Invloed van buitenaf: Friese vergezichten bij Seewolf
14 oktober 2020
Sommige bands ademen de sfeer van een landschap of stad waarin de liedjes ontstaan. Hoe sijpelt inspiratie van buitenaf door in de muziek? In deze serie onderzoeken we de invloed van de omgeving op het creatieproces van artiesten. Als eerste in deze rubriek: Seewolf.
Tekst & foto’s Lisanne Lentink
De psychedelische indierock van Seewolf is verweven met de leegte van noordelijk Friesland, vlakbij de Waddenzee. Weinig gehaaste gitaarriffjes te bekennen, de koele zeewind blaast door de liedjes heen, de vergezichten met indrukwekkende wolkenluchten klinken door in de ruimte van muziek. De omgeving oogt minder eenzaam en desolaat dan verwacht. “Ik denk dat je daarvoor ’s winters nog eens terug moet komen”, zegt bassist Bram Welbedacht. Dat is misschien wel waar. Dit nazomerzonnetje is vergevingsgezind.
Eindeloze vlakke velden
Zanger en gitarist Dolf Kuiken woont langs de Oudebildtdijk, een dijk die ruim twaalf kilometer lang door eindeloze vlakke velden strekt. Je kunt hier niet verdwalen, hooguit de verkeerde kant opgaan. Kuiken heeft een muziekstudio aan huis en alles ligt momenteel overhoop vanwege een flinke verbouwing. De studio bevindt zich nu tijdelijk aan de linkerkant van het huis waar een blik door het raam lijkt op een oud-Hollands schilderij, alleen de windmolen in de verte verraadt dat het een levend landschap is.
Kuiken: “Ik zie dit uitzicht niet meer. Ik heb gisteren wel naar de sterren gekeken vanaf het dak. Dat zou ik vaker moeten doen, het is hier heel helder.” Buiten ruikt het naar boerenland vermengd met een zilte zeelucht. De andere bandleden reizen hierheen om te repeteren en aan nieuwe nummers te werken. Gitarist en toetsenist Willem Bijma: “Vaak komen Dolf en ik met een gitaarpartij, dan gaan we er met de rest van de band mee verder.” Welbedacht vult aan: “Willem zijn gitaarpartijen zijn tekenend voor onze sound. Heel melodieus, kwetsbaar en tegelijkertijd groots en open. Vaak spelen zijn melodieën een prominente rol in onze nummers. Zijn gitaarlijnen zijn eigenlijk verhalen of zijn soms net zanglijnen.”
Maanlandschap
In het Fries besluit de band om even verderop wat foto’s te maken. “Het is net een maanlandschap’, vertelt drummer Joop Visser, terwijl we richting de gebarsten kleigrond slenteren langs wuivend riet. “Deze blauwe lucht past eigenlijk niet zo bij onze muziek”, constateert Bijma. Zo’n mistroostige, grijze dag zou beter zijn. Niet per se op een sombere manier, eerder melancholisch of misschien mijmerend, als een heldere en meeslepende droom. De oneindigheid van dit landschap hoor je terug in de muziek. Geen nummers van twee minuten en 43 seconden en snel tot een catchy refreintje komen; de noten slepen je mee, analoog opgenomen met een oude taperecorder. Zou hun muziek anders klinken als ze het in de stad zouden schrijven? “Je zou de drukte en onrust zeker terughoren. Op deze plek gaat alles langzamer en zijn er minder prikkels”, legt Kuiken uit.
Wat zijn de muzikale invloeden van de bandleden? Ieder kiest één liedje uit (“dat is echt onmogelijk!”) dat hem inspireert en we maken portretfoto’s terwijl we samen naar dit nummer luisteren.
Drummer Joop Visser, luisterend naar Radiohead – There, There
“Ik heb een keer een jaar lang bijna alleen maar Radiohead geluisterd.” De opvallende percussie klinkt over het veld via de bluetooth-speaker, die soms hapert en de cadans verstoort. “Drummer Phil Selway speelt meestal niet meer dan nodig, dat vind ik inspirerend en dat probeer ik ook te doen.”
Gitarist Willem Bijma, luisterend naar Grandaddy – A.M. 180
“Dit liedje klinkt een beetje lullig en irritant.” Willem vertelt dat de track vaak automatisch opstart als hij in zijn auto stapt, zijn vriendin wordt er inmiddels gek van. ‘Een liedje hoeft niet altijd mooi te zijn, het mag ook andere gevoelens oproepen, zoals irritatie of ongemak.”
Bassist Bram Welbedacht, luisterend naar Amen Dunes – Blue Rose
“Bij deze groove kan ik niet stil blijven zitten.” We zitten op plankjes omgeven door brandnetels en bewegen ons hoofd op het ritme. “Zijn stem is ook heel apart en soms breekbaar. Je moet eigenlijk het hele album luisteren, dan komt het nog beter tot zijn recht.”
Zanger en gitarist Dolf Kuiken, luisterend naar Cashier No. 9 – Oh Pity
“Ik heb dit nummer veel geluisterd tijdens een roadtrip door Engeland en het doet mij denken aan iedereen die ik ontmoette en alle plekken waar we zijn geweest.” Het is niet moeilijk om een roadtrip voor te stellen als je naar dit nummer luistert. Kuiken vertelt vooral over herinneringen en de sfeer van het nummer. “De tekst is voor mij niet zo belangrijk in dit nummer.”
Tsjoch!
Elke zaterdagavond knutselt Kuiken in zijn studio aan opnames samen met producer ‘en ons extra bandlid’ Ids van der Heide. Dat zorgt soms voor dezelfde gelatenheid die hij ook bij dit landschap heeft: “Soms zit ik zo te prutsen aan een nummer, dan hoor ik alleen nog de details en vergeet ik hoe het bedoeld was.” Hij laat een nieuw nummer horen. Bassist Welbedacht heeft het nog niet in deze versie gehoord. De jaren zeventig-invloeden zijn duidelijk terug te horen. Of lijkt dat maar zo omdat we tussen vintage studioapparatuur zitten, de oude taperecorder naast ons en het net nog hadden over The Doors en andere muzikale invloeden?
Seewolf gaat duidelijk voor een authentiek geluid en productieproces. “We willen een wall of sound maken. Daarachter zetten we een container neer”, Kuiken knikt met zijn hoofd richting de tuin. “Dan strijken we alle muren glad en spelen de mix af en nemen vervolgens dat geluid weer op.” Dat kan toch ook digitaal met reverb? “Je hoort het verschil.” De mannen zoeken een oprecht en nuchter geluid. Die oprechtheid is duidelijk aanwezig in de omgeving, herkenbaar als we de Oudebildtdijk helemaal afrijden en uitkomen bij het plaatselijke café waar de tijd stil heeft gestaan, niet onderhevig aan hippe fratsen. We sluiten de dag af. Tsjoch! Voor niet-Friezen: proost!
