Een ongekende line-up op een met schoonheid overgoten locatie: Valkhof Festival laat zien waarom het nog steeds uniek is
15 juli 2019
Zoals de dag elke dag opnieuw geboren wordt, zo voelt de binnenkomst door de poorten van het Valkhof Festival als een nieuw begin: een van ontdekkingen onder zacht ruisende bomen die worden omhelsd door lampjes en lampionnen. Vandaag is een goede dag en we laten je voelen hoe een dagje Valkhof, het festival dat nog tot en met vrijdag duurt, zich leert kennen.
Tekst Daan Koster & Ricardo Jupijn
Foto’s Maren van der Burght
De Gentse electrojazz-formatie Stuff. heeft de eer om de zondag te openen met een uitzinnige set. Dat doen ze door alle structuren door elkaar heen te gooien. “Hopelijk vindt u het niet erg dat we wat nieuwe liedjes uitproberen”, zegt drummer Lander Gyselinck. “Is spannend: ook voor ons!” Bij aanvang loopt het veldje voor het Arc-podium steeds voller en de opkomst is uiteindelijk groot. Het publiek luistert aandachtig. De band begint zijn set relaxed, maar na enkele minuten gaat het tempo omhoog en beginnen de gemoederen los te komen in het park.
Bij enkele tempowisselingen lijkt de band zowel zichzelf als het publiek te verrassen. De bandleden kijken elkaar aan met een voldane glimlach terwijl ze doorspelen. Prachtig hoe de band elektronische game-bliepjes mixt met jazz-elementen en funky ritmes. Het is mooi om te zien hoe toetsenist Joris Caluwaerts met volle overgave speelt en volledig opgaat in de muziek. Vermakelijk zijn ook de rondrennende kinderen met felgekleurde koptelefoons die gepaard gaan met de bizarre twists in de muziek van Stuff; alsof ze in een arcade-game uit de jaren negentig zijn beland en de band voor de achtergrondmuziek zorgt.
Vrij direct daarna is de Nijmeegse Eerie Wanda – het alter ego van songwriter Marina Tadic – aan de beurt op het Boog-podium. In aanloop naar het festival spraken we nog met Tadic, die vandaag een set speelt met liedjes van haar nieuwste album Pet Town en haar eerste plaat Hum. De zangeres en gitariste, haar drummer en toetsenist weten een mooie balans tussen dromerige pop en vrolijk upbeat indierock te vinden. De zangeres uit Nijmegen meldt halverwege de set ook even dat ze jarig is, waarna een persoon tracht een liedje voor haar te zingen. Het publiek geeft, net als Tadic, geen kik en wil gewoon dat de songwriter doorspeelt. Want net als bij Stuff. geniet het publiek met volle teugen en luistert het aandachtig.
De Boog is een kleiner podium dat net iets meer tussen de bomen staat, wat voor een intieme sfeer zorgt. Steeds meer mensen komen het festival op en sluiten zich bij de rest van de toeschouwers aan. Het lukt Eerie Wanda om het publiek mee te nemen, de sfeervolle muziek sluit goed aan bij de eclectische line-up van de zondag.
Na Eerie Wanda is het tijd om weer terug naar hoofdpodium te lopen, wat ongeveer een seconde of vijftien duurt op dit overzichtelijke terrein. Het is namelijk de beurt aan Alfa Mist. De Londense toetsenist begon ooit als producer van harde grime en hiphop en beats. Na het ontdekken van zijn liefde voor jazz studeerde hij piano en nu maakt hij al enkele jaren bloeiende jazz. Tijdens zijn show komt die liefde voor het genre duidelijk naar voren: hij speelt zeer geconcentreerd en geniet tegelijkertijd van het spel van zijn bandleden. Zo kijkt hij vol fascinatie naar zijn trompettist, terwijl hij zijn eigen noten op de toetsen vol passie indrukt.
De belangstelling voor zijn optreden is groot: het is het drukste van de dag tot dusver. Alhoewel er aan de zijkant wat gekletst wordt, is er in het midden en vooraan volle aandacht voor de Britse jazz-meister. Het tempo zit er lekker in, want als afsluiter Resolve nog op de achtergrond klinkt, lopen we alvast terug naar de Boog om het eigenwijze indierock-duo Girlpool van dichtbij mee te maken.
Tien minuten voor aanvang van Girlpool uit Los Angeles staan er al mensen bij het hek van de Boog te wachten. De band bracht dit jaar het goed ontvangen derde album What Chaos Is Imaginary uit en staat erom bekend alle kanten op te gaan met zijn muziek. Naast Cleo Tucker en Harmony Tividad bestaat de band uit een drummer en toetsenist, die goedlachs het podium opkomen en er direct vol tegenaan gaan. Wat een fijne verschijning is Girlpool na de jazz van Alfa Mist. Gitarist en zanger Cleo Tucker brult met volle overgave het openingsnummer in de microfoon terwijl bassiste en zangeres Tividad groovy meespeelt.
