Terwijl zo’n beetje de hele wereld rond elektronische muziek zijn blik op onze hoofdstad had gericht, deed Rotterdam afgelopen weekend gewoon waar het goed in is: tering-eigenwijs zijn. En wel in de vorm van Left Of The Dial, de derde editie van het festival uit de koker van popzaal Rotown, dat draait om het ontdekken van gitaarmuziek in alle soorten en maten. The Daily Indie was erbij.

Tekst Arlette Hovinga & Robin van Essel
Foto’s Marieke Hulzinga

Superslim natuurlijk: het is een illusie om als concert- of festivalorganisatie te denken dat je medio oktober met het dance-geweld van ADE kunt concurreren. Dan maar van de nood een deugd maken en iets héél anders doen, dachten ze in 2018 bij Rotown. Maar het doet Left Of The Dial tekort om het te omschrijven als alternatief voor de mensen die nu eenmaal niks met dance hebben. In drie edities is het festival uitgegroeid tot drie dagen rámvol avondprogramma, met bijna honderd bands verdeeld over negen (donderdag) tot twaalf (vrijdag en zaterdag) podia in de hele stad. Plus nog een uitgebreid gratis programma op zaterdagmiddag, op weer andere plekken.

Pure keuzestress tot gevolg, zou je zeggen. Gelukkig hanteert Left Of The Dial een showcase-benadering, waarbij de meeste bands meer dan één keer spelen, zodat je in elk geval meer kansen hebt om je absolute must-sees te aanschouwen. Dat ondersteunt bovendien het uiteindelijke doel: headliners heeft het festival niet, ‘ontdekken’ is het credo. En dat lukt aardig. We durven bij The Daily Indie best te zeggen dat we wel wat weten van gitaarbands, maar ook wij leren bij zo’n beetje de halve line-up wat nieuws kennen. Naast de vele (post)punk en het hardere werk, waar bij Left Of The Dial eigenlijk sinds het begin de focus al lag, valt dit jaar ook de verscheidenheid in genres op. De gitaar speelt nog steeds de hoofdrol, maar zit net zo makkelijk verpakt in frisse popsounds, traditionele folkliedjes of zelfs meer elektronisch georiënteerde subgenres.

En met zo’n aanbod is het onmogelijk om alles op de wishlist te zien, dus besluiten we onszelf dit jaar ook maar in het diepe te gooien en te zien wat we voor ons kiezen krijgen. Dat loopt in eerste instantie niet overal soepel. Ondanks het belachelijk uitgebreide aanbod dat elke dag in een tijdsbestek van een uurtje of acht wordt gepropt, heeft de gitaarliefhebber duidelijk ook zijn festivals gemist: Left Of The Dial is stijf uitverkocht en zalen, nog op beperkte corona-capaciteit, stromen steevast voor aanvang van een show vol, waardoor we regelmatig niet meer binnenkomen. Zoals op de vrijdag bij de soos van christelijke studentenvereniging NSR, waar bands als Lumer en Ex White oorverdovend hard hun muziek over het naastgelegen Eendrachtsplein blazen, maar we vriendelijk worden geweigerd.

Even verderop mogen we wel de WORM in, waar Heisa op ons lijstje van favoriete nieuwe ontdekkingen belandt. De band uit het Vlaamse Hoeselt speelt sludgy mathrock, met bassnaren op de gitaar en vage effecten op de zang, en die dankzij de retestrakke drummer net zo dansbaar als desoriënterend is. Left Of The Dial heeft dit jaar sowieso behoorlijk wat Belgische bands op de lineup (de afkomst van de bands beperkt zich om de bekende reden vooral tot noordwest-Europa). Zoals ook The Guru Guru, waar we de zaterdag in dezelfde venue mee uitdansten, en waardoor we nog maar weer eens bevestigd krijgen dat onze zuiderburen behoorlijk wat straatlengtes voorliggen als het op grensverleggende alternatieve muziek aankomt.

Het Verenigd Koninkrijk is, als bakermat van de postpunk en ondanks de logistieke moeilijkheden rond corona en Brexit, gelukkig ook nog behoorlijk goed vertegenwoordigd op het festival. Vanwege de nieuwe invoerrestricties is het voor bands onmogelijk om merchandise mee te nemen, wat Left Of The Dial sympathiek oploste: bands konden een ontwerp insturen dat ter plekke op shirts kan worden geprint. Corona gooit soms alsnog wel roet in het eten: een handvol acts moet toch lastminute cancelen.

Wel het Kanaal overgestoken is Qlowski, dat in V2 op vrijdag enigszins theatrale muziek speelt in de stijl van Futureheads en The Rakes, of, als je nog verder terug in de tijd wil: Television. Afgereisd uit Manchester is DEAFDEAFDEAF, dat we je enige tijd geleden al tipten. Het zit de band niet mee op vrijdag in het ruim van lichtschip V11. De geluidstafel laat het regelmatig afweten, waardoor keer op keer de gitaar en zang uitvallen. Uiteindelijk werkt de band zich stoïcijns door zijn setlist, maar speelt al met al nog geen 25 minuten. Dan is het dus best fijn, dat je de dag erop gewoon nog een kans krijgt om je van je beste kant te laten zien.

Later die vrijdag heeft Beachdog in V11 geen enkele moeite met het geluid, en ook niet met het veranderen van het ruim in een feestende massa. Zanger David Achter de Molen heeft dan ook zat vlieguren gemaakt als frontman van John Coffey, waarmee hij tussen 2012 en 2016 zo’n beetje iedere zaal en festival van Europa in kolkende moshpits veranderde. Sinds de break van zijn band en na een paar jaar podcasts maken, is Beachdog zijn terugkeer op het podium, vergezeld door vier retestrak spelende, jonge gasten van de Rockacademie. Het is grungy rock, maar de punk van wijlen John Coffey is nooit ver weg, en het feest van weleer ook niet.

Ook op zaterdag staat het tijdens het gratis toegankelijke middagprogramma overal alweer ramvol muziekliefhebbers van allerlei pluimage. Ook bij het akoestische concert van Nagasaki Swim in De Riddert is het wederom afgeladen vol, met rijen voor de deur, en toch: muisstil. Een prachtig contrast. Left Of The Dial presenteert alle uithoeken van de alternatieve muziekscene, waar je jezelf 360 graden in kan omwentelen.

Ook op de vroege zaterdag is het dus alweer druk. We moeten onszelf naar binnen wurmen bij Voorheen Voight voor een potje snoeiharde, pissige, knettergekke noisepunk van DYATLOV, net als in Bar3 voor Hearing Dogs For Deaf People, de vuige liefdesbaby van Arctic Monkeys, The Beatles en een stevige dosis ranzige punkrock. Ook doof worden is optioneel na anderhalf jaar stilte. Ach, het went wel, zouden we later die dag ondervinden. En hier hebben we anderhalf jaar echt heel, heel erg naar verlangd, toch?

Onze vooraf favoriete Britse shoegazers van BDRMM moeten hun show op zaterdag cancelen, maar die avond klimt Memes wel het podium op in Arminius, misschien wel de allermooiste concertlocatie van Rotterdam. Het duo speelt zelfvernoemde ‘laptoprock’ met de weirdness die vaker uit de krochten van de UK opborrelt. Extra weird is de charme van Arminius zelf: want laten we wel wezen, in de kerk zitten met vijfhonderd vreemden was de afgelopen tijd nou niet echt onomstreden. Ook vervreemdend is het bij Joe & The Shitboys in WORM. Deze hardcorepunkers, die kennelijk van de Faeröer Eilanden komen, duiken het publiek in, vissen er iemand uit, besluiten dat ‘ie jarig is, zingen een liedje en duiken de moshpit weer in. Enfin, met de humor en de publieksinteractie zit het wel snor. Dat mag ook wel, met tracks van ongeveer tien seconden per stuk en flink wat activistische tikken.

Terwijl we tijdens de zaterdag afsluiten bij de eerdergenoemde The Guru Guru, concluderen we dat Left Of The Dial één grote, extreem interessante muzikale ontdekkingsreis is door gitaargenres anno nu én de stad Rotterdam. Als we er een boek over zouden schrijven, zou het een zwarte kaft hebben en met guerillamarketing en graffiti worden aangeprezen. Het zou meeslepend zijn, en groots, en soms zou je je tijdens het lezen even heel klein voelen, al de perfecte beschrijving van de rollercoaster die al deze alternatieve muzikale universums in één festival zijn.

In 2015, rond het uitkomen van Tape Hiss, noemden we Rats On Rafts een tijdje De Beste Band Van Nederland. De Rotterdammers speelden zo’n beetje elk festival plat en toerden zeer succesvol in de UK.

Daarna volgde nog een leuke samenwerking met De Kift en we namen ook nog deze compleet psychopatische livesessie op. Maar toen na interne band-struggles drummer Joris Frowein en bassist Florian Veenhuis opstapten, werd het tot ons verdriet redelijk stil rond de Rotterdammers.

