De best bewaarde geheimen van de Windmill Scene in Londen
28 juni 2021
Waarschijnlijk had je dit allang meegekregen, maar wat komt er toch een hoop mooie muziek uit het Verenigd Koninkrijk de afgelopen tijd. Alleen dit jaar al zijn we rijkelijk verwend met platen van Black Country, New Road, black midi en Squid. En dit zal waarschijnlijk ook niet de eerste keer zijn dat je deze drie naast elkaar ziet staan. Deze bands worden gezien als de vlaggendragers van een van de spannendste nieuwe lokale(!) scenes van dit moment: de Windmill Scene.
Maar wat houdt dat nou eigenlijk in? Leuk, deze drie bands, maar de Windmill heeft toch wel meer te bieden dan enkel dat? Het antwoord op die vraag kan ik alvast verklappen: jazeker! De Windmill Scene is vernoemd naar concertzaal de Windmill, gelegen in het Londense Brixton. Onder leiding van hoofdprogrammeur Tim Perry heeft de zaal de afgelopen jaren flink naam gemaakt als broedplaats voor de spannendste jonge bands die de Engelse hoofdstad ons te bieden heeft. Perry’s bereidheid om het experimentele een podium te geven onderscheidt de Windmill van veel andere zalen in Londen.
De filosofie
Het eerder genoemde black midi sprak al vol lof over Perry en de Windmill in het interview dat wij onlangs met de leden afnamen en ook Black Country, New Road laat zich geregeld zeer positief uit over de broedplaats. Ook het label Speedy Wunderground is erg belangrijk voor de zaal. Veel bands die regelmatig in deze zaal staan hebben wel eens samengewerkt met producer Dan Carey. De filosofie van het label en het podium komen sterk overeen, aangezien ze allebei een sterke affiniteit hebben voor spontaniteit. Het is dan ook niet makkelijk om een specifiek geluid aan te duiden voor de Windmill Scene. De meeste bands en artiesten doen vooral waar ze zelf zin in hebben, grenzen te verleggen en proberen zich zo weinig mogelijk aan te trekken van de verwachtingen die ze worden opgeplakt.
Nu noemden we net al de drie bands die het snelst met de scene geassocieerd worden, maar er is genoeg ruimte in de Windmill voor allerlei interessante bands. Hier, helemaal gratis, drie aanraders van bands en artiesten die regelmatig in en rond de Windmill te vinden zijn, maar waar je wellicht niet zo snel wat over hoort.
Famous
Onze eerste aanrader in Famous, een trio uit London met een moeilijk te googelen naam. ‘Famous band’ levert je een hoop resultaten op, maar niet waar je naar zocht. De band is al bijna vijf jaar samen, maar pas sinds een jaar of twee levert dit een tastbare output op. En gelukkig maar, want elke release in zijn langzaam groeiende discografie is een voltreffer geweest tot nu toe. Eind mei kwam de tweede EP The Valley uit, met daarop een zestal denderende schijven met een bewonderenswaardige diversiteit. Frontman Jack Marret gooit zijn ziel en zaligheid in de teksten en klinkt dikwijls alsof hij op het randje van een totale instorting staat. Een speciale vermelding is op zijn plaats voor Nice While It Lasted, een nummer dat zichzelf naar zulke hoogten stuwt dat je op het eind waarschijnlijk met een piep in je oren en een boze buurman achterblijft.
Jerskin Fendrix
Om nog even bij Famous te blijven: wist je dat de toetsenist van de band ook zijn eigen projecten uitbrengt? Verwacht alleen vooral geen duistere postpunk zoals hij met zijn band maakt. De debuutplaat Winterreise van Jerskin Fendrix is een bijzondere kruising tussen art-pop, elektronica, industriële drones en hyperpop waarbij elk nummer als vier nummers ineen klinkt. Intens claustrofobisch maar ook ongelofelijk explosief. Voor de aandachtige luisteraar zou de naam Jerskin wellicht een belletje kunnen doen rinkelen. Op Black Country, New Road’s Track X wordt zijn naam genoemd: ‘Dancing to Jerskin I got down on one knee/I told you I loved you in front of black midi. Fendrix is bijzonder productief bezig de afgelopen jaren. Naast zijn solowerk en zijn werk met Famous deed hij productiewerk voor GFOTY en is hij als violist te horen op black midi’s Cavalcade.
Butch Kassidy
Butch Kassidy is een naar een Amerikaanse bankovervaller genoemde experimentele rockband dat welgeteld een enkel gepubliceerd nummer op zijn naam heeft staan. Maar het nummer Heath schept al ontzettend hoge verwachtingen voor mogelijke vervolgplaten. Binnen een lengte van tien minuten wordt een broeierige, onheilspellende sfeer opgeroepen, tot in de laatste minuut de chaos de overhand neemt en het nummer zichzelf sneller dan cryptomunt Dogecoin naar de maan schiet om vervolgens, net als de eerder genoemde cryptomunt, volledig in te storten. Een geweldige debuutsingle van een band die zeker in de gaten gehouden moet worden de komende tijd.