Met weersvoorspellingen die als donderwolk boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.

Tekst Robin van Essel
Foto’s Tineke Klamer

Check hier ook onze verslagen van de vrijdag en zaterdag.

Terwijl het gebrek aan slaap en de katerige effecten van allerhande genotsmiddelen langzaamaan de overhand neemt van de corpora van de Lowlanders, breekt de op papier de dag aan die indie-technisch niet de sterkste van het festival is. Desondanks herbergt de zondag wel een paar echte hoogtepunten die recht doen aan de diversiteit in leeftijden van het publiek. A$AP Rocky schijnt echt te komen, de oudgedienden van New Order sluiten de Bravo af en uiteraard staat de afsluitende show van long-time TDI-favoriet Tame Impala omcirkeld op ons blokkenschemaatje. Want de nieuwe plaat van Kevin Parker mag dan uitgesteld zijn, we willen wel nieuwe muziek horen. Dat deden we ook, maar anders dat we verwachtten. Daarover later meer.

De zondag komt voor ons wat traag op gang. Je kan wel naar een (erg) vroege show van Julia Jacklin, die we al regelmatig de hemel in prezen bij TDI. Daarna kun je in de Bravo de de gladde neosoul van Honne, waarna Willem, die we al uitgebreid beschreven na zijn show op Noorderslag begin dit jaar, een dag na zijn verrassingreünie met Twan van Steenhoven (The Opposites dus) in de Sexyland, nogmaals de tent om zijn vinger windt. In de Heineken staan opkomend Egyptisch-Belgisch talent Tamino, van wiens falsetto je moet houden en het altijd degelijke Jungle By Night. In de X-Ray staan Belgische rapsensatie Zwangere Guy en Turnstile, dat een energieke, maar ontzettend platte nu-metal-achtige show speelt.

In de India-tent spelen dan wel indie-darlings Whitney en Pond. Die laatste begon als een afsplitsing van Tame Impala (inmiddels is alleen toetsenist Jay Watson nog in beide gelederen te vinden; Kevin Parker produceert nog wel de platen), maar waar die laatste band een jaar of vier geleden de pop-afslag pakte, bleef Pond gewoon het schutere, weirde neefje dat teveel magic mushrooms doet. Muzikaal dan, want al deed die beschrijving vroeger wel degelijk treffend voor frontman Nick Allbrook, hij blijkt zich te hebben ontwikkeld tot behoorlijk charismatische bandleider, een soort hybride van de stem van Prince, de bewegingen van Mick Jagger en de gezichtsuitdrukkingen van Thom Yorke. Ook is zijn band bizar goed op elkaar ingespeeld en lijkt weer een stuk rauwer en psychedelischer geworden, met heerlijk gillende gitaartjes van Joe Ryan, maar dankzij de cowbell-sound die je tegenwoordig zo vaak op festivals terughoort, wel ultiem dansbaar. Pond bracht dit jaar het grandioos overkeken album Tasmania uit, zijn achtste alweer, en als het langer-dan-normale applaus in de India een indicator is, heeft die plaat(en de rest van de discografie van de band) hier hopelijk hier wat nieuwe luisteraars gegenereerd.

Na het gigantische uit de klauwen lopen van het aanvankelijke gelegenheidsproject Moderat, doen de Berlijners van Modeselektor het alweer een jaartje of twee zonder hun buddy en stadsgenoot Apparat. In de chemie die Moderat zo succesvol maakte, durven we toch wel te zeggen dat die laatste het zwoele, onweerstaanbare element aan de muziek toevoegde. Modeselektor is nu naar eigen zeggen ‘back to basics’. Dat betekent voor het duo zoveel als: hakken en zagen, zoals te horen was op het dit jaar verschenen Who Else. Daar stonden weliswaar ook wel wat interessante samenwerkingen op, waar het duo altijd al een haarscherp gevoel voor heeft gehad. De Brits-Nigeriaanse rapper Flohio, die even voor deze show in de X-Ray stond, verwachten we sowieso wel op het podium. En inderdaad: halverwege krijgen we de chaotische trap-track Wealth voor ons kiezen. Daarvoor was ook al de Argentijnse producer Amparo Battaglia oftwel Catnapp op het podium geweest, om hun recente gezamenlijke single The Mover van zang te voorzien. Dat zijn highlights, maar verder is het vooral erg, erg lomp allemaal. “Fuck all zhe haters and zhe racists!” roept Sebastian Szary het publiek op – het is goed bedoeld, net als de visuals die continu oproepen tot verdraagzaamheid, maar voorzien van deze occult aandoende beukmuziek, is het bijna een Songfestivallesk slechte gimmick. We zijn overigens wel weer lekker wakker.

