Ambitieus Methyl Ethel zowel aanstekelijk als artistiek op Everything Is Forgotten

Jij dacht dat we in Nederland veel water hadden? Denk opnieuw! Australië is ermee omringd en er zit iets in het water, met name aan de westkant van het eiland. Perth ontpopt zich dit decennium tot pop-metropool. Tame Impala loopt als vaandeldrager voorop, maar in de voetsporen van Kevin Parker & co. volgt sinds 2014 Methyl Ethel. Negen maanden na debuut Oh Inhuman Spectacle baart de formative rond Jake Webb zijn tweede telg.

Op Everything Is Forgotten maakt het trio de ambities waar die het op zijn debuut al had. Poptimisme is in eerste instantie een serieuze waardering van fenomenen als Beyoncé en Bieber, maar Methyl Ethel past het concept hier in de praktijk toe. Track na track bewijst Everything Is Forgotten telkens dat pop in de puurste zin van dat woord niet saai noch schreeuwerig hoeft te zijn: het kan ook subtieler.

Dat neemt niet weg dat Webb en de zijnen enorm gefocust klinken, mede met dank aan producer James Ford (Arctic Monkeys, Foals, Klaxons). Openers Drink Wine en leadsingle Ubu (een van de beste liedjes in recente historie over waarom een meisje haar haar heeft geknipt) zijn met hun broeierige baslijnen zo dansbaar als ze direct zijn. Ook op andere albumtracks (hoogtepunten zijn No 28, L’Heure des Sorci en Groundswell) klinkt Methyl Ethel met zijn glanzende gitaarpartijen zowel aanstekelijk, artistiek en een beetje autistisch.

 

 

Echt aankijken doet Webb je namelijk nooit; hij is als de mysterieuze jongen achter in de klas die altijd zijn jas aanhoudt en slechts in raadsels lijkt te kunnen spreken. Het ene moment lijkt Webb een superster, het andere moment een supersul. In combinatie met zijn scherpe pen maakt die persoonlijkheid hem tot een muzikant wiens talent door elke track lekt.

Everything Is Forgotten? Nee, maar gelukkig is ook niet alles kraakhelder. Daardoor blijft er altijd wat te raden over en is de pop van Methyl Ethel precies raar genoeg om als soundtrack voor roerige tijden te fungeren.