New Music | The Daily Indie

Pip Blom komt nog maar eens met een voorproefje van haar aankomende tweede album Welcome Break. De plaat is vernoemd naar de Britse keten van benzinestations waar de band op zijn volle tours met eerste plaat Boat vaak even zijn rust pakte.

Die rust krijgen liefhebbers van Pip Blom niet, want track Different Tune is alweer de vierde single dit jaar voordat het nieuwe album in november wordt uitgebracht via Heavenly. De plaat is door de band zelf geproduceerd en opgenomen in de Big Jelly Studios in het Britse Ramsgate.

Een nieuwe publieksfavoriet?
Alle vier de singles zijn luchtige punkliedjes die vaak een catchy refrein hebben. Zo ook Different Tune. Dat dit alweer de vierde single is in korte tijd heeft wellicht te maken met het uitstellen van de plaat door het wereldwijde tekort aan vinyl. Wat Pip Blom weer de kans heeft gegeven om die leegte met haar muziek op te vullen. Na het uptempo Keep It Together draait Different Tune het roer om naar zachtere wateren. De band slaat letterlijk een andere toon aan vergeleken met de punk die hij normaal produceert. De samenzang van Pip met haar broer Tender – gitarist van de band – die zo kenmerkend is voor de lichte punk van de band, werkt niet alleen in rauwe punkrefreinen maar ook in het popachtige Different Tune.

Het is duidelijk de sentimentele track van de plaat, ontspannen en gevoelig. Blom wilde het catchy refrein haaks zetten op de ‘lege’ coupletten om het geheel wat luchtiger te maken en het lied open te breken. Het is bedoeld als meezinger en als toekomstig anthem van de band. De simpele gitaarlijnen helpen hier enorm bij, waardoor je direct op Bloms stem duikt. Hoewel Keep It Together catchy genoeg is om een publieksfavoriet te worden, komt Different Tune na een paar luisterbeurten toch wel erg dicht in de buurt. Pip Blom zet met deze singles de kwaliteit van debuutplaat Boat door en laat genoeg diversiteit horen om in de toekomst nog veel vaker door hun geliefde Groot-Brittannië te kunnen toeren.

Pip Blom’s tweede plaat Welcome Break komt uit op 12 november via Heavenly.

Dat is even wennen: op vrijdag bijkomen van een festival de avond daarvoor. Maar na een goede avond Left Of The Dial (of was je op ADE?) zijn we er gewoon weer en we hebben een hoop mooie, nieuwe muziek voor je bij elkaar gesprokkeld. We nemen je mee langs de hoogtepunten!

Te beginnen met Le Ren (foto), de muzikante die een tijdje meeging op tour met Orville Peck en liedjes maakt met invloeden van John Prine, Joni Mitchell en Bob Dylan. Een act waar we eerder al over schreven, BLACKSTARKIDS, brengt vandaag het album Puppies Forever uit. Net als die andere band die we in de gaten hielden in opmars naar zijn nieuwe album: sir Was. Check ook zeker de lekker dreigende plaat van Charlie & the Lesbians. Als laatste: mis niet het bijzonder mooie werk van Joy Crookes en dat van Hayden Thorpe. Fans wisten het natuurlijk al, maar de oude frontman van Wild Beasts brengt vandaag een nieuw soloalbum uit. Even mooi als we van hem gewend zijn? Ontdek het zelf!

Nieuwe singles hebben we genoeg, we hebben maar liefst 3,5 uur(!) aan verse tracks. Onder meer van Lotic, Gold Dust, Toverberg, Bad History Month, HalfNoise, BAMBARA, Good Morning, Egyptian Blue, Power Supply, Lady Bird, La Femme, Rats On Rafts, Triptides, The Umlauts, Flock Of Dimes, Communions, Spacey Jane, Dummy, Hamilton Leithauser ft. Kevin Morby, Jan Verstraeten, P!off?, Dazy, The Florets, The Smallgoods, Ducks Ltd., Air Devi, Wye Oak, Tam Vantage, Pynch, Orion Sun, FULCO ft. Teletext, Sprints, Sam Evian, alt-J, L’éclair, Eades, Bedouine, T.T. Elzinga en Meskerem Mees.

Altijd op de hoogte zijn? Houd dan onze Spotify–playlist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten. En schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief, om iedere week de hoogtepunten van onze site te ontvangen.

Le Ren – Leftovers

Joy Crookes – Skin

sir Was – Let The Morning Come

Namesake – Redeeming Features

BLACKSTARKIDS – Puppies Forever

Hayden Thorpe – Moondust for My Diamond

Charlie & the Lesbians – Fade

Hoe de sound van Rotterdam klinkt? Laat dat maar aan het unieke project De Nieuwe Lichting over. Zeven lokale acts kwamen tijdens de pandemie bij elkaar in een hutje op de hei voor een hele lading bijzondere samenwerkingen. De nieuwste single heet Dream Again en daar gaan we je vandaag niet alleen van alles over vertellen, die gaat ook nog eens in première bij ons.

Eerder hoorde je al hoe die samenwerkingen klonken op de single Ewan McGregor van Smudged en Het Gezelschap en daarvoor op De Mat met LE MOTAT, KUZKO en Het Gezelschap. De samenwerking tussen Beau Zwart en Socks;SportsSocks is toch wel eventjes anders. De producer laat zich van een fijnbesnaarde kant zien, waarover we de band horen die zich deze keer neerlegt op een bedje van synthesizers, waar normaal gesproken de gitaren het laatste woord hebben.

Wij spreken zowel Beau Zwart als Djurre van Dijck van Socks;SportsSocks om ons meer te vertellen over deze samenwerking, de track, waar ze mee bezig zijn en wat alle plannen nou zijn met De Nieuwe Lichting.

Hoe is het met jullie? Waar zijn jullie momenteel allemaal mee bezig?
Djurre: “We zitten volop in het Popronde-circus, tussendoor proberen we nieuwe muziek te maken om toch nog dit jaar iets nieuws uit te brengen voor de mensen thuis.”

Beau: “Top! Mijn EP Evolove is vorige week uitgekomen op INI Movement. Dit weekend draai ik op ADE, presenteer ik een audiovisueel project op de Dutch Design Week en doe ik een speciale liveperformance bij Gallery Untitled met Tommy van Socks;SportsSocks.”

Kunnen jullie ons iets meer vertellen over het project De Nieuwe Lichting en wat alle plannen zijn?
Djurre: “Het project heeft ergens in Drenthe zeven Rotterdamse artiesten samengebracht in een schrijverskamp. Het doel van die trip was altijd al om een plaat te maken met die groep en volgens mij is dat gelukt. Die plaat is een zeer gevarieerde verzameling geworden. Wij hebben allemaal ook echt totaal andere muziekstijlen voor het eerst gespeeld, wat nogal onwennig is, maar we zijn er gekomen. Het plan is om volgend jaar een gehele festivaltour te doen met de groep en zien waar het schip strandt.”

Hoe zit het met die nieuwe single? Hoe kwam die tot stand en waar gaat die over voor jullie?
Djurre: “Beau, Tommy, Tato (van LE MOTAT, red.) en ik waren vaak samen diep in de nacht nog een biertje aan het drinken en muziek aan het maken. Ik denk dat het zes uur ’s ochtends was toen we dit opzetje maakten en we het allemaal wel een soort vibe vonden hebben, maar toen hadden we nog geen flauw idee of we er iets mee zouden doen. Ik denk dat ik toen een tekstje over dromen opschreef omdat ik ook liever echt had willen gaan slapen. Later kreeg het meer betekenis over eindelijk vooruit te kunnen en durven kijken.”

Beau: “Dream Again staat voor mij voor het repetitieve gevoel om nieuwe dingen te creëren. Een beetje wat we op het kamp deden. Aan de andere kant vond ik het stiekem ook een cool idee om vier verschillende vocalisten dezelfde zin te laten herhalen een heel nummer lang. Hierdoor krijgt de tekst een evenredige rol aan de instrumentatie en komt de boodschap lekker verenigd over.”

Wat is het idee achter de videoclip?
Djurre: “In de video zien we Beau als en vleermuis een beetje rusteloos ronddwalen door de stad. Hij komt wel mensen of gebeurtenissen tegen, maar voelt zich toch wat alleen.”

Beau: “Een nachtdier die zijn routines en probeert te volgen. Of toch niet?”

We zitten alweer in het najaar van 2021, wat zijn jullie plannen voor de komende maanden?
Djurre: “Het plan is om in november nog een mooi liedje uit te brengen. En verder zoveel mogelijk toffe Popronde-shows te doen. Kijk, als dat al helemaal door kan gaan zonder lockdown-onderbrekingen en we weer mensen vlak voor onze neus kunnen zien dansen, zijn wij voor dit jaar al helemaal blij. Maar volgend jaar gaan we wel weer een stuk kritischer zijn, beloofd.”

Beau: “In december breng ik een EP uit op het Canadese platenlabel Lazy Days. Verder ben ik bezig met verschillende filmscores van Nederlandse documentaires en animaties en heb ik waarschijnlijk weer een week lang kerstdiners.”

Tot aan de pandemie was Judith Renkema een veelgevraagde sessiemuzikante. Op haar CV prijken namen als Gregory Page, Marlijn Weerdenburg, Jaimi Faulkner, Dan Tuffy, Judy Blank en Komodo. Niet de minsten. Aan werk allesbehalve gebrek. Toch bracht de lockdown ook speelmoeheid aan het licht. De tijd die als vanzelf ontstond benutte ze voor rust en een heuse heroriëntatie. Via fraai tekenwerk bracht dat haar uiteindelijk bij een nieuwe en eigen band.

Vandaag zie je hier de première van het sfeervolle Chica Chica, begeleid door een clip – geschoten door Nikki van de Poel (Satellite June) – die oogt als een klassieke spaghetti-western, waarin de bandleden als drie bandieten in de stoffige vaderlandse woestenij figureren. Met een klassieke seventies Opel Ascona als rondrijdend decorstuk bij een nummer dat je meevoert naar een Zuid-Amerikaanse dimensie.

Vorig jaar schreef je tijdens je thuisisolatie een stukje dagboek voor The Daily Indie. Toen had je meer de behoefte om te tekenen dan om muziek te maken. Is Chica Chica uiteindelijk ook een product van de coronatijd geworden?
“Toen ik dat stukje schreef, waren we net drie weken onderweg in de allereerste lockdown en alles was nog nieuw. Ik kwam uit een hele drukke periode als sessiemuzikant en was in die tijd al aan het twijfelen of dat nog wel was wat ik wilde doen. Toen alles stil kwam te staan, had ik even helemaal geen zin om te spelen en wilde ik mijn bas even laten staan. Ik was vanaf 2014 eigenlijk non-stop aan het optreden geweest en merkte echt dat ik een beetje speelmoe was.”

“Het tekenen gaf mij inspiratie en een doel. Omdat ik zelf niet meer hoefde te spelen, kreeg ik juist zin om weer muziek te luisteren en nieuwe artiesten te ontdekken. Dat gevoel had ik lang niet meer gehad. Op een bepaald moment wist ik dat het tijd was om zelf muziek te gaan schrijven. Ik was niet zozeer klaar met muziek of optreden, maar misschien wel een beetje klaar met enkel spelen bij anderen. Wie was ik dan eigenlijk als artiest, als niemand mij een nummer gaf om in te vullen? En ik zou in mijn leven nooit meer zoveel tijd hebben als in die lockdown, dus ik moest er wel aan geloven. Ik vond het vooral heel spannend om te beginnen, omdat ik nog nooit een nummer had geschreven. Het voelt voor mij alsof die tekeningen een brug waren naar het schrijven van mijn eigen muziek. Als je naar de tekeningen kijkt, komt de sfeer van de muziek ook naar voren.”

Hoe ontstond het idee om met je muziek deze kant op te gaan?
“Ik ben gewoon begonnen met schrijven, dit is wat eruit kwam. Ik luisterde tijdens het tekenen erg veel naar oude cumbia-muziek, filmscores en Khruangbin. Ook ontdekte ik artiesten als Arthur Verocai, Kassav en Sault. Ik had geen behoefte om teksten te schrijven en ben sowieso meer beeldend ingesteld. De melodieën zijn op zichzelf al duidelijk en prominent. Voeg daar een grote liefde voor filmmuziek aan toe en dan ben je er wel. Toen ik eenmaal genoeg demo’s had verzameld, heb ik Jeroen Kant en Gino Bombrini benaderd om mij te helpen met de uitwerking en sound. Die snapten direct waar het heen moest.”

