Lijstjesweek: de beste 25 songs van 2017 volgens The Daily Indie

Het is de eerste week van december, dus jawel, tijd voor lijstjes! De grande finale is natúúrlijk onze grote redactielijst van aanstaande donderdag met de beste albums van het jaar, maar cijfer ook de songs niet weg. Na lang en verhit beraad op de redactievloer zijn we tot 25 songs gekomen die wij onder de beste van 2017 rekenen, en toen zijn ze ook nog eens, met enig dictatoriaal ingrijpen, op volgorde gezet. We tellen af naar één, en je leest het allemaal hieronder…! 

Illustratie Kevin Smink

Onze lijst lees je uiteráárd met alle 25 tracks op je oren. Je vindt ze keurig op een rijtje in de bijbehorende Spotify-playlist – geen dank!

---

 

25. Mac DeMarco – On The Level
De King of Slack is al even volwassen, maar met zijn laatste plaat is hij ook een hoop van zijn quirky streken verloren. Ten goede? Op het hypnotiserende On The Level, met een synth als een sirene, durven wij te zeggen van wel.

Lees hier nog eens onze uitgebreide review van This Old Dog.

24. Kevin Morby – City Music
Na de pastorale verhalen van Singing Saw is de titeltrack van Kevin Morby’s vierde soloplaat City Music een zucht uit het hart en een groovy ode aan het stedelijk achtergrondgeluid – alsof hij in zeven minuten de metro uit rolt en met gitaar en al op de bruisende straten van Manhattan belandt.

We interviewden Kevin dit jaar ook over City Music – dat lees je hier!

23. Luwten – Difference
Deze opener van Luwten’s debuutalbum is meteen een perfecte samenvatting van wat Luwten precies is. De intieme sfeer, de stilte die het durft te pakken, de warmte die het uitstraalt. De enorm brede dynamiek maakt de stilte in het midden en de climax op het einde nog indrukwekkender.

22. (Sandy) Alex G – Proud
Na alle zolderkamerdemo’s is Proud een verrassende, verfrissende move van Alexander Giannascoli: alsof hij achterop een pick-uptruck Music City, U.S.A. in pruttelt, klinkt de Bandcamp-hero hier onbezorgder, zoeter en tegelijkertijd ongelofelijk bedreven in de americana-kunsten.

Meer over (Sandy) Alex G lees je in onze feature over hem, de review van nieuw album Rocket en onze Bandcamp-special!

21. Porches – Find Me
Aaron Maine wil ontsnappen, maar aan wat wordt niet duidelijk: een stalker, verantwoordelijkheden of misschien zijn oude sound? Dit laatste is namelijk sowieso het geval. De lieflijke lofi doordrenkt met de hooks waar hij ons blij mee maakte op Pool is vervangen door straight-up technofunk. De naakte stem van Maine klinkt kraakhelder en zuiver en brengt ons via slepende coupletten naar een refrein waar we het liefst voor altijd in blijven hangen.

20. Methyl Ethel – Ubu
Deze band is lekker bezig, maar het vuur in Nederland mag nog wel wat hoger worden opgestookt. Met leadsingle Ubu van de laatste plaat (in maart door ons gerecenseerd) Everything Is Forgotten – afgeleid van het surrealistische, Franse toneelstuk van Alfred Jarry – heeft de band ons een van de beste singles van het jaar gegeven. Trippy outsiderpop van het hoogste niveau.

19. Cende – Bed
Dit jaar mochten we een fantastische supergroep (Porches, LVL UP) mochten verwelkomen (en gelijk afscheid nemen, de band is namelijk alweer uit elkaar), Cende genaamd. De track Bed is één van de vele pareltjes die de band uitbracht- volgens ons misschien wel de meest lieflijke lofi indietrack die dit jaar is uitgekomen!

Cende staat al een tijdje op de radar, lees hier nog onze albumreview #1 Hit Single!

