The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Spanje
14 april 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel. Vorige week was het heerlijk vertoeven in de oosterse sferen van het mystieke Japan, deze week houden we het wat dichter bij huis met Spanje. Want ook dit populaire vakantieoord (in vroege tijden) is de thuishaven van een aantal bands die het verdienen om voorgesteld te worden.
Na twee weken aan de andere kant van de wereld kregen we stiekem toch wat heimwee en besloten we terug te keren naar ons eigen continent. Een land dat qua muziek vooral bekendstaat door de tokkelende gitaren die op een warme zomeravond in een magisch ritme doorspelen terwijl je zelf geniet van een wijntje en een tapa. Maar ook op het gebied van indie heeft Spanje ons veel te bieden, vandaag een kleine greep uit al dit moois.
Yawners
We beginnen ons nieuwe avontuur in Madrid met de energieke indierock van Yawners. Waar de naam eerder zou vermoeden dat het over de huisband van Klaas Vaak gaat, is niets minder waar. Het tweetal doet er alles aan om maar zoveel mogelijk geluid tegelijkertijd door je speakers te knallen. Nee, gapen is er niet bij als je naar Yawners luistert. In 2015 dropte de band al een EP genaamd Dizzy, maar vorig jaar was het dan toch echt tijd voor de langverwachte debuutplaat: Just Calm Down.
Dat album straalt veel dingen uit, maar kalmte is er daar niet bepaald een van. Het album is een ode aan de sound uit de jaren negentig waar bands als Weezer destijds groot mee zijn geworden. Hoewel het er bij vlagen hard aan toegaat op de plaat, blijven de twee te allen tijde in controle. Het is haast alsof je in een achtbaan zit, je hebt bij iedere bocht het gevoel dat je als een vuurpijl gelanceerd gaat worden, maar blijft dan op onverklaarbare wijze toch steeds netjes op de rails.
Triángulo de Amor Bizarro
We verlaten Madrid even en maken een roadtrip richting Galicië in Noord-West-Spanje. Hier maken we kennis met de meest ervaren groep die we vandaag voorstellen, namelijk Triángulo de Amor Bizarro. De naam is afkomstig van het nummer Bizarre Love Triangle van New Order en de band timmert al sinds 2004 flink aan de weg. Dit jaar kwam het gezelschap met de nieuwste toevoeging aan het repertoire, het tweede zelfgetitelde album Triángulo de Amor Bizarro. Dat las je inderdaad goed, het tweede zelfgetitelde album, want de band bracht in 2007 al het gelijknamige debuutalbum uit. Qua genre is de band nergens op vast te pinnen, de mix van grofweg postpunk, indierock en shoegaze zorgt voor een fijne dynamiek in de gehele discografie.
Dat het muzikaal alle kanten op gaat, bewijst de band wederom met het laatste album. Het begint met het experimentele Ruptura, gevolgd door het dreampop-meets-shoegaze-achtige No Éres Tú, wat op zijn beurt weer overloopt in Vigilantes del Espejo, een nummer dat bij vlagen doet denken aan het Spaanse neefje van The Cure. Als je vervolgens denkt alles gehoord te hebben, gooien de Spanjaarden er zonder genade Canción de la Fama in, een kneiterharde ruwe punkplaat van formaat. Kortom, ieder nummer op het album staat op zichzelf, maar vormt samen met de rest een interessant en indrukwekkend geheel. Eigenlijk moet je hem gewoon zelf van voor tot achter door je speakers laten galmen.
Melenas
We blijven in het noorden hangen, maar gaan wel wat richting het oosten naar Pamplona. Dit is de stad van het garagepop-outfit van Oihana, Leire, María en Laura, oftewel Melenas. In 2017 kwam dit viertal met het zelfgetitelde debuutalbum met tien prettige Spaanstalige tracks en is sindsdien bezig aan een flinke opmars. Dit jaar konden we al twee nieuwe singles verwelkomen in de vorm van 3 Segundos en No Puedo Pensar, maar in de tussenliggende jaren heeft de groep ook zeker niet stilgezeten. Zo speelden de dames onder meer op Eurosonic Noorderslag en zowel op de 2018- als de 2019-editie van SXSW.
Naast twee nieuwe singles heeft 2020 nog veel meer te bieden voor deze Spanjaarden. Op 8 mei staat namelijk het tweede album Dias Raros op de planning. Een mooi lichtpuntje aan een grauwe horizon om ons aan vast te klampen in donkere dagen. Want de Spaanstalige garagepop van dit viertal is misschien niet letterlijk alles wat je nodig hebt om met een vrolijk gevoel op te staan, maar het helpt je ongetwijfeld alvast een heel eind op weg.
Hickeys
Tenslotte hebben we nog wat Spaanse glitterpunk voor de special weten te vinden in de vorm van Hickeys, een uit Madrid afkomstige band die bestaat uit Marta, Martina, Ana en Maite. Het viertal werkt aan een debuutalbum en heeft ondertussen debuut-EP Diamond Munch op zijn naam staan. Een potje in lofi-nevelen gehulde garage waarvoor de muzikanten met hun neus boven de inspiratie-dampen van Patti Smith en Hinds hebben gehangen.
Het tourbusje sneed meerdere keren door de warme graslanden en heuvels van het eigen land, maar Hickeys speelde eerder ook al in Portugal, toerde door het Verenigd Koninkrijk en speelde aan de overkant van de oceaan het New Colossus Festival in New York plat en vorig jaar nog SXSW. Voorlopig is het hopen dat de band goed en wel uit de woedende Corona-brandhaard komt die door de Spaanse hoofdstad trekt en alle tijd heeft om zijn liedjes en sound te perfectioneren voor dat debuutalbum. (RJ)
