Down The Rabbit Hole is een speeltuin waar alle niches samenkomen, maar het grote plaatje niet vergeten wordt

Nu het festivalseizoen via onder andere Best Kept Secret, Strange Sounds From Beyond en Metropolis in de hoogste versnelling is getrokken, raas je voor je het weet alweer naar de Groene Heuvels in Beuningen voor de zesde editie van Down The Rabbit Hole. Het festivalkindje van MOJO is vorig jaar met een stijging van het bezoekersaantal tot 35.000 definitief volwassen geworden. Het meest feestelijke coming of age-verhaal werd dit weekend weer vrolijk doorgezet en natuurlijk was The Daily Indie aanwezig.

Tekst Bram van Duinen
Foto’s Mirel Masic

Waar het festival vorig jaar een grote omslag heeft gemaakt door onder andere de Hotot-tent (Main Stage) te vervangen voor een open podium met uitzicht over het meer en natuurlijk het flink grotere bezoekersaantal, zijn de veranderingen dit jaar wat subtieler. De focus lijkt er deze keer vooral op te liggen om wat groeipijnen weg te nemen, met goed resultaat. Zo sta je eigenlijk nooit meer echt lang in de rij voor je biertje of de wc. Klein minpuntje is dat het terrein er dit jaar wel erg droog bij ligt, waardoor het dit jaar toepasselijker getiteld zou zijn als zandverstuiving de Bruine Heuvels. Vooral als je even lekker achterover zit bij de Hotot is het weleens minder als er ineens een windvlaag met zand in je gezicht blaast.

 

Het valt verder op dat het festival dit jaar nadrukkelijker bezig is met een duurzaam imago. Al het verpakkingsmateriaal van het eten is bio-based en de drinkbekers zijn gemaakt van mais en daardoor volledig composteerbaar. Dit is al langer het geval, maar het wordt dit jaar meer dan ooit benadrukt met filmpjes waarin het verwerkingsproces van al dit afval wordt getoond. Het is goed om te zien dat het steeds groter wordende festival hiermee zijn groter wordende verantwoordelijkheid op dat gebied ook neemt.

Kijkend naar de poster van dit jaar valt direct op hoe gevarieerd de line-up is. Het lijkt wel alsof het festival de belangrijkste niches van het moment wil samenbrengen door het beste te pakken van vooruitstrevende elektronica zoals je die op Dekmantel zou zien, scherpzinnige hiphop van Woo Hah! en onnavolgbare jazz van Super-Sonic Jazz. Natuurlijk worden de gitaren niet vergeten en valt er op indiegebied ook genoeg te beleven op Down The Rabbit Hole. Hoog tijd om het konijn bij de hand te grijpen en kijken waar het ons heenbrengt.

 

Zo belanden we op de vrijdag bij Jordan Rakei. Dit multitalent uit Nieuw-Zeeland weet popmuziek op virtuoze wijze te combineren met complexe jazz en neosoul, op zo’n manier dat het goed in het oor ligt voor de beginnende luisteraar, maar de jazznerd zich er ook helemaal in kan verliezen. De gladde akkoordjes en zijdezachte zanglijnen blijven spannend door prikkelende fills. Rakei is op het podium op zijn oranje pet na geen opvallende verschijning en doet ook niet echt aan publieksinteractie, maar laat liever de muziek voor zich spreken.

Diezelfde complexiteit vind je bij het Londense Ezra Collective. Deze band is een van de sleutelfiguren in de supervernieuwende UK-Jazz scene waar ook acts als Yussef Kamaal en Portico Quartet deel van uitmaken. Ezra Collective mixt jazz met hiphop en afrobeat tot een bombastische bal met energie en spuwt solo naar solo af op het publiek. Dansen in de maat voelt hier bijna als een ondoenbare uitdaging door de complexe ritmes en vele tempowisselingen. De jazzformatie begrijpt dat het publiek af en toe wel wat herkenning kan gebruiken en speelt daarom een mini-cover van de wereldhit van Billie Eilish’ Bad Guy, een baslijn die hier als een soort moderne Seven Nation Army wordt meegebruld vanuit het publiek. Met slotnummer São Paulo neemt de band je mee naar Brazilië, waar ze zijn beste feest ooit ervoeren, vanmiddag voelt het alsof dat feest plaatsvindt in de Fuzzy Lop.

 

De wereldreis zet zich voort aan de andere kant van de Atlantische Oceaan bij de Frans-Congolese band Tshegue, het samenwerkingsproject van de Parijse drummer Nicolas Dacunha en de supercoole frontvrouw Faty Sy Savanet uit Congo. Deze vrij nieuwe band speelt afropunk met stampende percussie waarbij Savanet het publiek als een soort voodoo-priester bezweert waardoor iedereen zelfs op alleen een kickdrum zou kunnen losgaan. Deze band is een blok energie die als een wervelwind door de Fuzzy Lop raast. Er valt wel een kloof op tussen de kernleden van Tshegue en de rest van de band als Savanet een nummer halverwege stopt omdat ze vindt dat de uitvoering niet goed genoeg is. Toch vergeet iedereen dit moment als Muanapoto wordt gestart. Daarmee heeft de band nu al een festivalanthem te pakken waar sommige acts een leven lang naar op zoek zijn.

 

Down The Rabbit Hole is een festival dat van begin af aan bekend staat om een uitgebreid randprogramma waar alles kan en mag, een speeltuin waar volwassenen weer in kinderen kunnen veranderen. Even uitrustend aan het strand zien we iemand in het meer graven en zoveel mogelijk modder in emmers verzamelen. Op een festival als deze moet je je natuurlijk nergens over verbazen, maar je vraagt je toch af wat daar de bedoeling van is. Het antwoord vind je in de vergane boot The Steamer Club, van binnen uitgedost als post-apocalyptische punkbar. Hier vindt overdag The Swamp Is Lava plaats, misschien wel het meest vervreemdende feestje van het festival waar dragqueens je commanderen om niet op de vloer te staan. Op het moment dat je dat wel doet, wordt je door krokodillen ondergesmeerd met de vers verzamelde modder terwijl Joost van Bellen verkleed als Elvis al net zulke smerige nummers draait. Is deze gekte niet aan je besteed? Dan kun je voor wat meer rust ook gewoon terecht op het Future Fuzzy Field om je eigen hoed te knutselen en daar het hele weekend mee te flaneren.

 

 

Uiteindelijk gaat het natuurlijk wel gewoon om de muziek op dit festival. Waar de headliners dit jaar toch een klein beetje tegenvallen ten opzichte van vorig jaar – vooral Editors en Janelle Monaé zijn toch net wat minder spannend dan Nick Cave en Queens of the Stone Age – valt er een stapje lager op het affiche meer dan genoeg te ontdekken. Sampa The Great is afkomstig uit Zambia en woonachtig in Melbourne, maar klinkt met haar conscious hiphop alsof ze uit Chicago komt en meelift met de golf van Noname, Saba en Chance The Rapper. Met haar kenmerkende raspende, lage stem uit ze kritiek op het westerse schoonheidsideaal op Black Girl Magik, het nummer dat ze voor haar zusje schreef om haar bewust te maken van haar schoonheid. Vandaag laat Sampa iedereen zich mooi voelen en laat haar vrolijkheid en zelfverzekerdheid overslaan op het publiek als iedereen ‘I am beautiful’ scandeert.

 

De show van de grimekoning Skepta op zaterdag voelt wat plichtmatig aan. Z’n hits als opener That’s Not Me en afsluiter Shutdown staan garant voor een lading energie en moshpits. De visuals zijn heel sick en de Londenaar brengt z’n verses uitzonderlijk scherp en goed verstaanbaar. Iets wat in dit genre live vaker niet dan wel het geval is. Toch is de magie in het middenstuk van de show een beetje uitgewerkt. Skepta vraagt constant om z’n energy crew, maar lijkt er zelf niet écht voor te willen gaan.

 

Gelukkig is de nieuwe grime-generatie ook op het festival aanwezig in de vorm van slowthai. Slowthai brengt de twee Britse muzikale exportproducten, grime en punk, samen tot een geluid wat je zo als soundtrack onder de Trainspotting-films kan zetten. Dit komt het best tot zijn uiting in het nummer Doorman dat hij samen met Mura Masa maakte: een ongelooflijke wervelwind van een plaat die zelfs de grootste pacifist een flinke vechtlust kan geven. slowthai compenseert de futloosheid van Skepta ruimschoots, krijgt alles waar hij om vraagt en beantwoordt steevast met zijn kenmerkende maniakale grijns. Enorme draaikolken en moshpits zetten de Fuzzy Lop ondersteboven en slowthai’s dj en mc verliest hierbij zijn schoen. Een grappig moment ontstaat als deze aan het eind van de show eindelijk teruggevonden wordt en de dj hem terug krijgt in een sprookjesachtig assepoester-moment te midden van alle chaos.

 

Vanzelfsprekend is Parquet Courts een must-see in de Teddy Widder op zaterdag. De New Yorkse punkband maakte met Wide Awake! het beste album van 2018 door hun maatschappijkritiek scherper dan ooit te verwoorden. Juist bij een liveshow als deze wordt duidelijk wat een muzikale ommezwaai de band heeft gemaakt door van straffe punk naar een meer kleurrijk en funky geluid te gaan. Beide gezichten van de band werken supergoed in de festivaltent waar de melodische baslijnen lekker doordreunen. Opvallend genoeg worden deze vandaag niet gespeeld door de vaste bassist Sean Yeaton; “He’s in jail, he did something bad”, luidt de uitleg van zanger Austin Brown. Of dat ook echt zo is of niet, laten we maar in het midden. Het is in ieder geval duidelijk dat ze een goede vervanger hebben gevonden, want de band klinkt zo strak als je van een ervaren formatie als deze mag verwachten. Ze staan al voor de derde keer op Down The Rabbit Hole, laten we hopen dat er nog vele malen volgen.

