The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Zuid-Korea
2 juni 2020
The Daily Indie neemt je mee op reis vanuit je luie stoel en het is alweer tijd voor onze volgende bestemming. We hebben inmiddels een rondje om de wereld gemaakt en keren terug naar Aziatische sferen. Deze week leggen we aan in Zuid-Korea!
Benieuwd naar onze vorige bestemmingen? klik op de volgende linkjes voor de specials over Australië, Japan, Spanje, Zweden, Wales, Canada, Mexico, Argentinië en Zuid-Afrka.
Op muzikaal gebied is K-pop het belangrijkste exportproduct van dit Aziatische land, maar als je denkt dat dit het enige is wat er daar geproduceerd wordt, dan heb je het mis. Ook de Koreaanse indiescene is nog altijd levendig en zeker geschikt om je in onder te dompelen. Om je hier een handje bij te helpen, zochten wij wederom een aantal acts uit die wijzelf meer dan de moeite waard vinden om aan je voor te stellen.
Hyukoh
We beginnen onze reis deze week in de Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel met de indierockers van Hyukoh. De band ontstond in 2014 in eerste instantie als het soloproject van frontman Oh Hyuk. De muzikant groeide op in verschillende Chinese steden waarna hij in 2012 naar Korea verhuisde om een muziekcarrière na te jagen. Al vrij snel besloot hij om er een voltallige band van te maken en werden gitarist Lim Hyunjae, drummer Lee Inwoo en bassist Im Dong Geon toegevoegd. In hetzelfde jaar nog werd ook meteen debuut-EP 20 uitgebracht.
Deze release werd in de afgelopen jaren opgevolgd door de EP’s 22 en 24: How to find true love and happiness. Tussendoor kwam ook debuutplaat 23 nog uit. De nummers in de titels van de platen verwijzen naar de leeftijd van de bandleden op het moment van opnemen. Dit jaar werd deze trend echter doorbroken toen in januari de nieuwste EP, genaamd through love, werd uitgebracht.
De muziek van Hyukoh voelt warm en toegankelijk, maar nooit gehaast. Het heeft een bepaalde groove die kalmte uitstraalt, maar is evengoed in staat om deze gecreëerde oase van rust zelf ruw te verstoren met rauwere nummers. Dat de band een sound gevonden heeft die aanslaat is inmiddels wel gebleken, aangezien hij ondertussen zowel Aziatische als Amerikaanse en Europese tours op zijn cv heeft staan.
Say Sue Me
We trekken door naar een volgende stad voor een volgende band. In Busan vinden we het muzikale viertal Say Sue Me en zijn surfrock-achtige indierock. De band ontstond in 2012 in een theewinkel in Busan. Jeugdvrienden gitarist Kim Byungkyu, bassist Ha Jaeyoung en drummer Kang Semin ontmoetten Choi Sumi hier en waren erg gecharmeerd van haar stem. Ze vroegen haar om te komen zingen in hun nieuwe band en Say Sue Me was een feit.
In 2014 kwam de band naar buiten met debuutplaat We’ve Sobered Up (die in 2018 nog eens werd geremastered). Daarna kwam in 2015 een EP genaamd Big Summer Night en kwam er in 2017 een zelfgetiteld verzamelalbum uit met nummers van deze twee platen. Dit jaar kwam de band met de single Good for some reason Winter/Spring. Een nummer bestaande uit een melancholische winterversie en een meer upbeat lenteversie.
Se So Neon
We keren terug naar Seoel om kennis te maken met Se So Neon. Een indierock-trio dat in 2016 werd gevormd en nu de weg omhoog gevonden lijkt te hebben. In 2017 kwam debuutsingle A Long Dream uit, gevolgd door debuut-EP Summer Plumage in hetzelfde jaar. In 2018 werd de veelbelovende status van de band officieel erkend en won hij tijdens de Korean Music Awards prijzen voor nieuwkomer van het jaar en beste rock-nummer, met de single The Wave.
Gesterkt door al deze positiviteit was het dit jaar eindelijk tijd voor debuutplaat Nonadaptation. Met een speelduur van iets minder dan een halfuur een beetje aan de korte kant, maar kwaliteit gaat boven kwantiteit, zullen we maar zeggen. Het album bestaat grotendeels uit vrolijk klinkende, ietwat rustige indierock, maar bevat genoeg andere invloeden om het spannend te houden.
JAMBINAI
We sluiten onze reis deze week ook af in Seoel, met de experimentele postrock van JAMBINAI. De band is zich sinds zijn begin in 2009 flink blijven ontwikkelen en heeft inmiddels een flinke internationale fanbase opgebouwd. Iets wat de band maar al te graag omarmt, omdat het ze de mogelijkheid geeft om de Koreaanse muziekscene in een bredere vorm op de kaart te zetten. Ze willen laten zien dat het land meer te bieden heeft dan enkel K-pop.
Wat JAMBINAI zo interessant maakt om naar te luisteren, is de combinatie tussen ruwe, snoeiharde postrock en traditionele Koreaanse instrumenten. Ze weten een unieke sound neer te zetten die in eerste instantie overrompelend kan zijn, maar die als je er langer naar luistert een speciaal plekje in je hart weet te veroveren. De agressieve drums en gitaren werpen een muur van geluid op, waar traditionele strijkinstrumenten vervolgens als een huilende stormwind langsgieren.
De grote massa maakte in 2018 (hetzij misschien onbewust) al kennis met de band, toen hij samen met een orkest een optreden mocht verzorgen tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Winterspelen in Korea.