Terwijl de waarschijnlijk ongewild, meestbesproken act van het festival A$AP Rocky de Alpha afbreekt (zijn we erg zuur als we vinden dat met het doorgaan van deze show een tikje een politiek statement gemaakt wordt?), gaan wij kijken wat Thomas Azier van zijn tweede Lowlands-optreden bakt. Op zijn meest recente plaat Stray dwaalt Azier verder weg van de innovatieve elektronische sound van debuut Hylas (2014) en topplaat Rouge (2017), en op Noorderslag vonden we ook live de spanning er een tikje uit. Maar toen was Stray net uit en we zijn inmiddels driekwart jaar verder, natuurlijk. Maar ook in de India pakt het ons niet helemaal, het is wat dertien-in-een-dozijn. Het contrast kan niet groter zijn als Red Eyes (van Hylas) en Gold (van Rouge) voorbijkomen: zoveel spannender, minder ongemakkelijk, het lijkt ineens wel een andere band. Het is te hopen dat zo’n overduidelijk getalenteerde artiest ooit het juk van zijn oude platen van zich af kan schudden.

We pakken nog een staartje van Black Midi mee, dat meer dan prima klinkt in een schandalig slecht gevulde X-Ray – de band staat dan tijdens New Order en vlak voor Tame Impala dan ook zo’n beetje op de moeilijkste spot van het hele festival – voordat we ons dan toch naar de Alpha-tent bewegen voor de grote finale.

Het is alweer negen jaar geleden dat we Tame Impala voor het eerst op Lowlands zagen, destijds blootsvoets tijdens zonsondergang op het inmiddels verdwenen kleine Charlie-podium en met alleen een EP’tje en debuut Innerspeaker uit. Vanaf hier begon de zegetocht, die op Lowlands via een enigszins mislukt avontuur in de Alpha in 2013, twee jaar later in de iets kleinere Heineken tot een hoogtepunt kwam. Currents was net uit, waarop Kevin Parker definitief zijn voorkeur voor popmuziek durfde te omarmen en heel de wereld danste op Let It Happen.

Inmiddels zijn we vier jaar verder en is er, afgezien van de twee singles Borderline en Patience (en vorig jaar een samenwerking met de Amerikaanse producer ZHU) geen nieuwe muziek verschenen. Dat Tame Impala dan toch de headlinerspot op Lowlands krijgt, valt het festival niet te verwijten: er had allang een nieuwe plaat moeten zijn. Maar Parkers perfectionisme, in combinatie met het het gebrek aan druk, dat een platenmaatschappij een inmiddels Grote Band als Tame Impala niet wil opleggen, resulteerde in een vertraging die niet concreter werd dan ‘volgend jaar’.

Maar dan zullen we vast wel wat nieuwe tracks gaan horen, verwachtten we bij aanvang. We komen bedrogen uit, wat dat betreft. Als we de derde track niet direct herkennen, denken we even beet hebben, voordat het Led Zeppelin blijkt te zijn, een b-side van Lonerism. Beide nieuwe singles komen ook braaf voorbij, maar verder niets. Tenminste: halverwege wordt Why Won’t You Make Up Your Mind afgebroken (eerste reactie: what the fuck?) waarna vervolgens zowaar A$AP Rocky het podium op komt lopen. De link: A$AP samplede het nummer in zijn eigen track Sundress, waarna hij en de band ook nog de toepasselijke track L$D spelen. ‘I hope you realize how fucking special this is’, zegt Parker.

