Het is bijna geen 2017 meer. De laatste twee weken van het jaar rondt The Daily Indie 2017 af met een serie features over de onderwerpen die onze redacteurs bezig hielden de afgelopen maanden. In de laatste feature op onze adventskalender herinnert Dirk Baart zich hoe Harry Styles in mei terecht kwam in The Daily Indie Playlist en hoe dat symbool staat voor een grotere verandering.

Tekst Dirk Baart
Coverafbeelding Kevin Smink


 

Ergens midden mei moet het zijn geweest, dat er een berichtje opdook in het groepsgesprek van onze webredactie. Hoofdredacteur Ricardo Jupijn was zo onder de indruk van de nieuwe solosingle van de frontman van Peace dat hij het nummer meteen maar in The Daily Indie Playlist had gezet. De oplettende kijker ontdekte echter al snel dat niet de naam van Harry Koisser, maar die van Harry Styles als auteur achter songtitel Sign Of The Times prijkte. Ongelukje op de werkvloer, maar vooral een voorval dat steeds meer symbool begon te staan voor een nieuw streven in ons vaandel.

De gebeurtenis legde de voedingsbodem voor de nodige grappen en grollen, maar de grootste grap moest nog volgen. Althans, zo bleek toen het voormalige lid van One Direction later die maand zijn volledige debuutalbum uitbracht en het niet eens slecht was. Sterker nog, Styles bracht een van de beste popplaten van het jaar uit. De bubbel van onze hoofdredacteur werd gedecideerd doorgeprikt, terwijl Styles een interessante vraag opriep. Waarom zouden we hem waarschijnlijk wél een lovende recensie gegeven hebben als z’n achternaam Koisser was, maar niet nu z’n achternaam Styles is?

Natuurlijk wisten we al langer dat indie een rekbaar begrip is, als het überhaupt al iets betekent. Maar dit jaar werd eens te meer duidelijk dat de grenzen tussen genres voorgoed aan het vervagen zijn. Daarmee willen we niet zeggen dat we ons voortaan voornamelijk richten op voormalige leden van boybands en andere popsterren, maar wel dat we open willen staan voor alle verschillende soorten muziek. De geest die de afgelopen decennia het handelsmerk van ‘gitaarmuziek’  was, lijkt vandaag de dag vooral terug te vinden in andere genres. De hiphop van nu is het neefje van de punk van toen. Dat is terug te zien aan de succesvolle releases van Run The Jewels, Vince Staples en Tyler, The Creator, maar ook aan de opmars van meer controversiële figuren als Future, Migos en Lil Uzi Vert.

Wij spraken er dit jaar onder meer over met het Londense talent Loyle Carner. Zoals het een Brit betaamt liggen zijn wortels in grime, het brutale Britse broertje van Amerikaanse hiphop. Aan de hand van Skepta en Stormzy reikte dat subgenre de afgelopen jaren tot grote hoogten. Zelfs Drake pikte het op. Reden genoeg voor ons om deze zomer wat onderzoek te verrichten naar de in Nederland nog grotendeels ondergesneeuwde stroming (al bracht viralhit Man’s Not Hot daar dit jaar verandering in). Wat in ons land wél gebeurde op het gebied van hiphop? Dat doet vooral terugdenken aan de taboedoorbrekende queerhiphop of het Friese festival Welcome To The Village.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over jazzscenes als de Londense, waar aan de lopende band interessante innovaties gedaan worden. Ook in Nederland worden die rimpelingen in het water steeds ruwer. In Rotterdam bijvoorbeeld, waar we dit jaar uitgebreid verslag deden van REC. Ook in Utrecht komt steeds vaker de hele wereld samen, met name als in november het steeds meer ideologisch ingeslagen Le Guess Who? de stad vult met alle muziek waarvan je nog nooit hebt gehoord maar die je wel móet horen. Perfume Genius en Protomartyr, die kenden we al wel, maar ook de vooruitstrevende constellaties van Shabazz Palaces bleken perfect te passen in het immer uitweidende universum van The Daily Indie.

