Eurosonic trapt af: hier zijn vijf hypes, vijf veelbelovers en vijf Zwitserse acts

Het muziekjaar trapt traditiegetrouw af met Eurosonic Noorderslag. Op het Groningse festival proberen bands zich in de kijker van de verzamelde pers, boekers, labels en managers te spelen. Zodoende wordt hier min of meer bepaald welke muziek je het komende jaar in de clubs en op de festivals gaat zien. Meer dan 350 acts doen een gooi naar wereldfaam en Groningen is vier dagen lang hét centrum van de Europese muziekwereld.

Tekst Bart Breman, Iris Luimstra & Wout Bekhuis

Netwerkende mensen uit ‘de industrie’, nerveuze journalisten die allemaal de volgende Franz Ferdinand of Dua Lipa willen ontdekken en een niet aflatende stroom aan muziekliefhebbers. Meer dan 40.000 mensen persen zich door de nauwe straatjes in het oude centrum van Groningen. Samen zorgen ze voor de beruchte wachtrijen voor de ingangen van de talloze zaaltjes. Een goede routeplanner in deze wildernis is bittere noodzaak. Daarom maakten we een alvast een selectie van bands die je aboluut niet wilt missen.

De vijf hypes
De Zweedse elektropop van Cobrah wordt nog wel een dingetje. Op haar persfoto poseert ze met een inktvis op haar hoofd en ze is berucht om haar feestjes in de Zweedse fetisj-clubs. Met kirrende zang en muziek die zich ergens ophoudt in het schemergebied tussen pop, elektro en house provoceert ze, daagt ze uit en zet je aan het denken over seksualiteit en menselijkheid. ‘Een kunstzinnige versie van Die Antwoord’, werd het ergens genoemd.

Minstens even intrigerend is de gefreakte herrie van Black Country, New Road. Deze jongens uit het Engelse Cambridge spelen hallucinante postpunk met nerveuze gitaren en quasi-verveelde praatzang. Vorig jaar zagen we de band al op Valkhof Festival en schreven we over de single Sunglasses: ‘Het is een poëtisch drama over Deense drama-series, dalende IQ-waardes, Richard Hell, Scott Walker, Kanye, het onzichtbaar zijn met een zonnebril en neuken alsof je het meent.’

Maar ook een gierende saxofoon en zelfs een viool zijn bepalend voor de lang uitgerekte nummers. Niets iets wat heel makkelijk in het gehoord ligt, maar een ontoegankelijke sound weerhield Black Midi er vorig jaar ook niet van om de gitaarhype van het festival te worden.

Ietsje meer straight forward zijn de liedjes van het eveneens Engelse Dry Cleaning. Ook zij zitten in het postpunk-hoekje, zoals wel meer bands op het festival. Dry Cleaning steekt er bovenuit door het speelse gitaarwerk, de schijnbare eenvoud van de liedjes en vooral de intrigerende praatzang van zangeres Florence Shaw. Net zoals IDLES en Fontaines D.C. zou ook Dry Cleaning hun muzikale jaar van een goede kickstart kunnen voorzien.

Waar wagonladingen bands zich aan de postpunk wagen, is er minstens zo’n grote schare artiesten die je onder de soulpop-paraplu kunt vegen. Celeste is in dat hoekje één van de meest aantrekkelijke namen. De 25-jarige zangeres won de BBC Music’s Sounds of 2020 en dat is een heel aardige graatmeter voor wat er komen gaat. De lome, jazzy soul doet denken aan de muziek van Adele en Michael Kiwanuka. Mooie, ingetogen en vooral prachtig gezongen soulliedjes die langzaam onder je huid kruipen.

Flohio valt dan weer volstrekt buiten de meeste kaders. De Britse met Nigeriaanse roots heeft bar weinig met postpunk en soulpop te maken. Funmi Ohiosunmah, zoals ze voor de burgerlijke stand heet, afficheert zichzelf als volstrekt onafhankelijk en brengt haar muziek uit op haar eigen label. Daarmee schopte ze het vorig jaar tot een optreden op Lowlands en de internationale muziekpers heeft haar inmiddels ook gevonden. Over duistere elektro en stuiterende beats rapt ze vurige en maatschappelijk betrokken teksten. Energiek, rauw en confronterend. 

Vijf veelbelovende acts
Aan elektronische muziek geen tekort op Eurosonic dit jaar en ook niet aan artiesten die getekend zijn bij het befaamde DEEWEE-label van Soulwax. Charlotte Adigéry is hier eentje van. Ze is bekend als frontvrouw van WWWater (daar lees je hier meer over), maar solo gaat het haar ook prima af. Debuut EP Zandoli biedt dansbare elektronica op voortstuwende beats, gecomplementeerd door de soulvolle zang van Adigéry. De productie van deze EP was duidelijk in handen van de gebroeders Dewaele en die zorgt voor een gelikt resultaat. Ze viel al eerder in de smaak op Grasnapolsky en vele andere Nederlandse festivals.

Ook de liefhebber van experimentele elektronica kan zijn hart deze week ophalen. Gooi het experimentele van Holy Fuck en het dansbare van Factory Floor bij elkaar en je hebt het geluid van het Britse SCALPING. De band maakt kort gezegd technopunk: left-field elektronica met geluiden afkomstig uit punk, postrock en industrial. Het is een ode aan hun thuisstad Bristol met zijn rijke historie aan elektronische muziek. Live valt de band op door zijn geïmproviseerde performances met pakkende visuals, wat elk van de liveshows uniek maakt.

Eurosonic weet ook te voorzien in de nostalgie van de tachtiger jaren in de vorm van door postpunk geïnspireerde geluiden. De in Londen wonende, maar Iers geboren Sinead O’Brien pakt je in met spoken word, muzikaal omlijst door art rock. Genre-overstijgend, pakkend en vernieuwend. Haar inspiratie haalt ze uit het alledaagse en schrijvers als Albert Camus. Ze trad al op in uitverkochte zalen in het Verenigd Koninkrijk als voorprogramma van Brian Jonestown Massacre. Lees hier nog een eerder artikel over haar.

Ook overduidelijk beïnvloed door de tachtiger jaren: het Amsterdamse De Ambassade is duidelijk geïnspireerd door de grauwe, betonnen omgeving van de Amsterdamse buitenwijk waar Pascal Pinkert en Timothy Francis hun darkwave-liedjes pennen. Duistre Kamers is precies wat de titel suggereert: duister. Vlagen van donkere eighties doen je zowaar begeven op een galerij van een duister tachtiger jaren appartementsblok aan de rand van onze hoofdstad.

Wederom een band die onder postpunk te schalen valt, maar een funk randje toepast: Het vierkoppige Squid uit Brighton weet met zijn funk geluiden fijne left turns neer te zetten. Dit maakt de band net even wat unieker binnen het brede scala aan postpunk-bands die het Verenigd Koninkrijk op dit moment biedt. De leden van Squid bezingen, net als vele van zijn landgenoten, de sombere toekomst van hun land, maar weet dit op een energieke manier te doen. De eerste EP Town Centre, met als hoogtepunt Houseplants, was vorig jaar een aangename verrassing.

Vijf Zwitserse acts
Elk jaar wordt er een gidsland gekozen en dit jaar is het oog op Zwitserland gevallen. Wij waren benieuwd wat het neutrale land te bieden heeft en doken in vijf acts.

Prachtige en kleine composities vormen de basis van het werk van singer-songwriter Janine Cathrein. Met haar Black Sea Dahu brengt ze subtiel gearrangeerde folknummers, recht uit het hart, die tot een ware oormassage kunnen leiden. Hoewel je vooral veel akoestische gitaren zal horen, schuwt Cathrein het gebruik van een licht-schurende elektrische gitaar niet. Met het folkgenre als uitvalsbasis, weet Cathrein haar nummers vaak een ander sausje te geven: de ene keer droom je weg op de golven van synthesizers, de andere keer ruik je bijna een stukje prairie door het geluid van een pedal steel. Met haar veelzijdige geluid laat de Zürichse je niet meer los.

Met haar elektronische muziek viel producer en artiest La colère met de eerste de beste EP Surface in de prijzen tijdens een festival in Zürich. Maar nog meer indruk maakt Marcelline Gamma, zoals de naam van de vrouw achter La colère luidt, met het materiaal dat ze dit eerste succes heeft uitgebracht. Verslavende baslijntjes, fijne synthmelodieën en een zwoele Franse stem. De muziek doet het uitstekend op de late avond, La colère en een veertig minuten-durende night shift in Kokomo, is op voorhand dan ook een veelbelovende combi.

Voor een portie elektronica op christelijker tijden moet je zijn bij Bitter Moon. Het duo, dat bestaat uit Réka Csiszér en Simon Bernardoni, maakt geluidscollages die vaak filmisch aanvoelen. Zowel Csiszér als Bernadoni zijn te horen met synthesizers, maar waar laatstgenoemde de drumcomputer bestuurt, neemt Csiszér de, vaak vrij minimaal aanwezige, songteksten voor haar rekening. De naam Bitter Moon lijkt niet zomaar gekozen, want het dromerige geluid van deze Zwitsers lijkt behoorlijk beïnvloed te zijn door Vangelis, die in 1992 een album uitbracht onder dezelfde naam.

De uit Lausanne afkomstige Emilie Zoé maakt rake popmuziek. Waar men in haar thuisland al om is – met The Very Start sleepte ze de Swiss Music Award in de wacht – probeert de jonge singer-songwriter in Groningen de rest van Europa voor zich te winnen. Zoés muziek is vaak wat somber van aard, maar ze verstaat de kunst van spanningsopbouw en kan met een partij scheurende gitaren verrassend uit de hoek komen. Absoluut een talent om naar uit te kijken.

Probeer het geluid van het uit Genève afkomstige L’Éclair maar eens te beschrijven. We hadden ze al eens eerder op onze radar toen we een show presenteerden van de band. Deze zeskoppige formatie, bestaande uit leden die zichzelf namen geven als Bootsy Cobra, Space Krum en Mr China, geeft zelf aan beïnvloed te zijn door Demis Roussos, maar dat mag je toch echt met een korrel zout nemen. De groep bracht vorige maand twee tracks uit in samenwerking met The Mauskovic Dance Band en dat klinkt als een logische combinatie. Hoewel beide bands absoluut een eigen geluid hebben, zullen ze veelal dezelfde (potentiële) fans hebben. 

---