Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen, zodat jij nog even lekker thuis kunt blijven.
G.U.S.T. Van enige originaliteit kan je deze drie uit Turnhout niet beschuldigen, maar Nothing In Between knalt wel lekker vunzig uit de speakers en heeft een opzwepend intermezzo waarop het even old skool headbangen is. Rock-‘n-roll baby, het is wat het is én het blijft leuk als het met overtuiging gebracht wordt.
Edouard van Praet Een uiterst beklemmende, cinematografisch sterke intro van bijna twee minuten zet je op het verkeerde spoor. Wat volgt is een sober maar vrolijk lijkend indiepopdeuntje met invloeden uit de jaren zestig. Laat je niet misleiden, de ondertoon blijft toch vrij donker en staat in contrast met de rest van de video en de schitterende tekst. De in Brussel geboren artiest van Belgisch-Canadese afkomst weet hoe je een song moet schrijven en uitvoeren. Zijn EP Doors is net verschenen.
Vermin Twins Hélemaal uit mijn comfortzone, dus weet ik totaal niet wat ik over de muziek moet vertellen. Uit mijn nek lullen dan maar? Putten uit de PR-info? Zoals gewoonlijk op mijn gevoel afgaan? Of wordt het een combinatie van deze drie? Dat Micha Volders (percussie, lap steel, clavinet, synths) en Lotte Vanhamel (bas klarinet, klarinet, dwarsfluit, zang) met Bare Bones / Spiritus een eigenzinnige universum in beeld en klank weten te creëren staat in ieder geval vast. Geniet gewoon van deze surrealistische trip vol bizarre personages en boeiende sounds. Geloof het of niet, de video is volledig DIY tot stand gekomen!
Bat Eyes Omschreven als powerpop, met andere woorden catchy melodieën en veel gitaren doordrenkt van bakken galm en vervorming. Ik moet terugdenken aan de britpop uit de jaren negentig die dan weer te leen ging bij welbekende bands uit de jaren zestig. Het lijkt wel een trend deze maand, toch bij de Belgische indiebands.
Larssen. Nog een trend deze maand, naast een revival van een bepaald decennium, lijkt wel het maken van ijzersterke video’s. De jonge Gentenaar Sasja Maekelberg is gekend voor het maken van obscure elektronische popsongs. Kenmerkend zijn de donkere beats en goed in het oor liggende melodieën, al houdt hij het hier eerder luchtig. Verre van mijn ding, dus dacht ik dat het wel enkele lezers van TDI zou kunnen bevallen?
Stovepipe Helemaal geinig klinken voor mij deze ‘groovin’ soulful rock-’n-’roll ghoulies’. De band Stovepipe bestaat nu een jaar of vier. De muzikanten zijn stuk voor stuk oude rotten in het vak die hun sporen in de meest uiteenlopende bands en genres hebben verdiend. Bedoeling was garagerock te spelen, covers eigenlijk, maar systematisch groeide de drang naar eigen nummers. Never Surrender laat een vette Hammond horen, een speelse gitaar en een swingende ritmesectie. Weer of geen weer, corona of geen corona: laat de zomerfeestjes maar beginnen.
‘Een duivels dilemma’, verzuchtte Hugo de Jonge afgelopen week, toen hem werd gevraagd naar de consequentie van de snel oplopende coronacijfers. En inderdaad, wie naar het exponentieel stijgende lijntje op het corona-dashboard keek, zag het al: het waren twee gezellige weken, waarin de wereld eventjes zowaar weer normaal leek, maar voorlopig zijn we hier nog niet van af.
Dit werd vrijdagavond bevestigd op de persconferentie: nachtclubs moeten weer sluiten, meerdaagse festivals worden verboden. Eendaags mag nog, maar alleen met een zitplek voor iedere bezoeker. Officieel duren deze maatregelen tot 14 augustus, maar het betekent effectief dat het festivalseizoen 2021 voorbij is voor het goed en wel begonnen was.
Laten we duidelijk zijn: wij zijn geen virologen bij The Daily Indie. Je hoeft ook geen viroloog te zijn om te zien dat de besmettingscijfers de verkeerde kant op gaan en te begrijpen dat dit te maken heeft met het loslaten van de meeste beperkingen. Het feit dat nu eigenlijk alleen, en wederom, het nachtleven en evenementen de rekening krijgen gepresenteerd, valt echter wel een en ander op aan te merken.
Faalpartij Je kon de afgelopen weken De Jonge al horen mopperen dat de anderhalve meter – zowat de enige maatregel die nog geldt – niet strikt genoeg meer werd nageleefd. Dat getuigt volgens ons vooral van erg weinig psychologisch inzicht. Het is niet zo vreemd, dat bij het aankondiging van die versoepelingen de onderliggende boodschap door heel veel mensen gelezen werd als: ‘alle remmen los!’
Deze pandemie is ontzettend complex en oorzaken zullen dan ook legio zijn. Maar de berichten van afgelopen week in allerhande media over de oorzaak – of moeten we zeggen: schuldvraag – van de oplopende cijfers, lieten desondanks weinig te raden over. De oorzaak ligt bij het nachtleven, getuige ook de talloze foto’s van volledig ongerelateerde nachtclubs, feesten en concerten die veel media bij hun berichten plaatsten.
Maar goed: die besmettingen dus, die werden inderdaad opgelopen bij een studentengala, een feestcafé met een beroerd imago en wat nachtzaken die het niet zo nauw namen met de regels van Testen Voor Toegang. Je weet wel: dat systeem dat vanuit het demissionaire kabinet zelf de afgelopen driekwart jaar is ontwikkeld en uitgerold en middels Fieldlabs intensief en naar tevredenheid getest.
Dat de daadwerkelijke stresstest voor Testen Voor Toegang pas ‘in de echte wereld’ zou komen, was allang helder. Wat hopelijk niet was ingecalculeerd, is de inmiddels veelbesproken faalpartij die het eerste weekend in de praktijk bleek te zijn. Falen overigens dat deels op conto komt van een klein aantal zaken en mensen die schijt hadden aan de regels, maar toch voor het allergrootste deel op dat van het demissionaire kabinet en de verantwoordelijke partijen achter het systeem zelf.