Dat universum beslaat sinds dit jaar ook heuse talkshows, waarin verschillende programmeurs ter ere van Le Guess Who? hun avontuurlijke plannen uitspraken. Kurt Overbergh, programmeur van de Brusselse Ancienne Belgique, sloeg er keer op keer de spijker op zijn kop. Hij vertelde dat trends er niet alleen zijn om te vatten, maar ook om te sturen. Ter ere van de honderdste verjaardag van de eerste jazzplaat en de maatschappelijke relevantie van hiphop besloot hij zelfs de programmering van het Belgische podium flink aan te passen.

Natuurlijk hoeft in de waardering van muziek geen keuze gemaakt te worden: er is geen sprake van een of/of-kwestie. De ontzuiling van de muziekwereld biedt eenieder juist de mogelijkheid een volledig individueel palet aan voorkeuren samen te stellen dat geen rekening meer hoeft te houden met ongeschreven regels over wat wel en geen goede muziek is. Er is simpelweg goede en slechte muziek in ieder genre.

Godzijdank houdt dat ook in dat er te allen tijde nog goede gitaarmuziek is, al bevindt zich die anno 2017 misschien meer in de marge dan de mainstream. Het eerdergenoemde Protomartyr is daarvan een uitstekend voorbeeld, net als ‘nieuwkomers’ van Alvvays en Jay Som tot Iguana Death Cult en The Homesick. Daarnaast maakten indie-iconen als LCD Soundsystem, Slowdive en Grizzly Bear indruk met lang- of onverwachte comebacks. De laatstgenoemde spraken we uitgebreid over de volledig veranderde muziekwereld waarin de geslaagde albums American Dream, Slowdive en Painted Ruins uitkwamen.

Ongegrond pessimisme ten opzichte van populaire muziek is, kortom, niet meer van deze tijd. Wie dat in 2017 misschien wel meer bewees dan wie dan ook was de nog altijd pas 21-jarige Lorde, die met Melodrama haar debuut overtrof en uitgroeide tot een ster die serieus genomen dient te worden. Niet tegen de verhoudingen, maar wél tegen de verwachtingen in belandde haar album dit jaar plots op nummer twee in onze eindlijst. Natuurlijk zijn zowel wij als de wereld om ons heen veranderd, maar zoiets was zeven jaar geleden bij de oprichting van The Daily Indie vast en zeker nog niet mogelijk geweest.

Toch toont ieder jaar ook opnieuw aan dat doorgeslagen poptimisme net zo onwenselijk is als verouderde vooroordelen. Dat komt mede omdat de trend niet altijd even tweezijdig lijkt te zijn. Hoeveel Lorde-liefhebbers werden dit jaar fan van haar mannelijke tegenhanger, Alex Cameron? Vast minder dan andersom. Daar komt bij dat niet ieder nummer goed is ómdat een bekende popster het uitbracht. Grizzly Bear-frontman Ed Droste drukte het in een interview met Fleet Foxes’ Robin Pecknold als volgt uit: “Why is this Top 40 artist with this random song that’s fine being championed as the best thing ever right now?

In 2017 werd het, vooral met het oog op seksueel misbruik in de muziekindustrie, soms onwenselijk of zelfs onmogelijk een muzikant los te zien van zijn muziek. Toch lijkt het in sommige gevallen juist wél wenselijk om dat eens te proberen. Het geeft je de kans om nummers te beoordelen op hoe ze klinken, niet op wie ze gemaakt heeft. Dan ontdek je pas dat er simpelweg goede en slechte popmuziek is, onafhankelijk van genre of populariteit. De tijd van gitaarpuristen en pophaters (of andersom natuurlijk) is voorgoed voorbij. Voor wie dat nog niet weten wil, heeft Harry Styles nog wel een wijsheidje liggen: ‘Just stop your crying / It’s a sign of the times.’


Lees ook vooral onze andere artikels in deze serie features nog eens terug! Klik hier voor all-female bandsThe War on Drugsfilmmuziek#metoo, en anti-Trump-songs.

Het is inmiddels alweer de achttiende editie van TDI MAG. Onze redactiebureaus puilen uit van net-niet-omvallende-stapels-promo’s en ons digitale mapje ‘TO LISTEN ALBUMS’ slokt langzaam alle vrije harde schrijf-geheugen op. Het was een periode waarin de releases je om de oren vlogen en de poppodia weer goed gevuld waren door het hele land. The Daily Indie reisde stad en land af en vulde een extra dikke april-editie van maar liefst 56 pagina’s.

