Black Country, New Road: “Het enige waar we alle zeven liefhebbers van zijn is popmuziek”
12 februari 2021
Soms is verdediging de beste aanval. Het zevental van Black Country, New Road wist met een minieme output en weinig publiciteit een flinke hype om zichzelf te creëren. Anderhalf jaar geleden, met een oeuvre dat op dat moment uit slechts een enkel uitgebracht nummer bestond, wist de band ons al compleet omver te kegelen. Nu komt BCNR met een debuutalbum: For The First Time is de vereeuwiging van de eerste achttien maanden van de band. We spraken bassist Tyler Hyde en gitarist Luke Mark over het kruispunt waarop de band zich momenteel bevindt.
Tekst Jurriaan Hupjé
Illustratie Naomi van Kuijk
For The First Time is grotendeels opgenomen in maart 2020 tijdens een zesdaagse sessie met producer Andy Savours. Echter, de pandemie gooide toch wat roet in het eten. De instrumentale stukken waren opgenomen, maar frontman Isaac Wood had zijn vocalen nog niet op tape gezet. Mark: ‘’Dat was het ergste deel. Het album was praktisch klaar. We hadden nog drie dagen nodig om het af te maken. En om dan maanden te moeten wachten…” Hyde vult hem aan: “Het is heel raar om op een soort stilstaand moment in de tijd te staan, met een album dat je af moet maken, terwijl je muzikale drive compleet weg is.” Het nog moeten opnemen van de vocalen kostte de band enerzijds een hoop tijd, maar anderzijds mag er van geluk gesproken worden dat de rest wel op tijd opgenomen is. Hyde: “Het zou ontzettend moeilijk geweest zijn de vibe die we voor de pauze hadden te recreëren. De opnames waren perfect getimed want we hadden net op het BCC Radio 6 Music Festival gespeeld en in Parijs met Jenny Beth. Na een show renden we snel van het podium af om de studio in te gaan.”
De dynamiek
Het resultaat is een plaat die zeer sterk leunt op de evolutie die de nummers hebben doorgemaakt gedurende de anderhalf jaar dat deze live zijn gespeeld. Het kernpunt van de plaat is dynamiek. Dynamiek tussen luid en zacht, maar net zo zeer de dynamiek tussen het live spelen van nummers en deze in de studio opnemen. De twee nummers op de plaat die het langst geleden de wereld ingeschoten zijn: Athens, France (ditmaal gespeld zonder apostrof tussen n en s) en Sunglasses, brengen toch een ander gevoel over dan hun singleversies. “Dynamisch gezien en qua instrumentatie zijn de verschillende secties van de nummers nog ongeveer hetzelfde. We probeerden dezelfde dynamiek van spanning en loslaten te creëren, maar met minder voor de hand liggende middelen.”
Luisterend naar de zes nummers wordt nog eens duidelijk hoe erg de stijl van de band eigenlijk is overgoten met tegenstellingen. Elementen van postpunk, free jazz, klezmer en minimalisme leven door elkaar heen op For The First Time. Maar de voornaamste blikvanger is toch de neurotische, met referenties naar de popcultuur overgoten schrijfstijl van Isaac Wood. Hoe vaak hoor je iemand ‘leave Kanye out of this’ schreeuwen alsof zijn leven ervan afhangt terwijl de muzikale ondersteuning klinkt alsof hij elk moment uit zijn voegen kan barsten en zichzelf met zevenhonderd kilometer per uur richting de maan zal schieten? “Het gebruik van popcultuurreferenties in de teksten heeft vooral het doel om het herkenbaar te maken”, beantwoordt Hyde als we vragen waar deze eigenlijk voor dienen. Natuurlijk worden teksten het best uitgelegd door de schrijver zelf, in dit geval Wood, maar bassist Hyde blijkt ook heel goed in staat een schets te geven. “Het gaat erom iets te maken dat iedereen kan herkennen. Veel dingen waar Isaac over schrijft zijn persoonlijke of fictieve gebeurtenissen die soms wat ongrijpbaar aan kunnen voelen. Door er dan een naam doorheen te gooien die mensen herkennen zorg je ervoor dat ze blijven haken. Hetzelfde principe geldt voor onze algemene esthetiek, die gebaseerd is op voorstedelijk Amerika, dingen je ziet in Hollywoodfilms en stockphotos.”