18. Alvvays – In Undertow
De duisterste zomersoundtrack van 2017. Het zonlicht is aanwezig in de sounds van Alvvays, maar Molly Rankin verstopt zich liever in de schaduw. In Undertow gaat over de stroom van gedachten die altijd na een ruzie door je hoofd gaan. Hoe had je iets beter kunnen formuleren? Hoe had je kunnen reageren? Deze verwarde state of mind klonk nog nooit zo verrukkelijk.

Lees hier nog eens onze review van Antisocialites!

17. Alex Cameron – Stranger’s Kiss (ft. Angel Olsen)
Forced Witness van Alex Cameron schommelt met soepele bewegingen tussen satire en een bloedserieuze boodschap, en deze combinatie raakt ook Stranger’s Kiss, zijn duet met Angel Olsen, bij het hart. Verbloemd door een slicke laag van pijnlijk pakkende synthpop met een zwoele saxofoon bevindt zich een dramatische ballad over hartenzeer. 

Redacteur Dirk dook afgelopen september diep in de psyche van Cameron en zijn nieuwe album.

16. Vince Staples – Yeah Right
Of er iets mis is met je speakers? Nee hoor, die aanstotelijke distortion hoort bij Yeah Right, misschien wel dé hiphop-kneiter van 2017. Yeah Right heeft alles: een vlekkeloze productie, de avant-garde mind van Vince Staples én een Kendrick Lamar-feature. Het houdt niet op.

15. The Homesick – St. Boniface
St. Boniface snijdt een oase van stemmingen en gedachtewisselingen aan: dat prachtige, contemplatieve gitaarlijntje smelt feilloos om tot grillige postpunk, met het machinale slagwerk als onwrikbaar fundament. Zelfs voor iemand die de façade van The Homesick in de smiezen dénkt te hebben, slaat die climax in als een moker.

Jasper Willems schreef in februari al een longread over The Homesick!

14. Perfume Genius – Slip Away
2017 was het jaar waarin Perfume Genius een popster werd, zo bleek wel uit zijn zondagse set op Le Guess Who?. Op No Shape liet hij zowel zijn oude zorgen als alle regels los. Slip Away werd daarmee een van de meest onverwachte hits van het jaar.

We schreven veel over Perfume Genius dit jaar, zoals dit interview (inclusief prachtige foto’s!).

13. Rolling Blackouts Coastal Fever – French Press
Een van de grootste verrassingen van het jaar als het aankomt op frisse, kristalheldere en haast lichtgevende gitaarpop, maar toch is deze single onder aardig wat radars doorgeschoten. Rolling Blackouts Coastal Fever is zo’n band die uit het niets met een heel eigen sound op de proppen komt en waarbij je na drie seconden al weet: ‘dit is ‘m!’ Jeetjemina, wat hebben we deze track vaak gedraaid op het TDI-kantoor! (Lees hier nog meer redenen waarom!)

12. IDLES – Well Done
De beste Britse branieschoppers van het jaar, dat waren zonder twijfel de grofgebekte gentlemen van IDLES. Met Brutalism leverden het kwintet rond maniakaal meesterbrein Joe Talbot, die we eerder dit jaar spraken, een geëngageerde post-Brexit-plaat af die ook nog eens bomvol bleek te staan met meezingbare adrenalinebommetjes. Wat valt er verder over te zeggen? Well Done!

11. Ought – These 3 Things
These 3 Things is, op de valreep van het jaar, een nummer dat ongelooflijk hard binnenkomt en door je hele lijf slaat. Het vreet je op en spuugt je weer uit. Het is intens, bloedstollend en je weet niet waar het naartoe gaat. Net als de clip overigens.

10. The Horrors – Something To Remember Me By
The Horrors blijft zich vernieuwen en is nooit voor één gat te vangen geweest. Ook vijfde album V was een duik in het diepe en een van de fijnste die we dit jaar hebben genomen. Het klinkt zoals altijd als een klok, het blijft eigenzinnig en die mysterieuze zweem hangt altijd over de muziek. Something To Remember Me By is met bijna zeven minuten een trippende hit van jewelste.