 

 

Zo zijn we naar Rotterdam gegaan om een van Nederlands beste bands, Rats On Rafts, te interviewen en spraken we met Tobias Jesso Jr., dé ster van morgen waar inmiddels onze hele redactie en de hele blogosphere verliefd op is. Een a; gevormde ster die een tijd niet heeft geschenen is Jamie T, de Britse sensatie die na jaren weer terug is met een overweldigend en ontzettend goed ontvangen nieuwe plaat. Tijdens zijn show in de Tolhuistuin zochten wij hem op, om te vragen hoe het gaat met de artiest die al jaren lijdt aan onder andere heftige paniekaanvallen.

 

Voor diepe en duistere lagen zit je goed bij het uitgebreide interview met The Soft Moon, wat weer kleurrijk wordt gecontrasteerd door de white boy soul stars van de Britse band Peace. Precies tweeënhalf jaar na ons eerste interview met de band, spraken we dezelfde frontmannen op dezelfde locatie over hetzelfde onderwerp. Namelijk: Balthazar over hun nieuwe album, deze keer ‘Thin Walls’ getiteld. Binnen de Nederlandse grenzen is er de laatste jaren een ruime keuze aan toffe bands om voor te stellen en te interviewen, deze keer gingen we voor de Haagse boys van The Womb. Die bloedstollende psychedelica maken en op 1 mei met hun debuutalbum komen via Suburban Records.

Niet alleen voor de achtergrondverhalen zit je deze editie geramd, ook de categorie New Music is over zes pagina’s uitgesmeerd met de beste, nieuwe nummers en ook een column van Elias Elgersma (Yuko Yuko, The Homesick), die zijn nieuwe muzikale aanwinsten deelt met ons. Harde keuzes moesten er worden gemaakt voor TDI Radar, maar we zijn na nachten wakker liggen tot vijf bands gekomen die je écht eens zou moeten luisteren. Met onder andere Mini Mansions, Floris Bates en Pretty Vicious. Tussen al deze rubrieken kom je onderweg ook nog langs een special over het aanstaande London Calling Festival in Paradiso op 24 en 25 april en vroegen we vier artiesten naar hun platencollectie in een feature over Record Store Day dat op 18 april weer plaatsvindt over de hele wereld.  Zo vertelt Corto van Mozes and the Firstborn onder andere over zijn elpee-rangschikking, doet Carsten van John Coffey een duit in het zakje door zijn laatste gekochte en favoriete zomerplaat met ons te delen, vertelt Mark van traumahelikopter over zijn favoriete nachtplaat en heeft Brian van PAUW nog een mooie anekdote over zijn zwangere moeder en Pink Floyd.

Nog lang niet alles hoor, want achterin het blad vind je verse Album Reviews van bands als Lower Dens, Courtney Barnett, Purity Ring, of Montreal, Clarence Clarity, Roy Santiago, The Afterveins, Krill, Will Butler en Modest Mouse. Om af te sluiten kom je terecht bij een dikke Concertagenda waarmee je jezelf weer heerlijk kunt gaan verheugen op allerlei toffe shows. Dat – en nog veel meer – in deze extra vette editie van TDI MAG!

Gisteravond kwam Peace met hun nieuwe plaat ‘Happy People’ naar Amsterdam om de Bitterzoet eens flink te laten dansen. De Britten hadden er duidelijk heel veel zin en lieten met hun enthousiasme de heupen van het publiek flink tekeer gaan. Als klap op de vuurpijl speelde band zelfs nog vier nummers als toegift en lieten ze het Amsterdamse publiek alsnog smachten naar meer. Fotograaf Rudy Sablerolle was erbij en schoot de volgende platen!

 

Peace

In een ideale wereld had Peace na debuutplaat ‘In Love’ zoveel roem vergaard dat het bij de release van zijn tweede album zonder problemen een stadiontour had kunnen plannen. Alle ingrediënten waren daarvoor aanwezig: meezingbare refreinen, catchy melodieën en een fijne dosis melancholie in de lyrics. Helaas leven we niet in die wereld en moet Peace het dus met een pak minder doen. Hoewel het debuut op veel bijval kon rekenen van de muziekpers, bereikt Peace het grote publiek niet. Misschien kan ‘Happy People’ daar wel eens verandering in brengen.