En inderdaad: deze artiesten op één podium gaat vast niet zo snel meer gebeuren. Wat dat betreft krijgt Lowlands zeker de headliner die het verdient. Maar toch voelt het wat obligaat en plat allemaal. Kevin Parker was altijd al enigszins ongemakkelijk op het podium, en hij probeert het echt wel tegenwoordig, maar het voelt allemaal erg afstandelijk en op auto-pilot, gericht op het sorteren van effect. Niet dat het niet werkt of niet indrukwekkend is: de show start direct met de grootste troef Let It Happen, inclusief confettikanonnen. Sowieso is het een visueel spektakel, met gigantisch veel backlight, lasers en lichtshow die in combinatie met de grootste finale van Apocalypse Dreams (de afsluiter voor de toegift) de trippy ervaring die we in 2015 hadden, wel terugbrengt. En tuurlijk: als de kids in de Alpha in de slipstream zo muziek meekrijgen die oneindig kwalitatiever is dan enkele andere headliners die we in deze tent voorbij zagen komen dit weekend, is dat uiteraard alleen maar een plus. Maar we voelen ons toch een beetje heartbroken om te zien dat een van onze favoriete artiesten aller tijden zo’n stadionact is geworden. Misschien lag het ook wel aan onze eigen verwachtingen.

Maar het is slechts een piepklein smetje op een verder opnieuw memorabel Lowlands-weekend. Er is op dit festival ook niet zoiets als één eindconclusie te plakken, daar is het veel te divers en hoogstaand voor allemaal. Een kunnen we alleen maar heel veel respect opbrengen voor de inhoudelijke keuzes en hoe Lowlands altijd met de tijdsgeest mee durft te gaan, continu kleine verbeteringen aanbrengt en tegelijk nooit vergeet waar het voor staat. Of dat nu is door een boeking als Billie Eilish, New Order of Tame Impala is, of met de aandacht voor duurzaamheid, het verbeteren van het geluid in alle tenten (met name de nieuwe (?) subs in de Alpha deden hun werk goed) en andere randzaken.

Het betekent dat tegen het middaguur op maandag, wanneer de laatste strijders nog staan te dansen in 24-uursgebied de ArmadiLLow en de campings langzaamaan worden gereduceerd tot apocalyptische oorlogsgebieden met wegwaaiende doeken en karkassen van verlaten partytenten, we uitgeput maar extreem voldaan onze weg zoeken door de files op de achterafweggetjes van de Flevopolder. Tot volgend jaar!

---

Volgende week verschijnt het derde album van het wandelend muzikale mysterie Aldous Harding. Volgende week gaat bij ons een interview met de Nieuw-Zeelandse zangeres online, maar omdat Fixture Picture zo heerlijk in ons hoofd rond blijft zweven, kon deze onmogelijk ontbreken tijdens ons wekelijkse uurtje op Pinguin Radio.

Ook voor fans van Tame Impala zou er binnenkort wel eens heel goed nieuws kunnen zijn. Met Patience en Borderline kregen we alvast twee ontzettend fijne voorproefjes voor het album dat er misschien nog wel voor de festivalzomer aan zit te komen. We weten namelijk dat Kevin Parker niet graag unreleased materiaal speelt, maar anderzijds weet je nooit wat je kan verwachten van Tame Impala.

Verder waren er ook nieuwe nummers van Swine Tax, SONS, Olden Yolk, Superet, Babe Rainbow en Steve French te horen. We maakten het je zo makkelijk mogelijk en verzamelden zoals altijd alle nummers in een playlist die is te vinden op Spotify.

1. Omni – Delicacy
2. Swine Tax – I’d Like
3. Froth – Laurel
4. Crumb – Nina
5. Family Time – The Grand Collide
6. Babe Rainbow – Morning Song
7. Superet – YDS2M
8. Olden Yolk – Cotton & Cane
9. Steve Lacy – N Side
10. Hayden Thorpe – Love Crimes
11. Lime Cordiale – Money
12. SONS – Family Dinner
13. Aldous Harding – Fixture Picture
14. Steve French – I Dream of Being a Machine
15. Tame Impala – Borderline
16. Sinkane – Dépaysé

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

---

De voortekenen zijn goed: er komt een nieuwe Tame Impala plaat aan! Eerder dit jaar bracht de band de single Patience uit en kondigde Lowlands de band aan als een van de headliners. Nu is ook een tweede single de wijde wereld in geschoten: Borderline. 

De single is onmiskenbaar Tame Impala: dromerige vocalen over een bed van synths en een melodische baslijn. De drums, strak en zonder onnodige toevoegingen, stuwen haast zonder onderbreking door. De sound van de drums is iets ‘schoner’ dan op de single Patience en eerder werk van de band, waardoor het nummer meer richting pop leunt. De zangmelodie in het refrein is een ware oorwurm en de toevoegingen van de fluit geven het nummer een bijzonder karakter.

Het is heerlijk wegdromen met Borderline. Met je gezicht in de zon, de geur van drie-dagen-festival-zweet in je neus en de smaak van een fris biertje in je mond gaat Borderline extase brengen. En dit is nog maar het begin. Frontman Kevin Parker speelt niet graag muziek die nog niet gereleased is, dus de kans is groot dat het nieuwe album er zal zijn vóór Tame Impala de festivals af gaat lopen. Met Patience en Borderline als voortekenen voor een heerlijk album worden de fans wakker geschud en begint het festivalvirus weer te kriebelen.

---

“Has it been that long?” vraagt Kevin Parker in de openingszin van Patience. Ja, Kevin. Het is best een pittig tijdje geleden dat Currents het succes van de band deed exploderen in 2015. Sindsdien hebben we af en toe een singletje met Theophilus London voorbij zien vliegen, maar Patience is eindelijk weer een ouderwets Tame Impala plaatje.

Ouderwets is de single wel een beetje. Met uitzondering van het intro waar lekker flink op de piano wordt geramd, hebben we dit al wel eerder van Tame Impala gehoord. De samenwerkingen die Kevin Parker, het creatieve genie van Tame Impala, aanging in de laatste vier jaar leken te wijzen op een verandering in stijl. Met Theophilus London leek hij de hiphop in te duiken, met ZHU stortte hij zich meer op electronic. Kevin schreef zelfs mee aan Joanne, Lady Gaga’s meest country album tot nu toe. In theorie had het kleurenpalet van Tame Impala door deze muzikale ontwikkelingen van Parker best wel wat kunnen veranderen, maar Patience had net zo goed een bonustrack van Lonerism, het album uit 2012, kunnen zijn. 

Lonerism ja, niet Currents. Waar Currents zo lekker typerend was door gelikte riffjes, heerlijk omarmd door de mainstream, was Lonerism nog wat vaag en ongepolijst. Luister naar Patience en vergelijk dat zoevende geluid, dat van links naar rechts in je koptelefoon suist en klinkt alsof er een vliegtuig opstijgt in je trommelvlies, maar eens met Endors Toi en Music To Walk Home By. Voor de Tame Impala fans die Lonerism als een soort holy grail zien, moet Patience toch wel een heerlijk cadeautje zijn. Wat dit voor het nieuwe album gaat betekenen, kunnen we alleen nog maar gokken, maar Patience is wel een fijne teaser. 

---

Inmiddels ruim een decennium geleden verscheen ‘Ta Det Lungt’, het vierde album van Dungen dat wereldwijd door de critici werd gelauwerd en bewierookt. Sindsdien heeft meesterbrein Gustav Ejstes zich ontpopt als inspiratiebron voor een nieuwe generatie psychrockers. Onder meer Tame Impala is onmiskenbaar schatplichtig aan het repertoire van Dungen. In dezelfde tijd die Kevin Parker en co nodig hadden om tot een wereldact uit te groeien, werkten Ejstes en co aan één album: ‘Allas Sak’.

‘Allas sak’ is, zoals alles aan Dungen: Zweeds. De twee woorden vertalen letterlijk naar ‘ieders ding’. En hoewel niet iedereen langdurig naar de Zweedstalige songteksten zal kunnen luisteren, is de zevende plaat van de psychrockers uit Stockholm zeker een van de meest toegankelijke. Het songfestivalgehalte op Ljus In I Min Panna en Sista Festen daargelaten, is dat nauwelijks een euvel te noemen. Ejstes’ oog voor finesse is na al die jaren onverminderd en brengt orde in de grootsheid van het alles. Dankzij de poetsbeurt die de uitgesponnen jamsessies naderhand gekregen hebben, komen die supersonische details, zoals de fluit op het exotische Franks Kaktus, des te meer tot hun recht.

 

Het is bewonderenswaardig hoe Dungen haar psychpop-in-retrospect na al die jaren nog steeds verfrissend weet te laten klinken, want zoveel is er niet veranderd sinds het vorige album ‘Skit I Allt’. De jazzinvloeden zijn wat dichter aan het oppervlak gekomen en – met een grotere rol voor de melodie – is het totaalplaatje vrediger en warmer. Daarmee is ‘Allas Sak’, wederom, een piek in het vakmanschap van Gustav Ejstes.

Luister ‘Allas Sak’ hier op Spotify!

Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

The Vaccines​ komt eind mei met hun nieuwe album ‘English Graffiti’ op de proppen, waarvan eerder al de singles Handsome en Dream Lover naar buiten kwamen. Met Minimal Affection krijgen we opnieuw een interessant inkijkje in de derde langspeler van de Engelse band.

Opgenomen met Dave Fridmann (Tame Impala, The Flaming Lips) en Cole MGN (Ariel Pink, Beck) in de Tarbox Road Studios in New York, heeft The Vaccines zich opnieuw proberen uit te vinden. En het blijkt – ook weer bij de nieuwe single – dat de tijd waarin de band zich terug getrokken de jongens geen windeieren heeft gelegd. Met een sound die doet denken aan eerdere albums van The Strokes; waarin heldere drums, groovy basloopjes en eindeloos getweakte gitaarversterks- en pedalen voor een bijzonder aangenaam fris nummer met een rauw randje zorgen.

Het moge duidelijk zijn: The Vaccines is terug en met dit soort nummers heeft de band – naast een sterk vernieuwde en interessante studiosound – ook een belachelijk ijzersterk live-repertoire om uit te kiezen deze zomer. Waar de band in ons land op Best Kept Secret zal spelen.

 

De geschiedenis van London Calling is er eentje die al neigt naar de status van een legende. Programmeur Ben Kamsma is al sinds het eerste uur de man achter dit voorheen Britse showcase-festival. Sindsdien heeft London Calling een imago ontwikkeld waar je ‘U’ tegen zegt, onder andere door de artiesten die de line-up sierden en inmiddels de wereld hebben veroverd, maar zeker ook om de bijzondere sfeer. Maar dat weet je al en anders kom je er vanzelf achter dit weekend!

Het begon in 1992 met slechts vier bands: Bardots, Some Have Fins, Jennifers (die de naam omdoopte tot Supergrass) en Swervedriver. Lastig voor te stellen met een line-up die nu al enige jaren zo’n 24 artiesten over twee avonden verspreid kent. Er is een hoop veranderd sinds de allereerste editie. De poster groeide met het jaar en in het legendarische jaar 1994 – het jaar met Blur – kwam er zelfs al een verlegen tweede editie om de hoek gluren. In 1995 werd er weer teruggedeinsd, maar vanaf 1996 was London Calling definitief twee weekenden keer per jaar.

