Dat laatste feestje of festival is alweer een tijdje geleden. Rave-formatie Druiprek vindt dit ook en ging op zoek naar een manier om toch een soort van op een feestje te staan en komt met een slimme oplossing. Wie in het weekend van 14 tot en met 16 mei nog niks te doen heeft, kan een kaartje kopen voor een virtual reality rave-ervaring.
Tijdens deze experience word je in het pikkedonker gedesoriënteerd wakker en in de verte zie je de schimmen van de Druiprek-personages die je subtiel duidelijk maken om het huis te betreden. De vraag is: durf jij het aan om te ontdekken wat er in dit huis gaande is? Daar kom je maar op één manier achter. Op elk moment van de dag geeft Druiprek je de kans om in een nachtbeleving terecht te komen. De natuurlijke habitat van Druiprek.
Druiprek is een rave-formatie die geïnspireerd door techno, acid, nineties-house en analoge synthesizers elke plek ombouwt tot een feestje. Zo ook het sprookjesachtige landgoed waar de formatie drie dagen heeft opgenomen voor de ultieme rave-ervaring. Geïnspireerd door alle livestreams van artiesten tijdens corona, wil de groep dat concept op zijn eigen manier aanpakken. Nadat het een dikke streep door een mooi festivalseizoen zag gaan.
Tickets Het VR-feestje is op elk moment tussen 14 en 16 mei te bezoeken waardoor er op elk moment in het weekend toch lekker gefeest kan worden. Tickets en een VR-bril zijn op de site van Druiprek te koop en kosten twaalf euro. Ook komt elk ticket en bril met een handleiding, zodat je niet verdwaalt kan raken op weg naar deze rave.
Het is een zonnige vrijdagochtend op het haventerrein van Rotterdam. In een afgelegen loods op het terrein van kunstenaar Joep van Lieshout wordt druk geoefend voor MOMO Create & Perform, het online festival dat 23 en 24 april plaatsvindt. Buiten in de zon zit Eefje de Visser al wat gitaar te spelen met haar bandleden. Binnen in een zwaar galmende zaal hangt een grote mysterieuze, ronde spiegel aan dunne staalkabels.
Het zijn de laatste voorbereidingen die MOMO Create & Perform treft voor de opnames van de audiovisuele show van Nick Verstand en Eefje de Visser. De twee hebben specifiek gekozen om hun werk op te nemen in AVL Mundo, het atelier van kunstenaar Van Lieshout. Wie voorbij de kunstwerken in de beeldentuin loopt stuit op een afgetapete deur die dient om al het licht van buiten tegen te houden. Wie deze deur opent wordt begroet door een bries van warme lucht die uit het gigantische magazijn ontsnapt. Binnen in de halfduistere ruimte wordt er druk getest en geoefend. Een rookmachine vult de loods en de gigantische, hangende spiegel ontworpen door lichtkunstenaar Nick Verstand wordt op verschillende manieren afgesteld om het licht op de perfecte manier te onderscheppen en weerkaatsen. Gedurende de dag oefenen De Visser en haar band meerdere keren. De rustige noten van een akoestische gitaar vergezeld door vijf stemmen klinken groots in het galmende pand.
In de aangrenzende loods, die de organisatie als wachtruimte gebruikt, staan een paar tafels, een kleine keuken en een koffiezetapparaat dat volgens Verstand koffie zet waarvan je nog dagen wakker ligt. Aan een van de tafels zit de band van De Visser op te warmen voor een repetitie. Een tafel verder zit de MOMO-organisatie rustig te werken. De week van De Visser en Verstand bestond vooral uit veel oefenen, experimenteren en reflecteren. Nu het bijna klaar is, worden de puntjes op de i gezet. Ik moet iets bekennen: het is fijn om weer eens livemuziek te horen. Hoewel deze repetities niet te vergelijken zullen zijn met de uiteindelijke productie, is het toch een tijdelijke ontsnapping van corona. Afgezien van de locatiemanager die af en toe mensen eraan herinnert dat er mondkapjes gedragen moeten blijven worden.
Deadlinewerk Het is de dag voor de opnames van de productie en technici zijn druk bezig met het vinden van de perfecte shots. De audiovisuele productie wordt in minder dan één week voor de start van het online festival geschoten, wat een drukke laatste week voor de regie van het festival betekent. “Het editen wordt nachtwerk, de producer gaat het druk krijgen. We hebben veertien producties waarvan er maar vijf in Rotterdam worden gefilmd, de rest wordt gedaan op locatie. Maar het is geen kwestie of we het wel of niet halen, voor de drieëntwintigste is het af”, vertelt de organisatie lachend.
Verstand: “Zo’n livestream vergt veel voorbereiding, wij hebben duidelijk gekozen om iets te maken van hoge kwaliteit, maar dat kost meer tijd om te editen. Wij zijn in principe zondag klaar met opnemen en dan begint voor het montage-team best een intense week om een film van een uur te maken in vijf dagen.” De Visser voegt eraan toe: “En de mix van de muziek moet dan ook nog worden gedaan en dat moet allemaal kloppen met het beeld. Dat kost veel werk, maar dat vind ik het tegelijkertijd het voordeel als je het vooraf opneemt. Vanwege de camerakwaliteit, de dromerigheid en de artistieke toegevoegde waarde die je daar in kunt steken. Dat is toffer dan een livestream.”