Op 29 januari volgend jaar zal Fire Records echter de derde elpee van Rats On Rafts uitbrengen, opgenomen in de bands eigen Kurious Studio en met Mathijs Burgler en Natasha van Waardenburg als inmiddels vaste nieuwe waardes op drums en bas.

De plaat gaat getooid met de tamelijk psychedelische titel Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths. De beschrijving van het label schept verwachtingen: ‘…there are plagues, dreams, wind and fire, ‘mythical’ characters, and the search for the secret government warehouse. It’s a musical melodrama: created in isolation – something we all know so well – a worldview shut out from the world‘.

Japan
Eerste single van die plaat is nu uit en heet Tokyo Music Experience, vernoemd naar de tijd dat de band door Franz Ferdinand mee op sleeptouw werd genomen naar Japan. Het lijkt erop dat die ervaringen en de voorbij gegane tijd de band niet minder gretig hebben gemaakt. De hyperactieve gitaarsound van Arnoud Verheul en in reverb verzuipende vocalen van David Fagan klinken bevreemdend – en uitermate vertrouwd tegelijk.

Alsof het nog 2015 is.


Popronde Rotterdam
2 november 2019

Popronde is in volle gang. Het grootste reizende muziekfestival van Nederland laat ook dit jaar weer in 41 steden het publiek kennismaken met een enorme selectie van aanstormend muzikaal talent. Net als vorig jaar bestieren we met The Daily Indie een eigen podium in een aantal steden. En uiteraard zijn we ook present in onze hometown Rotterdam op zaterdag 2 november.

We zijn met The Daily Indie al jaren trouwe mediapartner van Popronde. Vorig jaar rolden we voor de eerste keer ook een eigen podium uit. Aan de basis daarvan lag het idee dat er in de Popronde-selectie steevast een aantal acts zitten die ontzettend getalenteerd zijn, maar door de opzet van het festival lastig onder de aandacht te brengen zijn; omdat ze minder makkelijk in het gehoor liggen, of gewoon niet beschikken over een handige boeker.

En omdat we met The Daily Indie het tot onze missie hebben verheven om overkeken muzikaal talent een podium te bieden, is dat letterlijk wat we doen op onze eigen Popronde-stage: de verborgen parels uit de selectie vissen zodat jullie, het publiek, toch kennis met ze kunnen maken.

Roodkapje
We zijn blij dat we ons net mogen uitgooien bij onze bijna-onderburen van Roodkapje, een plek die als expositieruimte-annex-poppodium al net zo eigenwijs is als wijzelf. En bovendien met Burgertrut beschikt over de beste vegaburgers en -kapsalon van Rotterdam en omstreken! Roodkapje reist als een urbanistische nomade al jaren de stad door, maar heeft nu echt zijn plek gevonden op de huidige locatie, vlakbij centraal station.

Naast een concertzaal met zo’n lekker duistere, industriële feel, beschikt het pand over een grote expositieruimte waar je je regelmatig kunt vergapen aan de dan weer fraaie, dan weer groteske, maar altijd unieke installaties van de artists-in-residence Hamburger Community of Art. Muzikaal vind je in Roodkapje van-alles-en-nogwat, maar eigenwijs en anders dan anders is het altijd. We zijn heel blij met ons gezamenlijke programma!

Loui Lind (21:15 uur)
Je spotte de naam Loui Lind wellicht al als support-act van Pip Blom en Tenfold (een show die wij niet toevallig ook presenteren). Louise Lindskov is van geboorte Deens, woonachtig in Amsterdam en heeft een elastisch hoge stem. In bondige, film-noir-achtige liedjes verdiept ze zich in de verwrongen kanten van zowel haar eigen geest als die van andere personages. Geschikt voor fans van Mitski, Nick Cave of Kate Bush, die zoals ze zelf zegt, tegen een mentaal stootje moeten kunnen.

Meadowlake (22:30 uur)
Je maakte via ons platform al eerder kennis met de Groningers van Meadowlake. En terecht, want de donkere en moody shoegaze van de band smaakt steevast naar meer. Gestage drums, echoënde synths en de zwoele zang van  Jarno Olijve, die elkaar in elk nummer ontmoeten in een soort post-apocalyptische zwanenzang van melancholiek en schoonheid, waarin je berust in je lot, op zoek naar een sprankje hoop.

Bastian Benjamin (23:45 uur)
Wij waren vorig jaar in de Popronde bijzonder gecharmeerd van Esther Veen, vooral toen ze op onze stage optrad samen met Malvae en ijzingwekkend mooie en toch dansbare triphop speelde. Niet zo gek dus, dat toen we haar dit jaar spotten in de onderstaande video, we Bastian Benjamin even in de gaten wilden houden. Benjamin op zijn beurt is een jonge producer uit Deventer die aan de Rockacademie studeert. In zijn muziek klinkt een voorliefde voor ijskoude filmcomposities door, die een perfect huwelijk aangaan met warme ambient-soundscapes, spaarzame beats en de stem van Veen.

De afterparty van de avond in Roodkapje wordt verzorgd door onze eigen The Daily Indie-DJ’s!

FACEBOOK-EVENT | WEBSITE ROODKAPJE | WEBSITE POPRONDE ROTTERDAM



Je vindt dit jaar een The Daily Indie-stage nog op de Poprondes in Rotterdam (2 november), Breda (14 november) en Den Haag (16 november). Houd onze site en social media in de gaten voor meer informatie!


We trapten de tropisch warme vrijdag van Motel Mozaïque af met onze radioshow in de stomende broeikas van Operator Radio op het Schouwburgplein. Daar hadden we Donna Blue te gast, voorafgaand aan de show die de band speelde in het Groothandelsgebouw. Dag twee van het festival is tegen die tijd al goed op stoom. De diversiteit van ‘MOMO’ is een een verslag als deze nauwelijks goed eer aan te doen – we deden toch een poging.

Tekst Leni Sonck & Robin van Essel
Foto’s Leni Sonck & Ad Baauw

Golden hour boven Rotterdam. Het lijkt er even op dat het niet heel druk wordt bij Nilüfer Yanya, maar een paar minuten voor Yanya het podium zou betreden, stroomt BIRD vol. Het loopt niet allemaal van een leien dakje, maar dat vergeven we de Britse moeiteloos. Eerder dit jaar verscheen debuutalbum Miss Universe, eentje voor de eindejaarslijstjes. Over haar show in Bitterzoet afgelopen week hoorden we niets dan lof, maar dat geloven we natuurlijk niet voor we het met onze eigen ogen zien.

Het duurt precies twee nummers voor we een en al oor zijn voor de muzikante die niet de zoveelste singer-songwriter wil zijn. En dat is ze niet. Miss Universe toonde een veelzijdige artiest die moeiteloos punkpop combineert met soul en folk en dat is precies wat we op de vrijdagavond van MOMO in Bird zien. Wanneer toetseniste/saxofoniste Jazzi Bobbi het podium moet verlaten vanwege een bloedneus(!), gaat de show gewoon door. Wanneer we naar buiten lopen, dringt het door: de 23-jarige Nilüfer Yanya heeft een onuitwisbare indruk op ons gemaakt.

Foto: Leni Sonck

We hebben vandaag maar weer eens geleerd dat je tijdens Motel Mozaïque eigenlijk niet te veel plannen moet maken. Zo kan het dan ook zijn dat het vooraf dik op het programma omcirkelde Drahla in een snikheet Rotown ons niet direct weet te bekoren. Het optreden is grauw als de Londense suburb waar de muziek gemaakt is, maar de overstuurde bas en staccato praatzang van Luciel Brown mist dynamiek. Maar er is zat te zien op dit festival, dus dan gaan we verder en laten ons verrassen. Wanneer we langs de Schouwburg lopen, ziet het er druk uit in de entreehal. Normaal gesproken stel je je daar niet al te veel vragen bij, maar tijdens MOMO kan elke locatie opeens omgetoverd worden in een podium voor muziek, dans of een andere kunstvorm waarvoor misschien zelfs nog een naam bedacht moet worden.

De drukte dus, die was voor Gil the Grid, de danser die ons op de eerste dag al verbaasde tijdens zijn act met Binkbeats. In de entreehal van de Schouwburg is de setting iets anders, of zeg maar: totaal anders. Het lijkt wel een dance-battle, maar dan zonder het wedstrijdelement. Dansers gaan met elkaar in interactie, het is een interessante uitwisseling van energie met het publiek. We houden ons een beetje op de achtergrond, want de bewegingen die Gil en de andere dansers van Amenti uitvoeren, het collectief dat Gil opgericht heeft, lijken soms buitenaards. Rondom ons horen we dan ook meermaals kreten van verbazing en extase, maar ook: “Ik wist niet dat een menselijk lichaam dit kon.” Voor de dansvloer open gegooid wordt voor de liefhebbers, worden we nog geïnspireerd door een gezamenlijke freestyle en waren we nog aan het bekomen van het razendsnelle voetenwerk van de dansers.