Het uit Birmingham afkomstige kwartet gaat verder waar het op ‘In Love’ was gestopt. De teksten gaan over volwassen worden, bitterzoete liefde en stukgelopen relaties (dit in tegenstelling tot wat de plaattitel suggereert). ‘It’s not what fate intended/But it’s how it ended up/I hope someday you’ll find someone to love’ zingt Harrison Koisser met zijn typische, nasale stem in Someday. Dat wil niet zeggen dat het een negatieve of depressieve plaat is, de muziek laat dat ook niet toe. Ik denk dat mijn buren Perfect Skin ondertussen ook al helemaal kunnen meebrullen, het is allemaal verschrikkelijk aanstekelijk en er volgt altijd een chorus waarbij je na een aantal luisterbeurten automatisch aan het meezingen slaat.

Wel lijken de heren extra goed geluisterd te hebben naar hun eigen Engelse muzikale erfgoed. Zoals aangekondigd door singles Money en I’m A Girl is de dansbaarheid met een behoorlijk aantal procenten de hoogte in gegaan. Luister verder ook nog naar Lost On Me of Happy People en probeer maar eens niet te denken aan Happy Mondays, The Charlatans of The Stone Roses. De songs zijn er, nu is het nog wachten op die grote doorbraak.

*Peace speelt maandag 23 februari in Bitterzoet, Amsterdam.*

Het lijkt wel gisteren dat we de jaarlijstjes van 2014 online knalde, nu is het alweer februari. Which means, we zitten al op iets minder dan 1/12de van het jaar. Ook deze maand komen er weer veel nieuwe pareltjes van albums naar boven drijven, wij zetten de toppers alvast op een rijtje voor je!

Tekst: Mabel Zwaan

Hiss Golden Messenger – Southern Grammar EP (2 februari)

Nee, Hiss Golden Messenger is niet meer de minste in het circuit. Toch was zijn vijfde album ‘Lateness of Dancers’ met het schitterende Lucia een van de meest onder-de-radar-pareltjes van 2014. Maar, na drie gigs als Ben Howards  voorprogramma in de Heineken Music Hall, krijgen jullie in 2015 een herkansing met het drie nummers tellende Southern Grammar. Daarnaast zal hij zijn giga-oeuvre ten gehore brengen in Rotown (14/2) en EKKO (15/2).

 

SHINIES – Nothing Like Something Happens Anywhere (2 februari)

Ergens in 2013 kwamen deze shoegazers voor het eerst in ons vizier met een aantal meeslepende en pakkende EP’s en singles. Nu is het tijd voor het echte werk en brengt SHINIES uit Manchester deze maand hun debuutalbum ‘Nothing Like Something Happens Anywhere’ uit. Reken maar dat dat een plaat is die je wilt horen. De C, klinkt puntgaaf en weet een perfecte balans te vinden tussen allerlei door elkaar heen bewegende instrumenten die trillen op een licht zenuwachtige synth. En o ja, de plaat is geproduceerd door MJ van Hookworms.

 

Father John Misty – I Love You, Honeybear (9 februari)

Huh? Amerikaanse familie van broeder Dieleman? Neen, alhoewel ook deze Father John Misty zijn liedjes in een fraai folk-jasje hijst. J. Tillman, de man achter Father John Misty, was onder andere drummer van indiefolkers Fleet Foxes. In 2012 bracht hij al een prachtig debuutalbum uit en zo aan het einde van 2014 mochten we twee nieuwe singles ontvangen, nu is het tijd voor album número dos.

 

 

Peace – Happy People (9 februari)

SPOILER ALERT: ‘Happy People’ gaat vooral over unhappy people. Bands zoals Swim Deep, Temples en Peace hebben de kracht van het positief denken teruggebracht in de indiewereld en hebben zich met deze blije vibes tussen de boze bands als Fat White Family en Bass Drum of Death weten te wringen. Tenminste, zo bleek op debuutalbum ‘In Love’. De paar singles die het licht al hebben gezien verraden een twist in de manier van denken. Gelukkig zijn deze nog wel even heerlijk als we gewend zijn.

