New Music

The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Canada


5 mei 2020

The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze zesde bestemming. De afgelopen weken stelden wij je al voor aan een lading frisse bands uit Australië, Japan, Spanje, Zweden en Wales. Deze week gaan we weer een eind verder van huis en vliegen we de oceaan over naar het uitgestrekte Canada.

Canada is onder meer bekend van zijn prachtige ongerepte natuur, met grote meren en de Niagarawatervallen. Maar ook op muzikaal gebied doet het enorme land, dat met een kleine tien miljoen vierkante meter zo’n 240 keer zo groot als Nederland is, een flinke duit in het zakje. Met onder meer Arcade Fire, Mac DeMarco, Grimes en Andy Shauf zijn ze goed vertegenwoordigd aan te top van de indiescene. Vandaag gingen wij voor jullie op zoek naar wat het nog meer te bieden heeft en we hebben weer wat pareltjes gevonden.


Foto: Naomi Yates

Crack Cloud
We beginnen onze reis in Vancouver met het excentrieke zevental van Crack Cloud. Het postpunk-collectief, bestaande uit voormalig verslaafden en mensen die werken met verslaafden, daklozen en psychiatrische patiënten, kwam vorig jaar met zijn zelfgetitelde debuutalbum. Sindsdien heeft de groep flink naam gemaakt en wachten we smachtend, nadat vorig jaar de single Next Fix uit werd gebracht, op het tweede album van de band.

Voor de bandleden is Crack Cloud meer dan alleen een band. Het is als het ware hun afkickkliniek en hun manier om samen sober te blijven. Ze gebruiken de band meer als een overlevingsmechanisme, met als doel eigen trauma’s en ervaring te verwerken, terwijl ze tegelijkertijd een platform creëren om anderen te inspireren hun leven om te draaien. De band hangt dan ook een ‘creativiteit zonder regels-filosofie’ aan, waardoor de muziek alle kanten op lijkt te gaan. Iets dat juist de charme is van deze groep.

Dat de groep bestaat uit uiterst creatieve zielen werd dit jaar bewezen door bandlid Bryce Cloghesie. Die bracht onder de naam Military Genius zijn debuutplaat Deep Web uit. Of de tracks op deze plaat een voorbode zijn voor wat we van de nieuwe Crack Cloud kunnen verwachten, daar valt enkel over te speculeren.


Foto: Kyle Fisher

Basement Revolver
Na de postpunk van Crack Cloud gaan we door naar Hamilton, Ontario met de alternatieve, shoegaze-achtige dreampop van Basement Revolver. Met de naar de band vernoemde debuut-EP verscheen de band, toen nog een drietal, in 2016 in de Canadese indiescene. Sindsdien verscheen de debuutplaat Heavy Eyes in 2018 en was er vorig jaar een tweede EP genaamd Wax and Digital. Voor deze nieuwe EP heeft de band, die toen dus nog bestond uit frontvrouw Chrissy Hurn, bassist Nimal Agalawatte en drummer Brandon Munroadding, een extra gitarist toegevoegd in de vorm van Jonathan Malström. Een toevoeging die ervoor gezorgd heeft dat de al bestaande sonische gitaarmuur aan extra kracht en intensiteit heeft gewonnen.

Basement Revolver slaagt erin om een geluidsmuur op te zetten, maar met genoeg ventilatiegaten voor de stem van Hurn om daar doorheen te komen. Hoewel de gitaren over kunnen komen als een woest kolkende zee, weten de hoge en dromerige vocalen er voortdurend op te blijven drijven zonder overspoeld te raken. Het resultaat is een heerlijk klinkende mix van wild en rustig.


Foto: Samuel Engelking

Ice Cream
We laten Hamilton achter ons en trekken richting de de grootste stad van het land: Toronto. Hier maken we kennis met het duo Carlyn Bezic en Amanda Crist, oftewel Ice Cream. De twee maken elektropop met een ruw randje die zich perfect leent voor regenachtige schemeravonden. In 2016 kwam debuutalbum Love, Ice Cream uit, een donkere plaat om je gezelschap te houden tijdens nachtelijke piekersessies. Vorig jaar kreeg dit een vervolg in de vorm van FED UP, met minder laag gestemde gitaren en lofi-vocals maar met meer elektronische invloeden en een bak aan opgekropte frustraties die in de vocalen verscholen zitten.

Waar de twee op Love, Ice Cream nog wat aan het zoeken waren, gooien ze op FED UP alles van zich af en gaan er met gestrekt been in. Ze bezingen hun leven als vrouwen in de muziekindustrie, de machtsbalans in deze wereld en de zoektocht naar vrijheid binnen onderdrukkende systemen. Hoewel depressie nog steeds een thema is op de plaat, hebben het verdriet en de machteloosheid van de eerste release plaatsgemaakt voor boosheid en een gevoel van kracht. Het duo staat sterker in zijn schoenen dan ooit tevoren en dat hoor je.


Foto: Paz Ramirez

Lido Pimienta
We blijven voor het slotstuk in Toronto, al liggen de roots van deze zangeres duizenden kilometers zuidelijker, namelijk in het Colombiaanse Barranquila. Na haar debuutalbum Color in 2010, wist ze in 2016 haar plek bij het grotere publiek te veroveren met het album La Papessa. Met dit album wist ze in 2017 de prestigieuze Polaris Music Prize in de wacht te slepen. Het was het eerste zelfstandig uitgebrachte album dat de prijs won en niet Engels of Franstalig was. Daarnaast stond ook We Are the Halluci Nation van A Tribe Called Red op de shortlist, een album waar Pimienta als gastartiest op meerdere nummers de vocalen voor haar rekening nam. Gesterkt door de goede reacties op het album ging ze door en bracht dit jaar haar volgende album uit: Miss Colombia.

Pimienta combineert het swingende karakter van haar Zuid-Amerikaanse roots met elektropop-invloeden. Het resultaat: een lijst uitermate dansbare Spaanstalige tracks om de aanstaande zomer mee in huis te halen. In de huidige situatie, zonder festivals en stapavonden kun je als snel wat stijfjes worden. Ons advies: gooi haar nieuwste album in je playlist, knal je volume op tien en laat haar muziek het werk doen.

Maar, er is meer…
Voor de mensen die na dit artikel nog steeds geen genoeg kunnen krijgen van al dit Canadese schoons: houd onze site in de gaten voor een aankomend interview met de funky postpunkers van Pottery!