Lowlands, de zondag: brak psychen en stampen en wel/niet nieuwe muziek van Tame Impala
20 augustus 2019
Met weersvoorspellingen die als donderwolk boven ons hoofd hangen, maar een line-up die in de donkerste herfstdagen nog een zonnig lichtpunt zou zijn, reizen we dit weekend samen met 55.000 anderen weer af naar de Flevopolder. Lowlands Festival 2019 is een feit en The Daily Indie is het hele weekend aanwezig om verslag uit te brengen, met zoals je gewend bent, extra aandacht voor de onderkant van het affiche.
Tekst Robin van Essel
Foto’s Tineke Klamer
Check hier ook onze verslagen van de vrijdag en zaterdag.
Terwijl het gebrek aan slaap en de katerige effecten van allerhande genotsmiddelen langzaamaan de overhand neemt van de corpora van de Lowlanders, breekt de op papier de dag aan die indie-technisch niet de sterkste van het festival is. Desondanks herbergt de zondag wel een paar echte hoogtepunten die recht doen aan de diversiteit in leeftijden van het publiek. A$AP Rocky schijnt echt te komen, de oudgedienden van New Order sluiten de Bravo af en uiteraard staat de afsluitende show van long-time TDI-favoriet Tame Impala omcirkeld op ons blokkenschemaatje. Want de nieuwe plaat van Kevin Parker mag dan uitgesteld zijn, we willen wel nieuwe muziek horen. Dat deden we ook, maar anders dat we verwachtten. Daarover later meer.
De zondag komt voor ons wat traag op gang. Je kan wel naar een (erg) vroege show van Julia Jacklin, die we al regelmatig de hemel in prezen bij TDI. Daarna kun je in de Bravo de de gladde neosoul van Honne, waarna Willem, die we al uitgebreid beschreven na zijn show op Noorderslag begin dit jaar, een dag na zijn verrassingreünie met Twan van Steenhoven (The Opposites dus) in de Sexyland, nogmaals de tent om zijn vinger windt. In de Heineken staan opkomend Egyptisch-Belgisch talent Tamino, van wiens falsetto je moet houden en het altijd degelijke Jungle By Night. In de X-Ray staan Belgische rapsensatie Zwangere Guy en Turnstile, dat een energieke, maar ontzettend platte nu-metal-achtige show speelt.
In de India-tent spelen dan wel indie-darlings Whitney en Pond. Die laatste begon als een afsplitsing van Tame Impala (inmiddels is alleen toetsenist Jay Watson nog in beide gelederen te vinden; Kevin Parker produceert nog wel de platen), maar waar die laatste band een jaar of vier geleden de pop-afslag pakte, bleef Pond gewoon het schutere, weirde neefje dat teveel magic mushrooms doet. Muzikaal dan, want al deed die beschrijving vroeger wel degelijk treffend voor frontman Nick Allbrook, hij blijkt zich te hebben ontwikkeld tot behoorlijk charismatische bandleider, een soort hybride van de stem van Prince, de bewegingen van Mick Jagger en de gezichtsuitdrukkingen van Thom Yorke. Ook is zijn band bizar goed op elkaar ingespeeld en lijkt weer een stuk rauwer en psychedelischer geworden, met heerlijk gillende gitaartjes van Joe Ryan, maar dankzij de cowbell-sound die je tegenwoordig zo vaak op festivals terughoort, wel ultiem dansbaar. Pond bracht dit jaar het grandioos overkeken album Tasmania uit, zijn achtste alweer, en als het langer-dan-normale applaus in de India een indicator is, heeft die plaat(en de rest van de discografie van de band) hier hopelijk hier wat nieuwe luisteraars gegenereerd.
Na het gigantische uit de klauwen lopen van het aanvankelijke gelegenheidsproject Moderat, doen de Berlijners van Modeselektor het alweer een jaartje of twee zonder hun buddy en stadsgenoot Apparat. In de chemie die Moderat zo succesvol maakte, durven we toch wel te zeggen dat die laatste het zwoele, onweerstaanbare element aan de muziek toevoegde. Modeselektor is nu naar eigen zeggen ‘back to basics’. Dat betekent voor het duo zoveel als: hakken en zagen, zoals te horen was op het dit jaar verschenen Who Else. Daar stonden weliswaar ook wel wat interessante samenwerkingen op, waar het duo altijd al een haarscherp gevoel voor heeft gehad. De Brits-Nigeriaanse rapper Flohio, die even voor deze show in de X-Ray stond, verwachten we sowieso wel op het podium. En inderdaad: halverwege krijgen we de chaotische trap-track Wealth voor ons kiezen. Daarvoor was ook al de Argentijnse producer Amparo Battaglia oftwel Catnapp op het podium geweest, om hun recente gezamenlijke single The Mover van zang te voorzien. Dat zijn highlights, maar verder is het vooral erg, erg lomp allemaal. “Fuck all zhe haters and zhe racists!” roept Sebastian Szary het publiek op – het is goed bedoeld, net als de visuals die continu oproepen tot verdraagzaamheid, maar voorzien van deze occult aandoende beukmuziek, is het bijna een Songfestivallesk slechte gimmick. We zijn overigens wel weer lekker wakker.