 

Vision Fortune – Country Music (9 februari)

Vision Fortune: een groter contrast met ‘Country Music’ is er niet. Deze albumtitel slaat dan ook meer op de prachtplaats waar het album is opgenomen. Een villa met zwembad in een uitgestrekt landschap die Google Maps’ig van de albumcover afstraalt. Met een beperkte collectie dvd’s, vergeten bordspelletjes en het ontbreken van enig talent voor paardrijden, zat er voor de Britten niks anders op dan zich volledig te gooien op hun tweede album.

 

 

The Districts – A Flourish And A Spoil (9 februari)

The Districts timmert al behoorlijk aan de weg. Met één EP in de merchandise, een plekje op de posters van onder andere Motel Mozaïque, Lowlands en London Calling en twee bijzonder veelbelovende singles Peaches en 4th And Roebling voor het album. En met John Congleton (o.a. St. Vincent, Angel Olsen) als producer kan het bijna niet misgaan. The Districts kent veel stuwende lagen waar bands als Spoon en Cold War Kids ook zo heerlijk mee kunnen spelen. De band weet de spanning ultiem beet te houden met op- en afbouw van sound en volume, zoals Pixies dat ook kan.The Districts musiceren met grote zorg en een bijzonder uitgekiende timing.

 

 

Ibeyi – Ibeyi (16 februari)

Ooit gehoord van Yoruba? Geeft niet. Volgens Google is dit een Nigiriaanse taal die zich via slaven naar Cuba heeft verplaatst in de achttiende eeuw. Maar de bloedmooie tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz spreekt het vloeiend. Ibeyi (ee-bey-ee) zingt ons toe in het Engels en de inheemse taal. Door de magische combinatie van deze twee talen is de sfeer rondom de plaat een mengeling van een traditioneel stamfeest in de Afrikaanse woestenij en James Blake, King Krull en FKA twigs. Intrigerend op z’n minst.

 

A Place To Bury Strangers – Transfixation (16 februari)

We kijken al een tijdje reikhalzend uit naar nieuw werk van shoegazetrio A Place To Bury Strangers a.k.a. ‘The Loudest Band From New York’. Het is alweer ruim twee jaar geleden dat de band ons met EP ‘Onwards To The Wall’ en langspeler ‘Worship’ voor het laatst ondersteboven blies. Met de nieuwe single Straight doet de band nog harder verlangen naar dit nieuwe album, deze klinkt als een strak gespannen elastiek, dat stuiterend losschiet en je frontaal in je bakkes raakt.

 

Cheatahs – Sunne EP (23 februari)

Binnen een jaar na je debuutalbum met nog een EP komen: nee, Cheatahs zit niet stil. De ingrediënten zijn in de tussentijd grotendeels hetzelfde gebleven. De combinatie van een simpele maar goede song, gruizige gitaren en kekke hook werken in ieder geval nog steeds als een trein! De bas in de recent uitgebrachte single Controller klinkt elektronischer dan wat we van de band gewend zijn. Experiment voor een volgend album?

 

 

Spectres – Dying (23 februari)

Spectres refereert naar een geest, een Runescape-aspect of naar een groovy disco band in Beatles-pakjes. Maar nee, deze Spectres komen uit Bristol. Dat zegt al genoeg. De band wordt bestempeld als een gazy noise band, dus even kort door de bocht; ze zijn luid. Twee EP’s en flink wat fuzz rondom de band is daar dan eindelijk het debuut ‘Dying’.

Verder in februari

Two Gallants – We Are Undone (2 februari)

California X – Nights In The Dark (2 februari)

H Hawkline – In The Pink Of Condition (2 februari)

Title Fight – Hyperview (2 februari)

The Amazing – Picture You (16 februari)

The King Khan & BBQ Show – Bad News Boys (23 februari)

The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)

Dutch Uncles – Oh Shudder (23 februari)

The Pop Group – Citizen Zombie (23 februari)

Dan Deacon – Gliss Riffer EP (23 februari)

Superfood werd ontdekt door Harrison Koisser van Peace, die de band liefdevol onder de vleugels nam. Net als grote broer Peace heeft de band goed naar de britpop uit de jaren negentig geluisterd. Debuutplaat ