Invloed van buitenaf: Mevrouw Tamara vindt balans tussen natuur en stad
7 december 2020
Sommige bands ademen de sfeer van een landschap of stad waarin de liedjes ontstaan. Hoe sijpelt inspiratie van buitenaf door in de muziek? In deze serie onderzoeken we de invloed van de omgeving op het creatieproces van artiesten. Vandaag: Mevrouw Tamara.
Als je Mevrouw Tamara op het podium ziet, dan is ze kwetsbaar en onverwoestbaar tegelijk. Zelf omschrijft Tamara van Esch haar muziek als warm en eerlijk. Muziek die past bij zowel de natuur als bij de stad. Deze ogenschijnlijke tegenstellingen komen steeds naar voren en zorgen er juist voor dat alles in balans is. We spreken haar over de invloed van de serene natuur en de reuring van de stad op haarzelf en de muziek die ze maakt.
Invloed van natuur
Van Esch verhuisde vanuit de drukke hoofdstad naar het kleinere Utrecht en schrijft haar liedjes het liefste in de isolatie van een vakantiehuisje bij het bos. We ontmoeten haar bij het houten huisje tijdens een van de meest perfecte, en laatste, herfstdagen. De frisse buitenlucht vult onze longen en de gele en oranje blaadjes roezemoezen onder onze voeten. “Mijn muziek klinkt eigenlijk ook als de herfst. Lekker warm binnen met een kopje thee erbij.” Niet alleen haar liedjes passen bij dit seizoen, ook haar okerbruine pak, ogen en zelfs haarkleur matchen. Hier lijkt alles merkwaardig perfect. We maken een wandeling en vergeten voor even de wereldproblematiek, de tijd en we vergeten zelfs op de weg te letten waardoor we ruim anderhalf uur later pas weer terug zijn bij het huisje.
In dit vakantiehuisje komt ze al van kleins af aan. Van Esch is veel verhuisd, maar dit huisje was er altijd. Ze koestert er veel herinneringen aan. Vroeger speelde ze hier jeu de boules met familie, nu speelt ze hier muziek. Niet dat Van Esch hier elke week te vinden is. Het is een vertrouwde plek waar ze zich kan terugtrekken, afzonderen van alle hectiek, om geconcentreerd liedjes te schrijven: “Het fijne hier is dat er niks om je heen is. Je kunt helemaal in je eigen bubbel verdwijnen.” Ze nam hier ook haar eerste EP op. Het is een houten huisje, omringd door hoge hagen, inmiddels wat gedateerd, wat wel iets romantisch heeft. Voor opnames is het niet ideaal, maar voor het schrijven en uitwerken van nieuwe nummers wel. Al koos Van Esch ervoor om de per ongeluk opgenomen vogelgeluiden gewoon zo te laten.
Invloed van de drukke stad
Amsterdam is voor Van Esch onlosmakelijk verbonden met drukte: ‘De stad slokt mij op’, zingt ze erover in het liedje De Stad. Ze verhuisde naar Utrecht om wat meer rust te krijgen en in hetzelfde liedje beschrijft ze haar nieuwe thuisstad als een plek ‘waar bomen vanzelf zullen waaien’. Voor dit artikel vermijden we de bedrijvigheid en mensenmassa’s van de hoofdstad, hoewel dat voor het contrast vast mooie beelden zou opleveren. De foto’s maken we bij een rauw stukje graffitimuur niet ver bij haar huis vandaan, waar ze sinds kort woont na maandenlang klussen met een overbelaste arm tot gevolg, niet handig als muzikant.
In Amsterdam voelde Van Esch een enorme druk op haar schouders om carrière te maken. “Ik weet niet of het door de stad zelf kwam of door het conservatorium, maar ik had het gevoel dat iedereen bezig was met het ‘goed’ doen en met imago. Laten zien dat je interessant bent en het altijd druk hebt. Ik ben iemand die veel druk op zichzelf legt. In zo’n omgeving wordt dat versterkt.” Haar vorige plaat heeft ze overigens wel afgeschreven in Amsterdam. Dit proces verliep langzamer dan Van Esch wilde, vanwege de druk die erop kwam te liggen en omdat ze bezig was met andere bands en projecten. “Misschien is dit alleen hoe ik Amsterdam ervaar”, nuanceert van Esch, “Ik ken ook veel mensen die er wonen en er geen last van hebben.”
Invloed van andere muziek
Wat zijn haar muzikale invloeden? Van Esch kiest één liedje wat haar inspireert en we maken portretfoto’s terwijl we samen naar dit nummer luisteren.
Tamara van Esch luisterend naar St. Vincent – Cruel
“Haar muziek heeft voor mij de perfecte balans tussen techniek en emotie. Haar teksten zijn ook nog eens inhoudelijk heel sterk”, vertelt van Esch terwijl de muziek weerklinkt tussen de schrootjes. Ze humt mee: “Thuis dans ik vaak in mijn ondergoed op dit liedje en zing ik hard mee. Hoe moet ik me nu dan gedragen voor de foto?”
Van Esch lijkt, bewust en onbewust, te kiezen voor evenwicht. Ze praat daar niet op een zweverige yin-yangmanier over, juist heel nuchter en praktisch. Tijdens onze wandeling vertelde ze hoe ze eerder worstelde met haar hunkering naar afwisseling. Tot ze de biografie van David Bowie las: “Hij deed zoveel andere dingen ernaast. Toen dacht ik: hij deed dat ook, dus het is helemaal niet gek!” Ze lacht erbij alsof ze de opluchting van dit inzicht herbeleeft. Inmiddels omarmt ze de verscheidenheid in bezigheden, zoals de andere bands waarin ze meespeelt die uiteindelijk haar eigen werk weer versterken. Of de verschillende formaties waarin Mevrouw Tamara speelt, net wat uitkomt of past bij het moment. Natuurlijk heeft ze ook genoeg interesses buiten muziek om: boulderen, klussen in huis, toneellessen, programmeren en zo kan ze nog wel even doorgaan.
De invloed van natuur of de stad leek misschien op het eerste oog een paradox of tweestrijd. De invloed van buitenaf (de titel van deze reeks artikelen) is er absoluut, niet gebonden aan één locatie, maar juist deze variatie geeft meer inspiratie voor de muziek van Mevrouw Tamara. “Ik hoop dat mijn muziek gelaagd is”, zegt Van Esch bescheiden. Te bescheiden.