 

Langzamerhand werd de line-up van London naar de rest van Engeland gesleept. Hier is de verbijsterende lijst met Kaiser Chiefs, The Darkness, Franz Ferdinand, Editors, Bloc Party, Suede, The Libertines, Placebo, The Veils, The Maccabees, Ash, Metronomy, Foals,  Bombay Bicycle Club, The xx, Florence and the Machine, Wild Beasts,  Two Door Cinema Club, Snow Patrol, Peace, Temples en Klaxons het gevolg van. Vervolgens werd de rest van de UK uitgepluisd, maar tegenwoordig staan er bands vanuit de hele wereld op London Calling.  Want waarom zou je je beperken tot één specifieke regio als er zoveel moois voor het oprapen ligt? Dankzij deze omslag zijn de posters naast Britse beauty’s ook gevuld met bands als Wavves, Grimes, Warpaint, Tame Impala, Jagwar Ma, TOPS, METZ, Japandroids, Foster The People, Ty Segall, Haim en Unknown Mortal Orchestra.

Tame Impala – London Calling 2010 – Foto: Atze de Vrieze

Doordat de kans groot is dat tenminste één van de aanwezige artiesten de wereld verovert, is de naam London Calling inmiddels een begrip geworden. Een begrip van een festival dat steevast geheel of grotendeels is uitverkocht. London Calling is dan ook onmisbaar in de Nederlandse festivalwereld. Alle bands moeten ergens beginnen; maar vele begonnen op London Calling. Wie weet welke bands van deze editie volgend jaar het voorbeeld hebben gevolgd van de honderden acts voor hen? Daarover speculeren we verder aan de bar dit weekend!

 

 London Calling 2007 met The Maccabees, Klaxons, Foals, The Wombats, Blood Red Shoes, Friendly Fires e.v.a.

Gistermiddag was het daar ineens; de Instagram-post van Tame Impala die de muziekwereld voor even op z’n kop zette: “COURTESY TIP OFF TO MY BROS AND SISSES: find some good speakers or headphones in the next few hours!” Om 21:00 s’ avonds was er dan, de nieuwe track die de voorbode is van een nieuw album: Let It Happen.

Via een speciale website moest je je e-mail opgeven waarna het bestandje in je inbox tevoorschijn zou komen. Bij honderden kwam het echter niet verder dan enkelen bontgekleurde errors door de overladen website. Gelukkig staat hij inmiddels op YouTube, en damn, het nummer was het wachten meer dan waard.

Maar liefst acht minuten lang worden de psychedelische, elektronische vibes die we zo hebben gemist je oren in gepompt. De zang is minimaal, maar dit doet niet af aan de single. En mocht je het je afvragen: nee het nummer loopt niet halverwege vast, dat hoort er allemaal bij. Een fijner voorproefje voor het album dat dit jaar volgt konden wij ons niet wensen. Luister Let It Happen hieronder, of download hem voor het volledige gevoel hier! (http://letithappen.tameimpala.com/)

 

 

 

De sixties zijn in. Na Tame Impala, Jacco Gardner en Temples is er nu weer een nieuwe band die iets spannends doet met de sound van de jaren zestig: Naive Set. Deze groep komt uit Amsterdam, maar maakt opmerkelijk on-Nederlandse, rammelende surfpop.

 

Indie-hitjes
‘Reclining Nude’, de debuutplaat van deze band, staat vol met twee minuten-songs met koortjes, lichte psychedelica en jangle-gitaren. Benieuwd hoe het zou klinken als Blur en Veronica Falls samen een plaat op zouden nemen? Zet ‘Reclining Nude’ op en je krijgt het antwoord. De plaat staat bovendien vol met potentiële indie-hitjes, zoals Honest en Like That.

 

 

 

 

Het zal je niet ontgaan zijn: er komen steeds meer bands uit Nederland met muziek die je ook aan je vrienden uit het buitenland zou willen laten horen. Naive Set is er weer zo een. Als de band uit Engeland kwam, stonden ze in de NME. Waren ze Amerikaans, dan was dit ‘Best New Music’ bij Pitchfork. Zover is het nu nog niet, maar Naive Set heeft het in zich om erg ver te komen.
Jelmer Luimstra

 

‘Reclining Nude’ is nu uit via Subroutine Records!