Vandaag gaat het titelnummer – Chica Chica – in première. Kan je toelichten waar dit nummer over gaat en waar de inspiratie vandaan komt?
“Chica Chica is een woordspeling op Chicha Chicha. Dat is een muziekstijl uit Zuid-Amerika waar dat nummer op gebaseerd is. Ik had veel geluisterd naar een compilatieplaat genaamd Roots Of Chicha en ik dacht aanvankelijk dat je dat moest uitspreken als ‘Chica’. Ik vertelde dat aan Gino en toen verbeterde hij mijn uitspraak. Maar ik vond ‘Chica Chica’ eigenlijk veel leuker klinken, en dat betekent ook ‘meisje, meisje’. Dus het is een soort verkapte verwijzing naar die stijl, maar ook naar een nieuw begin voor mij als artiest. Een grote inspiratiebron tijdens het schrijven was het cumbianummer Cariñito van Los Hijos del Sol. Chica Chica is daar een ode aan, maar dan wel met een eigen twist.”

De clip heeft nogal de sfeer van een spaghettiwestern, met een stokoude Opel in een woestijnachtige omgeving. Hoe ontstond het idee voor deze clip?
“Het begon eigenlijk met de oude gele Opel Ascona van Nikki en Pablo van de Poel. Ik zag die auto en dacht: daar moeten we iets mee doen! Chica Chica voelt voor mij een beetje alsof we onderweg zijn. De kleur en uitstraling van die wagen was perfect, en vanuit daar gingen we brainstormen. Verder vond ik dit nummer ook klinken als een soundtrack voor een seventies heist movie en dat namen we als uitgangspunt. Ik wilde ons neerzetten als een stel bandieten op de vlucht in de woestijn. Qua sfeer mocht het wel in de buurt komen van Fear And Loathing In Las Vegas, of oude spaghetti-westerns met Clint Eastwood. Met dat in haar achterhoofd schreef Nikki het script. Yildiz Gies had ondertussen ook nog een mooi script geschreven met hetzelfde idee, daar hebben we wat scènes en sfeerpunten van gebruikt. We namen de clip op in juni toen het dertig graden was, daardoor konden we perfect acteren alsof we uitgedroogd in de woestijn ronddoolden.”

De hele week door tippen we allerlei nieuwe singles, artiesten en albums op ons Instagram-kanaal en hier in onze Friday Release Day-rubriek komt die hele wereld samen. Ook vandaag hebben we weer een fantastische opstelling aan allerlei nieuwe muziek. Let maar op!

Het is een indrukwekkende release-dag, met frisse albums van het inmiddels al twintig jaar bestaande Efterklang, maar ook W.H. Lung dat nog een stuk dansbaarder klinkt op Vanities en de jazz-kameleon BADBADNOTGOOD. De verrassing van vandaag zou overigens zomaar eens de schitterende liedjesschrijver Matt Maltese kunnen zijn en anders wel indiepop-held Aaron Maine, ook wel bekend als Porches (foto). De band is terug met een nieuwe plaat en die klinkt doorleefder dan ooit.

Nieuwe singletjes hebben we van een behoorlijk gemêleerd gezelschap, zo hebben we werk van la loye (met wie we vandaag ook een videosessie uitbrachten) Weird Milk, The Districts, Le Ren, Chrissi, Pip Blom, Gang Of Youths, Oberhofer, The KVB, Mush, Tonstartssbandht, Wet Leg, Empath, Henry Carlyle, Warmduscher, Hovvdy, Corridor, Clairo, The Shivas, bdrmm, Private Banking, Pulled Apart By Horses, The Visual, BC Camplight, Phoebe Green, Big Thief, Bonobo, Curtis Harding, Silverbacks, Good Posture, Marissa Nadler, SEB, Le Junk, ÄTNA en Toverberg.

W.H. Lung – Vanities

Efterklang – Windflowers

Porches – All Day Gentle Hold !

BADBADNOTGOOD – Talk Memory

James Blake – Friends That Break Your Heart

Matt Maltese – Good Morning It´s Now Tomorrow

Meer Courtney Barnett! Na Before You Gotta Go en Rae Street is het tijd voor Write A List Of Things to Look Forward To. Een single dat ieder mens gebruiken kan aan het begin van de herfst, al is het maar om de titel.