Het duo zingt niet altijd loepzuiver, maar oprecht en vermakelijk is het wel. De afstand tussen de toetseniste en Tucker lijkt op het podium wel iets te groot te zijn en de band weet net niet de volle aandacht van het publiek te krijgen. De vraag is ook of ze er zelf wel zin in hadden. Ze stoppen enkele minuten eerder dan gepland en lopen dan ook na afsluiter Chemical Freeze direct al zwaaiend naar het publiek het podium af. Girlpool is klaar en het Valkhofpubliek kan heel even uitademen voordat het avondprogramma begint.
Als er een band vandaag zin in heeft, dan voert Crows de lijstjes aan. Het viertal voegt in de vroege avond grijze tinten toe aan de groen-houten omgeving van Valkhof. De vibrerende gitaarpartijen kunnen doorgaan voor shoegaze en zanger James Cox is niet naar Nimma gekomen om zich voor 99 procent te geven. We schreven eerder al eens dat de Londenaren hun instrumenten kastijden tot ze leeggebloed zijn – die gaan vanavond weer voor de bijl.
Begin dit jaar verscheen debuutalbum Silver Tongues, dat vanavond op het hakblok wordt gelegd. Tegen de donkere achtergrond van het podium vallen de in het zwart geklede jongens haast weg, wat treffend is voor de zompige muziek waar je soms in weg lijkt te drijven. Cox is boos en er moet iets uit worden gezweet tijdens de show. Dat zijn de beste.
Het powertrio The Blinders wordt vooraf getipt voor fans van Arctic Monkeys (in de tijd dat het tempo van die band wat hoger lag) en ziet er vanavond uit zoals de muziek zou moeten klinken: strak. In het thuisland verkoopt de band uit Doncaster regelmatig zalen uit. Wij zijn benieuwd hoe de drie het doen voor een publiek dat mogelijk nog niet zo bekend is met de liedjes.
De band smijt tijdens de eerste nummers met een hoop muzikale verf vanaf het Arc-podium, maar het duurt even voordat de kleuren zich mengen en er vormen ontstaan die beklijven. De band schrijft grote tunes, dat is duidelijk, live is de show misschien nog net even te klein voor wat The Blinders graag wil laten zien.
Voordat de sensatie van de zondag in zicht komt, begeeft Black Country, New Road zich op het Boog-podium. De band uit Londen en Cambridge volgen we al een tijdje, maar er is nog steeds bijzonder weinig bekend over deze Engelse rauwdouwers. Zo staan ze hier ineens voor onze neus en gaan we het vanavond met eigen oren en ogen beleven tijdens Valkhof.
Het blijkt een ideaal ‘voorprogramma’ te zijn van Black Midi, want de liefhebber van muziek die je links op de schouder tikt terwijl de tikker op rechts staat, vermaakt zich hier uitstekend. Er heeft zich een flink publiek verzameld voor de lekker dissonante muziek die wordt gemaakt door een muur van viool, sax, synth, gitaar, bas en drum. Een frisse kennismaking met een stel artpunkers die hun eigen hoekje gevonden hebben vol krisse en krasse postpunk die zich langzaam uitspint en zwarte rozenbladeren over het nieuwsgierige publiek laat dwarrelen.
Het lijkt alsof iedereen al weken de adem in heeft gehouden en de luiken naar beneden heeft getrokken: het is Black Midi voor en Black Midi na wat door de gesprekken aan de vele tafeltjes over het terrein heen gonst. Een band waarvoor mensen uit het hele land met de trein zijn komen glijden, en die krijgen vanavond waarvoor ze gekomen zijn: een bak chaos. Of de vleeswording van wat Ovidius meer dan tweeduizend jaar geleden al schreef: ‘Men sprak van chaos, een primaire ongevormde massa, niet anders dan een bonk gewicht, een samenraapsel van slordige kiemen van niet goed gecombineerde dingen.’
De band gaat door de kille steegjes van debuutalbum Schlagenheim, dat een paar weken geleden verscheen en waar men nog steeds niet de vinger achter krijgt. Is het nou een meesterwerk of worden we voor de gek gehouden met de soms aanstellerige zanglijnen en moeilijk-doen-om-het-moeilijk-doen-achtige liedconstructies? Wij spraken de heren erover een tijdje geleden, maar ook na deze show hebben we de code nog steeds niet gekraakt. Black Midi blijft intrigeren.
