Het is bijna geen 2017 meer. De laatste twee weken van het jaar rondt The Daily Indie 2017 af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. In de laatste feature op onze adventskalender herinnert Dirk Baart zich hoe Harry Styles in mei terecht kwam in The Daily Indie Playlist en hoe dat symbool staat voor een grotere verandering.

Tekst Dirk Baart
Coverafbeelding Kevin Smink


 

Ergens midden mei moet het zijn geweest, dat er een berichtje opdook in het groepsgesprek van onze webredactie. Hoofdredacteur Ricardo Jupijn was zo onder de indruk van de nieuwe solosingle van de frontman van Peace dat hij het nummer meteen maar in The Daily Indie Playlist had gezet. De oplettende kijker ontdekte echter al snel dat niet de naam van Harry Koisser, maar die van Harry Styles als auteur achter songtitel Sign Of The Times prijkte. Ongelukje op de werkvloer, maar vooral een voorval dat steeds meer symbool begon te staan voor een nieuw streven in ons vaandel.

De gebeurtenis legde de voedingsbodem voor de nodige grappen en grollen, maar de grootste grap moest nog volgen. Althans, zo bleek toen het voormalige lid van One Direction later die maand zijn volledige debuutalbum uitbracht en het niet eens slecht was. Sterker nog, Styles bracht een van de beste popplaten van het jaar uit. De bubbel van onze hoofdredacteur werd gedecideerd doorgeprikt, terwijl Styles een interessante vraag opriep. Waarom zouden we hem waarschijnlijk wél een lovende recensie gegeven hebben als z’n achternaam Koisser was, maar niet nu z’n achternaam Styles is?

Natuurlijk wisten we al langer dat indie een rekbaar begrip is, als het überhaupt al iets betekent. Maar dit jaar werd eens te meer duidelijk dat de grenzen tussen genres voorgoed aan het vervagen zijn. Daarmee willen we niet zeggen dat we ons voortaan voornamelijk richten op voormalige leden van boybands en andere popsterren, maar wel dat we open willen staan voor alle verschillende soorten muziek. De geest die de afgelopen decennia het handelsmerk van ‘gitaarmuziek’  was, lijkt vandaag de dag vooral terug te vinden in andere genres. De hiphop van nu is het neefje van de punk van toen. Dat is terug te zien aan de succesvolle releases van Run The Jewels, Vince Staples en Tyler, The Creator, maar ook aan de opmars van meer controversiële figuren als Future, Migos en Lil Uzi Vert.

Wij spraken er dit jaar onder meer over met het Londense talent Loyle Carner. Zoals het een Brit betaamt liggen zijn wortels in grime, het brutale Britse broertje van Amerikaanse hiphop. Aan de hand van Skepta en Stormzy reikte dat subgenre de afgelopen jaren tot grote hoogten. Zelfs Drake pikte het op. Reden genoeg voor ons om deze zomer wat onderzoek te verrichten naar de in Nederland nog grotendeels ondergesneeuwde stroming (al bracht viralhit Man’s Not Hot daar dit jaar verandering in). Wat in ons land wél gebeurde op het gebied van hiphop? Dat doet vooral terugdenken aan de taboedoorbrekende queerhiphop of het Friese festival Welcome To The Village.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over jazzscenes als de Londense, waar aan de lopende band interessante innovaties gedaan worden. Ook in Nederland worden die rimpelingen in het water steeds ruwer. In Rotterdam bijvoorbeeld, waar we dit jaar uitgebreid verslag deden van REC. Ook in Utrecht komt steeds vaker de hele wereld samen, met name als in november het steeds meer ideologisch ingeslagen Le Guess Who? de stad vult met alle muziek waarvan je nog nooit hebt gehoord maar die je wel móet horen. Perfume Genius en Protomartyr, die kenden we al wel, maar ook de vooruitstrevende constellaties van Shabazz Palaces bleken perfect te passen in het immer uitweidende universum van The Daily Indie.