Artistiek minimalisme De twee maken veel gebruik van de gelegenheden die de unieke filmlocatie aanbiedt zoals de galm, de verschillende soorten muren op het terrein en de ruime hallen. Maar ze proberen niet overboord te gaan en willen juist proberen het zo neutraal mogelijk te houden. “En dat vind ik heel tof aan deze samenwerking”, vertelt Verstand. “Het is heel moeilijk om andere mensen te vinden die durven iets minimaals te doen. Ik ben heel blij met Eefje dat zij dat intuïtief ook snapt.” De Visser voegt toe: “Ik ben echt fan van minimalisme. Want als je dan iets veranderd, dan heeft dat meer impact.”
De spiegel Ze willen de architectuur van de locatie in hun voordeel gebruiken en belichten met de spiegel van Verstand. “Ik denk dat we nu op een mooi punt zitten, waar we na veel experimenteren heel ingezoomd kunnen werken”, vertelt Verstand. Het idee van de spiegel zoals het in de loods hangt was eigenlijk een toeval vertelt Verstand. ‘’We wilden iets doen met een zon achter Eefje en de band, iets ronds dat licht geeft of weerkaatst. Dat werd uiteindelijk de grote aluminium spiegel die nu boven het podium hangt. Het project kan op verschillende manieren gebruikt worden, bijvoorbeeld om er een spotlight van te maken of door mensen elkaar kort te laten zien via de reflectie. We gebruiken de spiegel nu voor een video, maar ik denk dat het ook kan voor liveshows.” Ook vertelt hij dat er, voor de dertig kilo wegende spiegel, al een speciale flightcase gemaakt is voor als De Visser op tour gaat. Verstand vertelt niet aanwezig te zijn bij alle optredens, maar als het te zien is op Lowlands of Pinkpop dan zal hij er zeker bij zijn, vertelt hij lachend.
Nieuwe aanpak Een tafel verder in de grote loods zit Harry Hamelink, artistiek directeur van MOMO. Hij vertelt dat dit jaar van MOMO vooral draait om ‘herbronnen’. “Herbronnen is een Vlaams woord dat ik graag gebruik. De betekenis van dat woord is voor mij om terug te gaan naar de inhoud. En dat is nu natuurlijk veel gebeurd tijdens de corona-crisis.” Volgens Hamelink draait het in de popmuziek altijd om die zestig minuten op het podium en hoewel dat heel mooi kan zijn, zit er volgens hem ook veel schoonheid in het proces voorafgaand aan die show. Over dat creatieve proces probeert hij al een tijdje een programma te maken. “Bij het herbronnen kwam ik uit bij het betrekken van het publiek bij dat creatieproces. En eigenlijk door corona vond ik dat dit de perfecte kans was. Dus we hebben het festival zoals het altijd in april is losgelaten en hebben MOMO Create & Perform ervoor in de plaats gezet. Een grote ode aan het creëren, want dat kan altijd.”
Met een rijtje reeds aangekondigde namen zoals Personal Trainer en Girl Band, vult Misty Fields zijn line-up nu verder aan. Zo zullen Rats on Rafts, het Belgische Ramkot, het Britse Los Bitchos en meer op 10, 11 en 12 september 2021 naar het bosrijke Heusden afreizen voor het vijftienjarige jubileum van het unieke festival.
Hier eindigt de lijst van het festival waar wij van The Daily Indie traditie-gewijs elk jaar bij zijn niet. De rest van de line-up wordt aangevuld door de vaderlandse indiefolk-heldin Judy Blank, het laptop-rockduo MEMES uit Glasgow, de nieuwe Engelse gitaarbelofte Folly Group, het Ierse Sprintsen The Haunted Youth. Hoewel corona nog steeds een risicofactor is voor festivals zet de organisatie hoog in voor zijn jubileumeditie. “Achter de schermen zijn we druk bezig met het voorbereiden van ons vijftienjarig jubileum dat groter, mooier en toffer beloofd te worden dan ooit. Natuurlijk houden we in de voorbereiding rekening met verschillende scenario’s, praten we met andere festivalcollega’s, de autoriteiten en houden we alle ontwikkelingen nauwlettend in de gaten. Maar we blijven positief, want als er een festival dit jaar doorgaat, dan is het Misty Fields”, aldus festivalvoorzitter Marcel Moonen.
Naast deze bands is er op het festival zoals altijd ook beeldende kunst en theater te zien. Gecombineerd met de sfeervolle, bosrijke festivallocatie en het uitgebreide aanbod aan eten en drinken, zorgt voor een unieke ervaring die je alleen op Misty Fields terugvindt.
Tickets voor Misty Fields zijn hier te koop. De prijzen variëren van €57,50 voor een weekendticket tot €7,50 voor een zondagticket. Voor festivalgangers die het festival vorig jaar voor hun neus zagen voorbijgaan is er goed nieuws: die kunnen met diezelfde tickets naar de jubileumeditie in september.
