Je kunt er sinds Too Bright uit 2014 je klok op gelijk zetten: iedere drie jaar brengt Mike Hadreas, alias Perfume Genius, een van de allerbeste platen van dat jaar uit. Dat gold voor dat album, zeker ook voor No Shape uit 2017 en het moet wel raar lopen als we het in mei te verschijnen Set My Heart On Fire Immediately niet makkelijk aan dat rijtje toe kunnen voegen. De eerste single Describe is in ieder geval een prachtig voorproefje.

Aan de eerste noten zou je nog kunnen denken dat Hadreas de wat stevigere lijn die we al van hem hoorde in singles als Grid en Slip Away voortzet, want Describe knalt in het begin aardig uit de speakers. Maar niets blijkt minder waar, want de schurende gitaar en daverende drums maken al snel plaats voor een veel rustiger klankenpalet, waarbij Hadreas uiteindelijke zelfs zijn zoetgevooisde vocalen in de fluistermodus lijkt te zetten.

In de laatste twee minuten verstilt het nummer vrijwel volledig, waardoor het in een eerste luisterbeurt misschien als een nachtkaars uit lijkt te gaan, maar meerdere luisterbeurten laten al snel blijken dat in dat onheilspellende einde juist de kracht van het nummer zit. Het geeft de track iets bezwerends dat erg benieuwd maakt naar de rest van de plaat. Hou maar alvast een spot vrij in de jaarlijstjes.

---

Het is bijna geen 2017 meer. De laatste twee weken van het jaar rondt The Daily Indie 2017 af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. In de laatste feature op onze adventskalender herinnert Dirk Baart zich hoe Harry Styles in mei terecht kwam in The Daily Indie Playlist en hoe dat symbool staat voor een grotere verandering.

Tekst Dirk Baart
Coverafbeelding Kevin Smink

---

 

Ergens midden mei moet het zijn geweest, dat er een berichtje opdook in het groepsgesprek van onze webredactie. Hoofdredacteur Ricardo Jupijn was zo onder de indruk van de nieuwe solosingle van de frontman van Peace dat hij het nummer meteen maar in The Daily Indie Playlist had gezet. De oplettende kijker ontdekte echter al snel dat niet de naam van Harry Koisser, maar die van Harry Styles als auteur achter songtitel Sign Of The Times prijkte. Ongelukje op de werkvloer, maar vooral een voorval dat steeds meer symbool begon te staan voor een nieuw streven in ons vaandel.

De gebeurtenis legde de voedingsbodem voor de nodige grappen en grollen, maar de grootste grap moest nog volgen. Althans, zo bleek toen het voormalige lid van One Direction later die maand zijn volledige debuutalbum uitbracht en het niet eens slecht was. Sterker nog, Styles bracht een van de beste popplaten van het jaar uit. De bubbel van onze hoofdredacteur werd gedecideerd doorgeprikt, terwijl Styles een interessante vraag opriep. Waarom zouden we hem waarschijnlijk wél een lovende recensie gegeven hebben als z’n achternaam Koisser was, maar niet nu z’n achternaam Styles is?

Natuurlijk wisten we al langer dat indie een rekbaar begrip is, als het überhaupt al iets betekent. Maar dit jaar werd eens te meer duidelijk dat de grenzen tussen genres voorgoed aan het vervagen zijn. Daarmee willen we niet zeggen dat we ons voortaan voornamelijk richten op voormalige leden van boybands en andere popsterren, maar wel dat we open willen staan voor alle verschillende soorten muziek. De geest die de afgelopen decennia het handelsmerk van ‘gitaarmuziek’  was, lijkt vandaag de dag vooral terug te vinden in andere genres. De hiphop van nu is het neefje van de punk van toen. Dat is terug te zien aan de succesvolle releases van Run The Jewels, Vince Staples en Tyler, The Creator, maar ook aan de opmars van meer controversiële figuren als Future, Migos en Lil Uzi Vert.

Wij spraken er dit jaar onder meer over met het Londense talent Loyle Carner. Zoals het een Brit betaamt liggen zijn wortels in grime, het brutale Britse broertje van Amerikaanse hiphop. Aan de hand van Skepta en Stormzy reikte dat subgenre de afgelopen jaren tot grote hoogten. Zelfs Drake pikte het op. Reden genoeg voor ons om deze zomer wat onderzoek te verrichten naar de in Nederland nog grotendeels ondergesneeuwde stroming (al bracht viralhit Man’s Not Hot daar dit jaar verandering in). Wat in ons land wél gebeurde op het gebied van hiphop? Dat doet vooral terugdenken aan de taboedoorbrekende queerhiphop of het Friese festival Welcome To The Village.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over jazzscenes als de Londense, waar aan de lopende band interessante innovaties gedaan worden. Ook in Nederland worden die rimpelingen in het water steeds ruwer. In Rotterdam bijvoorbeeld, waar we dit jaar uitgebreid verslag deden van REC. Ook in Utrecht komt steeds vaker de hele wereld samen, met name als in november het steeds meer ideologisch ingeslagen Le Guess Who? de stad vult met alle muziek waarvan je nog nooit hebt gehoord maar die je wel móet horen. Perfume Genius en Protomartyr, die kenden we al wel, maar ook de vooruitstrevende constellaties van Shabazz Palaces bleken perfect te passen in het immer uitweidende universum van The Daily Indie.

Dat universum beslaat sinds dit jaar ook heuse talkshows, waarin verschillende programmeurs ter ere van Le Guess Who? hun avontuurlijke plannen uitspraken. Kurt Overbergh, programmeur van de Brusselse Ancienne Belgique, sloeg er keer op keer de spijker op zijn kop. Hij vertelde dat trends er niet alleen zijn om te vatten, maar ook om te sturen. Ter ere van de honderdste verjaardag van de eerste jazzplaat en de maatschappelijke relevantie van hiphop besloot hij zelfs de programmering van het Belgische podium flink aan te passen.

Natuurlijk hoeft in de waardering van muziek geen keuze gemaakt te worden: er is geen sprake van een of/of-kwestie. De ontzuiling van de muziekwereld biedt eenieder juist de mogelijkheid een volledig individueel palet aan voorkeuren samen te stellen dat geen rekening meer hoeft te houden met ongeschreven regels over wat wel en geen goede muziek is. Er is simpelweg goede en slechte muziek in ieder genre.

Godzijdank houdt dat ook in dat er te allen tijde nog goede gitaarmuziek is, al bevindt zich die anno 2017 misschien meer in de marge dan de mainstream. Het eerdergenoemde Protomartyr is daarvan een uitstekend voorbeeld, net als ‘nieuwkomers’ van Alvvays en Jay Som tot Iguana Death Cult en The Homesick. Daarnaast maakten indie-iconen als LCD Soundsystem, Slowdive en Grizzly Bear indruk met lang- of onverwachte comebacks. De laatstgenoemde spraken we uitgebreid over de volledig veranderde muziekwereld waarin de geslaagde albums American Dream, Slowdive en Painted Ruins uitkwamen.

Ongegrond pessimisme ten opzichte van populaire muziek is, kortom, niet meer van deze tijd. Wie dat in 2017 misschien wel meer bewees dan wie dan ook was de nog altijd pas 21-jarige Lorde, die met Melodrama haar debuut overtrof en uitgroeide tot een ster die serieus genomen dient te worden. Niet tegen de verhoudingen, maar wél tegen de verwachtingen in belandde haar album dit jaar plots op nummer twee in onze eindlijst. Natuurlijk zijn zowel wij als de wereld om ons heen veranderd, maar zoiets was zeven jaar geleden bij de oprichting van The Daily Indie vast en zeker nog niet mogelijk geweest.

Toch toont ieder jaar ook opnieuw aan dat doorgeslagen poptimisme net zo onwenselijk is als verouderde vooroordelen. Dat komt mede omdat de trend niet altijd even tweezijdig lijkt te zijn. Hoeveel Lorde-liefhebbers werden dit jaar fan van haar mannelijke tegenhanger, Alex Cameron? Vast minder dan andersom. Daar komt bij dat niet ieder nummer goed is ómdat een bekende popster het uitbracht. Grizzly Bear-frontman Ed Droste drukte het in een interview met Fleet Foxes’ Robin Pecknold als volgt uit: “Why is this Top 40 artist with this random song that’s fine being championed as the best thing ever right now?”

In 2017 werd het, vooral met het oog op seksueel misbruik in de muziekindustrie, soms onwenselijk of zelfs onmogelijk een muzikant los te zien van zijn muziek. Toch lijkt het in sommige gevallen juist wél wenselijk om dat eens te proberen. Het geeft je de kans om nummers te beoordelen op hoe ze klinken, niet op wie ze gemaakt heeft. Dan ontdek je pas dat er simpelweg goede en slechte popmuziek is, onafhankelijk van genre of populariteit. De tijd van gitaarpuristen en pophaters (of andersom natuurlijk) is voorgoed voorbij. Voor wie dat nog niet weten wil, heeft Harry Styles nog wel een wijsheidje liggen: ‘Just stop your crying / It’s a sign of the times.’

---

Lees ook vooral onze andere artikels in deze serie features nog eens terug! Klik hier voor all-female bands, The War on Drugs, filmmuziek, #metoo, en anti-Trump-songs.

Dat het de vierde en tevens laatste dag is van Le Guess Who? valt aan alles te zien. Het weer is druilerig, de moeheid is toegeslagen. Het centrum van Utrecht krioelt op zondagmiddag van de Le Guess Who?’ers die van hot naar her crossen, om maar niet te laat te zijn bij de middagshows waar ‘Full Capacity’ de meest gebruikte woorden zijn.

Tekst Matthijs van Rumpt, Jente Lammerts & Mabel Zwaan

Aan het begin van de middag is de zaal relatief leeg voor aanstormende pop-sensatie Mozart’s Sister. Caila Thompson-Hannant, de echte naam van dit soloproject, staat gelijk voor een moeilijke kwestie. Niet het schrale aantal mensen, maar de locatie staat haar ietwat tegen, wat ze zelf ook benoemt. Want ja, waarom staat een electropopzangeres ook in vredesnaam in een kerkachtige zaal waar bijna alleen maar stoelen staan? Hoe dan ook maakt Mozart’s Sister er het beste van. Haar geluid klinkt vol, haar liedjes zijn aanstekelijk en de performance oogt net wat anders dan de gemiddelde “popster”. Ondanks dat laatste wordt de Canadese al vergeleken met Grimes, wat wij alleen maar kunnen beamen vanmiddag.  (JL)

Het mag dan wel zondag zijn, in EKKO begint de dag gewoon met een wilde show van Londense rapper Flohio. Een rapshow om drie uur ’s middags lijkt op papier misschien niet per se een topidee, maar Flohio en haar producer/dj weten het publiek zonder problemen op te hypen. Er zitten zeker wat grime-nummers tussen, maar Flohio beperkt zich daar niet toe. Voor wie er geen zin heeft om mee te springen, is er genoeg spanning in de verses en de melodieuze beats om je wakker te maken voor de vierde en laatste dag van Le Guess Who?.  (MvR)

Naarmate de middag vordert, wordt het alsmaar drukker in de stad. Twitter blijft overvloeien met geklaag over de kleine capacitieit van de zalen overdag, waar de festivalorganisatie toch lijkt te hebben onderschat hoeveel mensen er wel niet naar kleine podia moeten als het programma in TivoliVredenburg nog niet aan de gang is. Eerder stond er al een rij van pakweg 30 meter voor het vrij onbekende Visible Cloaks in Theater Kikker, en ditmaal puilt het Academiegebouw uit voor Julianna Barwick, die samen met cellist Maarten Vos haar met synthesizer overgoten soundscapes ten gehore brengt. Ondanks het grote publiek, dat voor tachtig procent moet staan, is het muisstil in de zaal. De engelachtige stem van Barwick brengt ons voor een klein uurtje naar een andere wereld. Zorgvuldig neemt ze haar stem op met een looper, die haar gezang blijft herhalen, waar ze vervolgens weer overheen zingt. De ondersteuning van Maarten Vos is hierbij essentieel: soms lijkt Barwick geen controle meer te hebben over haar eigen instrument, waar Vos dan een goede basis geeft. En dan is het op naar EKKO, voor de keiharde noise van Yves Tumor. Het blijft ten slotte Le Guess Who?. (JL)

 

Yves Tumor, dus. Wij kennen maar weinig artiesten wiens live performance zo ver van zijn of haar albums ligt. Waar Tumor zich op zijn album van zijn warme, lome en atmosferische kant laat zien, maakt hij live van EKKO zijn duistere, bijna enge grot. De show begint met een rondvliegend geluid van een zwerm bijen met af en toe een soort bries die zó hard staat dat het zelfs met oordoppen in moeilijk te doen is. Tumor neemt je in ieder geval helemaal mee in zijn show. Alle lichten in de zaal moeten uitblijven, zodat hij alleen goed te zien is als hij onder het lampje van de nooduitgang komt te staan. Hij rent heen en weer als een bezetene, mosht in zijn eentje het hele publiek door elkaar. Van die filmische nummers als Limerence en The Feeling When You Walk Away komt hier heel weinig terecht, maar dat hij goed is in een mood zetten, staat helemaal vast.  (MvR)

 

Door de rijen van het Academiegebouw tot aan de Dom hebben alleen de meest gepassioneerde bezoekers het tot de show van Aldous Harding geschopt. De zelfbenoemde gothic-folk zangeres heeft al een halfuur voor haar show een volle zaal klaar staan. De regen druppels glijden nog uit ons haar terwijl zij de indrukwekkende zaal in een seconde stil weet te krijgen met haar ideale zondagmiddagmuziek. Dromerige, gemoedelijke, lange nummers die sommige bezoekers, die er al een paar dagen op hebben zitten, fataal wordt. Mensen verdwijnen in de sluimerstand, er wordt geknikkebold, en dan vooral bij de staande ploeg achterin de zaal. De intense blik van Harding is immers de helft van de show. Waar bij Yves Tumor EKKO een soort duivelse dungeon was geworden, zijn we hier in de hemel. Opnieuw een prachtig gebouw als locatie en Harding met haar engelenstem en haar witte gitaar.  (MZ, MvR)

 

De drukte heeft De Helling, een minuut of tien fietsen verderop, nog niet bereikt. Hier kan nog op het gemak een Le Guess Who? Session IPA besteld worden, in afwachting van Insecure Men. Aan het roer van dit bijzondere project staan Saul Adamczewski van Fat White Family en zijn oud klasgenoot Ben Romans-Hopcraft van Childhood, maar de muziek is onvergelijkbaar met allebei de partijen. Het tempo ligt bij deze lofi jazz revival een stuk lager en neigt eerder naar een smerige lounge-vibe. Opvallend is dat de bezetting aanzienlijk is geslonken sinds hun concert op London Calling een paar weken terug, ook het plezier dat er toen vanaf spatte ontbrak nu. Resultaat van een half gevulde zaal? Vermoeidheid van de tour? Het gelummel met de techniek? Joost mag het weten: maar Adamczewski en Romans-Hopcraft zijn er na twintig minuten van het uur al klaar mee. De kabel wordt nog voor de laatste noot demonstratief uit de gitaar gejast en de band is pleitte. ‘Encore?’, wordt er vertwijfeld vanuit het publiek geroepen. Maar het mocht niet baten. (MZ)

 

Sevdaliza zet ’s avonds een legendarische show neer in Pandora. De in Iran geboren Rotterdamse is niet alleen met een drummer en toetsenist vanavond, maar ook met een strijkkwartet en een danser. Het is de eerste keer dat ze live met het kwartet speelt, maar direct is duidelijk hoe perfect de combinatie is. In de rustigere nummers komt de waarde van de violen en de cello heel mooi naar voren en in de actievere nummers is de indrukwekkende dans tussen Sevdaliza en haar danspartner de grote toevoeging. De show wordt zo een verhaal waar je moeilijk je oren en ogen vanaf kunt houden. Haar sterke zelfverzekerdheid die in haar muziek zo duidelijk wordt overgedragen zie je hier op het podium alleen maar groter worden. Voor haar is de eerste show van haar tour niet even om te oefenen, alles zit perfect in elkaar.  (MvR)

 

Wat roltrappen naar beneden en ineens wanen we ons in een heel andere wereld bij Shabaka & The Ancestors. Ze worden omschreven als ‘spirituele jazz’ en dat is precies wat het is. Er hangt een heerlijk ontspannen sfeertje in Ronda, die je weer even doet herinneren aan het feit dat het zondagavond is. De gospelachtige stem die soms naar voren komt samen met de jazzband maakt een combinatie die zó goed klopt dat het gek aanvoelt.  (MvR)

 

Drie jaar terug stond Perfume Genius op de cover van ons TDI-Magazine, in het interview vertelde hij dat hij elke zaal waarin hij speelt volledig wil ‘ownen.’ Nu straalt hij op honderden posters door Utrecht als een van de curatoren van Le Guess Who?. De wereld kan niet langer om hem heen en dat is precies de attitude die hij vanavond neerzet in de Grote Zaal. En hij ownt ‘m. Zijn muziek is bombastisch op de meest fragiele manier. Mike Hadreas kronkelt en glijdt heen en weer op het gigantische podium. Hij verleidt en speelt met het publiek. De zaal wordt omhelsd door alles dat hij is: een open ziel met een sterk gevoel voor humor, maar een bloedserieuze boodschap. Hij verliest zichzelf in zijn show en sleurt ons in een razend tempo met hem mee. (MZ)

 

We hopen dat je dit weekend een beetje tijd hebt om nieuwe muziek te luisteren, want er is toch een partij nieuwe albums uitgekomen: dat is gewoon niet normaal! Van Pond tot Black Lips, Hoops en Day Wave tot Slowdive en Mac DeMarco. Je kunt echt je lol op vandaag. 

Op onze pagina Album Releases vind je altijd een overzicht van uitgekomen platen,  daarom kunnen wij ook wel met zekerheid zeggen: dit is misschien wel de beste releasedag van 2017 (tot nu toe). Je weet gewoon niet eens waar je moet beginnen. Succes en met name: veel luisterplezier!

 

Mac DeMarco – This Old Dog

 

Slowdive – Slowdive

 

Pond – The Weather

 

Black Lips – Satan’s Graffiti Or God’s Art

 

Hoops – Routines

 

Perfume Genius – No Shape

 

Day Wave – The Days We Had

 

Moutain States – Whispers

 

Fazerdaze – Morningside

 

Forest Swords – Compassion

 
Tall Juan – Olden Goldies

We leven inmiddels alweer 15 jaar en drie maanden in de 21e eeuw. De eeuw van de 3D-printers, het Senseo koffiezetapparaat, smartphones, de Google Glass (die alsnog ten onder ging) en uiteraard van social media. Sites zoals Facebook, Twitter en Instagram hebben ons sociale leven in hun technologische greep. Zo heeft Facebook alleen al in Nederland 9,4 miljoen gebruikers, Twitter heeft er 2,8 miljoen en Instagram heeft de teller op 1,8 miljoen staan. Maar wie móét je nou volgen? Ja, James Blunt natuurlijk. Maar wij hebben onze favoriete social media-goeroe’s voor je op een rijtje gezet.

Iedereen kent garagerock-broertjes Eoin en Rory Loveless van Drenge als de ontzettende ruige, stoere gasten die het zijn. Maar wat velen niet weten is dat zij ook nog eens ontzettend grappig zijn. Ze weten zich met onder andere hun nieuwe album naar steeds grotere podia te slepen, zoals London Calling volgende maand, maar ontpoppen zich ook langzaam tot Twitter-legendes. Zo heeft Rory afgelopen weekend zijn (gebroken) hart gelucht over het feit dat hij zijn ouders en broer betrapte op een kopje thee bij hem om de hoek. Zonder dat hij was uitgenodigd. Auch.

Mac DeMarco: de man die geen introductie meer nodig heeft. De beruchte spleet tussen zijn tanden waar hij maar wat graag een viceroy-sigaret tussen steekt terwijl hij zijn heerlijke slackermuziek speelt is algemeen bekend. Maar ook zijn Instagram-account liegt er niet om. Zijn foto’s bestaan vooral uit selfies. selfies met drie kinnen, sefies met wobbleheads, selfies met boeddha’s…  maar daar gaat het niet over. Het gaat om de ietwat vulgaire locaties waar deze selfies geworden genomen. Al zijn favoriete dieren worden uitgebreid besproken (That Horse’s Ass, yo damn dogs pussy) evenals onze kinderhelden (mickeys pussy, Santa’s asshole.) Er is zelfs al een Ttwitter-account opgericht voor de locaties van DeMarco.

 

Mike Hadreas, oftewel Perfume Genius, is op twitter de GBF (gay best friend) die je nooit had. Een diva van de hoogste plank die regelmatig tweet over zijn liefde jegens Adele en Rihanna, kleding, huisinrichtingen en muffins. En dat op een grappige, maar toch bloedserieuze manier zoals alleen mr. Perfume Genius dat kan. Dames, hit that follow button, eindelijk een man die jullie begrijpt!

 

Allah-Las gaat vol in tegen de moderne shizzle-stroom van social media. Op zowel Twitter, Facebook als Instagram doorbreken zij de sleur met hun dagelijkse dosis retrokunst. Door de Facebookpagina van deze surfdudes uit Californië scrollen, is als het kijken van een lifestyle documentaire over de jaren 60. Deze kunst maken zij zowel zelf (vooral tourposters) of plukken zij van internet. Een sfeervolle toevoeging aan je vele timelines.

Ook Nederlandse artiesten kennen de weg door de social media-doolhoven. Elias Elgersma is met z’n posts voor Yuko Yuko en The Homesick al zo goed als een legende. Hij gooit nieuwtjes, straattaal en hashtags door elkaar met als resultaat de perfecte Social Smoothie. Als kers op de appelmoes heeft hij de <4 en de <$ geïntroduceerd. Wij mogen Elias met trots bekronen tot social media-koning (of farao) van Nederland.