Terwijl de waarschijnlijk ongewild, meestbesproken act van het festival A$AP Rocky de Alpha afbreekt (zijn we erg zuur als we vinden dat met het doorgaan van deze show een tikje een politiek statement gemaakt wordt?), gaan wij kijken wat Thomas Azier van zijn tweede Lowlands-optreden bakt. Op zijn meest recente plaat Stray dwaalt Azier verder weg van de innovatieve elektronische sound van debuut Hylas (2014) en topplaat Rouge (2017), en op Noorderslag vonden we ook live de spanning er een tikje uit. Maar toen was Stray net uit en we zijn inmiddels driekwart jaar verder, natuurlijk. Maar ook in de India pakt het ons niet helemaal, het is wat dertien-in-een-dozijn. Het contrast kan niet groter zijn als Red Eyes (van Hylas) en Gold (van Rouge) voorbijkomen: zoveel spannender, minder ongemakkelijk, het lijkt ineens wel een andere band. Het is te hopen dat zo’n overduidelijk getalenteerde artiest ooit het juk van zijn oude platen van zich af kan schudden.
We pakken nog een staartje van Black Midi mee, dat meer dan prima klinkt in een schandalig slecht gevulde X-Ray – de band staat dan tijdens New Order en vlak voor Tame Impala dan ook zo’n beetje op de moeilijkste spot van het hele festival – voordat we ons dan toch naar de Alpha-tent bewegen voor de grote finale.
Het is alweer negen jaar geleden dat we Tame Impala voor het eerst op Lowlands zagen, destijds blootsvoets tijdens zonsondergang op het inmiddels verdwenen kleine Charlie-podium en met alleen een EP’tje en debuut Innerspeaker uit. Vanaf hier begon de zegetocht, die op Lowlands via een enigszins mislukt avontuur in de Alpha in 2013, twee jaar later in de iets kleinere Heineken tot een hoogtepunt kwam. Currents was net uit, waarop Kevin Parker definitief zijn voorkeur voor popmuziek durfde te omarmen en heel de wereld danste op Let It Happen.
Inmiddels zijn we vier jaar verder en is er, afgezien van de twee singles Borderline en Patience (en vorig jaar een samenwerking met de Amerikaanse producer ZHU) geen nieuwe muziek verschenen. Dat Tame Impala dan toch de headlinerspot op Lowlands krijgt, valt het festival niet te verwijten: er had allang een nieuwe plaat moeten zijn. Maar Parkers perfectionisme, in combinatie met het het gebrek aan druk, dat een platenmaatschappij een inmiddels Grote Band als Tame Impala niet wil opleggen, resulteerde in een vertraging die niet concreter werd dan ‘volgend jaar’.
Maar dan zullen we vast wel wat nieuwe tracks gaan horen, verwachtten we bij aanvang. We komen bedrogen uit, wat dat betreft. Als we de derde track niet direct herkennen, denken we even beet hebben, voordat het Led Zeppelin blijkt te zijn, een b-side van Lonerism. Beide nieuwe singles komen ook braaf voorbij, maar verder niets. Tenminste: halverwege wordt Why Won’t You Make Up Your Mind afgebroken (eerste reactie: what the fuck?) waarna vervolgens zowaar A$AP Rocky het podium op komt lopen. De link: A$AP samplede het nummer in zijn eigen track Sundress, waarna hij en de band ook nog de toepasselijke track L$D spelen. ‘I hope you realize how fucking special this is’, zegt Parker.
En inderdaad: deze artiesten op één podium gaat vast niet zo snel meer gebeuren. Wat dat betreft krijgt Lowlands zeker de headliner die het verdient. Maar toch voelt het wat obligaat en plat allemaal. Kevin Parker was altijd al enigszins ongemakkelijk op het podium, en hij probeert het echt wel tegenwoordig, maar het voelt allemaal erg afstandelijk en op auto-pilot, gericht op het sorteren van effect. Niet dat het niet werkt of niet indrukwekkend is: de show start direct met de grootste troef Let It Happen, inclusief confettikanonnen. Sowieso is het een visueel spektakel, met gigantisch veel backlight, lasers en lichtshow die in combinatie met de grootste finale van Apocalypse Dreams (de afsluiter voor de toegift) de trippy ervaring die we in 2015 hadden, wel terugbrengt. En tuurlijk: als de kids in de Alpha in de slipstream zo muziek meekrijgen die oneindig kwalitatiever is dan enkele andere headliners die we in deze tent voorbij zagen komen dit weekend, is dat uiteraard alleen maar een plus. Maar we voelen ons toch een beetje heartbroken om te zien dat een van onze favoriete artiesten aller tijden zo’n stadionact is geworden. Misschien lag het ook wel aan onze eigen verwachtingen.
Maar het is slechts een piepklein smetje op een verder opnieuw memorabel Lowlands-weekend. Er is op dit festival ook niet zoiets als één eindconclusie te plakken, daar is het veel te divers en hoogstaand voor allemaal. Een kunnen we alleen maar heel veel respect opbrengen voor de inhoudelijke keuzes en hoe Lowlands altijd met de tijdsgeest mee durft te gaan, continu kleine verbeteringen aanbrengt en tegelijk nooit vergeet waar het voor staat. Of dat nu is door een boeking als Billie Eilish, New Order of Tame Impala is, of met de aandacht voor duurzaamheid, het verbeteren van het geluid in alle tenten (met name de nieuwe (?) subs in de Alpha deden hun werk goed) en andere randzaken.
Het betekent dat tegen het middaguur op maandag, wanneer de laatste strijders nog staan te dansen in 24-uursgebied de ArmadiLLow en de campings langzaamaan worden gereduceerd tot apocalyptische oorlogsgebieden met wegwaaiende doeken en karkassen van verlaten partytenten, we uitgeput maar extreem voldaan onze weg zoeken door de files op de achterafweggetjes van de Flevopolder. Tot volgend jaar!