Toeval of niet, de herfst past goed bij dit nummer. We mogen dan weer los op concerten tot twaalf uur, buiten wordt het donker en laten bomen hun bladerkostuums vallen. ‘I’m walking around / with my head down’ zingt Barnett. Als altijd zelfbewuste singer-songwriter ontmantelt ze zichzelf, want ja, ‘we did our best / but what does that even mean’? Toch zit er ook wat vrolijks verborgen in het nummer, zoals we ook kunnen zien op de videoclip. Brieven en cadeaus brengen haar geluk in tijden van isolatie.

Barnett is direct, de muziek gelukkig speels. Zó speels dat het na nog geen drie minuten alweer afgelopen is. Geen fade-out, nee, plots is het gedaan met de twangy gitaren en wentelende synths. Vanaf 12 november is er nog meer Barnett, met haar album Things Take Time, Take Time.

Travis Miller moet haast wel een van de productiefste artiesten van de afgelopen jaren zijn. Onder ruim twintig aliassen heeft hij werk uitgebracht in minstens evenveel genres. Zijn bekendste project, en de naam waaronder de meesten hem waarschijnlijk zullen kennen, is Lil Ugly Mane. Na een pauze van ruim zes jaar is er eindelijk weer nieuw werk van de rapper, in de vorm van dubbelsingle porcelain slightly/into a life.

Lil Ugly Manes vorige album Oblivion Access was een super-intense mix van industriële beats en meer abstracte, noisy passages. Maar met deze twee nieuwe singles gooit Miller het roer compleet om. porcelain slightly is een dromerig shoegazenummer dat in zijn jaren negentig-referenties ergens aan George Clanton doet denken, terwijl into a life meer richting hiphop aanligt maar nog steeds behoorlijk ver verwijderd is van de Lil Ugly Mane die we kennen.

Op de hoes is de term Pinhead Barbarians te zien. Nu willen we niet te veel speculeren, maar zou dat een albumtitel kunnen zijn? Wij zouden een hele plaat met een geluid als deze singles in ieder geval meer dan welkom heten.

Jep, de herfst is wel echt begonnen, he? Maar in figuurlijke zin ziet het leven er zonnig uit. De anderhalvemeter-samenleving is hopelijk voorgoed verleden tijd en we mogen weer los in de moshpit, zij het om een of andere reden slechts tot middernacht. Voor de mensen wiens muzikale honger dan nog niet is gestild, of wanneer je gewoon liever een rustig weekend hebt, zetten we zoals iedere vrijdag de interessantste nieuwe releases op een rij.

Bovenal is er natuurlijk 9, de behoorlijk waanzinnige nieuwe en negende plaat van Pond. We waren eerder al zo te spreken over de singles Toast en Pink Lunettes dat we frontman Nick Allbrook maar even strikten voor een interview, dat je vandaag op de site leest. Verder zijn er platen uit van Hovvdy, Tirzah, JW Francis, Strand of Oaks, Ducks Ltd., Gustaf en Diet Cig.

Wist je dat we tegenwoordig echt elke dag nieuwe muziek tippen op onze Instagram? Volg daarnaast ook onze playlist op Spotify voor nieuwe singles. Deze week selecteerden we onder andere nieuw werk van Weval, Stippenlift, Johnny loves me, Courtney Barnett, Ólafur Arnalds, Luwten, Puma Blue, Leyma, Spectres, Kali Uchis en Bedouine.

Pond – 9

Hovvdy – True Love

Tirzah – Colourgrade

JW Francis – Wanderkid

Strand of Oaks – In Heaven

Ducks Ltd. – Modern Fiction

Gustaf – Audio Drag For Ego Slobs

Sombere gedachten voerden altijd al de boventoon op de depriwave-tracks van Stippenlift. En die toon, die weet de Amsterdamse producer altijd meesterlijk te verlichten met aanstekelijke elektronica. Maar ditmaal verkiest de producer gitaren boven synthesizers op Nu Ben Ik Wakker.

Wacht eens even, waar zijn die synthesizergeluiden gebleven? Die zijn voor even in zijn computer gebleven, vertelt Stippenlift alias Hugo van de Poel. Want een behoefte naar zwaardere kost kwam na de release van Mijn Kleine Wereld bovendrijven. Na twintig jaar haalde hij zijn metal-cd’s weer uit de berging. En wat bleek: de droefgeestige thematiek van bands als blink-182, System of a Down en Korn raakte de producer nog even hard als toen hij een puber was.

