The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Wales
28 april 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze vijfde bestemming. De afgelopen maand stelden wij je al voor aan een lading frisse bands uit Australië, Japan, Spanje en Zweden. Vandaag bezoeken we een land dat zich qua oppervlakte niet kan meten met de vorige bestemmingen, maar op muzikaal gebied zeker iets te zeggen heeft: we gaan naar Wales!
Wales is een land waarvan je nog weleens kunt vergeten dat het bestaat. Een land ongeveer half zo groot als Nederland qua oppervlakte, met zo’n drie miljoen inwoners in het westen van het Verenigd Koninkrijk. Doodzonde natuurlijk als je kijkt naar wat voor toffe acts dit land produceert. Denk bijvoorbeeld aan een Cate le Bon, die wij vorig jaar nog interviewden. Daarnaast zijn er nog veel meer Welshe artiesten die de moeite waard zijn, hieronder hebben wij er weer een aantal voor je verzameld.
Gwenno
Het decor van ons volgende hoofdstuk is de Welshe hoofdstad Cardiff, waar Gwenno Mererid Saunders, artiestennaam Gwenno, het spits af mag bijten. Gwenno is misschien wel een van de meest ervaren artiesten die we vandaag behandelen en wat de dromerige elektropop van Gwenno extra bijzonder maakt, is dat ze in het Cornish zingt. Een Keltische taal die haar muziek een extra mystieke lading geeft. Het kalmerende stemgeluid wordt ondersteund door beheerste elektronische beats, waardoor een sound ontstaat die heerlijk is voor de momenten dat je even klaar bent met garagebands vol gitaar- en drumgeweld. Het geeft een diep gevoel van rust.
Gwenno begint haar carrière in eerste instantie in haar eentje, met twee EP’s. In 2002 komt ze met Môr Hud op de proppen en in 2004 met opvolger Vodya. Hierna was het echte gedaan met het solowerk, want in 2005 kwam ze bij de indiepoppers van The Pipettes terecht, waarmee ze wederom twee albums maakte, totdat de band in 2010 uit elkaar ging. Na een periode de synthesizers te hebben bespeeld tijdens tours met de Australiërs van Pnau en niemand minder dan Elton John, kwam in 2012 de debuut-EP van Gwenno uit: Ymbelydredd. In 2015 kwam debuutplaat Y Dydd Olaf, gevolgd door het meest recente Le Kov uit 2018.
Chain of Flowers
Voor de mensen die juist wel toe zijn aan gitaar- en drumgeweld, hebben wij de volgende band voor je: Chain of Flowers. Een postpunk-act die sinds 2012 actief is in de Cardiff-scene, alleen tot nu toe slechts één plaat heeft uitgebracht, het zelfgetitelde Chain of Flowers uit 2015. Daarnaast kwam er in 2017 wel nog een tweezijdige single uit genaamd Let Your Light In / Flesh Blood & Bone. Er hoeft echter niet getreurd te worden, want het zestal is dit jaar de studio ingedoken voor nieuw materiaal. Iets waar we lang op hebben moeten wachten, aangezien ze er in de tussentijd wel eventjes tussenuit zijn geweest.
Naast het eerdergenoemde album heeft de band niet helemaal stilgezeten als het gaat om nieuw materiaal, aangezien een groot deel niet online is uitgebracht. De groep heeft in het verleden meerdere limited releases gereleased waar de muziek alleen in beperkte oplage als plaat of cassette te koop was. Online-streamingsdiensten ontnemen je volgens de band de mogelijkheid om écht verliefd te worden op een album, omdat je het nooit fysiek in je handen hebt gehad.
Qua geluid heeft het hier en daar wel iets weg van Joy Division, met de fuzzy gitaren op de achtergrond en de donkere, terneergeslagen vocalen. Het duurt soms even tot je de melodieën op weet te pikken in wat soms een overweldigende golf van geluid is, maar zodra dit lukt is het genieten geblazen.
TELGATE
Of de toekomst van de indiescene in Cardiff in goede handen is? Daar lijkt weinig twijfel over als je kijkt naar opkomende bands als TELGATE. Vorig jaar kwam de groep met debuutsingle Cherrytight op de proppen en dat is er eentje om in te lijsten. De aggro glam van TELGATE, een soort mix van jaren zeventig glamrock en punk, slaat in als een bom.
De band vormde zich in 2017 toen vocalist Casper James er klaar mee was dat zijn stem, in zijn tijd als akoestische solomuzikant, enkel als achtergrondgeluid leek te dienen. Hij wilde een presence neerzetten waardoor de luisteraars niet anders konden dan hem, en zijn boodschap, hun volle aandacht geven. Er werd een band gevormd en deze kwam in aanmerking voor het Forté Project, een project dat beginnende artiesten in Zuid-Wales ondersteunt door middel van coaching, seminars, workshops en mogelijkheden voor optredens.
De single Cherrytight, opgenomen met Tom Rees van Buzzard Buzzard Buzzard, gaat in op de vooroordelen en manipulatieve berichtgeving over de LGBT-community tijdens de aids-crisis in de jaren tachtig. Een crisis waar deze community in een hoek werd gedreven en schuld werd aangepraat voor de ellende in de wereld. Een litteken dat nog steeds niet genezen is. Muzikaal is het hard agressief en vol van emotie. Houd deze band in de gaten, want hij kan ons in de toekomst nog veel moois gaan bieden!
Right Hand Left Hand
Tenslotte hebben we het interessante drummers-duo Right Hand Left Hand in de etalage. De band bestaat uit Andrew Plain en Rhodri Viney die allebei drummen en gitaarspelen en zich laten ondersteunen door een loopstation. Eén gitaar loopt door een basversterker, de andere via een normale gitaarversterker. Daarnaast gebruiken de twee een drumstel en wat synthesizers om er zeker van te zijn dat je trommelvliezen het gaan begeven.
Hoewel het debuutalbum Power Grab al uit 2011 stamt, begon de band voor het duo pas echt te leven na de release van het zelfgetitelde tweede album in 2015. Op dit album lukte het de band om de sound te creëren die ze zelf voor ogen hadden, waardoor ze de band de juiste richting in konden stuwen. Vorig jaar bouwden de twee nog verder door op deze gelegde fundering met het derde album Zone Rouge. Een album met elf tracks die ieder een eigen verhaal vertellen over een plek op onze verscheurde aarde waar iets ergs is gebeurd. De band klinkt hierop een stuk gepolijster zonder zijn rauwe randje te verliezen. Het is als het ware gecontroleerde artistieke herrie waar je uren naar kunt luisteren.