Kafkaëske bedoening Rutte en De Jonge benadrukten in de persconferentie nog maar eens: een stijging in de besmettingscijfers na het loslaten van de maatregelen was ingecalculeerd. Testen Voor Toegang is niet volledig waterdicht te maken, dat snappen we ook wel. Het hele beleid is er op ingericht om te voorkomen dat straks de IC’s weer volstromen.
Onder virologen is het dan inmiddels ook een breed erkend standpunt dat we het coronavirus niet meer gaan kwijtraken en dat we ermee zullen moeten leren leven. Je blindstaren op besmettingscijfers lijkt ons dan niet zo zinvol, zeker niet nu steeds meer mensen zijn gevaccineerd. Dat momenteel vrijwel alle besmettingen plaatsvinden in de (grotendeels nog ongevaccineerde) doelgroep tussen de 10-29 jaar, die over het algemeen weinig te vrezen hebben van het coronavirus, lijkt dus een verwacht én acceptabel gevolg.
Maar goed, opnieuw: wij zijn geen virologen en er zijn vast heel veel redenen te bedenken om het virus niet te laten uitrazen in die jonge doelgroep.
Maar wat voor Kafkaëske bedoening is het om nu wederom dezelfde sectoren de middelvinger te geven, en een maandenlange uitrol van Testen Voor Toegang en meer dan een miljard aan gemeenschapsgeld, bij de eerste de beste hobbel de deur weer dicht te gooien voor de clubs en festivals?
Onmogelijke positie In het geval van de festivals is het nog absurder, want die hebben nog vrijwel geen kans gehad om te laten zien dat ze veilig georganiseerd kunnen worden – de fieldlabs suggereren van wel, ze zijn in de buitenlucht. Dat is dus op zijn zachtst gezegd nogal een slap in the face van allerlei goedwillende sectoren en ondernemers. Er valt namelijk nogal wat te verliezen.
Afgelopen anderhalf jaar was de situatie regelmatig uitzichtloos, maar dat betekende in elk geval ook dat er geen investeringen gedaan hoefden te worden, geen artiesten geboekt, niet begonnen aan opbouwen van je terrein. Allemaal zaken die nu wel aan de gang zijn. Ook al gelden de maatregelen vooralsnog tot 14 augustus, Lowlands liet gisteren al weten in wat voor onmogelijke positie het festival hierdoor wordt gemanoeuvreerd.
En ja: er is een steunfonds voor festivals. Maar festivals gaven al meermaals aan dat dit nog steeds met veel onduidelijkheden omgeven is. Bovendien: iedereen die afgelopen anderhalf jaar met bloed, zweet en tranen actief is gebleven in het nacht- of festivalleven, zal beamen dat zo’n fonds niet meer is dan een doekje tegen het bloeden.
Op vakantie De vraag is dan dus: waarom precies weer deze maatregelen? Het antwoord ligt wellicht in het dilemma waar De Jonge het in de eerste alinea van dit stuk over had. Het schijnt een mooi licht op de ‘powers at play’ achter de schermen: dit ingrijpen heeft niet zozeer te maken met de eventuele gevolgen van oplopende besmettingscijfers, maar vooral met wat ze daar in het buitenland van zouden kunnen denken.
Concreter: of op de kaart van de ECDC (de Europese RIVM), waar de meeste landen hun inreisbeperkingen op baseren, Nederland niet weer rood zou kleuren. Dat zou namelijk weleens kunnen betekenen dat mensen die op vakantie willen een PCR-test of vaccinatiebewijs zouden moeten overleggen.
Ja: wat je ook moet doen als je naar een club of festival wilt.
(Overigens zou een quarantaineplicht ook een optie kunnen zijn, en zou Nederland bij oplopende besmettingen ook nog ‘donkerrood’ kunnen worden, wat zou kunnen betekenen dat je in sommige landen helemaal niet meer welkom bent. Daarvoor moeten we twee weken lang 500 besmettingen per 100.000 inwoners noteren. Momenteel zitten we rond de 30 per 100.000.)
Dat schoot in het verkeerde keelgat van Frank Oostdam, directeur van reizigerskoepel ANVR. Afhankelijk van of je het AD of een kwaliteitskrant leest, ‘verklaarde’ dan wel ‘brieste’ hij: “Door het gedrag van enkelen kan het hele reisseizoen in het water vallen.”
Dat is duidelijke taal: omdat die clubs en festivals na anderhalf jaar op water en brood zo nodig weer open moeten, moeten Henk en Ingrid straks een testje doen voordat ze naar de Costa del Sol mogen (die staat overigens op rood, maar ter illustratie). Of moeten ze een vaccinatie halen waar ze wellicht 5G van krijgen, of zoiets. Dat de beruchte deltavariant, die momenteel verantwoordelijk lijkt te zijn voor de oplopende cijfers, hierheen is geïmporteerd door Oostdams arme vakantiegangers, leek hij voor het gemak even vergeten te zijn.
In elk geval slaagden de vakantielobbyisten in hun opzet: weg met die clubs en festivals, zodat hopelijk er nog wat te redden valt bij het ECDC. Niet omdat de IC’s dreigen vol te stromen, maar omdat we natuurlijk wel met vakantie willen.
Zwaktebod We kunnen er natuurlijk over discussiëren wat er meer waard is: dat weekje Costa del Sol of onze cultuursector, nachtleven en evenementenbranche. Maar precies dat is het punt: het zou fijn zijn als we dat nou eerst eens deden: erover discussiëren.
Maar dat in plaats daarvan laat het demissionaire kabinet zich nu bij een – nogmaals!- ingecalculeerde én zelfveroorzaakte tegenslag direct intimideren door de publieke opinie, en wordt de rekening wederom bij het nachtleven en de festivals neergelegd. En dat vinden wij vooralsnog een schandalig zwaktebod.
Dat cultuur, nachtleven en evenementen niet bijzonder hoog op het prioriteitenlijstje van onze politiek staan, was afgelopen anderhalf jaar wel duidelijk geworden. Met Testen Voor Toegang en het gecontroleerd openen van clubs en festivals dachten we heel, heel even dat Nederland weer eens in de buurt kwam van ‘gidsland’ in deze absurde tijd (overigens samen met bijvoorbeeld Denemarken).
We willen alle clubs, festivals en andere ondernemingen die nu de gevolgen moeten dragen, alle sterkte wensen. We hopen in heel ons hart dat zij deze nieuwe klap nogmaals te boven kunnen komen.
