Lotta Sea Lice van Courtney Barnett & Kurt Vile is precíés de samenwerking waar je zo van droomde

Beeld je in, twee vrijstaande huizen. Huis één is een ‘Californian bungalow in a cul-de-sac’, ergens in Melbourne, met een overgroeide tuin en een luie kat. Huis twee: een zonovergoten villa met zeezicht, krioelend van kinderen, aan de Amerikaanse oostkust. In twee huiskamers, zestienduizend kilometer van elkaar verwijderd, broedden Courtney Barnett en Kurt Vile op hetzelfde album. Het is een intercontinental friendship – met Lotta Sea Lice als resultaat. 

Het leest en luistert als een sprookje, of beter nog, een meta-sprookje, want geen recensie of interview kan de totstandkoming van Lotta Sea Lice documenteren zoals de twee alom bejubelde indie darlings dat zelf doen. Het is een verhaal dat begint bij een optreden van Vile en zijn Violators in Melbourne, ten tijde van Wakin’ on a Pretty Daze, met een verlegen Barnett & band als voorprogramma. Barnett, dan nog slechts the next big thing, overhandigt haar dubbel-EP aan de maker van Smoke Ring For My Halo, een van haar favoriete albums.

Maar wat als een eenzijdige adoratie begint, groeit in korte tijd uit tot wederzijdse waardering en vriendschap: de twee kruisen op tour voortdurend elkaars paden, Vile raakt verslingerd aan Barnett’s muziek, en tussen Philly en Melbourne, of waar dan ook in de wereld, worden talloze e-mails verzonden.

Het balletje begint te rollen, zonder een eindbestemming in gedachten, als Vile een duet genaamd Over Everything schrijft met Barnett in gedachten, en zij vervolgens met Let It Go een wederdienst levert. Twee songs (een 7-inch?) werden vijf songs (toch een 12-inch?) en die vijf songs werden er negen, tot een volwaardig album – of een bundle of fun, zoals ze het zelf noemen – niet langer uit kon blijven.

Wie vreesde voor een mismatch kan gerust ademhalen. Vanaf het moment dat de lijzige, nasale stem van Vile de zachte deadpan van Barnett ontmoet, op openingstrack Over Everything, lijkt alles te kloppen. Het is als thuiskomen in bovengenoemde huiskamers, hetgeen even zeer voor het instrumentale gedeelte geldt. De licht psychedelische woestijnblues – soms dartelend, soms kabbelend, soms stuwend – is de aangename constante op een plaat die tekstueel vele gezichten kent.

Het genoemde Let It Go, bijvoorbeeld, is zowel een document van vriendschap, als het verhaal van Barnett’s hardnekkige writer’s block. Ze stond op het punt de stekker uit haar carrière te trekken, toen haar mailcontact met Vile plots een poëtische waarde kreeg. Wat begint met ‘What time do you usually wake up? / Depends on what time I sleep’, verandert al snel in een fascinerende dialoog, die een eerdere instant-klassieker als Out of the Woodwork in herinnering roept.

Nog meer gezichten zien we als datzelfde Out of the Woodwork later in een Kurt Vile-jasje gestoken wordt en Barnett zich op haar beurt aan een opvallend fragiele vertolking van Peeping Tomboy (van Smoke Ring For My Halo) waagt. Wéér andere pennen horen we op Fear Is Like A Forest, een cover van Barnett’s melancholischere metgezel Jen Cloher, en Untogether, een nauwgezette hommage aan nineties janglepop-veteranen Belly, waarbij, zoals wel vaker, het speelplezier van het album spettert.

Lotta Sea Lice gaat nooit mijlenver de diepte in, al zijn de twee daar ook niet de muzikanten voor. De toon is veelal monter, gelaten en buitengewoon nonchalant, zoals wanneer de telefoon van Vile afgaat aan het slot van Let It Go. En zelfs als het even zwaarmoedig wordt, zoals op Vile’s versie van Out of the Woodwork of de genoemde Jen Cloher-cover, blijft de natuurlijke chemie van het tweetal onverstoord. Het is een moeilijk te bevatten chemie, in zang én gitaar, waarmee Courtney & Kurt zich onder de groten scharen.

Nancy Sinatra & Lee Hazlewood, Serge Gainsbourg & Jane Birkin, Marvin Gaye & Tammi Terrell, Lou Reed & Nico, Courtney Barnett & Kurt Vile…