Retropop met schelle stem: Mattiel heeft een bedwelmend mooie debuutplaat gemaakt
11 oktober 2017
Mattiel Brown uit Atlanta is van het artistieke en niet zo’n beetje ook. Ze ontwerpt en illustreert van alles en zingen – mooi zingen (!) – kan ze ook. Als muzikante debuteert ze maar meteen op het hippe Burger Records, waar acts als Ty Segall en The Black Lips ook al werk op uitbrachten. Met garagepunk heeft haar debuutplaat echter niet zo heel erg veel te maken: haar muziek klinkt als een tijdcapsule uit de jaren zestig.
Mattiels retroliedjes zwerven ergens tussen soul, blues en rudimentaire rock in. Opener Whites Of Their Eyes is een met fuzz en galm overgoten garageliedje in de lijn van The Black Keys en in Baby Brother gaat ze full on Amy Winehouse, inclusief blazerssectie en een achtergrondkoortje. Mattiel is bepaald niet de eerste die met een snoekduik de sixties inspringt en dat de plaat nergens als pastiche klinkt, is al een prestatie op zich. Het is te danken aan de rechttoe-rechtaan productie en vooral aan Mattiels zang.
Hards en schels
Haar vocalen zijn niet alleen de verbindende factor op de plaat, maar ook de toegevoegde waarde. Grappig genoeg heeft Mattiel helemaal niet zo’n toegankelijke stem. Sterker nog, er zit iets hards en schels in haar toon: iets waar je even aan moet wennen. Juist dat geeft de slepende soul van Count Your Blessings het scherpe randje dat het nodig heeft en het maakt de uit haar tenen gezongen blues van Send It On Over tot een werkelijk bedwelmend mooi liedje.
Mattiels liedjes zijn het soort liedjes die elke draaibeurt beter worden en zo maar eens een groot publiek zouden kunnen aanspreken. Kan iemand deze dame en haar band alvast naar Nederland halen?