The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Japan
7 april 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel. Vorige week doken we down under in het mooie Australië, deze week dompelen we je onder in de oosterse sferen van het mystieke Japan. Eveneens de broeiplek van een aantal spannende, nieuwe acts die wij maar al te graag aan je voorstellen.
Als het over aansprekende Japanse acts gaat, dan valt al heel snel de naam Kikagaku Moyo. Deze psychrockers hebben met optredens op onder andere Le Guess Who? en Roadburn flink aan de weg getimmerd in ons land. De aandacht voor deze band is natuurlijk volkomen terecht, maar er komt nog een berg aan andere muziek van de verre eilanden, die het ook meer dan waard is om wat van je tijd aan te schenken. In deze feature een kleine greep uit al het moois dat Japan ons te bieden heeft.
Takuro Kikuchi
We beginnen onze reis rustig, met de ingetogen pianocomposities van Takuro Kikuchi. Deze componist en pianist uit Sendai, een miljoenenstad zo’n 350 kilometer boven Tokio, speelt en componeert al sinds zijn negende. Eigenlijk meteen nadat hij op de piano begon te spelen, merkte Kikuchi dat ook het componeren van eigen stukken iets is wat hem vreugde bracht. Via zijn vader, een klassiek getrainde gitarist, nam hij op jonge leeftijd al veel klassieke muziek tot zich. Kikuchi produceert al zijn muziek zelf: van het componeren, spelen en opnemen, tot het mixen en zelfs het ontwerpen van de albumhoezen.
Stilzitten is iets wat niet aan Kikuchi besteed lijkt. Sinds 2013 heeft de Japanner vijf albums uitgebracht allemaal op hun eigen manier uniek aanvoelen. Zo voelt debuutplaat Reprendre uit 2013 door de rustige en beheerste opbouw bijna filmisch aan, terwijl het derde album Neun Stuecke fuer Klavier uit 2015 juist veel dramatischer klinkt. Kikuchi zijn nieuwste plaat, Pianoforte, stamt (alweer) uit 2018 maar als de muziek van Kikuchi één ding is: dan is het wel tijdloos. Of je nu aan het studeren bent of gewoon aan het puzzelen in de woonkamer, het blijft zo nu en dan lekker om even helemaal op te gaan in ingetogen en uitgebalanceerde pianocomposities van Takuro Kikuchi.
Shintaro Sakamoto
Vanuit Sendai dalen we de 350 kilometer af richting Tokio. Hier vinden we de psychedelische jazz van Shintaro Sakamoto. Sakamoto begon zijn muzikale carrière al begin jaren negentig als frontman van de Japanse psychrockers van Yura Yura Teikoku. Na een periode van 21 jaar en tien albums, besloot Sakamoto dat het moment was gekomen om solo te gaan. Het psychedelische heeft hij nooit echt afgeleerd, alleen de rock-facetten werden ingewisseld voor een langzaam voortkruipende jazzsound. Na drie albums en onder andere een optreden op Le Guess Who?, stond vorig jaar in het teken van de release van de nieuwe single Boat.
De rustige, monotone stem van Sakamoto vormt samen met het beheerste jazzritme van de drums de fundering van de tracks. Plotselinge afwisselingen in stemhoogte of gelikte melodieuze gitaarriffs zorgen tussendoor voor spanning. De sound van Sakamoto is eigenlijk te vergelijken met een rustig kabbelend beekje in de Ardennen. Waar het over het algemeen op een rustig tempo ongestoord doorloopt, wordt het soms gedwongen buiten de oorspronkelijke oevers een alternatieve stroomroute te vinden, om uiteindelijk weer terug te keren tot het rustige stroompje dat het wil zijn.
Luby Sparks
We blijven voorlopig nog even hangen in Tokio, maar maken wel een flinke duik op het gebied van leeftijd. Van de inmiddels 52-jarige Sakamoto springen we over naar de energieke twintigers van Luby Sparks. Het verhaal van Luby Sparks begon toen Natsuki Kato in 2016 besloot muziek te willen gaan maken. De zanger/gitarist zocht binnen de universiteit en via andere connecties allerlei muzikanten bij elkaar om naar eigen visie een band te vormen. Namelijk een band met zowel een mannelijke als een vrouwelijke vocalist(e) en twee gitaristen, om vervolgens indierock te maken die gebaseerd is op Britse muziek uit de jaren negentig.
Hoewel de band regelmatig bestempeld wordt als shoegaze, en hier zelf ook wel inspiratie uithaalt, ziet Luby Sparks zichzelf meer als dreampop. Het vijftal is eigenlijk de liefdesbaby van Japanse shoegaze en Britse new wave. De allesomvattende muur van gitaargeluid is in zekere zin goed vertegenwoordigd in de muziek van Luby Sparks, een goed voorbeeld hiervan is het nummer Hateful Summer. Aan de andere kant zijn de tracks nog steeds erg toegankelijk door het warme stemgeluid van Erika Murphy, die recent de vertrokken Emily verving. Invloeden van legendarische Britse acts als The Smiths en The Cure zijn over het hele naar de band zelf vernoemde debuutalbum merkbaar. Het is een mix die, al zou je dat in eerste instantie misschien niet verwachten, heerlijk samen gaat.
Als klap op de vuurpijl dropten deze Japanners dit jaar ook nog hun nieuwste single Birthday. Een dromerig nummer waar Murphy flink de hoogte in gaat.
Analogfish
Na de psychjazz van Shintaro Sakamoto en de dreampop van Luby Sparks, is er eigenlijk maar één logische volgende stap: de combinatie van beide stijlen in de vorm van Analogfish. Een band die al wat langer meedraait maar vanaf vandaag niet langer mag ontbreken in je playlist. Met een unieke mix van jazz-, pop-, shoegaze- en rapinvloeden, heeft de band onder leiding van Akira Shimooka voor iedereen wel iets moois. Met name op de meest recente plaat Still Live zorgen al deze verschillende invloeden voor een kleurrijk en divers geheel. Van de simplistische en minimalistische openingstrack Copy & Paste, via het funky Sophisticated Love tot aan het ruwe gitaarwerk op Dig Me?.
De anime-fans onder ons zullen Analogfish echter vooral kennen van Speed, het nummer dat de band maakte voor de soundtrack van Naruto in 2005. Sindsdien is het drietal echter door blijven ontwikkelen richting een volwassen, maar vooral unieke en eigen sound. Door de jaren heen zijn de Japanners blijven experimenteren door een breed scala aan genres te implementeren in hun muziek. Zo zijn er op NEWCLEAR uit 2013 riffjes en koortjes te horen die doen denken aan de surfvibes van The Beach Boys, terwijl op Almost a Rainbow uit 2015 al duidelijk de funk- en jazz-invloeden, die op Still Live geperfectioneerd worden, heel duidelijk naar voren komen. Hoewel je over het algemeen geen idee hebt waar Shimooka over zingt, word je toch meegezogen door zijn stemgeluid en de mystieke gevoelens die het Japans met zich meebrengt. Daarnaast staat Analogfish instrumentaal garant voor een muzikale ontdekkingsreis van formaat.