Voor meer info over de bands klik op de linkjes om te kijken wat we eerder over ze hebben geschreven en check hier ook even de liveshots van de laatste editie van Misty Fields voor corona.
Motel Mozaique maakte vandaag nieuwe namen bekend voor het online evenement dat het festival op 23 en 24 april organiseert. Onder meer Black Country, New Road, Meskerem Mees en Spinvis plus Prairie WWWW ondersteunen de audiovisuele headliners Eefje de Visser en Nick Verstand.
Eerder schreven we al over die hoofdact van het festival: de samenwerking tussen Eefje de Visser en Nick Verstand. Maar nu is ook de rest van het programma bekend. MOMO legt de nadruk dit jaar op het creëren, aangezien dat wel altijd kan: pandemie of niet. Het programma zal daarom via hun online kanalen ingaan op het creatieproces, om zo de schoonheid van de fase vóór het optreden te laten zien. Nu er meer over de line-up bekend is, wordt het duidelijk dat MOMO ondanks corona (zoals gewoonlijk) hoog inzet.
Internationale klanken Ook dit jaar zullen er op MOMO toch ook internationale klanken klinken. Het Britse Black Country, New Road is een van de groepen die vanuit het buitenland toch meedoet aan het Rotterdamse festival. Wat liveshows in 2019 en begin 2020 genoeg om een immense buzz rondom de experimentele postpunkband te ontketenen. We spraken onlangs bassist Tyler Hyde en gitarist Luke Mark over het kruispunt waarop de band zich tijdens het maken van zijn debuutalbum bevond.
Tijdens MOMO zal de band zijn inspiratie voor dat album nog verder toelichten. Nog een band uit het buitenland is de experimentele formatie Prairie WWWW uit Taiwan die tijdens een vorige editie van MOMO te zien was. Beide bands zullen eerst hun recente werk en de gedachtes erachter toelichten met een video-interview, waarna ze vanuit hun eigen land optreden. De performance van Black Country, New Road is zelfs live, dus we hopen dat de Britten een goede internetverbinding hebben.
Oude en nieuwe gezichten Met Meskerem Mees & Spinvis zijn er wat acts van dichterbij, de twee zullen je meenemen op een visuele tour door Gent, de woonplaats van Meskerem Mees. Over deze, in Nederland nog vrij onbekende, artiest schreven we recent nog in onze nieuwe rubriek: Belgenrinkel. Spinvis kennen we hier bij The Daily Indie natuurlijk wel. We spraken de muzikant afgelopen najaar nog uitgebreid voor ons jubileumtijdschrift, dat hier te vinden is. Na de rondleiding door Gent geeft Meskerem Mees een optreden in het café waar ze voor het eerst op het podium klom.
Ook Anne-Fay treedt op. De artiest zal haar recent uitgebrachte werk Reaspora, over haar multiculturele roots, voordragen. En Bear Valour verschijnt na twee jaar weer op het podium van MOMO. Met het vooruitzicht op een nieuwe EP vindt de band kracht in het prille proces van het vinden van een nieuw geluid. Deze nieuwe kracht zal de groep op MOMO laten zien.
Muziek en meer Naast muziek zijn er dit jaar ook verschillende voorstellingen te zien op MOMO. Behalve de hoofdact, vallen er ook andere voorstellingen te bewonderen. In de interdisciplinaire opera Dance of the Seven Veils ontdoet de Vlaamse regisseur Aïda Gabriëls het Bijbelse figuur Salomé van de stereotypes en clichés die haar al honderden jaren achtervolgen. Ze combineert muziek, mode, dans en beeldende kunst met elkaar tot een crossmediaal spektakel. Mathieu Wijdeven presenteert tijdens MOMO zijn one-manshow: Het Waarom Beantwoord. Het stuk dat hij inspireerde op een honderd jaar oud stuk van zijn overgrootvader G.G.T. Rustwijk. Met deze show probeert hij hem opnieuw tot leven te wekken en door middel van het verhaal vertelt hij over zijn zoektocht naar het verleden. Dit leidt tegelijkertijd tot vragen over zijn identiteit in het hedendaagse Nederland.
Tickets Dit en meer valt er te verwachten tijdens MOMO Create & Perform. Het evenement zal op vrijdag 23 en zaterdag 24 april plaatsvinden tussen 19:00 en 22:00. Er zijn verschillende soorten tickets beschikbaar van 7,50 euro tot 15 euro, die hier te vinden zijn.
Motel Mozaique organiseert eind april een online-evenement met onder meer Eefje de Visser en lichtkunstenaar Nick Verstand. De twee zullen tijdens het weekend van 23 en 24 april een audiovisuele show creëren met een live-performance en moderne kunst. Deze samenwerking is een initiatief van MOMO Create & Perform, een nieuw programma van het Rotterdamse festival. Het audiovisuele popconcert wordt opgenomen op het terrein van AVL Mundo in de werkplaats van kunstenaar Joep van Lieshout.