De fotoserie bij dit artikel werd gemaakt door onze fotograaf Mirel Masic op de pre-party op de camping van Sziget 2019. Eventjes feest voordat het festival begon: we vonden het wel toepasselijk.
Aflevering vier van The Monthly. Een podcast die we in samenwerking met Pinguin Radio produceren en waarin we iedere maand in een onderwerp duiken dat zij aan de hand van interviews en nieuwe muziek verder uitdiept.
The Monthly #4 gaat over talentontwikkeling en vooral over de plek daarvan in de muzieksector als die weer gaat ontploffen in het najaar. Hoe zorg je als band of podium dat je niet ondersneeuwt in het geweld van alle festivals en opstartende tours van internationale artiesten later dit jaar?
Dirk Baart van poppodium EKKO in Utrecht vertelt over zijn programmering in het najaar, over hoe opkomende bands nog een plekje in die programmering kunnen veroveren, zijn kijk op talentontwikkeling in Nederland en hoe het 35-jarig bestaan van het poppodium gevierd gaat worden.
Jasmine Wouwenaar van The Daily Indie spreekt met de mannen achter de podcast Wat Nou Als Het Lukt. Jan Paul Grootentraast en Daniel van Haren spreken om de week met nieuw muziektalent uit Nederland met grote dromen en ambities.
En in Noord-Limburg: de enige ‘popmuziek-proeftuin’ van Nederland. Waarom juist die plek? En wat betekent dit voor jonge bands en artiesten? Kwartiermaker Thijs Schrijnemakers legt het uit en vertelt meteen waarom hij kotsmisselijk wordt van het woord ’talentontwikkeling’.
De zon breekt weer door in muziekland en we durven bij The Daily Indie weer voorzichtig naar de toekomst te kijken. Vandaar dat we onszelf deze weken buigen over hoe die toekomst er eigenlijk uitziet: toekomstmuziek, dus. Na de feature over de toekomst van streaming via de blockchain met Audius, kijken we vandaag naar de toekomst van onze favoriete bezigheid: liveshows.
Tekst Valerie van Hazendonk
Vraag en aanbod van liveshows namen afgelopen jaren enorm toe. Tours en festivals werden groter, ticketprijzen hoger en bedrijven zoals Mojo en Live Nation groeiden als een gek. Dit kwam allemaal rap tot stilstand toen Covid-19 zijn entree maakte. Bij de pakken neerzitten was echter geen optie, dus vooral aan het begin van de pandemie werden social media overspoeld met liveshow-alternatieven. Livestreams waren onder zowel amateurs als professionals snel favoriet, al werd al vlug duidelijk dat het geen waardige vervanger was voor een intense liveshow. Maar iets was toch beter dan niets, of zat er meer in? Sommige grotere artiesten namen het nog een stapje verder en verplaatsten hun shows naar de virtuele werkelijkheid, wat niet nieuw was, maar in deze pandemie opeens wel 28 miljoen man aan publiek trok. Is VR de toekomst?
Fortnite In 2020 vond van 23 tot en met 25 april Astronomical plaats, in online battle royale-game Fortnite; een virtueel concert van rapper Travis Scott, dat diende om zowel een nieuw nummer als Scotts samenwerking met de game te promoten. Drie dagen lang vonden er op verschillende tijdstippen optredens plaats die ongeveer vijftien minuten duurden. Spelers die de optredens bezochten, kwamen terecht in een virtuele wereld waar een enorme Travis Scott-avatar zich een weg baande door trippy, Astroworld-geïnspireerde visuals, die nooit nagedaan zouden kunnen worden in het ‘echte leven’.
Een ‘echt’ optreden? Maar of dit écht een optreden te noemen is, valt te betwisten. Bezoekers konden alles door middel van hun avatar van dichtbij meemaken, maar Scott deed niks live; alles was vooraf opgenomen. Bij een regulier concert zou dat een doodzonde zijn, maar het lukte de uit de kluiten gewassen interactieve videoclip om 28 miljoen unieke spelers te trekken. Misschien als je het spel toch al speelt, is het een kleine moeite om een speciaal evenement te checken. En als het al een grote userbase heeft, maakt dat het des te gemakkelijker om een artiest aan een grote, vaak relatief jonge, groep te introduceren. In ieder geval, de gevolgen van de concerten waren al snel zichtbaar voor de rapper. Scott verzamelde in die periode 1,08 miljoen nieuwe Instagram-volgers en zijn muziek op Spotify werd 81,9 miljoen keer gestreamd. Andere interessante gevolgen waren dat de vraag naar concertkaarten rap steeg (met 419%) en dat een van de gepresenteerde singles diezelfde week al bovenaan de Billboard Hot 100 stond.
Fortnite is vooral een schietspel en dat heeft eigenlijk niks te maken met muziek en optredens. Maar games worden meer en meer als sociale plaatsen behandeld, in plaats van als enkel spelgericht tijdverdrijf. Games zijn simpelweg een aantrekkelijke en vooral toegankelijke plek om sociaal contact te vinden, al helemaal in tijden van Covid-19. En de samenkomst van videogames en muziek is niks nieuws: in 2003 was het bijvoorbeeld al mogelijk om in de online virtuele wereld Second Life het geluid van een live optreden te streamen en zo je eigen concerten te organiseren voor virtuele menigten.
Concerten tot leven wekken Wat wel van deze tijd is, zijn de nieuwe technieken om een virtueel concert tot leven te wekken. Dit zien we terug in bedrijven zoals Wave, een startup die gebruik maakt van motion capture-technologie om de lichaams- en gezichtsbewegingen van artiesten te volgen, terwijl zij in het echte leven aan het optreden zijn. Dit wordt dan vertaald naar een virtuele avatar, die optreedt in een door Wave gecreëerde digitale wereld. Vervolgens worden deze virtual reality-concerten voor zowel het Steam- als het Oculus-platform aangeboden. Publiek kan als 3D-karakter midden in de show staan en het in first person meemaken door middel van een VR-bril en koptelefoon. Doordat deze shows compleet virtueel plaatsvinden, zijn er nog steeds oneindige mogelijkheden om de shows zo extravagant mogelijk te maken, maar door gebruik van de VR-headset is het nu ook mogelijk voor publiek om in een positie te staan die daadwerkelijk iets weg heeft van de échte ervaring.
