New Music

The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Mexico


12 mei 2020

The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze zevende bestemming. De afgelopen weken stelden wij je al voor aan een lading frisse bands uit AustraliëJapanSpanjeZweden, Wales en Canada. Deze week vliegen we vanuit Canada over de Verenigde Staten en strijken we neer in Mexico!

Met ongeveer 125 miljoen inwoners is Mexico een land van formaat, maar ook van meerdere gezichten. Aan de ene kant het toeristische oord met de stranden, sombrero’s en tequila. Maar aan de andere kant de al jaren woedende drugsoorlog. Wij gingen in deze kolkende massa voor jullie op zoek naar een aantal bands die je wellicht nog niet kent.


Foto: Ana Kurth

El Shirota
We beginnen onze reis in Mexico-Stad, met de ongepolijste garagerock van El Shirota. De band vormde in 2013 en is sinds debuut-EP Chiluca No Es Satélite langzaam maar zeker de weg naar boven aan het vinden. Met drie EP’s en een handjevol singles is het echter nog altijd wachten op de debuutplaat van dit Mexicaanse viertal. Waar de muziek nog steeds even hard is als aan het begin, wist de band vorig jaar een flinke sprong te maken richting het internationale publiek. Radiostation KEXP uit Seattle reisde voor het eerst af naar Mexico om een platform te bieden aan de indiescene in het land. El Shirota was een van de zestien bands in de uitzending van KEXP en wist daardoor ook in de VS terrein te winnen.

Muzikaal gooit El Shirota er steevast de beuk in. Op sommige nummers, zoals Carreta Furacão, laat de band het rauwe randje misschien een beetje varen, maar op de nieuwste single La Ciudad, die dit jaar verscheen, valt geen enkele terughoudendheid te ontdekken. De fuzzy gitaren en agressieve drums laten je huiskamer op zijn grondvesten trillen. De coupletten zorgen tijdelijk voor een soort schijnveiligheid terwijl de band naar zijn volgende slopende breakdown toewerkt.


Sunset Images
We blijven in Mexico-Stad voor het sonische geweld van noise-duo Sunset Images. De band begon eind 2013 in eerste instantie als een viertal, alleen door de jaren heen is dit via verschillende wisselingen in de line-up veranderd in een duo. Na een zelfgetitelde EP in 2013 verhuisde de band naar New York, waar een jaar later de tweede EP Hajime/ はじめ werd opgenomen en de in 2017 verschenen EP Obscure Daze. Deze verzameling van zes tracks werd, tussen het drukke tourschema van de band door, in één sessie opgenomen en nog dezelfde dag gemixt. De nummers op de EP bevatten voor het eerst ook tekst en werden live in première gebracht tijdens een Japanse tour.

Ook bij Sunset Images is het na meerdere EP’s nog altijd wachten op het debuutalbum. Wel werd er eind maart met Centro de la Ciudad (hieronder) na twee jaar weer een nieuwe single uitgebracht. Een heerlijke shoegaze-track die het verlangen naar een full-length alleen maar extra aan doet wakkeren.


Foto: Ana Montiel

Sol Oosel
Dit is zonder twijfel de meest veelzijdige artiest in deze lijst. Sol Oosel houdt zich naast muziek namelijk ook bezig met beeldende kunst en filosofie. Zo schreef hij over het effect van synthesizers op stenen en dacht hij na over de menselijke limieten en in hoeverre die een vaststaand gegeven zijn. Los van deze zaken maakt hij ook nog muziek die het zeker waard is om te luisteren. Zo kwam hij in 2018 met debuutplaat Janus: een dromerig album waarop hij hardop filosofeert over de toekomst, het verleden en zijn plek te midden van dit alles. Het succes van Janus zorgde er tevens voor dat Oosel, net als El Shirota, door KEXP werd uitgenodigd voor de Mexicaanse uitzending.

Vorig jaar bracht Oosel zijn tweede album uit met En allégeance à l’inconnaissable — Une étude en chorégraphie pour le flux d’énergie. Ten opzichte van het debuut gooit de kunstenaar het over een totaal andere boeg. Oosel neigt meer naar ambient en creëert met een hoop synthesizers experimenteel sonische landschappen, waar je als luisteraar naar hartenlust in kunt verdwalen.


Foto: Yoel Esquivel

Luisa Almaguer
We sluiten onze reis deze week af met zangeres en trans-activiste Luisa Almaguer. In 2016 verscheen ze ten tonele met debuut-EP Miljillo, wat dit jaar opgevolgd werd door debuutplaat Mataronomatar. In haar muziek gaat Almaguer in op de stress, de angsten en de verwarring die helaas nog steeds onderdeel uitmaken van het dagelijkse leven van transseksuelen in een maatschappij waar transfobie nog altijd een ding is. Het is hierin niet zozeer een oproep om de barricades op te gaan, maar meer een inkijk in haar persoonlijke strijd en ervaringen.

Met haar diepe en meeslepende stemgeluid met zo’n typische rollende Spaanse ‘R’ sleept ze je mee op een emotionele reis. Je Spaans hoeft niet geweldig te zijn om geraakt te worden door de muziek van Almaguer. Ondersteund door de overwegend minimalistische beats en een bij vlagen gillende gitaar grijpt het je vast en laat het voorlopig niet meer los.