Feature Hurray For The Riff Raff: Puerto Rico, punk en pa’lante!
18 oktober 2017
London Calling
27 & 28 oktober
Hoe vaak komt het nou voor dat het voorlaatste nummer het belangrijkste moment van een album vormt? Precies. Pa’lante van Hurray For The Riff Raff is zo’n zeldzaam geval. Het driedelige lijflied is een samenvatting van het ijzersterke album The Navigator, dat eerder dit jaar verscheen. ‘Tegen eenieder die zich moest verstoppen, zeg ik: voorwaarts!’, zingt Alynda Segarra. ‘Tegen eenieder die zijn trots verloren is, zeg ik: voorwaarts!’ Ze zegt het tegen haar broeders en zusters te hebben, maar spreekt vooral ook tegen zichzelf.
Alleen al het gebruik van dat woord, pa’lante, verraadt dat. Het is niet alleen spreektaal voor ‘voorwaarts’, maar ook de naam van een krant die in de jaren zestig en zeventig werd uitgebracht door de Puerto Ricaanse protestbeweging Young Lords. Nog in hetzelfde nummer horen we Puerto Rican Obituary, een gedicht van Pedro Pietri, oprichter van de culturele beweging Nuyorican. Dat U2 datzelfde werk dit jaar gebruikte tijdens een van zijn liveshows, doet blijken hoe universeel de hoop en angst van gemarginaliseerde groepen anno 2017 kan zijn. Eigenlijk werkt The Navigator in zijn geheel zo. Segarra, die de afgelopen jaren veel naar Kendrick Lamar luisterde, vertelt haar eigen verhaal, maar op een manier die ertoe doet voor iedereen.
Dat verhaal begint in de Bronx, waar Segarra geboren wordt als kind van Puerto Ricaanse immigranten. Ze spreekt geen Spaans en voelt zich verloren tussen andere jongeren van Puerto Ricaanse en Dominicaanse afkomst. In plaats daarvan bezoekt ze punkconcerten downtown. Segarra voelt zich blank en wil jarenlang in de voetsporen treden van Allen Ginsberg en Woody Guthrie. Op haar zeventiende verlaat Segarra het huis: in vrachttreinen begint ze het land rond te reizen, tot ze in 2008 in New Orleans belandt.
Dead Man Orchestra
Daar raakt Segarra al snel betrokken bij de creatieve gemeenschap Dead Man Orchestra, al stelt dat op dat moment nog niet veel voor. Ze speelt op een wasbord, want ritme houden kan ze wel. Zingen ook, zo blijkt later, en Segarra krijgt een banjo in handen gedrukt. Een jaar later brengt ze in eigen beheer al haar eerste album uit, maar uit de schaduw treden doet Segarra dan nog niet. Dat gebeurt in 2014 met Small Town Heroes, waarop ze haar passie voor folk, blues en country perfectioneert.
Het levert haar een tour op met Making Movies, een Afro-Latijnse band uit Kansas. Zij herinneren Segarra aan muziek die ze allang vergeten was, of die ze zelfs nooit gekend had. Van de Puerto Ricaanse vocalist Héctor Lavoe bijvoorbeeld, die net als Segarra’s familie afkomstig was uit Ponce. Of van het New Yorkse collectief The Ghetto Brothers. Net als zij gaat Segarra steeds meer muziek maken die geïnspireerd is op Puerto Rico, maar geenszins probeert die muziek na te maken. Met de muzikale genres son en salsa in de linkerhand plus Bruce Springsteen – wiens Dancing In The Dark ze steevast live covert. En The Beatles – wiens A Day In The Life een belangrijke inspiratiebron voor Pa’lante was – in de rechter. Dat begint al op openingsnummer Entrance, waarop straatgeluiden doordrenkt zijn met doo-wop. Later volgen Latijns-Amerikaanse ritmes op Nothing’s Gonna Change That Girl, groove op anti-Trump-anthem Rican Beach en opnames van de Puerto Ricaanse coqui-kikker op Fourteen Floors.
Punkspirit
Ook qua thematiek vormen Segarra’s roots, samen met haar punkspirit, het uitgangspunt van The Navigator. De onderdrukking van gemarginaliseerde groepen en de verkiezing van Donald Trump motiveren Segarra na te gaan wat haar identiteit eigenlijk is. Ze verdiept zich in haar Puerto Ricaanse voorvaderen (een van hen blijkt protestzanger geweest te zijn), maar voelt ook een vreemde vaderlandsliefde voor de Verenigde Staten als geheel. Juist de verschillen tussen verscheidene groeperingen maken dat land – in ieder geval in theorie – tot een vereniging.
Het is geen wonder dat The Navigator zich grotendeels afspeelt in New York, waar Segarra inmiddels weer woont. Als een soort verteller volgt Segarra een jongere versie van zichzelf, Navita Milagros Negrón. Navi is een Puerto Ricaans straatkind dat de grauwheid van de stad probeert te verdringen door middel van genot: dronken schreeuwt ze van de daken hoe ze klaar is de onderdrukking te ontvluchten, zoals Segarra zelf deed. Op The Navigator blijkt dat Segarra nergens spijt van heeft: het meisje dat ze was heeft haar gemaakt tot de vrouw die ze is. Aan het einde van het album geeft ze haar advies pas prijs: om vooruit te kunnen moet je soms eerst terugkijken op het verleden. Pa’lante!
Hurray For The Riff Raff speelt op de zaterdag van London Calling.
WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT | TICKETS