Toch liep Wave al snel tegen problemen aan. De ontwikkelingen van de VR-industrie gaan langzamer dan men hoopte, grotendeels vanwege de kosten. Een VR-headset is nou eenmaal flink aan de prijs en het is daarom niet iets wat het gemiddelde huishouden in de kast heeft liggen. Omdat er weinig vraag naar is, zijn er weinig VR-ontwikkelaars, waardoor de hardware weer duur blijft en de vraag laag. Wave koos er dus voor om door te gaan met enkel livestreams, wél met dezelfde motion capture-technologie voor de artiesten, zodat het concert nog steeds plaats kan vinden in een virtuele wereld, die tot in het detail vormgegeven kan worden. En daar ziet men wel iets in. Zo verzorgde Wave bijvoorbeeld het interactieve, virtuele live-concert van The Weeknd voor TikTok.
Live meekijken in VR De startup MelodyVR pakt het anders aan. Zowel in de studio als op locatie neemt het bedrijf liveoptredens van artiesten op met 360º graden virtual reality camera-installaties, waardoor het in first person vanuit allerlei hoeken te zien is. Deze optredens kun je bekijken via een streaming-app, die zowel beschikbaar is voor je telefoon als voor een VR-headset. Dit biedt publiek in ieder geval de optie om een optreden te bekijken op een manier die niet eerder mogelijk was. Men kan zich als het ware door de ruimte naar verschillende cameraposities ‘bewegen’ en artiesten van dichtbij zien. MelodyVR biedt dit zelfs live aan, wat zou betekenen dat je niet eens meer een concertkaartje zou hoeven kopen om live aanwezig te zijn. Maar een vervanging van de live-ervaring wil MelodyVR niet zijn. Het bedrijf streeft er naar om een interessant alternatief te bieden voor wanneer je, om welke reden dan ook, niet aanwezig kunt zijn bij een liveshow. Ook wil het artiesten meer creatieve opties bieden.
Misschien vind je het maar een gimmick om een liveconcert op deze manier te bekijken. Je kunt toch immers ook gewoon een video op YouTube bekijken? Maar dat het toch een andere ervaring biedt, blijkt uit hoe veelbelovend de bedrijven lijken. MelodyVR heeft samenwerkingen met grote platenlabels zoals Universal, Warner en Sony en het heeft sinds kort ook streamingservice Napster overgenomen. Het bedrijf heeft als doel om als een van de eerste de volgende generatie muziekdiensten te lanceren door een muziekentertainment platform aan te bieden, dat visuele inhoud en muziekstreaming combineert.
Vaker online Elk bedrijf lijkt het net iets anders aan te pakken. Zo focust Fortnite zich bij het Travis Scott-evenement op de visuele en interactieve ervaring voor de gamers als avatar in de game. Dat is niet geheel onredelijk, aangezien dat is wat een game karakteriseert. Maar het live-aspect blijft links liggen. Wave voegt de interactieve fantasiewereld middels avatars en het live-aspect samen met zijn technologie, maar heeft niet de middelen om dit door te zetten. En MelodyVR zet de fantasiewereld en het interactieve opzij om publiek rechtstreeks een concert te bieden, wat met een VR-headset voelt alsof je er zelf bij bent.
Of de ene manier beter is dan de andere weten we niet: alle drie hebben hun eigen voordelen. Wat wel overduidelijk is, is dat geen van deze opties een vervanging is voor een liveoptreden, hoe weinig opties we tijdens de pandemie ook hadden. Maar je kunt je afvragen of dat ook de bedoeling is van deze bedrijven. Het zijn toevoegingen, middelen die ongetwijfeld in toenemende mate gebruikt zullen worden voor de promotie van muziek. Want wel of geen pandemie: we spenderen uren per dag online en het is steeds lastiger om mensen te prikkelen. Social media zijn visueel zo sterk ingericht dat de muziekindustrie niet achter kan blijven.
We twijfelen er niet aan dat we in de toekomst artiesten in toenemende mate en op verschillende manieren online tegen gaan komen. Of het nu Fortnite, Wave en MelodyVR zijn die een nieuwe tijd van muziekstreaming weten in te luiden of niet; we zouden niet verbaasd zijn als we deze nieuwe technologieën langzamerhand gaan omarmen wanneer bijvoorbeeld VR-headsets betaalbaarder worden en iedereen de mogelijkheden optimaal kan benutten.
Wat doe je als band wanneer je begin 2021 je meest ambitieuze plaat ooit lanceert, maar je door welbekende redenen geen liveshows kunt spelen? Ja, streamingconcerten, maar Rats on Rafts zou zichzelf niet zijn als de drempel niet veel hoger zou liggen. Dus nam band rond Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths een interdisciplinaire muziekfilm op, die aankomende zaterdag te zien is.
Dat Rats on Rafts veel gevoel heeft voor esthetica, wisten we al toen we jaren geleden een videosessie met de band opnamen en ze aan kwamen zetten met, in willekeurige volgorde: heel veel kaarsen, nepbloed, babypoppen en muziekjournalist Richard James Foster verkleed als verdorven priester met Wayfarer-zonnebril.
Filmscript En zoals te lezen viel in het interview dat we deden met frontman David Fagan, ten tijde van het uitkomen van Excerpts From Chapter 3, is die plaat eigenlijk meer een escapistisch filmscript dan een album met liedjes in de traditionele zin van het woord. Met de video’s bij singles Tokyo Music Experience en A Trail Of Wind And Fire nam de band al een theatraal voorschotje op de visuele aankleding van de muziek. En nu is er dus een hele film, Visions Of Chapter 3 genaamd. De band speelt de nummers van de laatste plaat voor het eerst live en filmscenes, visuals, theater en dans nemen je mee in de wondere wereld van Rats on Rafts.
De film werd opgenomen door A Small Production Company, dat ook de voorgenoemde videoclips maakte, en opgenomen in TivoliVredenburg. Voorproefje hebben? Onze fotografe Tess maakte er de onderstaande behind the scenes reportage en die beelden zien er alvast behoorlijk spectaculair uit. Je bekijkt ze hieronder.
Film zien? Die wordt dus uitgezonden op zaterdag 3 juli 21:00 uur. Tickets zijn te koop via TivoliVredenburg. Als je Rats on Rafts liever in het eggie ziet kan dat ook. De band speelt de komende maanden onder andere in Vera (Groningen), Rotown (Rotterdam), Paradiso (Amsterdam) en het Stroomhuis (Eindhoven) en op een aantal festivals.
