Rotterdam op zijn best tijdens Metropolis Festival, van geïncarneerde robots tot de nieuwste postpunk-sensatie
2 juli 2019
Als je Rotterdam wilt leren kennen, is Metropolis dé plek om naartoe te gaan. Een dwarsdoorsnede van de meest diverse stad van het land was weer aanwezig in het Zuiderpark. Het schijnt door in de programmering van het festival: van stevige postpunk tot instrumentale surfmuziek, Thaise psychedelica en broeierige afro-beat.
Tekst Ricardo Jupijn & Arlette Hovinga
Foto’s Ad Baauw & Maren van der Burght
Terwijl de processierupsen voorafgaand aan het festival uit de eiken zijn gezogen, het een graad of 22 is, zijn we omgeven door eten en drinken. Ons kan vandaag weinig meer gebeuren. Vol goede moed duiken we in het programma dat ons vandaag wordt voorgeschoteld door Metropolis, het gratis toegankelijke festival dat sinds 1988 altijd weet te verrassen met prikkelende (inter)nationale namen. Of er tijdens de 2019-editie nog acts zijn waarvan we later zeggen: ‘Die heb ik nog op Metropolis gezien?’ Het zou zomaar eens kunnen!
Bij aankomst worden we onmiddellijk naar de Worker Stage gezogen, door wat de soundcheck van Les Robots blijkt te zijn. Deze vier androïden laten psychedelische surf horen, overgoten met een stevig science fiction-sausje. Zodra de eerste noten van de band set de tent vult, staat het ramvol, en terecht: het utopische gezelschap overtuigt volledig in hun glimmende zilveren pakken. Is Dick Dale geïncarneerd als robot? (AH)
Een totaal andere ervaring hebben we vervolgens op de Thinker Stage, waar Tabitha met haar band een feestje bouwt. Haar publiek liet zich vol enthousiasme meevoeren alsof de Leidse zangeres met haar vriendinnen in een club staat in plaats van in een festivaltent. Swingende heupen en woord-voor-woord meezingen: zelfs publiek dat normaal gezien niet direct naar haar shows zou komen raakt in de ban van Tabitha. (AH)
Helaas komt ook aan dit feestje een eind, maar de teleurstelling is van korte duur: we wandelen naar The Garden, waar de piepjonge rockers van Deveron een stevig potje psychedelische garagerock aan zijn publiek voert. De drie Utrechtse jongens krijgen de liefhebbers van harder werk goed mee in een set waar de vonken vanaf spatten. Talent om in de gaten te houden! (AH)
Als Interpol in een vrolijke bui was, zou de band waarschijnlijk meer op Mt. Joy lijken. De Amerikanen maken onvervalste indierock, die de tent van de Thinkers Stage binnen no time in een heel andere stemming weet te brengen. Dramatisch, meeslepend en bij vlagen opzwepend, dit is hoe indierock bedoeld is. (AH)
Zo snoeiharde postpunkband is The Murder Capital helemaal niet eens, zo blijkt. Nee, de band blijkt nog veel gelaagder te zijn. Bij een band waar pas twee singles van uitgebracht zijn, is het natuurlijk altijd even afwachten wat er allemaal gaat gebeuren en wat het des te spannender maakt, want de band buzzt over het terrein en het is dé show waar velen vandaag naar uitkijken. Zonder hier nog gespeeld te hebben, is Rotterdam goed bekend met de band, aangezien de show op V11 later dit jaar al een tijdje uitverkocht is. Vanmiddag kunnen er alleen nog maar meer zieltjes worden gewonnen.
Afgelopen maand spraken we frontman James McGovern overigens nog in voorbereiding op zijn show tijdens Metropolis en de energie die hij om zich heen had hangen, spat in vele kleuren van het podium af. Na een knallend begin waarbij alle bandleden over het podium vliegen als losgeslagen honden, gaat het tempo tijdens de middengedeelte van de show flink naar beneden. Het is vooral de energie die dit gedeelte interessant houdt, want McGovern legt zijn ziel bloot tijdens de show, terwijl de band hijgend de nummers eruit perst. Het blijkt hier nog eens hoe waanzinnig sterk het nummer Green & Blue is en hoe de sound van de band ergens tussen (de vroege) U2 en Ian Curtis in hangt. Met afsluiter Feeling Fades gaan alle remmen nog één keer los: de bassist klimt in de stellages van de tent terwijl McGovern het publiek op staat te zwepen in zijn bruine en doordrenkte hemd. Dat is nog eens wat men ‘een visitekaartje afgeven’ noemt. (RJ)
Met een kleine overlap wordt ondertussen op het Thinkers-podium afgetrapt door een van de headliners vandaag: All Them Witches. Het trio uit Nashville is naar Rotterdam gereden om een potje neo-psychedelisch te rocken en doet dat vandaag overtuigend op Metropolis. Zoals het een goede band betaamt, heeft het daar niet veel voor nodig: bas, gitaar, drums en zang. We halen nog eens lekker een biertje terwijl de band zijn uitgerekte songs vanaf het podium de velden over slingert. (RJ)
Glijden en grooven kan vandaag als geen ander bij Donny Benét, de Australische performer die er altijd in gaat als zoete koek met zijn eighties-workoutmuziek. Wat nieuwe nummers, wat ouder werk van het album The Don en Weekend At Donny’s: hij serveert vandaag een kleurrijke cocktail. Tuurlijk, Benét is een lekker typetje (check zijn Insta eens), maar hij doet het goed en zoals altijd vol overtuiging.
Vandaag blaast hij zijn liedjes leven in met een saxofonist, drummer, een gitarist met een zo’n oerlelijke headless-gitaar (je weet wel) en een toetsenist op een lekker lullig klinkend keyboard. Helemaal zoals het hoort. Er hangt plakkerige liefde in de lucht en Metropolis schuifelt heen en weer en in een gestaag tempo gaan we richting een zeer funky avond. (RJ)
Met de kloppende afrobeat van The Underground System en YĪN YĪN (de band die we eveneens interviewden in aanloop naar Metropolis) wordt de aanloop naar een funky avond keihard ingekopt door deze bands. Het feestje gaat nog even door met een traditionele afterparty bij Rotown en zo heeft Rotterdam opnieuw kunnen genieten van een heerlijke dag in het Zuiderpark, die het ‘zomaar’ weer eens in de schoot geworpen kreeg.