Dat universum beslaat sinds dit jaar ook heuse talkshows, waarin verschillende programmeurs ter ere van Le Guess Who? hun avontuurlijke plannen uitspraken. Kurt Overbergh, programmeur van de Brusselse Ancienne Belgique, sloeg er keer op keer de spijker op zijn kop. Hij vertelde dat trends er niet alleen zijn om te vatten, maar ook om te sturen. Ter ere van de honderdste verjaardag van de eerste jazzplaat en de maatschappelijke relevantie van hiphop besloot hij zelfs de programmering van het Belgische podium flink aan te passen.

Natuurlijk hoeft in de waardering van muziek geen keuze gemaakt te worden: er is geen sprake van een of/of-kwestie. De ontzuiling van de muziekwereld biedt eenieder juist de mogelijkheid een volledig individueel palet aan voorkeuren samen te stellen dat geen rekening meer hoeft te houden met ongeschreven regels over wat wel en geen goede muziek is. Er is simpelweg goede en slechte muziek in ieder genre.

Godzijdank houdt dat ook in dat er te allen tijde nog goede gitaarmuziek is, al bevindt zich die anno 2017 misschien meer in de marge dan de mainstream. Het eerdergenoemde Protomartyr is daarvan een uitstekend voorbeeld, net als ‘nieuwkomers’ van Alvvays en Jay Som tot Iguana Death Cult en The Homesick. Daarnaast maakten indie-iconen als LCD Soundsystem, Slowdive en Grizzly Bear indruk met lang- of onverwachte comebacks. De laatstgenoemde spraken we uitgebreid over de volledig veranderde muziekwereld waarin de geslaagde albums American Dream, Slowdive en Painted Ruins uitkwamen.

Ongegrond pessimisme ten opzichte van populaire muziek is, kortom, niet meer van deze tijd. Wie dat in 2017 misschien wel meer bewees dan wie dan ook was de nog altijd pas 21-jarige Lorde, die met Melodrama haar debuut overtrof en uitgroeide tot een ster die serieus genomen dient te worden. Niet tegen de verhoudingen, maar wél tegen de verwachtingen in belandde haar album dit jaar plots op nummer twee in onze eindlijst. Natuurlijk zijn zowel wij als de wereld om ons heen veranderd, maar zoiets was zeven jaar geleden bij de oprichting van The Daily Indie vast en zeker nog niet mogelijk geweest.

Toch toont ieder jaar ook opnieuw aan dat doorgeslagen poptimisme net zo onwenselijk is als verouderde vooroordelen. Dat komt mede omdat de trend niet altijd even tweezijdig lijkt te zijn. Hoeveel Lorde-liefhebbers werden dit jaar fan van haar mannelijke tegenhanger, Alex Cameron? Vast minder dan andersom. Daar komt bij dat niet ieder nummer goed is ómdat een bekende popster het uitbracht. Grizzly Bear-frontman Ed Droste drukte het in een interview met Fleet Foxes’ Robin Pecknold als volgt uit: “Why is this Top 40 artist with this random song that’s fine being championed as the best thing ever right now?

In 2017 werd het, vooral met het oog op seksueel misbruik in de muziekindustrie, soms onwenselijk of zelfs onmogelijk een muzikant los te zien van zijn muziek. Toch lijkt het in sommige gevallen juist wél wenselijk om dat eens te proberen. Het geeft je de kans om nummers te beoordelen op hoe ze klinken, niet op wie ze gemaakt heeft. Dan ontdek je pas dat er simpelweg goede en slechte popmuziek is, onafhankelijk van genre of populariteit. De tijd van gitaarpuristen en pophaters (of andersom natuurlijk) is voorgoed voorbij. Voor wie dat nog niet weten wil, heeft Harry Styles nog wel een wijsheidje liggen: ‘Just stop your crying / It’s a sign of the times.’


Lees ook vooral onze andere artikels in deze serie features nog eens terug! Klik hier voor all-female bandsThe War on Drugsfilmmuziek#metoo, en anti-Trump-songs.

Een first world problem van jewelste: Youth Hunt, het debuut van The Homesick (vorige week verschenen) is zó goed en verslavend dat we nauwelijks nog aan iets anders toekomen. Kamp jij met dezelfde symptomen? Dan hebben we iets moois voor je: we vroegen Elias, Jaap en Erik ieder een mini-mixtape voor ons te maken, en zie alhier het resultaat.