Onlangs stond onze podcast The Monthly in het teken van crypto en NFT’s en daarvoor schreven we al over Audius, de eventuele potentiële Spotify-killer. Eigenlijk gaat het in deze verhalen vooral over het onderliggende systeem: de blockchain. Jasmine Wouwenaar zocht uit wat artiesten hiermee kunnen doen.
Zo geeft ze in deze korte podcast antwoord op de vraag wat blockchain is, wat je ermee kunt en hoe bands er momenteel gebruik van maken met bijvoorbeeld NFT’s. Luister hieronder naar haar verhaal en wil je nog veel meer weten: check dan onze laatste podcast waarin kenners en ervaringsdeskundigen Maarten Walraven-Freeling en Joris Postulart op ons kantoor te gast waren.
Waarschijnlijk had je dit allang meegekregen, maar wat komt er toch een hoop mooie muziek uit het Verenigd Koninkrijk de afgelopen tijd. Alleen dit jaar al zijn we rijkelijk verwend met platen van Black Country, New Road, black midi en Squid. En dit zal waarschijnlijk ook niet de eerste keer zijn dat je deze drie naast elkaar ziet staan. Deze bands worden gezien als de vlaggendragers van een van de spannendste nieuwe lokale(!) scenes van dit moment: de Windmill Scene.
Maar wat houdt dat nou eigenlijk in? Leuk, deze drie bands, maar de Windmill heeft toch wel meer te bieden dan enkel dat? Het antwoord op die vraag kan ik alvast verklappen: jazeker! De Windmill Scene is vernoemd naar concertzaal de Windmill, gelegen in het Londense Brixton. Onder leiding van hoofdprogrammeur Tim Perry heeft de zaal de afgelopen jaren flink naam gemaakt als broedplaats voor de spannendste jonge bands die de Engelse hoofdstad ons te bieden heeft. Perry’s bereidheid om het experimentele een podium te geven onderscheidt de Windmill van veel andere zalen in Londen.
De filosofie Het eerder genoemde black midi sprak al vol lof over Perry en de Windmill in het interview dat wij onlangs met de leden afnamen en ook Black Country, New Road laat zich geregeld zeer positief uit over de broedplaats. Ook het label Speedy Wunderground is erg belangrijk voor de zaal. Veel bands die regelmatig in deze zaal staan hebben wel eens samengewerkt met producer Dan Carey. De filosofie van het label en het podium komen sterk overeen, aangezien ze allebei een sterke affiniteit hebben voor spontaniteit. Het is dan ook niet makkelijk om een specifiek geluid aan te duiden voor de Windmill Scene. De meeste bands en artiesten doen vooral waar ze zelf zin in hebben, grenzen te verleggen en proberen zich zo weinig mogelijk aan te trekken van de verwachtingen die ze worden opgeplakt.
Nu noemden we net al de drie bands die het snelst met de scene geassocieerd worden, maar er is genoeg ruimte in de Windmill voor allerlei interessante bands. Hier, helemaal gratis, drie aanraders van bands en artiesten die regelmatig in en rond de Windmill te vinden zijn, maar waar je wellicht niet zo snel wat over hoort.
Foto: Toby G Cook
Famous Onze eerste aanrader in Famous, een trio uit London met een moeilijk te googelen naam. ‘Famous band’ levert je een hoop resultaten op, maar niet waar je naar zocht. De band is al bijna vijf jaar samen, maar pas sinds een jaar of twee levert dit een tastbare output op. En gelukkig maar, want elke release in zijn langzaam groeiende discografie is een voltreffer geweest tot nu toe. Eind mei kwam de tweede EP The Valley uit, met daarop een zestal denderende schijven met een bewonderenswaardige diversiteit. Frontman Jack Marret gooit zijn ziel en zaligheid in de teksten en klinkt dikwijls alsof hij op het randje van een totale instorting staat. Een speciale vermelding is op zijn plaats voor Nice While It Lasted, een nummer dat zichzelf naar zulke hoogten stuwt dat je op het eind waarschijnlijk met een piep in je oren en een boze buurman achterblijft.
Jerskin Fendrix Om nog even bij Famous te blijven: wist je dat de toetsenist van de band ook zijn eigen projecten uitbrengt? Verwacht alleen vooral geen duistere postpunk zoals hij met zijn band maakt. De debuutplaat Winterreise van Jerskin Fendrix is een bijzondere kruising tussen art-pop, elektronica, industriële drones en hyperpop waarbij elk nummer als vier nummers ineen klinkt. Intens claustrofobisch maar ook ongelofelijk explosief. Voor de aandachtige luisteraar zou de naam Jerskin wellicht een belletje kunnen doen rinkelen. Op Black Country, New Road’s Track X wordt zijn naam genoemd: ‘Dancing to Jerskin I got down on one knee/I told you I loved you in front of black midi. Fendrix is bijzonder productief bezig de afgelopen jaren. Naast zijn solowerk en zijn werk met Famous deed hij productiewerk voor GFOTY en is hij als violist te horen op black midi’s Cavalcade.
Butch Kassidy Butch Kassidy is een naar een Amerikaanse bankovervaller genoemde experimentele rockband dat welgeteld een enkel gepubliceerd nummer op zijn naam heeft staan. Maar het nummer Heath schept al ontzettend hoge verwachtingen voor mogelijke vervolgplaten. Binnen een lengte van tien minuten wordt een broeierige, onheilspellende sfeer opgeroepen, tot in de laatste minuut de chaos de overhand neemt en het nummer zichzelf sneller dan cryptomunt Dogecoin naar de maan schiet om vervolgens, net als de eerder genoemde cryptomunt, volledig in te storten. Een geweldige debuutsingle van een band die zeker in de gaten gehouden moet worden de komende tijd.
Sommige bands ademen de sfeer van een landschap of stad waarin de liedjes ontstaan. Hoe sijpelt inspiratie van buitenaf door in de muziek? In deze serie onderzoeken we de invloed van de omgeving op het creatieproces van artiesten. We reizen af naar het noorden van Limburg om Jack Poels te ontmoeten.