Vlees noch vis
De mengelmoes van invloeden en klanken op het album is ontzettend moeilijk te classificeren. Het maakt het geluid van de band haast een soort anomalie. Vlees noch vis. Een wereld op zichzelf. Niet dat de band nou heel bewust zijn muziek in hokjes probeert te plaatsen. “Het is niet bepaald iets dat we opzettelijk doen”, aldus Mark over het ontstaan van de eclectische sound. “We denken niet: laten we een popnummer schrijven en tegelijkertijd een rare compositietechniek gebruiken. De oorsprong van de diversiteit aan invloeden kan eerder gezocht worden in het feit dat vrijwel de hele muziekgeschiedenis binnen handbereik ligt: “Je zou een playlist op Spotify kunnen maken met zowel Vampire Weekend als Shostakovich. Misschien wordt dat geen fantastische playlist, maar het kan wel. Vanzelfsprekend wil je al die dingen gebruiken als je ervan houdt.”
Zelf houdt de band ook een eigen playlist bij op Spotify. De zeven leden voegen sinds een paar maanden ongeveer wekelijks een aantal nummers toe aan BC,NR’s First Ever Playlist. Zet ‘m op shuffle en je begrijpt een beetje waar Mark het over heeft. Van The Microphones tot Throbbing Gristle en van Carly Rae Jepsen tot de soundtrack van Minecraft: meerdere uithoeken van het muzikale landschap komen elkaar tegen. “We zien elkaar momenteel niet zoveel en normaal gesproken praten we veel met elkaar over muziek. We raken dus allemaal een beetje opgewonden door die playlist, omdat we zo kunnen zien waar iedereen naar luistert”, aldus Mark. Toch moet het gezegd worden: voor een band wiens geluid zo experimenteel en ongrijpbaar is, is het toch opvallend zoveel rechtdoorzee popmuziek in de lijst te zien staan. Hyde legt uit: ‘’We zijn met zijn zevenen en we hebben allemaal een andere muzikale opvoeding gehad, dus het is lastig om een definitief geluid aan te wijzen, omdat we door zoveel verschillende dingen zijn beïnvloed. Het enige wat in het midden ligt, waar we allemaal fan van zijn, is popmuziek. We bewonderen de manier waarop popmuziek veel kan zeggen in een korte tijd en er niet vijftien minuten over doet om tot een punt te komen. Die benadering van songwriten proberen we mee te nemen naar album twee.”
Ook op het debuut is deze aanpak zo hier en daar al zichtbaar. Track X, het enige nummer van de plaat dat nog nooit live gespeeld is, gooit de abstracte structuren van de rest van de plaat grotendeels overboord en houdt een couplet-refrein-couplet-refreinconstructie aan. Hyde licht het nummer uit omdat het volgens hem het meest representatief is voor de richting waar de band heen wil: “Isaac schreef het gitaarstuk een paar jaar geleden, maar het werkte niet toen we het gingen repeteren en daarom schoven we het aan de kant. Om er toch op terug te komen toen we het album op gingen nemen. Het nummer is beduidend anders opgenomen dan de rest van de plaat, met veel meer overdubbing.”
Realistisch maar positief
Veel liefhebbers van het eerste uur waren overigens toch een beetje teleurgesteld toen de tracklist van For The First Time bekend werd en ze zagen dat er een hoop fan favorites ontbraken. Hyde: ‘’Er zijn een aantal nummers die we schreven toen de band net begon, die simpelweg niet goed genoeg zijn.” Voorlopig zal, deels door gebrek aan andere mogelijkheden, de volledige focus op het werk aan de nieuwe plaat liggen. Hyde en Mark zijn zich ervan bewust dat het feit dat de muziekindustrie momenteel op zijn gat ligt de zekerheid niet bevordert: Mark: “We zijn ontzettend blij met de financiële steun die we van ons label hebben gehad voor de opnames van For The First Time, want waarschijnlijk zouden we nu veel minder krijgen.” Hyde toont zich realistisch maar positief over de toekomst van de band: ‘’We zullen goedkopere manieren moeten vinden om een album te produceren, bijvoorbeeld door meer dingen zelf op te nemen. We hebben al besproken of we wel een producer nodig hebben, of dat we ook gewoon met een paar ingenieurs kunnen werken. Het is best beangstigend, maar het zal het geluid van het album alleen maar veranderen, en dat kan ook spannend zijn.”