 

Dezelfde podiumervaring zie je terug bij Balthazar. Maarten Devoldere en Jinte Deprez zijn weliswaar een paar jaar uit elkaar geweest voor hun succesvolle soloprojecten Warhaus en J. Bernardt, inmiddels voelen de twee frontmannen van de Vlaamse indieband elkaar weer feilloos aan. Het nieuwe album Fever is dansbaarder dan ooit. Een regendans, zo blijkt als de eerste en enige buien van dit festivalweekend zich over het veld storten. Deze regen maakt de show eigenlijk alleen maar beter, want stiekem is niets lekkerder dan met tienduizenden poncho’s te springen op de heerlijk langgerekte titeltrack Fever en het afsluitende Entertainment. Balthazar is meer stadionrock dan ooit tevoren, meeschreeuwbare gitaarriffs incluis, maar blijft toch credible en héél erg goed.

 

Een grote tegenvaller voor de festivalorganisatie is het afzeggen van Beirut in verband met stemproblemen van de zanger. Het is bijna niet te doen om nog een goede vervanger te vinden op korte termijn, zeker als het een grote als Beirut is. Wat een geluk heeft de organisatie dan dat precies tijdens Beiruts tijdslot de WK-finale van het vrouwenvoetbal gepland staat. Het is een aparte festivalervaring, maar stiekem is het heel erg leuk om zittend op het Hotot-veld met zoveel mensen de wedstrijd te kijken. Het past ook goed bij Down The Rabbit Hole, waar de bezoeker op alle fronten vermaakt wil worden en niet alleen op muzikaal vlak. Als Merol in de rust het podium op komt is de Nederlandse superbowl compleet met haar spontaan georganiseerde halftime show met – hoe kan het ook anders – Lekker Met De Meiden en Hou Je Bek En Bef Me. Laten we het er dan verder maar niet hebben over wat er na de rust is gebeurd.

 

Tijd om uit te huilen is er niet, want Rosalía staat al klaar op de planken van de Teddy Widder. De beeldschone Catalaanse neemt de wereld over met haar unieke crossover tussen klassieke flamenco en moderne R&B en is daarmee in een jaar uitgegroeid tot een van de populairste Spaanstalige zangeressen. Die grootsheid valt zeker terug te zien in haar optreden, want wát een overdonderende show zet zij neer. Compleet met een kudde achtergronddanseressen beweegt Rosalía over het podium zoals alleen de grootste popdiva’s als Beyoncé dat kunnen. De muziek is vooruitstrevend, alle danspasjes zijn raak en niemand kan stil blijven staan tijdens deze rollercoaster. Ze schakelt moeiteloos tussen volkse flamenco, hypercommerciële reggaeton uit samenwerkingsprojecten met J. Balvin en natuurlijk de James Blake-samenwerking Barefoot In The Park, nu al een van de mooiste nummers van 2019. Voor sommigen zal de show een beetje too much zijn, maar dat het supergoed in elkaar zit kan niemand ontkennen.

 

Down The Rabbit Hole is dit jaar dus een festival van jazz, hiphop, indie en pop, maar het gevoelsmatige zwaartepunt ligt in de elektronische hoek. De nachten in de Fuzzy Lop zijn lang en er wordt gedraaid op het scherpst van de snede. Afra, Tom Trago en Orpheu The Wizard geven de tent bijna hetzelfde clubgevoel als de X-Ray op Lowlands. Ook in het live-programma speelt elektronica een belangrijke rol. Bruxas, het nieuwste samenwerkingsproject tussen Jacco Gardner, Nic Mauskoviç en Tienson Smeets, boeit met lekkere trage afrodisco verrijkt met bongo’s op het Future Fuzzy Field. Op datzelfde veld vind je een dag eerder het Nederlandse duo Amy Root dat voor Alike nog even Koen van de Wardt van Klangstof het podium op trekt.

 

Headliner Underworld brengt de Hotot naar extase met hun jaren negentig-techno, maar de koning van de elektronica en het hele festival is toch wel Thom Yorke. De frontman van Radiohead heeft net zijn nieuwste soloproject Anima uitgebracht, dat gepaard gaat met een hele trippy korte film op Netflix. Op Anima trekt Yorke het concept van Kid A nog een flinke stap verder naar de dansvloer met zijn falsettozang over duistere technobeats die niet misstaan in de Berlijnse clubs. Van oorverdovend hard knallen tot de fluisterstille pianoballad Dawn Chorus: Yorke doet het allemaal terwijl hij danst als een bezetene.  Op de achtergrond imponeren de spectaculaire visuals van de Nederlandse Tarik Barri, die deze ook op het podium creëert en dus een volwaardig onderdeel van de show is.

Al met al is Down The Rabbit Hole ook dit jaar weer een festival met vele gezichten. Je duikelt van het ene genre in het ander in een weekend vol ontdekkingen, verrassingen en veel verborgen feestjes. Het festival is ook dit jaar weer wat volwassener geworden maar is z’n speelsheid niet verloren tijdens het opgroeien. We kijken nu al uit naar volgend jaar.