Tekst en fotografie Lisanne Lentink
Als frontman van Rowwen Hèze heeft Jack Poels al vele jaren in de muziek achter de rug. Liters bier door de lucht. Bij zijn soloplaten nip je liever aan een warm kopje thee. In maart 2020 bracht hij zijn debuutalbum Blauwe Vear uit bij Snowstar Records, vol mijmerende folkliedjes. Ja, maart 2020. Zijn stampvolle agenda met optredens verruilde zich plotseling voor rust om weer te creëren. Binnen een jaar verscheen de volgende plaat: II. Wat staat voor twee en ook voor pauze. De pauzestand waarin we leven.
Grasduinen in herinneringen Op II kijkt Poels achterom en weerspiegelt. “Nu put ik vooral uit herinneringen, eigenlijk gaat elke tekst die ik schrijf over wat ik zie en wat hier voorbijkomt. Ooit zei iemand: “Jij hoeft niet op zoek om te ontdekken. Als jij even door het gordijn kijkt, dan heb je alweer een liedje.” Dat is ook zo. Eigenlijk gaat alles over hier in het dorp.” Poels kan grasduinen in zijn eigen hoofd. Gebeurtenissen flitsen als een film voor zijn geestesoog. “Als ik ga zitten en begin met schrijven, dan komen die herinneringen weer terug.” Hij weet nog precies hoe hij decennia geleden in de auto reed en de bevroren akkers zag. Er volgen een aantal voorbeelden van gebeurtenissen die liedjes werden. “Het verzamelt zich allemaal in mijn hoofd. Uiteindelijk vindt het zijn weg weer naar een tekst. Dat is geweldig. Ik hoef geen rare dingen te doen, ik hoef niet aan de drugs.” Ook mondt de synthese van zijn hersenspinsels soms uit in melodieën. Zo herkent de oplettende luisteraar Skinny Love van Bon Iver in Poels liedje En Toen Geej.
Intrigerend huisje Op de voorkant van zijn laatste plaat poseert Poels bij een verlaten huisje. Het staat net buiten de hoofdstraat van zijn dorp America. “Ik loop hier vaak langs met de hond en vond het altijd al een intrigerend huisje. Het blijkt dat hier vroeger de bieropslag was van alle cafés in het dorp. Nu snap ik ook waarom deze plek altijd naar me knipoogde.” Op het huisje hangt een oud hoefijzer: “Hé kijk, dit hing er de vorige keer nog niet!” Poels is duidelijk blij verrast met zijn vondst. “Die neem ik mee naar huis, misschien is het wel uit de tijd van Napoleon.” Je krijgt meteen een glimps van hoe ideeën zijn hoofd in dwarrelen. Hoe Poels alle indrukken opzuigt, zoals het zompige veen hier elke voetstap opzuigt. “Wat rijmt er eigenlijk op hoefijzer?” Het creatieve proces komt al op gang en hij neuriet een melodie.
Poels hoeft geen verre reizen te maken voor inspiratie. “Als ik terugkom na een optreden ergens in het land of terug van vakantie, dan ben ik altijd weer blij als ik het dorp binnenrijd en de eerste persoon mij begroet. Dat maakt het tot een plek waar ik wil zijn en blijven.” Poels heeft wel geprobeerd om ergens anders te wonen. In Utrecht aan de Oudegracht en een halfjaar in Venlo: “Iedere avond had ik een excuus om weer hier in het dorp te zijn. Het lot heeft gezorgd dat ik hier ben geboren, dus nu schrijf ik hierover. Als ik bijvoorbeeld in Zutphen had gewoond, dan had ik geschreven over het meanderen van de rivier door het landschap. Dan was dat mijn omgeving en ruimte geweest.”
Nederigheid De Peel en haar bewoners zijn diep verankerd in Poels bewustzijn. “De Peel is een heel mooi natuurgebied. Een beetje unheimisch ook, met de veenbranden en het moeras. Dat ziet er maf uit, die stronken van bomen in het water. Er zitten nog net geen krokodillen, maar het ziet er wel een beetje zo uit. Soms heb ik het nodig om mij helemaal te verliezen in de natuur en mij nederig te voelen. De natuur stelt de prioriteit. Dat is het allermachtigste en wij lopen er rond zolang het leven duurt. Dat heeft een oerkracht.”
Eigenlijk is het niet de natuur die Poels hier houdt. Het zijn de inwoners. “Zij maken het fijn, veilig en vertrouwd. Dat vind ik alleen hier.” Wat is dan zo bijzonder aan deze mensen? “Niks. Je kent ze en we zien elkaar graag. We helpen elkaar vanuit het hart. Het heeft al vroeg indruk op mij gemaakt hoe het dorp een inzamelingsactie startte toen mijn vader vroeger een invalidewagentje nodig had vanwege MS. Daarom heb ik levenslange dankbaarheid naar het dorp toe.”
Poëtisch dialect Zowel de liedjes van Rowwen Hèze als solo zingt Poels in het poëtische streekdialect. “Toen ik mijn eerste liedje in dialect schreef, merkte ik dat ik meteen de kern raakte. Dat zag ik ook bij de mensen in de zaal. Ik zag een soort herkenning en verbondenheid, die ik nooit zo gevoeld had bij mijn Engelstalige hardrockbandje. Ik ben wel gewend om mij in de Nederlandse taal te bewegen. Ik schrijf ook wel eens liedjes voor anderen in het Nederlands. Dat vind ik leuk om te doen, maar ik weet niet of ik precies dat ‘juiste’ raak. Het levert ook niet meer op om het in het Nederlands te doen. Niet meer in zeggingskracht en ook niet aan publiek wat ik bereik.”
Toen Poels vorig jaar in de VPRO-radiostudio te gast was bleek dat programmamaakster Lotje IJzermans niets van zijn teksten had verstaan. “Ook geen flart of intentie. Daar baalde ik van. De meeste mensen vertellen dat ze het wel verstaan, in ieder geval de grote lijnen.” Poels besloot de liedjes om te zetten en speelde de plaat voor één keer in het Nederlands. “Ik kan het niet terugluisteren. Dat ben ik niet.” Het is de vraag of dat aan het Nederlands ligt, want liever kijkt hij geen enkel optreden van zichzelf terug.
Invloed van andere muziek Wat zijn Poels muzikale invloeden? Hij kiest één liedje dat hem inspireert en we maken een portretfoto terwijl we samen naar dit nummer luisteren.
