The Daily Indie neemt je mee op reis, eerste stop: Australië
31 maart 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en we gaan direct naar de andere kant van de wereld: Australië. Zoals altijd borrelt het daar van de spannende, nieuwe acts en wij stellen er een paar aan je voor.
Het is uiteraard een greep uit de bak met toffe Australische acts, want het land brengt ons de ene na de andere mooie band. Je kent ze ook wel: van Tame Impala, POND, Methyl Ethel, DMA’s tot Rolling Blackouts Coastal Fever, Confidence Man, King Gizzard & The Lizard Wizard en Amyl & The Sniffers. Misschien voegen de bands hieronder zich de komende jaren ook nog wel in het lijstje, voor nu kun je er in ieder geval een hoop plezier aan beleven.
RVG
We beginnen onze reis down under met de gitaarband RVG uit Melbourne. De groep onder leiding van Romy Vager wist in 2017 al hoge ogen te gooien met de release van debuutplaat A Quality of Mercy, maar 2020 staat vooral in het teken van opvolger Feral die eind april gepland staat. Hoewel A Quality of Mercy met een speelduur van ‘slechts’ een klein halfuur wat aan de korte kant lijkt, liegen de songs er niet om. De krachtige, ietwat rauwe stem van Vager zet samen met het heldere gitaarspel van gitarist Reuben Bloxham een vibe neer die een beetje doet denken aan The Smiths.
De muziek van RVG haalt tekstueel veel inspiratie uit de persoonlijke strijd van Vager voor meer acceptatie als transgender. Op het eerste nummer van Feral, genaamd Alexandra, wordt de toon meteen gezet. “Alexandra, little sister. Tell me. What do you think about me?” zingt Vager met een van pijn en emotie doordrenkte stem. Daarnaast zit het muziektechnisch ook ijzersterk in elkaar. Het nummer bouwt langzaam op met een akoestische gitaarlijn, waarna het met ieder couplet aan intensiteit wint, zodat de indringende teksten van Vager met maximaal effect binnenkomen .
Het tweede album van RVG, Feral, verschijnt op 24 april en lijkt het nu al waard om in je agenda te zetten!
Camp Cope
We blijven voor nu nog even in Melbourne voor het alternatieve indierock-trio Camp Cope. De rauwe stem Georgia Maq, die hier en daar iets weg heeft van Delores O’Riordan van The Cranberries, staat symbool voor de no-nonsense-aanpak die de band hanteert. Na het winnen van meerdere Australische awards, waaronder Best Emerging Act kwamen de drie vrouwen in 2018, als vervolg op het gelijknamige album, met hun tweede full-length How To Socialize And Make Friends. Een titel die menig luisteraar op het verkeerde been zet, want socializen en vrienden maken is nu niet bepaald het hoofddoel van dit gezelschap.
Neem bijvoorbeeld het openingsnummer van het album, heel toepasselijk genaamd The Opener. Een krachtig nummer, wat begint met een ingetogen doch heerlijk pakkende baslijn en zich ontvouwt tot een luide uiting van ongepolijste frustraties over de plek van drie vrouwen in de muziekwereld. Een nummer over hoe de band schijt heeft aan iedereen die zegt dat ze het nooit gaan maken en dat ze het wel eens even gaan laten zien. Een nummer dat bewijst dat Camp Cope zich niet laat sturen en vooral doet waar het zelf zin in heeft. Een aanrader voor iedereen die na een maand thuiszitten de muren op zich af ziet komen en gewoon even hard met iets mee wil schreeuwen.
Flowertruck
We laten Melbourne achter ons en vertrekken richting Sydney voor de positieve lentevibes van Flowertruck. Als je eigenlijk helemaal geen zin hebt om boos tegen de muren te schreeuwen maar juist lekker wilt dansen terwijl niemand kijkt, dan is dit de band die je moet checken. In 2018 brachten deze indiepoppers hun debuutplaat Mostly Sunny uit, tien tracks om weer eens ouderwets van de zon te genieten terwijl je die beentjes losgooit. Gooi je angsten en onzekerheden de deur uit en laat je dragen door het zorgeloze geluid van deze Australiërs.
De vrolijke gitaarnootjes passen perfect bij het dromerige stemgeluid van Charles Rushforth. Neem de single Enough For Now, een track die je meeneemt naar een nazomerse middag ergens in de jaren tachtig. Soms is het goed om in de stroomversnelling van het leven eventjes stil te staan en te koesteren wat je op dat moment hebt.
The Lazy Eyes
Het zou een wild voorjaar worden voor deze psychedelische tieners uit Sydney die The Lazy Eyes vormen. In maart zou de oversteek naar Amerika worden gemaakt voor SXSW, om vanuit daar richting Europa te komen voor onder meer The Great Escape. En dat allemaal met nog maar één single op het web: Cheesy Love Song. Maar hé, dat is er wel eentje die er mag zijn. Zo schreef Backseat Mafia onder meer de gevleugelde woorden: “Soms is muziek als Shakespeare: het gaat niet om het verhaal maar op de manier waarop het wordt verteld.”
Ergens in wat comments op Facebook lazen we dat de band snel met meer nieuwe muziek komt, maar voorlopig is het nog goed toeven op Cheesy Love Song. Zachtjes openend alsof de wereld net wakker wordt zoals The Beatles dat konden of recenter: The Lemon Twigs. Niet veel later klapt de boel open als een bed bloemen in alle kleuren van de regenboog en wordt het een ouderwets georkestreerd sixties-psychfeestje. Met snufjes Beach Boys, Smith Westerns, Harry Nilsson en nog een gigantische dikke phaser-break à la Tame Impala. Geen idee hoe ze dit allemaal in één liedje hebben weten te proppen en dan te bedenken dat ze nog geen twintig jaar oud zijn. Potverdomme, hier kunnen we nog veel mooie dingen van horen de komende jaren. (RJ)
Cash Savage And The Last Drinks
Deze band is, naast een hele mond vol, het project van zangeres en gitarist Cash Savage. Savage is afkomstig uit een behoorlijk muzikale familie en maakt sinds haar zeventiende muziek in en rondom Melbourne, tot ze in 2009 The Last Drinks opzet als ondersteunende band. In deze tijd wisselde de bezetting van de band regelmatig, omdat Savage gewoonlijk met de mensen speelde die op een gegeven avond beschikbaar waren. Het duurde tot 2013 voordat er een vaste bezetting kwam.
Ondertussen zijn we behoorlijk wat jaren verder en heeft de band inmiddels vier albumuitgebracht. Met name het derde album, One Of Us uit 2016, werd goed ontvangen. Na veel lovende kritiek in Australië slaagde de band erin om een Europese tour te doen. Twee jaar later kwam de band met de plaat Good Citizens op de proppen. Een plaat die beschrijft hoeveel wij doen om good citizens te zijn, zijn oorsprong vindt in ongelijkheid en onrechtvaardigheid.
