunst. Mede door al har verschillende werkzaamheden, is haar muzikale oeuvre nog niet super uitgebreid, maar wat er wel is mag er zeker zijn.
De muziek van Sara Não Tem Nome bevat invloeden van zowel folk, dreampop en (post)rock. Haar inspiratie is daarmee meteen even veelzijdig als de artiest zelf. Wat haar muziek wel altijd heeft, is een zekere duisternis. Als je verwacht om vrolijk gekleurde cocktails te gaan drinken onder de tropische Braziliaanse zon, dan kom je wellicht bedrogen uit. Wat deze duistere sluimerende sfeer wel brengt, is een mogelijkheid om je compleet te verliezen in het hypnotiserende stemgeluid en de mysterieuze Portuguese teksten.
In 2015 kwam het debuutalbum genaamd Ômega III uit, waarna er in 2016 de single Geografia meteen achteraan kwam. Hierna bleef het op muzikaal gebied een aantal jaren stil. Maar ook in de donkerte van 2020 zit soms schoonheid verscholen, bijvoorbeeld met Agora, de nieuwste single die dit jaar verscheen.
FingerFingerrr
We sluiten deze week af in São Paulo, de grootste stad van het land. Onder het mom van going out with a bang, stellen we je voor aan het splinter harde garagerock-duo FingerFingerr. In 2015 kwam dit tweetal, bestaande uit Flavio Juliano en Ricardo Cifas, met debuutsingle Buck You, waarna de weg omhoog langzaam maar zeker in werd gezet. In 2016 verscheen debuutplaat MAR, waarna het op een paar singles na stil werd op het gebied van nieuw materiaal. Maar dat lijkt nu voorbij, want dit jaar kwam de band met de single To Vivo en staat later dit jaar de release van het tweede album op de planning.
Op MAR brengt FingerFingerrr al zijn invloeden tot uiting, verdeeld over een tiental korte tracks. Het gaat van agressieve garagepunk, via een likje psychedelica naar hardcore met elektronische invloeden. Wat het in ieder geval te allen tijde is: hard, luid en agressief. Of je nu aan het klussen bent in de tuin of aan je summerbody werkt in de sportschool, FingerFingerrr zorgt er hoogstpersoonlijk voor dat je er een versnelling bij krijgt.