Jack Poels luisterend naar Bruce Springsteen – Jersey Girl (een cover van Tom Waits. “Je hoort dat hij dit liedje echt zingt voor de mensen daar. Hij spreekt het publiek heel direct aan en dat ontroert mij altijd.” Het is iets wat Poels zelf ook merkt, juist als hij in het dialect zingt over de streek. Hij koestert herinneringen en plaatst ze in het hier en nu. In deze verstilde tijd.
Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen, zodat jij nog even lekker thuis kunt blijven.
Float Fall “Nee hoor, er komt geen video aan,” hoorde ik ze zeggen toen ik er bij het verschijnen van hun nieuwe song Hear You om vroeg. Maar niet met den dezen! Ik weet ondertussen dat sommige bands de videoclip later releasen, voornamelijk om dan nog eens in the picture te komen. Alle begrip, maar ik doe aan dit spelletje niet mee. Dat geduld trouwens een mooie deugd is, weten Rozanne Descheemaeker en Ruben Lefever ook wel. Het heeft zomaar even acht jaar geduurd alvorens hun eerste single een vervolg kreeg. Hear You is verre van edgy, echter zo melancholisch mooi qua beats, sfeer en samenzang dat het hier toch een plaatsje verdient. Het debuutalbum verschijnt op 24 september.
The Guru Guru Een dreigende, enerverende synth-intro gaat over in een new wavebeat gevolgd door een leuk riedeltje om dan uiteindelijk te ontaarden in pure razernij. Zanger Tom Adrianssens is net iets te lang opgesloten, lijkt me. Hoogtijd om het beest terug los te laten, graag om live onze podia onveilig te maken (Patronaat en Mezz op respectievelijk 21 en 22 oktober!). De ep It’s a (Doggy Dog) World verschijnt op 25 juni.
The Sore Losers Ook voor The Sore Losers wordt het hoogtijd het kot te kunnen verlaten en zijn smerige rock live op de mensheid te kunnen loslaten. Dat liefst zoals met deze onmiskenbare statement: aan 171 beats per minuut scheuren elektrische gitaren weg voor een onstuitbare trip rond de wereld in twee minuten en 45 seconden. Driewerf JA, laat de concerten en festivals er maar aankomen! Het vijfde full album van The Sore Losers verschijnt later dit jaar.
Fabian Rasti Deze 25-jarige producer en singer-songwriter met Iraans-Belgische roots wordt nu al als één van de meest veelbelovende muzikale talenten van ons land beschouwd. “Zijn unieke stem en tongue-in-cheek lyrics bieden ons een poëtische, reflectieve en zuiverende ervaring die niemand onberoerd laat.” Nu ja, in alle eerlijkheid, ik was aanvankelijk niet zo wild van al dat arty farty gedoe, ben eerder voor de rechttoe-rechtaan aanpak en emoties die zonder al te veel poeha ontstaan. Na meermaals beluisteren en bekijken moet ik echter toegeven, samen met conceptbedenker en zus Reina, pakt Fabian het slim aan. De verpakking mag dan misschien net iets te kunstzinnig lijken, de boodschap is echter oprecht en vanuit het hart gebracht. Respect!
Tone Listens Welke band is tegenwoordig niet beïnvloed of geïnspireerd door wat de pandemie heeft teweeggebracht? Het lijkt wel alsof de PR-teksten het (logischerwijs) over niets anders meer hebben. Zo ook bij dit Gents duo, dat net zijn debuutalbum heeft uitgebracht. Zijn laid-back postrock gekruid met ambient electronica leidt tot een zweverige soundtrack bij een wereld waar even de vaart uit is gehaald. Ik koos uit de acht tracks het veruit kortste en meest donkere nummer, waarbij de kille gitaarklanken door een diepe drone snijden. Vrolijk word je er niet van, maar raken doet het wel. Het volledige album kan je voor slechts €7 viaBandcamp aanschaffen.
Sinds twee maanden hebben we een gloednieuwe podcast bij The Daily Indie, gemaakt door onze kersverse host: Rian Moonen. Een podcast die we in samenwerking met Pinguin Radio produceren en waarin we iedere maand in een onderwerp duiken dat zij aan de hand van interviews en nieuwe muziek verder uitdiept.
Aflevering 3 van The Monthly duikt in de wereld van crypto. Als je daar niets vanaf weet, dan is dit je introductie! Wat kunnen de Nederlandse muzieksector en NFT’s voor elkaar betekenen?
Een gesprek op de redactie van The Daily Indie in Rotterdam (eindelijk niet via Zoom!) met deze keer:
Maarten Walraven-Freeling Head of operations and productions bij GÂRDEN. Editor bij Music X, een website en nieuwsbrief over muziek, media en technologie bericht. Meteen op abonneren doe je hier: https://musicx.substack.com/
Joris Postulart Oftewel POSTIE. ‘Loopstation Leipo’ die elke zondag een nieuwe track online zet. En als eerste Nederlandse artiesteen album als NFT uitgebracht. Al die tracks vind je hier.
Ricardo Jupijn. Hoofdredacteur van The Daily Indie en begenadigd cryptoliefhebber als Mr. Daily Crypto.
Verder nog handig om te weten: Joris (POSTIE) heeft het in de podcast over rarible.com. Daar kun je zelf op ontdekkingstocht. Wat de tofste NFT’s zijn die deze gasten hebben gezien, hoe je nou als muzikant je eigen NFT online krijgt en wat de goal van Van Basten op het EK in ’88 ermee te maken heeft, dat hoor je in The Monthly.
Sommige bands ademen de sfeer van een landschap of stad waarin de liedjes ontstaan. Hoe sijpelt inspiratie van buitenaf door in de muziek? In deze serie onderzoeken we de invloed van de omgeving op het creatieproces van artiesten. We zoeken Black Nazareth op in jeneverstad Schiedam.
Tekst & fotografie Lisanne Lentink
Onder de rook van Rotterdam. Of eigenlijk is het andersom. In de negentiende eeuw hing Schiedam decennialang vol onaangename zwarte rook, zichtbaar tot Rotterdam. De jeneverindustrie veroorzaakte verdorven vervuiling door de steenkool voor de branderijen. Oja, laten we niet vergeten dat arbeiders gedeeltelijk in jenever werden uitbetaald, een halve liter per dag; een onmisbare verdoving voor de belabberde leefomstandigheden en armoede. Dit bezorgde Schiedam de bijnaam Zwart Nazareth.