Foto: Leni Sonck

Minder verrast maar evengoed welkom voelen we ons bij de show van Apparat in de Schouwburg. Sascha Ring doet het sinds kort weer alleen, nadat hij de afgelopen jaren als eenderde van Moderat binnen drie platen zo’n beetje de hele wereld veroverde. Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, Moderat had volgens Ring nooit zo’n groot succes moeten worden, reden voor de drie om eind 2017 voor onbepaalde tijd de rem erop te zetten. Recent verscheen LP5, het eerste teken van leven van Ring sinds zijn zelfverkozen sabbatical. Die plaat gaat behoorlijk door waar de laatste plaat van Moderat ophield. Wellicht wat minder beats, maar dankzij de melancholieke minimale technosound, warme productie en Rings kenmerkende kopstem is het heel duidelijk welk stempel hij destijds op het Berlijnse trio drukte.

Live echter is er geen sprake van over synths gebogen mannetjes: afgezien van hier en daar een orgeltje kan er eigenlijk van elektronische muziek niet gesproken worden. Ring speelt gitaar en wordt bijgestaan door vier man in een redelijk reguliere bandopstelling, maar dan met violen, een trombone en een cello die regelmatig wordt aangehaald om beats onder de muziek te leggen. Er komt geen Ableton aan te pas bij Apparat. Het vijftal slaagt er zo in om de minimalistische sound van de plaat te vertalen naar een orkestrale, bijna sacrale ervaring. Toegegeven: het was best lastig te verkroppen dat Moderat stopte, maar liefhebbers hebben in het solowerk van Apparat een meer dan waardig – en wellicht muzikaal interessanter – alternatief.

Foto: Ad Baauw

En dan: een donkere ruimte. Een installatie vol microfoons, knopjes, schermen en camera’s. Fel wit licht en drie dansers. Het is de setting voor Zooming In On Loss, de nieuwe voorstelling van de Vlaamse choreografe Ann Van den Broek. Motel Mozaïque vormt de perfecte gelegenheid voor de Nederlandse première van de tweede voorstelling uit het drieluik Memory Loss Collection. Je moet jezelf eraan durven over te geven, want alleen zo beleef je de voorstelling. We nemen plaats in een hoekje van de zaal en worden bijna meteen ontwricht uit onze eigen leefwereld. Hier is alles zwart en wit. Luid of stil. Aan of uit. Licht of donker.

Repetitieve patronen sterven een stille dood en zo nemen de performers je steeds verder mee in een wereld waarin je alle besef van tijd en ruimte verliest. Een van de dansers kijkt in de camera, blijft staren en begint vervolgens opnieuw. Als je bang bent om iets te vergeten, jezelf kwijt te raken omdat je geheugen het laat afweten, is het angstaanjagend confronterend. Het licht gaat weer uit. Klik-klik. Aan. De dansers wijken steeds verder van de realiteit, zoeken naar wie ze waren. Zijn. Zouden moeten zijn.

Foto: Ad Baauw

Achteraf hebben we even een momentje nodig om weer te aarden. Intens. Schrikbarend. Emotioneel. Het zijn maar enkele woorden die we linken aan Zooming In On Loss. Alsof we even gevoeld hebben hoe het is om je geheugen stap voor stap kwijt te raken. Met dat gevoel gaan we dan ook de nacht in, naar BAR.

Na de nog wat tamme show van Klaus Johan Grobe, wordt de steeds voller wordende zaak aan de ene kant afgebroken door dj’s als Dollkraut, Mick Wills, Unit Moebius en Job Sifre. In de ruimte ernaast komt de gitaarliefhebber aan zijn trekken bij en zwaar rockend Anemone, Price en Pig Frenzy. Dat dit onwaarschijnlijke contrast werkt, onderschrijft dat BAR een unieke plek is, en eentje waarvan je je afvraagt waarom dit nog niet eerder onderdeel was van Motel Mozaïque. En het ook nooit meer zal zijn: de club sluit in juni voorgoed de deuren. Er kan in elk geval een legendarische avond bij in de boeken.

Bands In A Barn
Vrijdag 17 en zaterdag 18 mei

De lente komt voorzichtig om de hoek kijken. De stad absorbeert de laatste zonnestralen op vrijdag en ik baan me een weg naar Koppi. Tussen de fietsen en kopjes koffie tref ik de Belgische band Mooneye. De band won dit jaar De Nieuwe Lichting, die befaamde wedstrijd van Studio Brussel waarmee Mooneye in de voetsporen treedt van onder meer Tamino en Portland. Een tijdje geleden tipten we de band ook al in onze radar, hoog tijd om de nuchtere West-Vlamingen zelf even te spreken ter voorbereiding op Bands In A Barn.

“De rest van de band komt later, je zal het dus met ons moeten doen”, begint het gesprek. Zanger Michiel Libberecht neemt het voortouw, waarbij de anderen met de regelmaat van de klok het een en ander aanvullen. Dat er niet veel druk achter zit, valt meteen op wanneer het drietal op de bank plaatsneemt. “We proberen België en Nederland zo veel mogelijk tegelijk te benaderen, maar dat is niet evident. We maken er dan ook geen hoofddoel van, maar alles is mooi meegenomen.”

De komende maanden staat het Belgische vijftal naast Bands In A Barn op onder meer Here Comes The Summer en Mañana Mañana. Tijdens Record Store Day speelde zanger Michiel ook een solo-gig in Bergen Op Zoom. “Het voelt allemaal nog een beetje als een extraatje, want onze Belgische boeker gaat niet actief op zoek naar gigs in Nederland.”

Toch zijn het belangrijke stappen voor de band die De Nieuwe Lichting won: “We hadden niet verwacht om zo ver te komen, want iedere Belgische band die verder wil komen, schrijft zich in voor die wedstrijd. Misschien hadden we het ook niet per se nodig, maar het zou de band wel een flinke boost geven. Toen we bij die negen laatste bands zaten, hebben we wel alles uit de kast gehaald. Zo was er iedere dag wel iets te beleven op onze social media-kanalen, zodat mensen zeker niet zouden vergeten om te stemmen.”

We dwalen even af, over social media en de impact daarvan. “Er zijn veel artiesten die hun weg daarin vinden en echt bezig zijn met hoe ze naar voren komen op social media, maar ook op podium. Wij zijn daar eigenlijk niet echt mee bezig, maar we weten wel dat het belangrijk is. In onze muziek streven we naar puurheid, zo zijn we ook als mensen, maar je kan natuurlijk niet in je werkkleren op podium staan.” Actief aan zijn image werken doet de band niet, maar ze geven al gauw toe dat ze ook een beetje veranderen op podium. “Je doet je toch altijd iets anders voor. Ik dans nooit, maar op een podium doe ik dat wel een beetje. Verder is het wel echt belangrijk om jezelf te zijn en op je hoede te zijn voor beïnvloeding van mensen of je omgeving. Dat was ook zo bij De Nieuwe Lichting. Er zijn opeens heel wat mensen die een mening hebben, dat is wel interessant en leuk om even naar te luisteren, maar je moet ook uitkijken.”

Toch heeft De Nieuwe Lichting de band niet van zijn spoor doen afwijken. “Het was sowieso al ons plan om veel te spelen deze zomer, maar door De Nieuwe Lichting heeft dat andere proporties aangenomen. Veel spelen is nu gigantisch veel spelen en nu nemen we ook echt een paar dagen de tijd om aan onze live sound te werken. We nemen het nu nog serieuzer, eigenlijk jammer dat je daarvoor een wedstrijd nodig hebt, maar het gaf ons wel het gevoel dat we terecht veel tijd investeren in de band. Maar we zijn nog steeds dezelfde band, al merken we dat het makkelijk is om je te laten verleiden tot eenvoudigere of commerciëlere dingen.”

Toch is er een opvallende keuze waar we het even over moeten hebben. Mooneye begon namelijk als een soloproject van zanger Michiel. “Dat heeft wel een grote invloed gehad op de muziek, maar die gaan we waarschijnlijk pas echt merken als we weer gaan opnemen in de studio. Gevoelsmatig is het ook anders, je kan dat alleen niet nabootsen. Met een band kan je het podium vullen en ik denk dat je mensen die je nog niet kennen makkelijker kan overtuigen met een band. Je kan een veel breder palet tonen van wie je bent en waar je voor staat.”

Radio in streamingstijden
De band heeft nog geen gigantisch uitgebreid repertoire en dan is een live-reputatie wel belangrijk. “Radio is nog steeds een heel grote factor. Wij praten hier als muziekliefhebbers en voor ons is dat minder belangrijk, maar mensen die gewoon in de auto stappen en de radio aan zetten, die gaan zelf niet actief op zoek naar muziek. Ze luisteren wat er voor hen gekozen werd op de radio en kunnen dan zelf een oordeel vellen over de beperkte selectie.”