Zilveren randje
Maar waarom had hij ineens zo’n behoefte naar neerslachtige gitaarmuziek? Nou, in een tijd waarin (voorzichtig) optimisme het overneemt van maandenlang pessimisme, had de producer juist last van een heuse post-coronadip. Anderhalf jaar stilstaan doet een hoop met een mens, tegelijkertijd verandert er in zo’n tijd om je heen veel. Vaak in positieve zin: vrienden gaan settelen, stichten gezinnen. Op Nu Ben Ik Wakker kijkt Van de Poel met ietwat meer weemoed de toekomst in dan zijn directe omgeving. “Het nummer gaat over negatieve gedachten, die er telkens weer insluipen”, vertelt de producer over het nummer.

Tegelijkertijd probeert hij die zware denkbeelden te boven te komen, “want het leven gaat weer verder.” En laten rammelende Pixies-esque gitaren nou de perfecte metgezel zijn voor zo’n zilver-omrande boodschap. Het doet daarmee een flinke knipoog naar de lo-fi indierock sound van de nineties. En dat weemoedige refrein (‘Maar nu ben ik wakker’) maakt die associatie volledig af. Een mooi nummer om de eerste herfstige dagen mee door te komen.

Het is natuurlijk geen geheim dat er muzikaal ontzettend veel moois wordt gemaakt bij onze zuiderburen. Bovendien beschikt onze Belgische correspondent John over een bijzonder eclectische smaak, dus vroegen we hem om elke maand een aantal vers ontdekte muzikale parels te tippen. Hier is zijn collectie van september.

Meer Belgenrinkel nodig? Hier vind je alle vorige edities van de rubriek terug!

Rumours
Een zekere Stefanie Mannaerts mishandelt bij een bandje genaamd Brutus (iemand?) zowel haar drumvellen als stembanden. Aan een razend tempo wordt dit trio van hot naar her gesleurd, alsof er nù alles uitgeperst moet worden. De muziekindustrie is een weerspiegeling van ons leven: jachtig en gehaast, met de pauzeknop soms net buiten bereik. Enter Rumours (coverfoto), een project met goede vriendin Hannah Vandenbussche (zang): weg met gitaren en drums, focus op synths en samplers én het pure plezier van muziek maken. Héél andere muziek ook. Stop Crying gaat rustig van start tot een (trap)beat het nummer drive geeft en richting een episch slot stuwt. Geen Rumours echter, zonder een portie melancholie en duisternis.

Slow Crush
Slow Crush is een vat vol tegenstellingen en dat begint reeds bij de naam: er is namelijk helemaal niets ‘slow’ aan deze ‘crush’. Hush, de leadsingle van het nieuwe album van de band, zet de lijn van het debuut voort: hemels mooie melodieën gedragen door een zware gitaarmuur. De zachte, dromerige zanglijnen van Isa Holliday klinken als een ademzucht en zijn verweven met een voorzichtig stuwende ritmesectie. Het klinkt misschien allemaal net iets subtieler dan voordien, maar dat komt de song enkel maar ten goede. Het geweld heeft plaatsgemaakt voor een gecontroleerde kracht, met hetzelfde resultaat als voordien. Hush verschijnt op 22 oktober via Church Road Records.

Ramkot
Geen band in België die muziek maakt waarop het zowel heerlijk headbangen als doldwaas dansen is. Bullshit, er zijn er nog hoor, maar Ramkot is wat mij betreft echter één van de allerleukste nieuwe bands van het moment. Met een tijdloos geluid, een sound die zich als een wurm in je oor nestelt en het beste medicijn biedt tegen een dip. Dat je er verdomme vrolijk van wordt. En ja, de invloeden liggen er vingerdik op, but who cares? It’s only rock-‘n-roll after all. De nieuwe EP van Ramkot verschijnt begin november.