MOMO legt de nadruk dit jaar op het creëren, aangezien dat wel altijd kan. Het programma zal daarom via hun online-kanalen ingaan op het creatie-proces, om zo de schoonheid van de fase vóór het optreden te laten zien. Het programma van MOMO Create & Perform bevat kijkjes in de keuken van artiesten, met brainstorms en repetities, unieke werken die speciaal voor MOMO gemaakt zijn, online-premières en meer. Binnenkort wordt bekendgemaakt welke artiesten er naast Eefje de Visser en Nick Verstand nog meer deel uitmaken van de line-up.
Het creëren van een audiovisuele productie Het kunstwerk dat De Visser en Verstand gaan produceren zoekt het samenbrengen van contrasten op in omgevingen die de perceptie van geluid, licht en ruimte beïnvloeden. Eefje de Visser speelt onder meer nummers van haar laatste plaat Bitterzoet, dat in 2020 door de Nederlandse muziekpers nog werd uitgeroepen tot album van het jaar. Een plaat die we bij The Daily Indie wel kennen, want daar hebben we de muzikante vorig jaar nog uitgebreid over gesproken. De songwriter vertelde in dat interview dat ze visueel een nieuwe stap wilde zetten. Ze had het over het creëren van een visuele wereld, met dans en beeld, op het podium. Iets waar ze nu nog meer kansen voor krijgt door de samenwerking met MOMO.
Licht, geluid en ruimte Lichtkunstenaar Nick Verstand staat op zijn beurt bekend om zijn hypermoderne audiovisuele kunstwerken. Hij gebruikt licht, geluid en ruimte om hypnotiserende composities te creëren die de menselijke perceptie onderzoeken. AURA is een van die audiovisuele kunstwerken, een lichtprojectie die met behulp van biosensoren de emotie van de drager omzet in een gevisualiseerd lichtkunstwerk. Een ander werk dat hij heeft gemaakt is ANIMA. Een geprojecteerde bol die zichzelf aan de hand van licht, beweging en geluid in de kamer waar het staat aanpast aan de omgeving.
MOMO Curate & Perform De samenwerking tussen Eefje de Visser en Nick Verstand belooft een heus audiovisueel spektakel te worden tijdens de zaterdag van MOMO Create & Perform. Het online-festival zal op vrijdag 23 en zaterdag 24 april tussen 19:00 en 22:00 plaatsvinden en bestaat uit twee uitzendingen van drie uur. De rest van de artiesten worden binnenkort bekendgemaakt. Er zijn verschillende soorten tickets beschikbaar van 7,50 euro tot 15 euro, die hier te vinden zijn.
Even een ander venster op de wereld, dat is wat muziek je bieden kan. Momenteel vooral thuis, verzonken in je eigen afspeellijsten en muzikale media. Maar soms is er opeens toch een kans op een tijdelijke ontsnapping. Zoals afgelopen zaterdag in Eindhoven, toen Iris Penning samen met celliste Mirthe de Jonge even het gordijn opengooide voor een luisterervaring die juist net wel past binnen de grenzen van het mogelijke.
Afhaaltheater in een muzikale kijkdoos, zo noemden ze het in de aankondiging. En precies zo is het. Samen met mijn vriendin en onze eveneens muziekliefhebbende dochter van vier, namen we plaats op een bankje, wachtend tot het gordijn van het geïmproviseerde podium openzwiert. Met koptelefoons op ons hoofd en paraplu’s daarboven, om ons enigszins te beschermen tegen het storm- en regenachtige weer van deze middag. Ondanks – en misschien ook wel dankzij – dit decor is muziek een mooie manier om even te ontsnappen. Het past in het credo van Iris Penning: ‘Liever vieze voeten dan altijd schoenen aan.’ Maar ook bij de tekst die ze tijdens de heftigste windvlagen subtiel richting onze oren stuurt: “Vandaag wil ik alleen maar dat het dondert, dan pas stopt de storm / Morgen wil ik vast wel weer de zon terug, dan pas breekt het los.”
Foto: Iris Penning
Even daarvoor was de politie al een kijkje komen nemen en luisterde zelfs kort even goedkeurend mee. Maar de setting past prima binnen de strikte regels. Een privéconcert, vanaf het bankje aan de vijver naast de al maanden muisstille Effenaar. Met de artiesten veilig achter het glas en de koffie en thee binnen handbereik. Dichter bij een concertervaring komen we momenteel niet.
Een kinderhand is snel gevuld. Penning – ook stadsdichter van Eindhoven – benadrukt ook precies die kinderlijke manier van genieten. Van poëtisch omdenken. En onze dochter beaamt die als geen ander, want die zit ademloos te genieten, de ervaring te absorberen en maalt nog het minste om de neerkletterende regendruppels. Ruim twintig minuten, inclusief het hoopvolle gedicht dat ze eerder maakte en voordroeg voor en over Eindhoven in coronatijd, vliegen voorbij. Het voert ons even weg van het hier en nu. Hopend op en dromend van meer van dit. Net voor het verstrijken van de sessie vormt ze de letters die ‘Maak iets beters van iets lelijks’ vormen op het venster nog om naar ‘Lelijk bestaat niet meer’. Opdat we de zon achter de onstuimige wolken blijven zien.
Eind april gaan we er nog een keertje voor met de selectie van 2020, want dan organiseert Popronde de ‘Tiendaagse’. Van 23 april tot en met 2 mei vinden in veertig steden liveshows door het hele land plaats. Let’s go!
We moeten zeggen: daar kijken we wel naar uit na deze lange, donkere en deprimerende winter. Afgelopen najaar is de 2020-selectie nog flink door het land getrokken tijdens de Popodium Pre-Parties, waarbij er in totaal meer dan zestig poppodia en theaters werden aangedaan en 123 optredens werden gegeven. Daarna had Popronde het idee om in de eerste maanden van dit jaar nog een rondje door het land te doen, maar dat zat er helaas toch niet in. Daarom kijken we nu uit naar eind april, de tijd dat het vaccineren een stuk verder gevorderd is en het weer een stukje warmer is buiten (hopelijk).
Popronde Tiendaagse Poppodia, theaters en andere plekken waar een coronashow kan worden gegeven, staan op de lijst voor de Tiendaagse. Die zal worden georganiseerd in veertig steden en wat eveneens de laatste tour zal worden voor de selectie van vorig jaar. Op 3 mei wordt de nieuwe selectie bekendgemaakt en de kans is groot dat we daar een aantal kandidaten van vorig/dit jaar terug zullen zien. Aangezien zij als selectie zo hard geraakt zijn door de coronacrisis, hebben alle acts namelijk de kans gekregen om zich in te schrijven voor de 2021-editie van het festival.
De Popronde Tiendaagse gaat op 23 april van start in Leeuwarden, Leeuwarden, Venlo en Assen en eindigt op 2 mei in Gouda, Woerden, Harderwijk en Den Bosch. Op 3 mei wordt de selectie van 2021 aangekondigd in 3voor12 Radio op NPO 3FM.
Op de hoogte blijven? Alle data en speelsteden zijn te vinden op www.popronde.nl. Check ook regelmatig Popronde Daily, het blog van Popronde en The Daily Indie, waar je alles leest en hoort over de selectie!
We zullen het komende maanden nog even zonder onze favoriete weekendbesteding moeten stellen: voorlopig mogen we nog niet naar festivals. Om toch een beetje in de stemming te komen – fingers crossed – brengt redacteur Jurriaan een ode aan de festival-voorpret.
De jaloersmakende nostalgie-naar-beter-tijden-opwekkende fotoserie van Mirel Masic bij dit artikel is gemaakt tijdens Down The Rabbit Hole 2019.
Een van mijn favoriete dingen aan het festivalseizoen, is de eindeloze anticipatie die eraan voorafgaat. Van het speculeren over nieuwe namen op online fora tot gaten in tourschema’s proberen te ontdekken. Van playlists van bevestigde namen door te struinen en te zoeken naar nieuwe parels die live bewonderd kunnen worden tot de dilemma’s van de clashes wanneer het blokkenschema eindelijk beschikbaar is. Nee, een festival is echt niet enkel drie dagen op een veld of in een tent staan, jezelf fysiek alle grenzen opduwen en veel te duur eten kopen waar je in iedere andere situatie wel twee keer over na zou denken (misschien mis ik Karma Shoarma wel het meest). De voorpret maakt het festival het festival, zeker wanneer deze al maanden van tevoren begint. Maar hoe werkt zoiets nu dan, in een tijd waar het doorgaan van festival onzekerder is dan ooit?
Voorpret Normaal gesproken blijft het festivalgevoel het hele jaar wel in meer of mindere mate bij mij rondhangen. Op het moment dat het festival is afgelopen en je nog helemaal in de sfeer zit, is het toch al wel leuk om te fantaseren over wie er volgend jaar op de line-up staat, zelfs als er nog helemaal geen concrete aanleidingen en geruchten zijn. Als jullie meelezen, Mojo en Friendly Fire: wie Sufjan Stevens op een festival weet te krijgen, is mijn persoonlijke held en krijgt van mij een taart naar keuze.
Dit gevoel wordt nog sterker als er daadwerkelijk namen binnen beginnen te stromen en het plaatje duidelijker begint te worden. Op fora als Festileaks hebben mensen er haast hun tweede baan van gemaakt om de berichtgeving van andere festivals en tourdata van bands in de gaten te houden om zo gaten te ontdekken. Als Nick Cave op 30 juni in Kopenhagen en op 3 juli in Barcelona staat, zou hij op 2 juli perfect op Down The Rabbit Hole kunnen spelen, natuurlijk.
Het voelt als het leggen van een puzzel, ondanks dat je in eerste instantie eigenlijk geen idee hebt hoe deze in elkaar zit, waardoor je maar losse stukjes in elkaar steekt in de hoop dat dat is hoe het hoort. Maar natuurlijk is het giswerk juist het leukste onderdeel. Later, wanneer tourschema’s duidelijker worden en programma’s van andere festivals bekend worden, kunnen er logische voorspellingen voor de line-up gedaan worden, die zowaar ook uitkomen zo nu en dan.
