Car Seat Headrest vindt met Making A Door Less Open een nieuw gezicht en een nieuw geluid
6 mei 2020
Will Toledo van Car Seat Headrest heeft de afgelopen jaren niet bepaald stilgezeten. Na Teens of Denial friste hij het lofi-geluid van fan-favoriet Twin Fantasy succesvol op en produceerde een steengoed album voor Stef Chura. Nu is hij met zijn geesteskind terug met Making A Door Less Open, waarmee het de deur openzet naar nieuwe muzikale avonturen.
De band gooit het op dit album over een geheel andere boeg dan we van hem gewend zijn. Het sonische palet is namelijk ontstaan vanuit twee interpretaties: indierock en elektronica (vanuit het elektronische zijproject 1 Trait Danger), die elkaar in het midden ontmoeten. Het resultaat is een ware wall of sound vol retro-synthesizers, bombastische drums en niet alleen zang van Will zelf, maar ook drummer Andrew Katz.
Plezier als sleutelwoord
Het plezier straalt van deze aanpak af. Neem bijvoorbeeld de tracks Hollywood en Can’t Cool Me Down. Beide tracks waren niet onomstreden, maar de nadruk lijkt er juist op te liggen om het allemaal niet zo serieus te nemen. Op Hollywood bijvoorbeeld wordt de cultuur van Hollywood op de hak genomen: ‘So let the people decide / On a metro ride / Because everyone’s an artist but / No one has the time.’ Het extraverte en opgeblazen geluid van deze track kan niet verder weg staan van het ooit zo introverte geluid van de band: over geproduceerde raprock met een catchy gitaarlijn die je zo mee kunt neuriën.
Can’t Cool Me Down benadert plezier op een andere manier. De simpele drumbeat wordt aangevuld met diverse synthesizer-experimenten, waarbij iedere minuut een ander geluid met zich meebrengt. Waar de luchtige synthesizers iets anders lijken te vertellen, blijkt de boodschap melancholisch wanneer we naar de teksten luisteren: ‘Schizophrenia dreaming / I got a real bad feeling / With a taste like lemon.’ Toledo is nerveus wanneer hij optreedt en bang dat hij niet zijn authentieke karakter uitdraagt aan zijn publiek. Enter het masker.
Want met een nieuw geluid komt ook een nieuw alter ego: Trait, een idee dat zelfs een PowerPoint-presentatie nodig had voor het label om het te begrijpen. Toledo gebruikt het niet alleen om zijn nervositeit te bestrijden, maar ook onder het mom van plezier: “Dit kostuum is een manier om mijzelf en anderen te herinneren om er gewoon plezier mee te hebben.”
Inspiraties en diverse interpretaties
Fun fact: er zijn drie versies van deze plaat beschikbaar (digitaal, vinyl en cd), die ieder andere interpretaties van de nummers voortbrengen. Zo is er op de digitale versie een duidelijke invloed van indietronica te horen, al gauw worden we herinnerd aan de eighties-synthesizers die James Murphy graag gebruikt. Deadlines (Thoughtful) lijkt bijvoorbeeld een regelrechte ode aan Losing My Edge of Get Innocuous! met zijn stuwende beats en gelaagde retro-synths. En mocht je in die tracks niet direct de invloed horen, dan is There Must Be More Than Blood misschien wel de track die je over de streep trekt. Dit epische nummer van maar liefst zeveneneenhalve minuut is lang en gelaagd en dompelt je onder in een stroom van synthesizers en gitaren die je tegelijkertijd verrassen met onverwachte uitspringers. Het doet ons direct denken aan een ouder nummer: The Ending of Dramamine.
Car Seat Headrest zet met Making A Door Less Open weliswaar niet de deur regelrecht open naar een Hollywood-carrière, maar wel eentje naar een nog serieuzere. De jongen die ooit op de achterbank van de auto van zijn ouders nummers begon te schrijven, laat met deze plaat zien dat hij buiten zijn comfort-zone durft te treden. En al zijn niet alle experimenten succesvol op dit album, brengt het alsnog een verfrissend en nieuw geluid dat ons nog een lange tijd plezier zal brengen.