Black Nazareth Dit verhaal galmt na in de nieuwe hardrockband Black Nazareth. Piepjong zijn de bandleden niet meer. Volgroeide rockers die veel nationale en internationale podia bespeelden. Zanger Daniël de Jongh is vooral bekend van Textures, Martijn Spierenburg is al twintig jaar toetsenist bij Within Temptation, Henry McIlveen bassist bij deathmetalband Threnody en gitarist Menno Gootjes speelt jarenlang mee met Focus en als sessiemuzikant bij andere bands. Wie drumt er eigenlijk? “Kun jij drummen”, vraagt Gootjes meteen. McIlveen: “Ernst van Ee heeft alles ingedrumd, de oude drummer van Threnody. We zijn er nog niet over uit hoe we dat gaan invullen in de toekomst.”
Het eerste nummer van Black Nazareth verscheen eind 2020 online. Gootjes: “Black Nazareth was de titel van een track van Threnody. Dat is gewoon een fucking goede naam voor een harde band. Dat opent de deuren voor het idee om de identiteit van de band te baseren op deze stad, waar we vandaan komen. Het leent zich erg voor de stijl waarin we zitten. Het harde arbeidersleven en de drank. Dat brak de creativiteit los om het qua vormgeving zo aan te pakken.” Ook rijmt de donkere rock perfect met de rafelrandjes van de Schiedamse historie. McIlveen: “De kerel die de laatste hoes heeft gemaakt zei ook: “Als je jullie muziek hoort dan proef je soms de drank.” De genadeloze gierende gitaren laten je hoofd draaien, zoals ook alcohol dat doet na iets teveel teugen jenever of – ach ja – gin tonic.
Het ruige leven Gootjes: “Schiedam heeft zijn eigen identiteit dankzij de jeneverindustrie en de arbeidsomstandigheden daaromheen. Als je terugkijkt naar anderhalve eeuw geleden dan is dat voor ons een inspirerend beeld. We komen daar toch vandaan. In de Bijbel staat ook dat niks goeds uit Nazareth komt. Daar identificeren we ons wel mee.” Gegniffel. “Zeker in mijn jeugd. Het niet willen deugen. Het ruige leven. Kiezen voor die muziekstijl en de rebellie die daarmee gepaard gaat.” Hij raadt aan om het eerste hoofdstuk van De Eeuw Van Mijn Vader van Geert Mak te lezen, dat gaat over Schiedam tijdens die grimmige periode. “Schiedam heeft een erg ruig verleden en dat is de stad ook altijd wel gebleven.” McIlveen vervolgt: “Dat merk je nu nog steeds. Het is geen rijke stad. De relatieve armoede is vrij hoog, het opleidingsniveau is niet spectaculair hoog en dat merk je wel in sommige uitingen van mensen.”
Het doet denken aan de setting van de serie Peaky Blinders. Maar op een zonnige dag als vandaag oogt Schiedam idyllisch met de hoge molens, pakhuizen langs de grachten en statige panden die voor anderhalf miljoen te koop staan. Gootjes: “Ik groeide op in oost en dat was wel een ruige wijk vroeger. Straatvechten, de boel in de fik steken en zodra je twaalf of dertien was stak je een sigaretje op. Dat is waar ik vandaan kom. Dat vertaalt zich in wat je muzikaal maakt.” Gootjes’ familie aan zijn moeders kant is sterk verbonden met de stad: “Mijn opa ontwierp ook jenever-etiketten en veel glas-in-loodramen voor distilleerderijen, een kerk, cafés.” Bij McIlveen zijn die wortels iets anders. Zijn moeder komt uit Schiedam en zijn vader uit Noord-Ierland. “Hij is zijn hele leven barman geweest, dus de drank vloeide altijd. Daar zitten we dan ook weer een beetje in.” Ook de andere twee bandleden zijn geen vreemden in de jeneverstad: Daniël de Jongh verhuisde een paar jaar geleden hierheen en Martijn Spierenburg heeft er jarenlang gewoond en ook vele platen opgenomen, waaronder de eerste platen van Within Temptation.
Bekender dan jenever De Schiedamse identiteit is verstrengeld met Black Nazareth. Gootjes: “Het is een beetje zoals die hiphoppers in Amerika. Of drillrappers hier: 010 tegen 020. De naam en het imago geven het zijn identiteit en mensen pikken dat op.” Zo ziet de band dit ook voor het imago dat zij creëeren en natuurlijk zijn muziek. De muzikanten hebben de ambitie om een bekender Schiedams exportproduct te worden dan jenever. McIlveen: “You’ve gotta have goals, hè?” Gootjes: “In Amerika is niemand ermee bezig dat gin uit Schiedam komt. Dus natuurlijk kunnen wij qua naam groter worden dan de jeneverindustrie. Ik zie het als een doel. Je moet een doel hebben, want zonder doel gebeurt er niet zoveel. Knallen! Hopelijk snel live, met een drummer ook, trouwens.”
Muzikale invloeden Wat zijn de muzikale invloeden van de bandleden? Ieder kiest een liedje uit dat hem inspireert en we maken portretfoto’s terwijl we samen naar dit nummer luisteren. Het is niet makkelijk voor Gootjes en McIlveen om een track te kiezen. De herinneringen vliegen in het rond, vooral aan de tijd waarin ze stiekem platen van hun oudere broers luisterden en voor het eerst bands als Kiss hoorden. Gootjes: “In die periode was deze muziek nieuw. Iedereen leek ermee bezig te zijn en op school speelde bijna iedereen wel een instrument. Het was een hype. Een beetje zoals social media en gamen nu.”
Henry McIlveen luisterend naar Freewheel Burning van Judas Priest “Ik kan mij nog precies herinneren dat ik dit voor de eerste keer hoorde. Ik zat op mijn kamer en dan speelde ik luchtgitaar.” Eigenlijk kan McIlveen niet kiezen tussen dit nummer en Exciter (“Wel de live-versie!”), dus die laat hij ook nog even uit de speakers klinken.
Menno Gootjes, luisterend naar Contrition van Sermon “Deze track is vrij recent (2019, red.) Het is ook niet duidelijk wie er achter zitten. We zouden eigenlijk met Focus samen met deze band op een festival staan vorig jaar.” Na twee nummers van Sermon gaat de eighties-hardrock weer aan: “Deze muziek is als een kop koffie voor je zelfvertrouwen.” Is de muziek van Black Nazareth dan als jenever voor je zelfvertrouwen?
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