Van D.A.F. en Fat White Family tot The Beach Boys en Nancy Sinatra: de muzieksmaak van het trio uit Dokkum is een brede waaier aan stijlen, en toch lijkt het allemaal typisch The Homesick. Druk op play, geniet, en check onderaan nog even de individuele lijstjes.

Elias 
The Beach Boys – Funky Pretty 
Nancy Sinatra and Lee Hazlewood Arkansas Coal  
Joe MeekValley Of The Saroos  
Van Dyke ParksMany A Mile To Go 
PixiesDig For Fire  
 
Jaap 
White Noise – My Game of Loving 
Van Dyke ParksWidow’s Walk 
Holger Czukay – Cool In The Pool 
Women – Group Transport Hall  
Captain BeefheartCandle Mambo 
 
Erik 
IceageEcstacy  
BurzumDunkelheit  
Girl Band – Pears For Lunch 
Fat White Family – We Must Learn To Rise  
Deutsch Amerikanische Freundschaft – Der Räuber Und Der Prinz

The Homesick is één van die veelbelovende Nederlandse bands die zich net onder oppervlak van de mainstream ophouden. Punk, noise, postpunk: het drietal uit Dokkum gooit van alles op een hoop en ziet wel wat er uit komt, Soms misschien wat grillig, maar de liedjes hebben altijd iets meeslepends en onverwachts. Single St. Boniface, van het dit voorjaar te verschijnen debuutalbum Youth Hunt, is een voltreffer.

Het liedje, uiteraard over de bij de Dokkum vermoorde missionaris, ademt verveling en dreinerigheid: een sfeertje dat versterkt wordt door grijze beelden van het lege, Noordfriese landschap. De noisey postpunk van St. Boniface is diep geworteld in de jaren ’80. Er is een twinkelend gitaarriffje, stuwende drums en kille galmzang om het af te maken. Opgroeien in Dokkum zal niet het meest spannende ter wereld zijn, maar als het tot zulke goede muziek leidt moet het drietal er nog maar even blijven wonen.

The Daily Indie Presents
In samenwerking met Patronaat organiseren we op donderdag 20 april The Daily Indie Presents: Nouveau Vélo & The Homesick. Leden van The Daily Indie krijgen een korting van 2,50 euro op deze heerlijke dubbelshow. Check hier hoe je voor een tientje lid kunt worden en daarmee The Daily Indie steunt en profiteert van diverse ledenvoordelen.

De Sugarfactory veranderd maandag 22 augustus ongetwijfeld in een regelrecht gekkenhuis als de schalkse post-punkers van The Garden het podium betreden. De band uit Cali kan inmiddels putten uit een indrukwekkend en immer uitdijend repertoire, waarop ook invloeden uit kraut, hiphop en punk te horen zijn.

Knotsgek en tegelijkertijd ongelofelijk spannend. Die beschrijving gaat ook op voor het voorprogramma, de Groningse branieschoppers van The Homesick. Beide bands kun je live zien en wel voor nop. The Daily Indie heeft namelijk 2 x 2 kaarten klaar liggen en daar kun jij een paar van winnen!

Winnen?
Het enige wat je te doen staat is mailen naar prijsvraag@thedailyindie.nl waarom jij zo graag bij deze gig wil zijn!

 

Een festival inrichten als dorp; voor Welcome to The Village is het al voor de derde keer op rij een succes. Het driedaagse popevenement op de Groene Ster in Leeuwarden biedt dit jaar een tijdelijk thuis aan 7.500 mensen – inclusief ruim vijfhonderd vrijwilligers. Het doel: een alternatief bieden op festivals van grote partijen als Mojo en Friendly Fire. Geen overvolle festivalweides dus, maar rust.

Ook wil het festival ingaan tegen het rendementsdenken – is dit nu al het woord van 2015? Om financieel succes, zo zegt men, draait het niet, wel gaat het om duurzaamheid. En dat zie je overal terug. Je mobiele telefoon opladen met bananenschillen? Check. Biologisch vlees? Check. We kunnen je vertellen: Koe Janneke is niet meer. De speciaal voor dit festival geslachte koe deed de gemoederen bij Telegraaf-lezers hoog opwaaien, maar het idee van de leiding is: laten zien waar het vlees vandaan komt. Iedereen zou van Koe Janneke gaan eten. Het enige probleem: de koe is al na een dag op. Uit betrouwbare bron weten wij inmiddels: er was een back-up-koe. Eind goed, al goed.

Yuko Yuko

Maar is het muzikaal ook wat? Zeker. Voor 85 euro krijgen bezoekers drie dagen lang een gevarieerd programma met pop, rock, funk, techno en een blik aan feestbands. De eerste dag zorgt Dokkumer wavegroep Yuko Yuko al meteen voor een hoogtepunt met postmoderne wave en elektronica. Britpopgroep Circa Waves uit Liverpool laat daarna de hoogtijdagen van The Kooks en The Libertines herleven. En T-shirt weather (de titel van hun bekendste single – red.), dat is het. Rapper Typhoon zorgt even later met de hiphop en ska van zijn succesplaat Lobi da Basi voor het feestje van de dag. Een perfecte afsluiter van de dag is zZz, het Amsterdamse orgelwave-duo. De hypnotiserende krautrock blijkt de ideale schakel te zijn tussen het dagprogramma vol bands en het nachtprogramma, waarbij techno en dancemuziek vaandeldragers zijn.

The Pains of Being Pure At Heart

Blood Red Shoes zorgt op de zaterdag voor een flinke tegenvaller. Klonk de hoekige grungerock van het duo ooit spannend en vernieuwend, nu overheersen oersaaie rechttoe-rechtaan-gitaarloopjes. Vergane glorie. Veel spannender is even later het optreden van de Rotterdamse no future-band Rats On Rafts, dat werk speelt van zijn nieuwe experimentele plaat Tape Hiss. Op plaat missen de nummers soms nog wat structuur, maar live werkt het experiment. The Pains of Being Pure At Heart laat daarna horen hoe het zou klinken als My Bloody Valentine samen met The Smiths zou spelen. Hoe? Als melodieuze, melancholische shoegaze. Erg goed. De dag wordt afgesloten door de Deense sixtiespopgroep The Asteroids Galaxy Tour. Alhoewel niet ieder nummer even hard weet te boeien, heeft de band een handvol klassieke indiehitjes, zoals Around the Bend en Heart Attack, die veel goedmaken.

PAUW

Een domper: na twee zonnige dagen begint de zondag met een heftige regenbui. Toch, rock-‘n-roll doet wonderen. Als de heren van de psychedelische rockband PAUW zijn begonnen, is de bui weer over. De op de jaren ’70 geïnspireerde muziek van de Twentse band boeit tot het einde. The Homesick, die andere band van leden van Yuko Yuko, speelt daarna een interessante mix van jaren ’80-post-punk en op Ariel Pink geïnspireerde psychedelica. Het feest is compleet bij het Cairo Liberation Front. Een optreden van dit Tilburgse duo komt neer op: Egyptische muziek uit een dj-set en een langharige mc die hier heel hard ‘Áááfika’, ‘Áááááfrika!’ doorheen schreeuwt. Hij deelt theedoeken aan het publiek uit om mee te zwaaien. Een foute parodie op het Midden-Oosten? Ontzettend, maar toegegeven: dit is toch wel erg komisch. Belgische legende dEUS mag het festival afsluiten en speelt werk dat voor oudere bezoekers geldt als klassiek, maar helaas onbekend is bij veel jongere bezoekers. Als algemene afsluiter blijkt deze band dus in praktijk wat minder geschikt dan verwacht.

The Homesick 

dEUS

We leven inmiddels alweer 15 jaar en drie maanden in de 21e eeuw. De eeuw van de 3D-printers, het Senseo koffiezetapparaat, smartphones, de Google Glass (die alsnog ten onder ging) en uiteraard van social media. Sites zoals Facebook, Twitter en Instagram hebben ons sociale leven in hun technologische greep. Zo heeft Facebook alleen al in Nederland 9,4 miljoen gebruikers, Twitter heeft er 2,8 miljoen en Instagram heeft de teller op 1,8 miljoen staan. Maar wie móét je nou volgen? Ja, James Blunt natuurlijk. Maar wij hebben onze favoriete social media-goeroe’s voor je op een rijtje gezet.

Iedereen kent garagerock-broertjes Eoin en Rory Loveless van Drenge als de ontzettende ruige, stoere gasten die het zijn. Maar wat velen niet weten is dat zij ook nog eens ontzettend grappig zijn. Ze weten zich met onder andere hun nieuwe album naar steeds grotere podia te slepen, zoals London Calling volgende maand, maar ontpoppen zich ook langzaam tot Twitter-legendes. Zo heeft Rory afgelopen weekend zijn (gebroken) hart gelucht over het feit dat hij zijn ouders en broer betrapte op een kopje thee bij hem om de hoek. Zonder dat hij was uitgenodigd. Auch.

Mac DeMarco: de man die geen introductie meer nodig heeft. De beruchte spleet tussen zijn tanden waar hij maar wat graag een viceroy-sigaret tussen steekt terwijl hij zijn heerlijke slackermuziek speelt is algemeen bekend. Maar ook zijn Instagram-account liegt er niet om. Zijn foto’s bestaan vooral uit selfies. selfies met drie kinnen, sefies met wobbleheads, selfies met boeddha’s…  maar daar gaat het niet over. Het gaat om de ietwat vulgaire locaties waar deze selfies geworden genomen. Al zijn favoriete dieren worden uitgebreid besproken (That Horse’s Ass, yo damn dogs pussy) evenals onze kinderhelden (mickeys pussy, Santa’s asshole.) Er is zelfs al een Ttwitter-account opgericht voor de locaties van DeMarco.

 

Mike Hadreas, oftewel Perfume Genius, is op twitter de GBF (gay best friend) die je nooit had. Een diva van de hoogste plank die regelmatig tweet over zijn liefde jegens Adele en Rihanna, kleding, huisinrichtingen en muffins. En dat op een grappige, maar toch bloedserieuze manier zoals alleen mr. Perfume Genius dat kan. Dames, hit that follow button, eindelijk een man die jullie begrijpt!

 

Allah-Las gaat vol in tegen de moderne shizzle-stroom van social media. Op zowel Twitter, Facebook als Instagram doorbreken zij de sleur met hun dagelijkse dosis retrokunst. Door de Facebookpagina van deze surfdudes uit Californië scrollen, is als het kijken van een lifestyle documentaire over de jaren 60. Deze kunst maken zij zowel zelf (vooral tourposters) of plukken zij van internet. Een sfeervolle toevoeging aan je vele timelines.

Ook Nederlandse artiesten kennen de weg door de social media-doolhoven. Elias Elgersma is met z’n posts voor Yuko Yuko en The Homesick al zo goed als een legende. Hij gooit nieuwtjes, straattaal en hashtags door elkaar met als resultaat de perfecte Social Smoothie. Als kers op de appelmoes heeft hij de <4 en de <$ geïntroduceerd. Wij mogen Elias met trots bekronen tot social media-koning (of farao) van Nederland.

Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.

 

 

Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.

 

Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.

Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (Yuko Yuko, The Homesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDI Radar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en Pretty Vicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande London Calling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld.  Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.

Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!

Als er iets een begrip is geworden in de Nederlandse (en Vlaamse) muziekindustrie dan is het wel Subbacultcha. In 2005 begonnen zij met de focus op concerten van Amsterdamse bands, drie jaar later werd het fameuze magazine geboren. Hierin werden de bands en evenementen die op de Subbacultha-progammering stonden verder uitgelicht.

Inmiddels is Subbacultcha niet meer weg te denken uit de concertagenda’s. Om dit prachtige jubileum te vieren zal OT301 op de avond van 28 maart gedurende acht uur omgetoverd worden in een heus Subba-paradijs. De poster wordt gesierd door Nederlands trots (Mountain States, The Homesick) en buitenlandse pracht (East India Youth, Gazelle Twin, PALMS TRAX.) De gaten in het boordevolle programma zullen opgevuld worden door onder andere het Purple Noise Record Club DJ Team. En dat allemaal voor maar 12 euro. Of natuurlijk free for Subbacultcha members!

FACEBOOK-EVENThttps://www.facebook.com/events/1536255243313633/

PS Mis vooral niet de release van het jubilieumnummer van Subbacultcha Magazine, dat aan het begin van de avond gepresenteerd wordt!