Wanneer de line-up van een festival ongeveer bekend is, begint het tweede deel van de voorpret: het inluisteren. Op een festival als Best Kept Secret staat elk jaar een flinke hoop namen die ik al ken, maar vooral aan de onderkant van het affiche bevindt zich dikwijls een flinke lading verborgen parels die ik anders waarschijnlijk niet snel had ontdekt (je zou ze goed bewaarde geheimen kunnen noemen, pun intended).
The Avalanches Een festival, ongeacht de grootte, biedt mij een bepaald frame. Vanuit waar ik muziek ontdek die ik normaal gesproken misschien nooit gevonden had. Je zoekt met een doel, immers: alle nieuwe bands en artiesten die je in een playlist van een festival ontdekt, zul je binnen aanzienlijke tijd live kunnen zien. Het geeft een extra stimulans om te ontdekken en biedt vaak ook een andere invalshoek om artiesten vanuit te bekijken.
Begin vorig jaar ontdekte ik The Avalanches, dat op Best Kept Secret zou staan. De dansvloervullers en festivalkrakers van de band werden mijn soundtrack voor de voorpret (check ook de meest recente plaat We Will Always Love You). Als ik dit album aanzette, waande ik mij al een beetje in Hilvarenbeek, terwijl ik met een veel te dure maar ontzettend lekkere Fritz Kola de zon onder zag gaan in het meer.
Maar goed, door redenen die ik hier niet verder zal belichten, hebben we vorig jaar geen echte festivalzomer gehad en staat ook die van 2021 op losse schroeven. Glastonbury is al afgelast en hoewel dit natuurlijk nog niks zegt over de rest van de zomer, kan ik niet bepaald zeggen dat de festivalkoorts al aanwezig is. Wellicht tegen beter weten in heb ik afgelopen zomer een kaartje voor Primavera Sound 2021 gekocht, sterk gemotiveerd door misschien wel de sterkste line-up van een festival die ik ook heb gezien.
Maar zelfs voor een evenement als dat voel ik de anticipatie nog niet. De onzekerheid is te groot, de realisatie dat dit jaar misschien nog net te vroeg komt om weer op volle kracht te gaan. Toen de festivalzomer van 2020 definitief de das omgedaan werd, vond ik troost in het idee dat alles in 2021 waarschijnlijk toch wel weer terug bij het oude zou zijn. Nu dit ook niet het geval blijkt te zijn, begin ik de leegte van de festivals maar vooral van de voorpret steeds meer te voelen.
Thuisfestival Enfin, de festivalzomer staat op losse schroeven. Help, wat nu? Ondanks alle onzekerheid, ben ik er toch op gebrand iets van te maken deze zomer. Zelfs als de zomer niet op volle kracht door kan gaan, ben ik overtuigd van de inventiviteit van organisatoren. ESNS bewees een paar weken geleden al dat een festival via livestream zelfs leuk kan zijn.
Misschien breng ik de festivalsfeer dit jaar wel naar mijn huis. Als ik niet naar Primavera kan, komt Primavera maar naar mij. Wie weet transformeer ik mijn achtertuin wel in een festivalweide met meerdere stages (lees: tafels met laptops die allemaal een andere livestream uitzenden). Dan trommel ik mijn vrienden op, sla ze een zelfgemaakt bandje om de pols en verkoop ik ze blikjes Grolsch voor vijf euro per stuk. Wanneer er een paar te hard door de livestream van Squid praten, maak ik ze dat dwingend doch vriendelijk duidelijk en een moshpit met zijn vijven moet ook wel goed komen, lijkt mij.
Maar waarschijnlijk zullen we toch aan het einde van de dag neerploffen in het pas gemaaide gras (bedankt, pap) en weemoedig terugdenken aan het échte festivalgevoel, een gevoel dat moeilijk in woorden te vatten is. Dat het allemaal een stuk leuker kan dan het nu is, is een understatement. Toch stelt het mij gerust dat dit niet voor altijd zal zijn. Op enig moment zullen we weer met zijn allen in een tent staan, dansend op de muzikale ontdekking van het jaar. En op dat moment zal alle voorpret eindelijk ingelost worden.
Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze weekuitgestorven zullen zijn, een week waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.
Als je je even aanmeldt, that is. En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!
De vrijdag We gaan maar direct van start met de vrijdag, want die is wel áán, om het zo maar te zeggen. Houd die timetable even bij de hand, dan wandelen we gezamenlijk onze route. De eerste act van de avond ontdekten we afgelopen zomer al: PowPig. Deze Ieren zijn makers van zowel ingetogen indiepop als lofi-indierock, we gaan lekker opgewekt de avond in. Vervolgens kun je wat ons betreft op kanaal 2 blijven hangen voor TUYS, dé band uit Luxemburg om in de gaten te houden. Hele slicke, dromerige indiepop maken deze jongens, die zwoel over hun synthesizers en met open mond geile en grootse gitaarsolo’s staan te spelen. Eentje om naar uit te kijken.