Een uitgebreide review van V lees je hier!

9. Protomartyr – A Private Understanding
Joe Casey schetst verhalen voor afgematte punkers, over Elvis Presley die in de wolken het gezicht van Jozef Stalin in dat van Jezus Christus ziet veranderen, vervolgens een religieuze openbaring heeft en sterft op de badkamervloer. A Private Understanding barst van wrange zinspelingen en observaties uit zijn voegen, die door de muzikale omlijsting nog vele malen levendiger worden.

Meer Protomartyr? Check elders op onze site o.a. een interview en een review van laatste album Relatives In Descent.

8. Korfbal – Scully
Als de band in het refrein vol gas gaat kan je er niet onderuit. De energie die loskomt maakt van Scully misschien een van de meest effectieve ’handen in de lucht’-momenten van het jaar. De videoclip is trouwens ook puur genieten (en check vooral de comments!)

Met de ontelbare shows die de band dit jaar speelde, bracht het ook nog een debuut-EP uit om je vingers bij af te likken. Eerder dit jaar lieten we de EP nog in première gaan!

7. Slowdive – Sugar For The Pill
Dé comeback van het jaar-award gaat zonder twijfel naar Slowdive. Sugar For The Pill is absoluut een van dé nummers van 2017: de shoegazers houden vast aan hun idealen door de dreamy vocalen en zwoele riffs, maar gaat op de juiste manier – coole beats, dikke productie – mee met de tijd.

Interviewer Jasper Willems sprak eerder dit jaar uitgebreid met Slowdive!

6. Courtney Barnett & Kurt Vile – Over Everything
Indie rock history werd geschreven, toen Kurt Vile enkele jaren terug een duet bedacht tussen hem en Courtney Barnett, die hij toen nog nauwelijks kende. Inmiddels is Over Everything en daarmee één van de meest betoverende indie-duo’s met het beste van twee werelden een feit. (Een recensie van het album is er ook!)

5. Arcade Fire – Everything Now
Goed, de plaat van deze Canadese vedetten viel mogelijk een beetje tegen, maar laat die vieze nasmaak niet overheersen: Arcade Fire was in 2017 namelijk verantwoordelijk voor een aantal prachtige muzikale momenten. Zijn show op Best Kept Secret gaat de boeken in, maar eigenlijk kun je overal en altijd een dansje wagen en zachtjes wenen op Everything Now, hét alternatieve anthem van het jaar.

4. Jay Som – The Bus Song
Zelden zong iemand zo bezield over een vervoersmiddel – laat staan de bus – als Bandcamp-hero Jay Som. Op een van de prijsnummers van haar Everything Works is het dan ook prettiger ademhalen dan in de gemiddelde vierwieler. Hier geen viezige verstikking, maar ruimte waarin allerlei details opduiken alsof ze er altijd al waren maar simpelweg uit het gehoor verdwenen waren. We like the bus.

3. King Krule – Dum Surfer
In Amsterdam mochten we dit jaar op audiëntie bij Archy Marshall, de afgelopen jaren naast op zichzelf staande sensatie sparringpartner van onder meer Mount Kimbie, Earl Sweatshirt en Frank Ocean. We voelden de even gekke als geniale King Krule aan de gouden tand over zijn nieuwe album: The OOZ. Het bleek een plaat die zich in ruim drie jaar tijd langzaam maar zeker uit de poriën van de Brit geperst had, een ode aan alles dat zich in het onderbewuste afspeelt. Ruim een uur duurt de duisternis, waarin Krule compromisloos zijn ding doet. De luisteraar wordt rondgeleid door zijn pikzwarte psyche, waarin wazige wegen zich een weg kronkelen naar krachtige liedjes vol punk, hiphop en jazz.

Prijsnummer van de plaat is de voor ons gesprek al vooruitgesnelde single Dum Surfer, waarin Marshall zijn inner city blues bezielder dan ooit brengt. Als een zweterige zombie zwalkt de getergde twintiger van hot naar her, tot hij bij zijn eigen, ontbindende brein belandt. Het regent er. Zachtjes, maar je wordt er wel heel nat van. Terwijl Marshall dronken door de plassen in z’n eigen hersenpan dwaalt, vult de dansvloer zich met doden en dansen zij nog één keer op Dum Surfer. ‘I’m a step from madness as I puke on pavement slabs’, spuugt Marshall. Ja, na een apocalyptisch auto-ongeluk worden we wakker met een kater. We lagen toch al in de kist. (Dirk Baart)

2. Father John Misty – Pure Comedy
Na een reeks folky boeketromans onder het alter-ego J. Tillman en een bijdrage aan Fleet Foxes’ Helplessness Blues brak in 2012 de era van Father John Misty aan. Fear Fun was een autobiografie, de eerste plaat waarop de destijds 32-jarige Joshua Michael Tillman uit Rockville, Maryland de deur naar zijn ziel wagenwijd openzette. Ook opvolger I Love You, Honeybear was een hartenkreet, een kroniek van Tillman’s transitie van hedonist naar getrouwd man. Baard geschoren en blik verbreed, lag er afgelopen voorjaar met Pure Comedy een derde biografie op de plank – de insteek nog altijd persoonlijk, maar de bijsmaak met alle sores van de wereld bitterzoet.

De vooruitgestuurde titeltrack bleek tekenend. De balans tussen komedie en cynisme is hier meer dan ooit verstoord, in het voordeel van de laatste. Zoals Tillman zelf feet first uit de baarmoeder kwam, zou het bij het merendeel van de mensheid mis gegaan zijn. De angry ecstasy freaks die de hoofdrol spelen in wereld van Pure Comedy laken beschaving, zijn slechts half ontwikkeld, egocentrisch en machtsbelust. Men is gedoemd te mislukken en als een nachtkaars uit te gaan.

Het is een gewaagd gebaar om je album te openen door alle hoop terzijde te schuiven.’I hate to say it, but each other’s all we’ve got’, besluit Father John Misty de meest sinistere uiting van zijn carrière, en enkel daar glinstert iets aan de horizon. Jij, ik en Josh Tillman zullen het met elkaar moeten doen. Laten we er het beste van maken – zoiets als Pure Comedy. (Ruben van Dijk)

De volledige review van album Pure Comedy check je elders op de site!

1. Hurray For The Riff Raff – Pa’lante 
Hoe vaak komt het nou voor dat het voorlaatste nummer het belangrijkste moment van een album vormt? Precies. Pa’lante van Hurray For The Riff Raff is zo’n zeldzaam geval. Het driedelige lijflied is een samenvatting van het ijzersterke album The Navigator, dat eerder dit jaar verscheen. ‘Tegen eenieder die zich moest verstoppen, zeg ik: voorwaarts!’, zingt Alynda Segarra. ‘Tegen eenieder die zijn trots verloren is, zeg ik: voorwaarts!’ Ze zegt het tegen haar broeders en zusters te hebben, maar spreekt vooral ook tegen zichzelf.

Alleen al het gebruik van dat woord, pa’lante, verraadt dat. Het is niet alleen spreektaal voor ‘voorwaarts’, maar ook de naam van een krant die in de jaren zestig en zeventig werd uitgebracht door de Puerto Ricaanse protestbeweging Young Lords. Nog in hetzelfde nummer horen we Puerto Rican Obituary, een gedicht van Pedro Pietri, oprichter van de culturele beweging Nuyorican. Dat U2 datzelfde werk dit jaar gebruikte tijdens een van zijn liveshows, doet blijken hoe universeel de hoop en angst van gemarginaliseerde groepen anno 2017 kan zijn. Eigenlijk werkt The Navigator in zijn geheel zo. Segarra, die de afgelopen jaren veel naar Kendrick Lamar luisterde, vertelt haar eigen verhaal, maar op een manier die ertoe doet voor iedereen. (Dirk Baart)

Lees hierrrrr de volledige feature over Pa’lante!