Wanthanee
Laat me met deze in Thailand geboren indiepopzangeres wat gas terugnemen. Wanthanee klinkt als een figuur uit een Disney-sprookje en ze begon dan ook op haar vierde liedjes te zingen uit, jawel, Sneeuwwitje. Een vriend van de familie hoorde het, vertelde het aan oma, blablabla, en in 2016 won Wanthanee De Nieuwe Lichting van StuBru. Daarna verdween ze van het toneel en nam de tijd om nummers te schrijven. Een slimme beslissing, gezien de artieste nu een pak sterker in haar schoenen staat. Ze verblijdde de wereld genaamd Vlaanderen reeds met enkele goede nummers, om mij uiteindelijk in te pakken met dit intens warme liedje. Cold Summers wordt mooi opgebouwd met subtiele percussie, een akoestische gitaar, bas, dromerige soundscapes en warme strijkers. Uiteindelijk is het toch haar stem die het meest aandacht trekt. Haar debuutalbum verschijnt op 22 oktober via V2 Records.

Hippotraktor
Laat me afronden met een muilpeer. Maar dit past toch helemaal niet bij TDI? Helemaal gelijk, maar het past wel in deze rubriek, punt! Hippotraktor staat voor een blend van snoeiharde, in-your-face prog-post-groovemetal. Hondsbrutaal en toch uiterst sfeervol, zoals sterke hedendaagse metal nu eenmaal moet zijn. Vette grooves en riffs domineren, naast stuwende drums en natuurlijk agressieve vocals. Toch is er ook ruimte voor subtiele wendingen en bridges, wat de dynamiek enkel ten goede komt. Als dit nummer de voorbode is van wat we op 15 oktober mogen verwachten, dan kan de tijd niet vlug genoeg passeren. Ik weet nu al wie er op Alcatraz 2022 niet mag ontbreken in La Morgue! Meridian verschijnt op 15 oktober via Pelagic Records.

Johnny loves me herkent zich niet in een wereld van korte successen en snel geld. In zijn nieuwe single AA Batterij neemt hij ons mee op een associatieve trip door de wereld van een vermoeide en angstige jongvolwassene. De rapper en zanger vindt het moeilijk om over gevoelens te praten, maar kan ze wel kwijt in zijn muziek. Zijn boodschap? Het is best oké om je kut te voelen, of geweldig, of het gewoon even niet te weten.

“Iedereen heeft een telefoon met camera op zak waarmee alles vastgelegd kan worden, dus dingen zijn veel permanenter en er ligt meer nadruk op de tijd en dat die voorbijgaat”, vindt Jonathan Bergsma, alias Johnny loves me. Hij merkt hoe we de hele dag door geconfronteerd worden met het succes van anderen en allerlei wereldproblemen. “Daardoor ben je minder bezig met jezelf en het hier en nu. Terwijl dat volgens mij is waar je energie heen zou moeten gaan en waar je het ook van terugkrijgt. Als je bezig bent met dingen die mijlenver van je verwijderd zijn, het zij in je ontwikkeling of in ruimte en tijd, dan verlies je alleen maar energie.”

Elon Musk en Justin Bieber
Met AA Batterij reflecteert Johnny loves me op de consumptiemaatschappij en de prestatiedruk van het digitale tijdperk. “Tijdens de pandemie is de digitale overload alleen nog maar toegenomen, omdat je nauwelijks meer kon ontsnappen aan je schermen als je iets gedaan wilde krijgen”, zegt hij. “Als jong persoon in deze eeuw heb je vaak het gevoel dat je eigenlijk al iets bereikt zou moeten hebben.”

“Dat hoort enerzijds wel bij jong en zoekend zijn, maar er zit volgens mij wel verschil in het vergelijken van jezelf en je eigen prestaties met die van iemand uit je nabije omgeving, of met mensen als Elon Musk en Justin Bieber, of wie dan ook maar ter wereld. Het verschil zit ‘m in bereik en frequentie. Ik heb mezelf ook afgevraagd of ik het überhaupt wel zou kunnen maken als artiest, als er doorlopend jongere artiesten zijn met meer succes. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik mijn eigen verhaal moet leven.”

De geanimeerde videoclip bij AA Batterij werd gemaakt door Wiebe Bonnema vanuit het initiatief Sa Fier Fan Hûs van Friesland Pop. Morgen is de single ook te vinden op alle streamingplatforms. AA Batterij is de opvolger van de single Bushalte en de tweede single uit een drieluik.

Nieuws

Radio & Video

Lidmaatschap

Info

Zoeken op TDI