Het wordt voorgesteld als een Oostenrijkse supergroep, maar mogelijk had je er nog niet van gehoord: My Ugly Clementine (20:50), met leden van Leyya, Schmieds Puls en Kerson95. Frontvrouw Sophie Lindinger wilde altijd al graag met deze muzikanten werken en het resultaat is pakkende en empowering indierock die Oostenrijk nogal kleurrijk op de kaart zet ‘in Groningen’. Het om 21:05 uur spelende Buzzard Buzzard Buzzard is een no-brainer in TDI-land, deze Welshe band tipten we al in de zomer van 2019 wegens zijn vrolijke, maar rauwe seventies-rock, rebelse teksten, heftige gitaarsolo’s en een heleboel spijkerjasjes.
Ook willen we je graag Julia Bardo onder je aandacht brengen, wie van heldinnen als Cate Le Bon, Angel Olsen, Aldous Harding en Sharon Van Etten houdt: schuif aan op kanaal 1 van ESNS om 21:05. De Italiaans-Engelse muzikante haalt haar inspiratie uit sixtiespop, wat mooi te horen is op haar debuut-EP Phase die uitkwam via Wichita Recordings. Hopelijk speelt ze die ene track van haar, zodat we I Waaaannaaa Feeeeelll Looovvveeeee vanaf de bank mee kunnen schreeuwen. Even wegdromen kan vervolgens om 21:30 bij de Belgische vrienden van YellowStraps, die soul, jazz, hiphop en elektronische muziek heel zachtjes door elkaar heen wrijven tot het een warme, natte plek is.
Voor een ‘eclectisch’ gevoel moet je vanavond bij Orions Belte zijn om 21:50, deze drie Noren maken muziek die klinkt alsof er nog opnames bij iemand op zolder teruggevonden zijn. Inspiratie haalt de band uit Nigeriaanse seventiesrock, ansichtkaarten van de Franse Rivièra, Formule 1-races op Monza en het gevecht van de eeuw tussen Joe Frazier en Mohammed Ali. Wij snappen dat je ondertussen nieuwsgierig bent! Uit Zwitserland komt dit jaar Alois aan, een act die wij hiervoor nog niet kenden, maar die ons zeer positief verrast met tracks als Ocean Ground en Light The Fire.
Een van de namen van de line-up die er voor ons direct uitsprong, was SLIFT. Dit drietal uit Toulouse brengt ons flinke doses hevige psychedelica in de lijn van bands als Psychedelic Porn Crumpets, Osees en King Gizzard & The Lizard Wizard. Op het vorig jaar verschenen album Ummon overdonderde de band ons 72 minuten lang met heerlijk gedreven drums, zo hier een daar een spacy synthlijn en vooral heel veel fuzzy gitaarrifs die elk nummer naar climax na climax na climax brachten. Natuurlijk is deze ruwe bol energie het best te waarderen te midden van een kolkende massa zwetende vreemdelingen, maar de heren beschikken over zo’n gigantische explosiviteit dat ze je ook van achter een beeldscherm compleet omver kunnen blazen. (Tekst: Jurriaan Hupjé)
Om de avond goed af te sluiten, kun je om 23:00 de punkers van Chubby & The Gang aanslingeren, maar vergeet daarvoor niet Enola Gay te checken: de sensatie uit Belfast die één single op zijn naam heeft en zich met zijn agressie en waanzin ergens tussen IDLES, The Prodigy en Girl Band begeeft. De band is vernoemd naar het vliegtuig dat de eerste atoombom wierp in 1945, dan weet je al een beetje hoe laat het is.
Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze weekuitgestorven zullen zijn, dagen waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.
En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!
De donderdag Iedereen bijgekomen van de woensdag? Mooi, dan gaan we door naar de donderdag! Vanavond wordt wederom een drukke avond die we beginnen met Sofiane Pamart: ‘de enfant terrible van de Franse, klassieke muziek’. Met zo’n omschrijving heb je ons te pakken, maar wat blijkt: het is een mooi figuur die Pamart. Met een zilveren grill, een futuristische zonnebril zit hij achter de piano in een rode kimono. In de Franse rapwereld is hij een veelgevraagde artiest, hij speelt dan ook met een flair en een elegantie op de piano: daar kunnen de meeste klassieke pianisten alleen maar van dromen.
Goed, we zijn begonnen! Gaan we verder met de artiest die ons motto voor 2021 in een paar woorden weet te vangen: I Gave Up And It’s OK. Een golf van ontspanning stroomt over je heen, net zoals de muziek van Marinho dat doet. Een Portugese muzikante die uiteenlopende softpop-liedjes schrijft over het verschil tussen het sitcom-leven en het echte leven. Dan de postpunksensatie The Cool Greenhouse, als we dat nog (fúcking) uit moeten leggen, dan heb je echt zitten slapen. Na een kwartier lang nonchalant kritische liedjes te hebben gehoord, kun je jezelf verdrinken in de dreamcore van The Slow Crush. Hoe dat klinkt? Precies zoals de naam zich voordoet.
Tot ons grote plezier zien we Denise Chaila in de line-up, deze zangeres uit Zambia woont tegenwoordig in Ierland en gaat je laten horen wat ze in huis heeft. Dat doet ze met spoken word en rap, waarmee ze je meeneemt op een transatlantische reis vol vergeten verhalen. Chaila zingt vanuit het hart en de geest van een zelfbenoemde ‘diaspora-dromer’. Hierna gooien we de beuk erin met PÓDIUM die we automatisch hoog hadden zitten toen we zagen dat deze Spanjaarden getekend zijn op Slovenly Recordings en geproduceerd zijn door Steve Albini. Manische surf, industriële metal en de attitude van hardcore. Komt u maar!