“Je moet wel op de radio komen om een kans te krijgen bij die grote groep. Voor het ruime publiek is radio toch nog altijd de uitgelezen manier om muziek te leren kennen en voor ons biedt het ook kansen. Organisatoren houden daar ook wel rekening mee als je bijvoorbeeld in De Afrekening staat. Dat zegt wel iets over een band en zo kan je mooiere shows krijgen of betere tijdslots op festivals.”

Mooneye, de EP
Hoewel de EP ruim een jaar geleden verscheen, is die voor het grote publiek nog nieuw. “Toen we die EP uitbrachten, was dat voor een klein publiek. Bepaalde journalisten hebben daar wel over geschreven, maar echt de massa heeft dat niet bereikt. We laten die EP dus nog wel even zijn werk doen en we hebben ook een paar live sessies opgenomen. Er gaat de komende tijd dus nog wel genoeg te beleven zijn rond Mooneye.”

De Nieuwe Lichting heeft natuurlijk voor een ruimer publiek gezorgd. “Mensen die die nummers al een jaar kennen, hoeven niet opnieuw te luisteren, maar er zijn genoeg mensen die het nog niet gehoord hebben. Het zou denk ik niet goed zijn om nu te veel druk te zetten achter nieuw materiaal. We zijn trots op onze EP en willen die ook in zijn waarde laten.”

Dit jaar wil de band wel stilaan gaan uitzoeken wat een album dan precies zou moeten worden en hoe dat moet gaan klinken. “Ik wil ons echt de tijd geven, al hadden we er net in de auto nog over. Het is fijn om geen vooropgestelde datum te hebben, maar we merken wel dat het steeds concreter wordt. Het idee is nu om deze winter op te nemen, maar dat zien we tegen die tijd wel weer. Onze focus ligt nu wel echt op spelen, de hele zomer lang.”

Aan optredens deze zomer geen gebrek en daar is de band maar wat blij om. “In januari stond alles in het teken van De Nieuwe Lichting, maar nu spelen we wekelijks minstens één, maar meestal twee of drie keer. Ik denk dat we er klaar voor zijn. Het is ook de bedoeling om nieuwe dingen te proberen, zo hebben we vorige week een nieuwe set in elkaar gezet en experimenteren we met andere instrumenten.”

De schijnbaar ontspannen het-komt-allemaal-wel-goed houding van de band lijkt te werken. “We zitten in een gunstige situatie, mensen komen kijken uit interesse en je moet altijd in je hoofd houden dat je niet meer dan je best kan doen. Elke show is weer een nieuwe kans en ik denk niet dat mensen al verwachten dat we de meest professionele band zijn – want dat zijn we ook gewoon nog niet.”

Toch is de band niet bang om risico’s te nemen. “We kunnen onze hele zomer vullen tussen Gent en Kortrijk, maar ik weet niet of we daarmee echt nog iets winnen. Het aantal shows neemt dan wel toe, maar ik denk dat we meer hebben aan een bredere basis uitbouwen. Als we gevraagd worden om te spelen in Antwerpen, Limburg of Nederland, dan gaat dat eigenlijk wel voor op onze eigen regio. Al spelen we de komende tijd zeker elke maand nog wel een keer in Gent en Kortrijk.”

Organisch groeien
“Een album moet bijdragen aan het feit dat we op langere termijn relevant kunnen blijven. Tegenwoordig ben je van de ene op de andere dag opeens een groot talent, maar je moet jezelf altijd bewijzen. Dan moet alles nog beginnen, want je moet kunnen blijven bestaan en tegen die tijd ben je al niet meer nieuw.” We filosoferen even verder over het concept ‘nieuw’. Wanneer is iets eigenlijk nieuw? En hoe lang blijft iets nieuw? “De radio beslist vaak wat nieuw is. Al moeten we toegeven dat het een werk van lange adem is dat je ook vaak moet relativeren. Als we vanavond een slechte show spelen, dan is dat geen ramp. Volgende week een nieuwe kans.”

De komende tijd staat vooral in het teken van speelervaring opdoen en een goeie live-reputatie uitbouwen. “We willen ook schrijven aan een album, maar er mogen geen excuses zijn wanneer dat uitkomt. Alles moet perfect zijn, want we willen trots kunnen zijn op ons eerste album. We zijn daarin wel wat ouderwetser dan veel bands die nu vooral singles uitbrengen. In aanloop naar het album gaan we dat ook doen, maar we willen wel echt een (fysiek) album.”

De keuze voor een tragere aanpak is een bewuste. “Onze muziek is ook zo. Ik denk dat we het geluk hebben een iets ouder en rustiger publiek aan te trekken dat iets meer geduld heeft. Het is ook fijn om respect te krijgen van iets oudere mensen, dat is een stabieler publiek want 16-jarigen die stoppen op een bepaald moment met fan zijn. Een wegwerpcultuur. Wij kunnen dat ook niet ‘oplossen’, maar we kunnen er wel alles aan doen om muziek te maken die langer houdbaar is en niet meegaat op een hype. Misschien is dat wel het moeilijkst van al: evolueren, spelen en relevant blijven.”


WEBSITE FESTIVAL | FACEBOOK-EVENT |TICKETS

Voor dag en dauw opstaan, het is niet iedereen gegeven. Ook onze redacteuren staan er niet voor in de rij, maar de mannen van Moving Frost deden het wel. Op het dak van de Van Nellefabriek, een iconische plek in Rotterdam en tevens UNESCO-werelderfgoed, nam de band de clip op bij zijn single Treasure Town. Vandaag gaat de video bij ons in première.

Ze komen uit Rotterdam en Utrecht, de piekerende en gevoelige jongens van Moving Frost en ze maken rauwe popmuziek waar gitaren speels op de voorgrond treden. Dat horen we ook op Treasure Town, een energiek nummer – je moet natuurlijk een beetje wakker worden als je bij zonsopkomst een clip wil opnemen – met een emotioneel karakter. De stem van Boris Berg, lead-zanger van de band, versterkt dat gegeven. Wanneer de zon weer over de stad straalt, voelt het als een overwinning en krijgt de muziek ook in de clip alle ruimte om te floreren.

Geen groots einde, alsof de band bij daglicht de rust teruggevonden heeft. Nog even een mooie strik eromheen en het kan de wereld in. We stelden drummer Matthijs van Eijzeren nog enkele vragen om jullie helemaal up-to-date te houden.

Kun je wat meer vertellen over de band voor mensen die jullie nog niet kennen? 
“Moving Frost is ontstaan als muzikale samenwerking tussen zanger en gitarist Boris Berg en leadgitarist Koen Hoogendoorn. Op de middelbare school in Dordrecht leerden zij elkaar kennen en zijn ze dankzij de muziek bevriend geraakt. Toen ze later zelf een paar nummers hadden geschreven en het project een serieuzere vorm begon te krijgen, zijn een aantal nummers ontstaan voor de EP Blue. Niet lang na demo-opnames op de zolder van de Van Nellefabriek leek de band helaas een kort leven beschoren te zijn, nadat de bassist en de drummer ermee gestopt waren.”

“Later voegde Joe Ziemba zich echter als vaste bassist bij de band en kreeg Moving Frost snel weer nieuw leven. Een tijdje daarna kwam ikzelf via een nieuw ontstane vriendschap met Koen bij de band terecht. Er was onmiddellijk een goede muzikale en persoonlijke klik tussen ons vier, waarna ik mij als drummer ook vast bij de band heb gevoegd. In deze bezetting hebben we opgetreden in voornamelijk in Rotterdam, Dordrecht en Utrecht en zijn we voor twee opnamesessies de tabakshal van de Van Nelle Fabriek ingegaan om de twee EP’s te maken. Dit hebben we gedaan in een fijne samenwerking met producer Daan Wijnhorst, onder meer drummer van Petrol en Foss.”

Waar zijn jullie momenteel mee bezig? 
“We zijn momenteel bezig met de voorbereidingen van onze releaseshow in V11 op 10 mei: repeteren, repeteren, repeteren. Maar ook met de release en promotie van onze clip voor Treasure Town, het vormgeven van shirts en de fysieke EP’s, die we zullen verkopen tijdens onze shows. Daarnaast werken we aan een aantal nieuwe nummers, waarvan er een paar te horen zullen zijn tijdens de release.”

Waar gaat het nummer Treasure Town over?
“Het nummer Treasure Town gaat over vriendschap, liefde en speelt zich af in de stad Rotterdam, maar kan natuurlijk voor iedereen betrekking hebben op zijn/haar eigen ’treasure’ town. Boris heeft de tekst geschreven, de muziek is in samenwerking met Koen en toenmalige bassist Budi Han en drummer Zixton Han ontstaan en heeft verder vorm gekregen nadat Joe en ik bij de band gekomen zijn. Het heeft een warm, energiek, dynamisch karakter, wat past bij het leven in een bruisende stad en het warme gevoel van goede vriendschap en vrijheid.”

Hoe is de clip tot stand gekomen? 
“De clip is tot stand gekomen toen we besloten dat we iets meer met het hele ‘Van Nelle-aspect’ van de EP wilden doen en omdat we het ook gewoon heel erg gaaf vonden om een clip op te nemen met zijn allen. Eerst wilden we een clip opnemen voor het nummer Encore, dat aansluit bij onze eerste single Desert Mysteryland, maar we besloten dat het nummer Treasure Town zich beter leende voor een clip. Het leek ons heel gaaf om dit op het dak van de Van Nellefabriek te gaan doen, wat uiteindelijk mogelijk is gemaakt door Hans Baggerman, de oom van Boris die ruimtes verhuurde in het pand.”

“Met een groepje van vier jonge filmmakers uit Rotterdam ontstond het idee om dit bij zonsopkomst te doen. De dag na Valentijnsdag zijn we voor dag en dauw opgestaan om op het koude dak van deze immense, historische fabriek – waar onze EP’s zijn geboren – een clip te schieten als terugblik op onze tijd in de Van Nelle en als vooruitblik naar de toekomst van de band. Het weer zat ons geweldig mee en heeft de prachtige achtergrond van de Rotterdamse skyline laten glanzen in het vurige ochtendrood.”

Hoe ziet de toekomst er voor jullie uit?
“De releaseshow zien we als een soort doorstart en een startschot. In de toekomst van Moving Frost, die voor onze beperkte begrippen daar weer verdergaat, zijn we van plan meer op te gaan treden, om onze EP’s aan het licht te brengen, omdat we vinden dat ze dit verdienen en omdat we trots zijn op het resultaat. Ook willen we na de zomer graag weer wat nieuwe nummers gaan opnemen. Maar eerst: spelen en genieten.”

Motel Mozaïque
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Rotterdam staat op klappen, volgende week staat de stad in het teken van Motel Mozaique. Op allerlei manieren belichten wij het festival en vandaag duiken we in een aantal acts met een bijzonder verhaal dat je misschien niet direct ziet als je door de line-up scrollt. En dan met name over twee Taiwanese bands: Prairie WWWW en Outlet Drift.

Van muziek door de hele stad tot een compleet nachtprogramma, perfomances, kunst, guided tours door de stad, overnachten in het MOMO Art Motel, een markt met lokale producten, de film Wild Rose op de day after en nog veel meer is er te beleven.

Onze tips voor het festival kon je hier al vinden, een interview met een van de festivalprogrammeurs Guido van Dieren lees je hier, interviews met twee optredende acts: Sylvie Kreusch en Panda Bear, en een wandeling door de stad met artistiek directeur Harry Hamelink ging vorige week nog online. Met die laatste spraken we die dag over meer zaken, onder meer over de bijzondere selectie van Taiwanese acts door Hamelink.

Harry Hamelink, foto door Leni Sonck

LUCfest
Dat is een verhaal op zich, dat allemaal begon met de uitnodiging voor een festival op Taiwan. “In november 2017 werd ik uitgenodigd voor een nieuw showcase-festival LUCfest in de Taiwanese stad Tainan, dat wordt georganiseerd door twee Taiwanese dames. Waarvan eentje een platenzaak runt plus concerten organiseert. En die andere woont deels op Taiwan en deels in Utrecht. Het was een prachtig en kleinschalig festival met een crew die overigens bijna uitsluitend uit vrouwen bestond. Iets dat je in de muziekwereld toch niet vaak ziet”, vertelt Hamelink.

“Ik heb daar ontzettend veel bijzondere Taiwanese acts gezien en een aantal bands die ik ontzettend graag naar Rotterdam zou willen halen. Vorig jaar in mei is dat al eens gelukt in Roodkapje met Outlet Drift en The Fur, zonder dat het een MOMO-concert was overigens. Maar ik had daar nog meer mooie dingen gezien. Met MOMO willen we de focus vanaf nu en in de toekomst meer leggen op Aziatische acts, zo speelt de Zuid-Koreaanse band Say Sue Me tijdens het festival en hebben we naast een aantal de Taiwanese designer Szu-Yi Wang uitgenodigd met haar werk The Hanzi Space, dat drie dagen te zien zal zijn in de Schouwburg.”


Prairie WWWW
Afgelopen november ging Hamelink namelijk opnieuw naar het showcasefestival en verbleef hij drie weken op het eiland: “Daar liep ik in de hoofdstad Taipei tegen een show aan van Prairie WWWW. Een band die ik het jaar daarvoor ook had gezien op dat showcasefestival en destijds vond ik het al waanzinnig. Die showcase-show duurde maar een halfuurtje, maar ik was ontzettend nieuwsgierig om het nog een keer te zien. Het was onwijs fascinerend”, zegt hij.

“In de tussentijd was ik de band gaan volgen en had ik allerlei platen gekocht, zeker dat laatste album Pán, dat draai ik nog dagelijks. De bandleden zijn daarnaast ontwerpers, wat je terugziet in de prachtige artworks en de band zijn Instagram-pagina is de mooiste die ik ken. Later kwam ik de band dus nog eens tegen en toen werd ik helemaal weggeblazen. Het was op een of andere manier een heel ander concert dan het jaar daarvoor en het was een van de beste shows die ik de afgelopen jaren heb gezien. Er waren zo’n vijf à zeshonderd mensen en de band heeft daar een uur en veertig minuten lang gespeeld, het was net alsof er een storm over je heen kwam. Het was zó intens.”

“Die show had nog iets anders bijzonders, dat ik nog nooit had gezien. Na die show stond ik nog bij de kleedkamers met de band wat te praten, waarna ik terugkwam in een lege zaal. Daar zag ik ineens recht voor het podium, op de vloer voor de podium-barrière, een soort pilaar staan met een kunstwerk erop. Ik vond dat zo gek, waarom zou je dat na een show daar neerzetten? Dus ik loop nog eens terug naar de band en vraag waarom ze dat daar neer hebben gezet na het concert. Zij kijken mij allemaal een beetje verbaasd: ‘ja maar, dat kunstwerk heeft er tijdens de hele show gestaan…’ Dat je zoiets verzint, dat vind ik echt te gek! Hoe zij hun muziek en kunst samenbrengen, dat vind ik wel echt bijzonder.”


Outlet Drift
Als volgende leggen we Outlet Drift op tafel en dat wordt als volgt samengevat door de artistiek directeur: “Die zijn live écht fucking tof! Het is een broer en een zus met een neef. Ongelooflijk sensuele garage met blues en Taiwanese invloeden. Ik zag de band tijdens dat showcasefestival in een kleine tent van tachtig, negentig mensen en het was onvoorstelbaar rauw”, vertelt Hamelink enthousiast. “Tijdens die show dook die zanger het podium af en gaf zijn gitaar zomaar aan iemand in het publiek terwijl de rest van de band door bleef jammen. Die jongen met de gitaar loopt terug naar het podium, want die denkt: ‘ja, leuk en aardig, maar ik speel helemaal geen gitaar.’ Maar die zanger gebaart: ‘nee, nee, houd hem bij je’ en die blijft rustig op dat podium voor zich uit kijken. Uiteindelijk belandt die gitaar bij iemand die mee begint te spelen met die band. Van dat soort onverwachte acties houd ik altijd wel.”

“Toen Outlet Drift vorig jaar in Rotterdam speelde, heb ik de band mee door de stad genomen en allerlei leuke dingen laten zien. Toen ik in november in Taiwan was, hebben ze mij op hun beurt rondgeleid door hun omgeving. Daar ontdekte ik nogmaals wat voor bijzonder land het is, een land waar onder meer twaalf verschillende talen worden gesproken. Wat onder meer komt doordat omdat er nog veel aboriginals wonen en elke stam zijn eigen taal en cultuur heeft. De band is op een gegeven moment terug verhuisd naar de plek waar ze vandaan komen en dat is een soort ontspannen surfdorp. Daar ben ik een paar dagen geweest en ben ik met een van die bandleden naar zijn werk geweest.”

“Dat was wel een belevenis. Ik stapte bij hem in een jeep, waarna we op een gegeven moment een chique park binnenreden. En midden in dat park kwamen we aan bij een oudere man, die naast twee flinke boten stond. Een soort kajakken, gemaakt van bamboe. Ik dacht: ‘Hoe krijgt hij hier die boten nou midden in zo’n park?’ Alleen dat bleek dus de werkplek te zijn. Daar in de open lucht werkten ze de hele dag aan die boten. En als je het dan hebt over LIQUID, ons thema van dit jaar (lees hier een uitgebreid interview daarover, red.), dan past het verhaal van Outlet Drift perfect. Die bandleden zijn daar op zoek naar hun roots, bij de stam waar ze hun genen mee delen en die invloeden hoor je vervolgens terug in de band zijn muziek. Ik ben erg blij dat ze dit jaar bij Motel Mozaique kunnen zijn.”


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Metropolis Festival
Zondag 30 juni

Ten eerste even goed opletten: Metropolis Festival vindt voor de eerste keer niet plaats op de eerste zondag van juli, maar de laatste zondag van juni. Gelukkig verandert er niets aan de formule van het festival: toffe bands in het Zuiderpark met lekker eten, drinken, het is gratis én die Rotterdamse gezelligheid krijg je er gewoon bij!

Door de jaren heen stonden er bizar goede artiesten op Metropolis Festival, van The Strokes tot Japandroids, Parquet Courts, The xx, Jagwar Ma, Glass Animals, Spoon, Bonobo, The Prodigy, Primal Scream, Soulwax, Kurt Vile, Thee Oh Sees en vorig jaar nog Confidence Man, Day Fly, Lewsberg, Bad Sounds en Caroline Rose.

Voor de aankomende editie worden vandaag de eerste namen zeven namen bekendgemaakt door het festival. Te weten: Tabitha, The Murder Capital, The Slow Readers Club, Underground System, GRiZ, Mt. Joy en All Them Witches.

Hoe die acts allemaal klinken? Hieronder nemen we de eerste selectie met je door in de vorm van een aantal audiovisuele voorproefjes! Zet hem maar in je agenda, dat wordt een fissa in het Zuiderpark!



WEBSITE METROPOLIS | FACEBOOK-EVENT | METROPOLIS IS GRATIS TOEGANKELIJK

Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Een vraagje: of jij Rotterdam tijdens het paasweekend op zijn kop wilt zetten met twee felbegeerde passe-partouts voor een weekend vol muziek, perfomances, kunst en guided tours? Zo ja: lees dan snel even verder!

Met ons kantoor midden in het epicentrum van het festival, zitten wij al een tijdje in totaal hogere sferen. Overal door de stad hangen mooie banners, de laatste namen zijn bekend en het blokkenschema is in elkaar gedraaid.

Zo spraken we eerder al met een van de programmeurs van het festival Guido van Dieren, maar ook de Vlaamse Sylvie Kreusch plus een van de absolute headliners van MoMo dit jaar: Panda Bear. Daarnaast hebben we al onze tips in een interactieve Pageflow neergezet, zodat je al scrollend het festival kunt ontdekken.

Tickets winnen?!
Maar uiteindelijk kun je natuurlijk het beste naar Rotterdam toegaan om alles met je eigen zintuigen te ontdekken. Gelukkig hebben wij een aantal passe-partouts liggen om al je dromen waar te laten komen in de Havenstad van 18 tot en met 20 april.

Dit is namelijk je kans om die felbegeerde passe-partouts te winnen. Mail vóór maandag 15 april naar ricardo@thedailyindie.nl met een goede reden waarom jij graag naar MOMO wilt gaan en wie weet ga jij later deze maand lekker een weekend op avontuur door Rotterdam.


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | LINE-UP

Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Terwijl de programmering van Motel Mozaiquezijn hoogtepunt bereikt met een royaal nachtprogramma en de allerlaatste namen in aantocht zijn, vonden wij het hoog tijd om eens om tafel te gaan met Guido van Dieren. De festivalprogrammeur die zich vooral met de meer soulvolle kant van het festival bezighoudt en ons onder meer vertelt over de editie van dit jaar en zijn insider-tips geeft.

In het dagelijks leven is Van Dieren onder meer programmeur van BIRD en ondertussen houdt hij zich nu een aantal jaren bezig met de line-up van Motel Mozaique. Omdat we vorig jaar zijn mede-programmeurs Stephan Maaskant en Bas Jansen spraken, wilden we deze keer ‘zijn kant van het verhaal’ horen. Te beginnen met een quote van dat eerdere gesprek:

“Motel Mozaique is dan ook een soort compacte versie van wat er het hele jaar in Rotterdam gebeurt”, zei Stephan afgelopen jaar. Hoe zie jij het festival?
“Dat vind ik eigenlijk wel een goede omschrijving, ja. En ik moet zeggen dat het dan vrij goed gaat naar mijn idee. Ik denk dat de ‘Rotterdam-hype’ nu wel redelijk gestabiliseerd is. We gaan nu een interessante periode in met de vraag: wat wordt de volgende stap voor de stad? Op muzikaal gebied zou de volgende, en misschien meest logische stap, volgens mij zijn om weer langzaam aan wat grotere shows te gaan organiseren. Iets waar Motel Mozaique met zijn Concerts onder meer mee bezig is.”

Op het moment is ‘de nacht’ een heet hangijzer, onder meer door de sluiting van BAR en het mislukken van een nieuwe club in de Merwe-Vierhaven. Hoe zien we dat terug in MOMO 2019?
“Het gevoel dat het met de nacht niet zo goed gaat, is in ieder geval niet nieuw. Nu is het nog actueler en opvallender door het nieuws. Maar het is niet alsof er verder niets gebeurt. Deze editie ben ik meer met het nachtprogramma bezig geweest en hebben we veel nachtpartijen bij elkaar gebracht tijdens MOMO Night, om daarmee de diversiteit van de stad te laten zien. Als een soort staalkaart van de Rotterdamse nacht.”

Jullie programmeren als team, wat is jouw rol in deze programmeer-driehoek?
“Ik ben gevraagd om de wat meer soulvolle kant te vertegenwoordigen op het festival. Het is niet dat de andere programmeurs dat helemaal niet boeken, maar op deze manier vinden we een mooie balans tussen allerlei smaken. Van alles wat ik voorbij zie komen bij BIRD, tot Rotown waar Stephan de agenda programmeert en Bas die als MOJO-boeker overal spannende acts ontdekt. Er ontstaan onverwachte combinaties en we kunnen op die manier veel verder de diepte in gaan.”

“Het is niet zo dat we van tevoren alles inkaderen en kijken wie welke venue of welk genre doet. We komen regelmatig bij elkaar, dragen allemaal acts aan die we hebben gevonden en vanuit daar gaan we langzaam bouwen.”

Om een idee te krijgen, noem eens een paar acts waarmee jij deze editie op de proppen kwam?
“Dat waren onder meer acts als Altın Gün, Yussef Dayes en Skinny Pelembe. Ik ben daarna vooral bezig geweest met het nachtprogramma MOMO Night, waarbij we verschillende venues en organisatoren aan elkaar hebben gekoppeld.”

Wat maakt een act voor jou een MOMO-act?
“Het is een soort gevoel dat zich niet één op één laat vertalen in woorden. We zoeken vooral naar muzikanten die de randjes opzoeken, naar spannende, edgy acts.”

“Het is voor ons elke keer weer een verrassing wat er aan het einde van de rit uitkomt”

Hoe is het in jouw beleving anders om voor dit festival te programmeren dan voor andere zalen en festivals waar je bij betrokken bent?
“Ik kan mijn indie-kant wat meer opzoeken voor MOMO. Vanuit BIRD ben ik bijvoorbeeld vertrouwd binnen bepaalde scenes en voor dit festival vind ik het leuk om acts te zoeken die een overlap hebben met totaal andere genres. Zo doet elke MOMO-programmeur dat, waardoor we op een gegeven moment allerlei muzikale schakels aan elkaar kunnen verbinden, vaak onverwachte. Het is voor ons elke keer weer een verrassing wat er aan het einde van de rit uitkomt. Voor mij is dat extra interessant, aangezien ‘mijn hoofdgenres’ – hiphop en R&B – erg dominante muziekstromingen zijn op dit moment. Maar ook jazz, dat de laatste jaren waanzinnig populair is geworden en waar ontzettend veel gebeurt op het gebied van onverwachte en innovatieve cross-overs.”

Het thema van Motel Mozaique is dit jaar ‘LIQUID’, hoe hebben jullie dat verwerkt in de line-up van komende editie?
“Het is een vrij en breed inzetbaar thema, dat onder meer draait om de aftakeling van hokjesdenken, veranderende tradities en het losbreken van de norm. Je kunt het op muziekgebied terugvinden in meerdere partijen die bijvoorbeeld in elkaar overvloeien met de nachtprogrammering. Maar ook muzikale genres die steeds meer in elkaar overlopen, haast vervagen en transparant worden.”

“Daarnaast is het hele muzieklandschap de laatste jaren veel diverser geworden en dat is iets wat Rotterdam allang is. Daardoor valt alle muziek misschien nog meer op zijn plek”

“Daarnaast is het hele muzieklandschap de laatste jaren veel diverser geworden en dat is iets wat Rotterdam al lang is. Daardoor valt alle muziek misschien nog meer op zijn plek, omdat we de stad als podium én inspiratiebron gebruiken voor het festival. Die twee inspireren elkaar continu. Want wij hebben het nu met name over muziek, maar er is natuurlijk nog een compleet kunst-, performance- en dansprogramma plus guided tours door de stad.”

Je kunt je MOMO-weekend inderdaad op vele manier vormgeven. Hoe plan jij jouw weekend doorgaans in?
“Nou, vaak kijk ik toch wel naar naar de bands die ik geboekt heb, om te kijken hoe ze het doen en te zien of het werkt. Maar twee jaar geleden ben ik met een vriendin naar een aantal theatervoorstellingen geweest en dat was toch wel erg verfrissend. Dat maakte het festivalgevoel echt een stuk completer. Maar ja, je moet elke keer weer harde keuzes maken.”

Om alvast een beetje warm te lopen, heb jij een aantal acts waar je echt naar uitkijkt dit jaar?
Yussef Dayes ben ik toch wel erg nieuwsgierig naar, hij is onder meer bekend van zijn samenwerking met Kamaal Williams. Ik heb hem gezien op The Great Escape en het is niet echt jazzy, het is behoorlijk elektronisch en soms zelfs bijna live-dubstep. Erg Londens, veel cross-overs, daar houd ik van!”

Fris en energiek
“Daarom kijk ik ook wel ontzettend uit naar de show van KOKOROKO, die we direct in de Schouwburg neer gaan zetten. Zij komen uit diezelfde kringen en dat klinkt ontzettend fris en energiek.”

Eigen wereld
“Maar ook Melanie De Biasio, waar ik echt een zwak voor heb. Haar shows zijn best wel pittig, het is ontzettend ingetogen en je moet er zeer geconcentreerd naar luisteren. Ze creëert een compleet eigen wereld tijdens een voorstelling, dat is schitterend, maar het is niet iets waar je ‘even langsloopt’. Daarom is het altijd spannend om te zien of zoiets werkt.”

Keniaans/Amerikaans talent
J.S. Ondara zou ik trouwens zeker omcirkelen als je naar Rotterdam komt, voor mij heeft hij iets Tracy Chapman-achtigs. In Amerika duiken media als NPR en Rolling Stone er op dit moment allemaal op, dat kan weleens een bijzondere show worden.”

Grote tips
RIMON en Nilüfer Yanya zijn twee artiesten waar ik veel van verwacht en die ik al langere tijd in de gaten houd. Die wil ik absoluut niet missen!”

Crossovers
“Als laatste zou ik graag Obongjayar willen noemen, het is lastig te omschrijven. Ik houd van muziek met randjes, die op geen enkele manier ergens in of tussen te plaatsen is. Ik zoek het liefst naar een crossover, om iets te ontdekken dat ik nog niet eerder gehoord heb. Dat heeft Obongjayar zeker.”


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Bovenaan de trap doet een vriendelijke vertegenwoordiger van platenmaatschappij Domino open. Links, in een soort serre, zit Noah Lennox. Panda Bear. Hij kijkt wat slaperig, is in gesprek. De eerste blik blijft een vreemde. Een nostalgische illusie sneuvelt en maakt plaats voor de echte Noah Lennox. Een veertigjarige man met sportschoenen. Tafel met fruitmandje. Thee en mandarijnen. In april speelt hij tijdens Motel Mozaique, op acht februari verschijnt de nieuwe plaat Buoys en daarom zit Noah daar. Een serre in Parijs, Rue de Montmartre. Het regent.

Tekst Roelof Schipper

Thalys, 28 november 2018. Om kwart voor tien passeert Mechelen, om tien uur de grauwe voorstad van Brussel. Brussel-Noord. Een oude ijzeren brug, natgeregende stations, modderbermen en herfstgrauw van het Vlaamse platteland. Later op de middag beklim ik de Rue Montmartre: misselijk van bananencake, heet en klam, de zon schijnt vies na een volle dag motregen.

Ik stap de serre in, een kleine ruimte met een glazen dak. Het is weer gaan miezeren. Een houten tafel met twee stoelen. Een fruitmandje met mandarijnen. Thee voor Noah Lennox. Hij heeft de jas over de stoel hangen, alsof hij net is komen zitten. Noah staat op, geeft een hand. Niet hard, niet slap. Zijn ogen zijn smal, de stem wat nasaal en het haar zwart.

Noah: “Nice to meet you. Hebben we elkaar eerder ontmoet?” Roelof, van The Daily Indie: “Nice to meet you too. Nee, we hebben elkaar nog niet eerder gesproken.”

Pen en papier, beetje ouderwets. Het zal een wat langzaam gesprek worden.
“Geen probleem. Ik vind het prima. Pen en papier is mellow. In volgorde van mellowness: pen en papier, audio-opname en als laatst video: absoluut not mellow. Hoe lang ben je hier? Eén dag?”

Ik ben hier inderdaad één dag – met de trein – heb wat rondgestruind in Parijs. De Seine, de Nôtre Dame, Gare Du Nord, Mont Martre. En nu, hier.
“Parijs is één van die steden die ik nog niet helemaal door heb. Jij komt uit Nederland, toch?”

Mh-mh.
“Ben je in Utrecht geweest?”

Ja, leuke stad. Niet heel lang geleden ben ik nog een avond op Le Guess Who geweest. Bekend mee?
“Ah ja, Le Guess Who?! Ik heb er twee – twee? – keer gespeeld. Utrecht, leuke stad.”

Het is een fijne stad. Niet al te groot, niet al te veel toeristen.
“Als er iets is dat ik tegen Lissabon heb, zijn het de toeristen.”

Lissabon: daar woon je nu. Hoe lang al?
“Veertien, vijftien jaar.”

Wat is er gebeurd?
“Toerisme, dat is er gebeurd.”

Wil je verhuizen? 
“Soms, maar we zijn hier nu zo gesetteld.”

Het staat bij ons op een lijstje, om er een keer als city trip heen te gaan. Ooit.
“Ik raad het je niet aan, maar als je toch gaat zou je vooral wat rond moeten gaan lopen, de straatjes verkennen, ronddwalen. Ik vind het een stinkende stad. Er is een populair liedje uit de jaren dertig of veertig: ‘If it smells good, it smells like Lisbon.’ Zingt, zo half en half: Cheira bem, cheira a Lisboa’.”

Wat ruikt er naar Lissabon?
“Public urinating. Je merkt dat ik je probeer te enthousiasmeren. Het zijn de oude rioolpijpen. Ook waar we wonen, vlakbij een uitgaansgebied. We wonen op de rand, waar iedereen het uitgaansgebied naar binnen gaat en ‘s avonds weer vertrekt, het preparty-gebied.”

Doe je nog mee?
“Soms, vroeger gingen mijn vrouw en ik wel eens mee uit. Nu, met de kinderen, wat minder. Het is vermoeiend.”

“Ik voel me honderdvier. Vierennegentig. Maar ik heb nog steeds hoop voor de toekomst”

Hoe is het voor de kinderen daar?
“Ik heb m’n bedenkingen. Ik ken de gebouwen waar er wordt gedeald. De mensen zijn prima, best aardig. Er komen mensen van over de hele wereld. Verschillende achtergronden en ervaringen. Ik groeide op in een vrij afgelegen gebied. Ik denk dat het voor jonge mensen niet altijd prettig is om te wonen waar wij nu wonen. Het helpt wel bij het ontwikkelen van een wat dikkere huid. Niet iedereen heeft het zo goed als wij.”

Vandaag zag ik dakloze mensen in de metrostations, slaapzakken, matrassen. Op de weg van huis naar werk zie ik dat niet. Nooit. Ik moest eraan wennen, dat duurde even. Ik voelde mij oud, dat het tijd kostte.
“Dat is prima. Ik voel me honderdvier. Vierennegentig. Maar ik heb nog steeds hoop voor de toekomst. Ik denk dat het eerst slechter moet gaan voordat het beter wordt.”

Waarom?
“Ik denk – omdat mensen vasthouden aan zaken en systemen die niet meer voldoen. Vooral financiën. Mensen moeten steeds harder werken om aan hun verplichtingen te voldoen en ergens houdt het op. Rijke mensen moeten eerst hard geraakt worden voordat er iets kan veranderen. Mijn geloof in de goedheid van de mens is gelijk aan m’n geloof in de terughoudendheid die mensen hebben om zaken los te laten. Vooral de mensen die meer hebben.”

Ik wil graag met je over de nieuwe plaat praten. Was er een bepaald moment waarop je deze wilde maken?
Een voorzichtige glimlach: “De onderwerpen waar we het net over hadden, komen ook wel terug op Buoys. Maar een definitief moment waarop ik Buoys wilde doen, niet per se. Ik ben altijd bezig met het volgende.”

“Maar nu leven we in een tijd met Trump, Brexit, wat er gebeurt in Brazilië, Polen, de politiek die zich steeds meer bemoeit met morele en ethische zaken. Die actualiteit was geen directe inspiratie, het inspireerde mij wel om juist nu deze plaat te maken. Dat was direct na Painting With, Animal Collective (uit 2016, red). Ik blijf altijd wel bezig, it’s a train I can’t get off.”

Ik begrijp uit het persbericht dat je je met Buoys wil richten op jongere mensen.
“Dat klopt. Ik heb het gevoel dat ik mij vooral wil richten op jonge mensen. Ze zijn nog niet zo gevormd, ze denken veel na over zichzelf. Oudere mensen zijn eerder vastgeroest. Dat betekent trouwens niet dat ik voor deze plaat een hip kostuum heb aangetrokken. Dat wil ik niet. Ik ben gewoon gaan werken met geluiden die inherent spannend voor mij zijn. Meer nog dan dat heb ik met Buoys het gevoel dat ik tegen mijn kinderen praat.”

Wat vinden je kinderen van je muziek? Ik herinner mij dat ik ergens heb gelezen dat ze nog geen fan zijn.
“Nee, nog steeds niet. Mijn dochter Nadja is tien. Hard nut to crack. Mijn zoon is acht, he’s ready to party. Mijn dochter is moeilijker.”

Ik denk dat het niet vanzelfsprekend is dat kinderen enthousiast zijn over dezelfde onderwerpen als vader of moeder.
“Toch zou het geen probleem moeten zijn. Probeer het maar, doe het gewoon. Misschien word je niet teleurgesteld, misschien ga je niet uit je dak, maar probeer het gewoon.”

Je spreekt met een toekomstig vader…
“Gefeliciteerd – “

…dus ik luister aandachtig.
“Ik heb het idee dat ik veel te vertellen heb over het vaderschap – so bring it on.”

Het is niet een typisch rock-‘n-roll-onderwerp.
Lacht: “Nee, het is totaal niet rock-‘n-roll om over vaderschap te praten. Maar als je je eigen vaderschap overweegt, dan zou je eens moeten nadenken over de relatie die je met je eigen vader hebt. I think having a vital relation with your father bodes well.”

Ik schrijf dat op. Ik moet lachen – sorry – omdat ik me voorstel hoe dat als titel van het stuk zou werken, ‘I think having a vital relation with your father…
“bodes well.”

Bodes well… (ik werk m’n aantekeningen bij). 
“Ken je Legowelt?”

Legowelt, nee?
“Legowelt is een producent van elektronische muziek, een synth-enthousiast. Hij heeft een studio met ontzettend veel synthesizers en planten. Ik denk dat hij Nederlands is? Hij heeft een studio bij de kust. Geloof ik.”

Oh oké. Vanwaar Legowelt?
“We hadden het over muziek, Nederland, Utrecht en toen dacht ik aan Legowelt.”

Hebben jullie elkaar ooit ontmoet?
“Nee, ik heb hem nog nooit ontmoet.”

Oké. Misschien is dit dom, maar ik heb geen idee hoeveel tijd we nog hebben. Ik heb m’n telefoon buiten de serre laten liggen.
“Ik ook niet. Als de tijd erop zit komt er vanzelf wel iemand… ‘two more minutes’. Ze zullen er beleefd over zijn, eerder suggestief dan dwingend.”

Is dat on-Frans? Ik dacht altijd dat Fransen onbeleefd zijn.
Kijkt naar een bovenhoek van de serre: “Het zou grappiger zijn als er een luchthoorn hing die afging als de tijd erop zit: PAAP.”

Ik vind het verloop van dit gesprek echt heel fijn, maar het uitwerken wordt een drama.
“Oh sorry, I’m totally ruining the interview. Waar hadden we het over?”

O nee joh, het is prima. Ik kom er wel uit, ik heb nog tijd om het uit te werken. We hadden het over kinderen, vaderschap.
“O ja. Kinderen. Naar mijn ervaring zijn ze eerder suggestief dan dwingend. Helaas word je tegenwoordig steeds meer opgeroepen om zaken af te dwingen. To be demonstrative. Dat is niet echt mijn stijl. Ik zal niet snel iemand dwars over het gezicht slaan. Dat doe ik niet graag. Als kinderen opgroeien, hun eigen identiteit uitzoeken en steeds meer zichzelf worden, zoeken ze vanzelf de grenzen op. Soms moet je dan op je strepen gaan staan.”

Voelt dat ouderwets?
“Soms voelt dat zo. Je bent zelf ook bezig met het opzoeken van je identiteit als ouder, net zo goed als je kinderen hun identiteit aan het vormen zijn. Als ik terugkijk, is dat voor mij de grootste verandering geweest. Vader worden.”

In m’n voorbereiding las ik wat oude interviews van je door – van tijdens Panda Bear Meets the Grim Reaper. Er werd veel gevraagd naar de persoon van de Grim Reaper, en je verklaarde die vooral als ‘change agent’ – jij bent dus veranderd.
“Precies. The pre-dad Noah is dead.”

Hoe zit dat op Buoys? Is die Grim Reaper in die vorm – ‘change agent’ – nog aanwezig?
Denkt na: “Ik denk het wel, maar anders, meer in de vorm van een cyclus. Het gaat op Buoys veel over cyclische dingen, wielen. De laatste zin van de plaat is ‘see you around…’ De laatste zin van het eerste nummer is ‘to the end’. Het thema van de Reaper is nog aanwezig, maar in een andere vorm – een rustigere vorm, een kalmer geluid.”

Ik las verder dat je een klein dansje door de kamer maakte toen Meets The Grim Reaper klaar was. Heb je dat ook bij Buoys gedaan?
“Ik heb er ongetwijfeld bij gezegd dat ik alleen was toen ik dat dansje maakte.”

Dat kan ik mij niet herinneren.
“Ik maak veel kleine dansjes. Als iets lukt, als iets klaar is. Niet per se op muziek. Ik dans als ik iets afgerond heb, alleen.”

“Het leukste gedeelte is het maken, zien dat het ding aan het ontstaan is. Alles wat volgt is gewoon werk”

Hoe leuk was het werken aan Buoys?
“Het leukste gedeelte is het maken, zien dat het ding aan het ontstaan is. Alles wat volgt is gewoon werkZoals het touren. Als ik optreed, is het meer een technisch ding, minder creatief.”

De interviews
“Interviews ook, but I didn’t want to make you feel weird. Maar ja, ik kan niet zeggen dat ik interviews geven leuk vindt.”

Je maakt op mij anders een vrij ontspannen indruk. Hoe zit je er nu eigenlijk bij?
“Ik ben nu best relaxed. Ik heb sowieso niet het beeld van mezelf dat ik zo intimiderend ben. Dat we het voor de verandering over andere onderwerpen heb, onderwerpen die ik in andere interviews niet heb besproken, maakt het best wel cool. En ik ben altijd dankbaar dat mensen nog steeds met me willen spreken, na twee decennia muziek. Dat idee maakt het prettig, veel prettiger.”

Het werkt twee kanten op. Het voelt ook voor mij gezond om met mensen te spreken die ver buiten je eigen sociale omgeving staan. Zoals nu.
“Ik heb echt niet altijd zin in een gesprek, maar ik denk dat er veel te leren valt als je iemand ontmoet buiten je typische kring. Wat het tegenovergestelde is van waar de politieke situatie van nu op uit lijkt, namelijk mensen in hun eigen kring houden, invloeden van buiten, buiten houden.”

Heb je een voorbeeld, ik vermoed dat dit de laatste vraag is, van iets dat je hebt geleerd van iemand buiten je eigen sociale kring?
“Er zijn er heel veel, maar één die me nu spontaan te binnen schiet is toen Rusty (Rusty Santos, producer, red.) mij vertelde dat hij een vriend had die ook wat studiowerk deed: Dino (D’Santiago, Portugese muzikant, red.). Ik was in de studio bezig met Inner Monologue, dat toen nog Sabbath heette en Dino kwam langs. Hij wist exact wat hij wilde zingen, welke noten, welke stemmen, welke akkoorden. Ik zou nooit de akkoorden hebben gepakt waar hij mee kwam. Het heeft het nummer drastisch verbeterd.”

Mooi – Dank je wel, volgens mij is het goed zo.
Thank you. Wanneer verschijnt het artikel?”

Ik denk als het album uitkomt. Wat ga je nu doen?
“Volgens mij heb ik nu nog één interview hier en dan nog een telefoon-interview.”

En dan? Wanneer ga je terug naar Lissabon?
“Morgen.”

Ah, dan ben je dus ook maar kort hier. Zin om naar huis te gaan?
“Ja, het was maar kort. Maar daarna gaan we naar Australië voor tien dagen. Met de hele familie.”

Familievakantie.
“Ja, soort van. Het is een tour met maar drie optredens, dus daarbuiten hebben we nog wel wat tijd samen. Om naar het strand te gaan, dat soort dingen. We moesten nog wel wat regelen met de school, omdat de kinderen nu wat dagen missen. Uiteindelijk was dat geen probleem.”

Mooi – ik moet nu gaan – ik moet de trein halen. 
“Alright man, see you. Sweet travels.”

Panda Bear speelt live tijdens Motel Mozaique in het weekend van 18 tot en met 20 april in Rotterdam!


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS