Feature

Eindejaarsfeature: 2017 in film en muziek – Ritmische shoot-outs, sfeerversterkende optredens en goed ingezette evergreens


18 december 2017

Het is bijna geen 2017 meer. De komende twee weken rondt The Daily Indie het jaar af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. Na de features over all-female bands en The War on Drugs kijkt in deze editie redacteur en die-hard filmliefhebber Reinier van der Zouw tevreden terug op een jaar waarin beeld en muziek meer dan ooit uitstekend samengingen.

Tekst Reinier van der Zouw
Coverafbeelding Kevin Smink


 

Een haast perfect uitgevoerde overval, die geheel synchroon loopt op de tonen van John Spencer’s Blues Explosion. Charlize Theron die een stel Sovjets aftuigt, terwijl de kalmerende klanken van George Michael uit een krakkemikkige Oost-Duitse radio schallen. De ongenadige stilte van een uit elkaar gescheurd koppel die bruut wordt verstoord zodra manlief de autoradio aanzet en wordt begroet door de lompe nu-metalrevival van Bring Me The Horizon. De vele waanzinnige afleveringen van het nieuwe seizoen van Twin Peaks die nog wat in sfeer versterkt werden door broeierige live-optredens van acts als The Veils en Nine Inch Nails. Zomaar een paar voorbeelden dit jaar op het gebied van film en tv waarop beeld en geluid uitstekend in sync waren.

Voor de liefhebbers van zowel film als (pop)muziek was het dit jaar uitzonderlijk goed toeven. Meestal komen die twee vormen vooral samen in wisselvallige biografische films over bekende artiesten, of mislukte Hollywood-producties die worden volgepropt met herkenbare muziek om het geheel nog enigszins een beetje flair mee te geven (case in point: de vorig jaar verschenen superheldenfilm Suicide Squad, waarin bijvoorbeeld de gitaarsolo uit Seven Nation Army vrolijk door een rustige dialoogscène heen schalt). Dit jaar verscheen er echter een handvol uitstekende films die op een fijne manier op hun soundtrack leunden én waren er ook flink wat films die in één of meer scènes op een interessante dan wel memorabele manier gebruik maakten van muziek.

 

 

Baby Driver
Kroonjuweel op dit gebied was Baby Driver: de nieuwste film van de in nerd-kringen zeer geliefde Britse cineast Edgar Wright (The Three Flavours Cornetto Trilogy, Scott Pilgrim v.s. The World) vertelt over een getaway driver voor bankovervallers die tinnitus heeft overgehouden aan een traumatisch ongeluk in zijn jeugd en als gevolg daarvan constant muziek luistert om de piep te overstemmen. Waar de meeste scenarioschrijvers zichzelf een schouderklopje zouden geven bij het bedenken van dit concept en vervolgens een vrij standaard actiefilm in elkaar flansen, ging Wright  een stapje verder.

Alle actiescénes lopen helemaal synchroon met de muziek, dus trommelt de hoofdpersoon op zijn autostuur precies een drumfill in John Spencers Blues Explosions’ Bellbottoms en knallen de pistoolschoten in een shoot-out precies op de maat van jazzklassieker Tequila. Zie het filmpje hierboven voor de wat ondergetekende betreft nu al legendarische openingsscène, die qua pure filmische extase in de rest van de film helaas nooit helemaal meer geëvenaard wordt.

 

Atomic Blonde
Verder was daar bijvoorbeeld de actiethriller Atomic Blonde, een Koude Oorlog-spionnenverhaal met een onnavolgbaar plot, maar mede door een heerlijke soundtrack vol new wave en pop wel met een heerlijk sfeertje. Natuurlijk is het weinig origineel om anno 2017 nog Blue Monday, Father Figure of London Calling in je film te gooien, maar goed ingezet, zoals hier het geval is, kunnen dergelijke evergreens toch zeker een meerwaarde zijn.

 

Brawl In Cellblock 99
Wie originaliteit in zijn filmsoundtracks wilde, kon beter terecht bij Brawl In Cellblock 99. Voor deze brute exploitatiethrowback – een aanrader voor eenieder die benieuwd is wat er gebeurt als je je voet in een zware laars op het gezicht van een man plaatst, en dat gezicht vervolgens over de vloer sleept – schreef schrijver en regisseur S. Craig Zahler zelf een zevental retro soultracks, die vervolgens door een groep aan artiesten werd uitgevoerd. Een leuke touch, die de film zelf nog meer over doet komen als iets wat direct van een videoband uit de jaren zeventig geript is.

 

Twin Peaks
Dan was daar ook nog de altijd ongrijpbare David Lynch, die dit jaar zijn Twin Peaks terug naar de tv bracht voor een derde seizoen en daarin meteen nieuw leven in een van de meest vervelende tradities op netwerk-tv. Obligate live-optredens van artiesten die even in de spotlight dienen te staan, maar vervolgens compleet de flow uit het verhaal halen. Aangezien Twin Peaks, zeker in dit seizoen, toch veel meer berust op sfeer en spanning dan een traditioneel narratief én Lynch een paar heerlijk vervreemdende acts had uitgekozen, werkten de optredens in deze serie juist als een trein. Vooral The Veils die hun even swingende als dreigende Axolotl mochten komen vertolken paste zo erg bij de serie dat je haast zou denken dat het nummer er speciaal voor was geschreven.

 

Loveless & The Disaster Artist
Er waren natuurlijk ook nog individuele muzikale scenes die veel indruk achter lieten. De eerdergenoemde scéne in het Russische drama Loveless heeft ondergetekende bijvoorbeeld eigenhandig bijna fan gemaakt van Bring Me The Horizon. En nadat je in The Disaster Artist James Franco in de rol van filmregisseur Tommy Wiseau hebt zien dansen op Rhythm of the Night, garandeer ik dat je nooit meer naar dat nummer kan luisteren zonder hem voor je te zien.

Maar het mooiste muzikale moment van 2017 is de scene in de kunstzinnige spokenfilm A Ghost Story, waarin de vriendin van het net overleden hoofdpersonage luistert naar een nummer wat hij onlangs had opgenomen. Die song, I Get Overwhelmed van Dark Rooms, vormt zo ongeveer het enige puntje van emotionele ontlading is een verder afstandelijke en loodzware (maar wel sterke) film.

 

Zo bevatte het jaar op het gebied van film en muziek een gezonde mix van toffe ontdekkingen, onverwacht ingezette songs en nummers die we al duizenden keren voorbij hebben horen komen. De muziekselectie in Hollywood kan natuurlijk altijd wel wat spannender – Atomic Blonde had met zijn Koude Oorlog-setting tenminste nog een excuus voor al die veel te veel gebruikte eighties-hits, veel andere films hebben dat niet – maar iedere Baby Driver is al een enorme overwinning tegenover iedere Suicide Squad.