Het laatste kwart van de donderdagavond gaat tussen Joe & The Shitboys en James BKS. De eerste begint om 22:35 en de laatste om 22:45. Twee bijzondere acts: de eerste alleen al omdat deze punkband afkomstig is van de Faeröer eilanden en de tweede omdat hij getekend is op het label Konvikt Muzik van Akon en samenwerkt met figuren als Q-Tip, Little Simz en Idris Elba. Beide maken muziek die de boel op stelten zetten, we laten de keuze aan jou.
Ondanks het pijnlijke feit dat de straten van Groningen deze weekuitgestorven zullen zijn, in een week waar iedere muziekpro- en liefhebber toch altijd gulzig naar uitkijkt, is er van 13 tot en met 16 januari gelukkig nog steeds van alles te doen. Dan wel vanaf de bank deze keer, maar hé: het muziekprogramma met 187 namen is wel gratis te bezoeken.
En wat er nou zo lekker is aan deze editie, is het feit dat er vier kanalen zijn waar je tussen kunt switchen en dat elke act vijftien minuten krijgt om er iets moois van te maken. Dat is perfect, want na een paar nummers weet je echt wel of je een artiest leuk vindt of niet. En mocht je meer willen weten over een act: dan klik je in één keer door om meer te weten. Of je tikt lekker een andere act aan: zo makkelijk was het switchen van locatie nog nooit!
Dan hebben we het trouwens slechts het showcase-gedeelte, want ESNS staat natuurlijk ook bekend om zijn conferences en daar zijn er genoeg van dit jaar. Hier heb je een ticket voor nodig, die voor vijftig euro verkrijgbaar zijn. Daarnaast is er tijdens deze online-editie met Hit The North en Grunnsonic nog een hoop ruimte voor talent uit het noorden en de stad zelf.
De woensdag Zo werpen we eens een blik op de woensdag, om te kijken wat je allemaal kunt verwachten. Een act die ons direct opvalt is David Numwami (21:10), een Belgische muzikant die al toerde met Charlotte Gainsbourg, Nicolas Godin en zuchtmuziek maakt die klaar is voor 2021. Maar we gaan te snel van start, want om 20:10 gaat Bee Bee Sea er keihard tegenaan, de Italiaanse band die liefhebbers van Oh Sees en together PANGEA al jarenlang omver blaast. Ietsje later zien om 20:45 Faux Real op het programma staan, de band die het op een of andere manier voor elkaar krijgt om postpunk en gekke R&B te combineren. Iets anders is BSÍ, een lofi-indiewave-act uit IJsland (kijk, zo besparen we weer CO2-uitstoot) die om 21:25 digitaal zijn stuwende liedjes gaat laten horen, waarin verrassende zanglijnen een aangename schaduw werpen over de toch al grijzige muziek.
Vanaf 21:45 zitten we er hoe dan ook lekker in, want dan komt er ‘frisse indie uit Parijs’ voorbij. De link met Maison Kitsuné is dan misschien al snel gelegd, toch is Keep Dancing Inc. geen onderdeel van dit hip-hipper-hipst-collectief, al heeft het inderdaad wel wat weg van Parcels, alleen dan met knetterveel dikke synths. De band doet zijn naam eer aan, met stuiterende beats, een onderliggende thematiek van ‘zoekende jongeren’ en tussendoor de luchtigheid van een dag aan het strand met aansluitend een feestje waar je ongegeneerd erop los kunt tongen: het zit er allemaal in. Overigens wel een lastige dit, want om 21:40 begint Alex Gough aan zijn set, deze Ierse drummer/rapper van slechts 21 jaar oud mengt jazz op een bijzondere manier met old skool-beats en een heldere, eigentijdse productie. Hij zal het met vijftien minuten nog lastig krijgen tijdens ESNS, want op debuutalbum Forever Classic staat de ene na de andere hit.
Talent lijkt er veel uit Frankrijk te komen vanavond, met de broeierige en psychedelische elektronica van Samba de la Muerte (21:55), die wel wat weg heeft van Mount Kimbie en alle Vlaamse sensaties die doen denken aan Balthazar. Je kunt op kanaal ‘ESNS 02’ blijven hangen voor NewDad, eenband die we eerder tipten, uit het West-Ierse Galway, die een soort melancholieke, met reverb doordrenkte dreampop maakt waarmee bijvoorbeeld Slowdive ons in 2017 ook tot tranen roerde. Met een beetje tactisch switchen kun je Meetsysteem (Neerlandse elektropoëzie om 22:05) en Jockstrap (een opgefokte mix tussen Bon Iver en James Blake om 22:15) grotendeels meepakken. Om de avond vervolgens af te sluiten, gaan wij voor The Goa Express, rammende moshpit-garagerock om het nog eens goed af te leren. Kijk uit dat je geen bier morst over je tapijt en op tijd naar bed om donderdag weer scherp te zijn!
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
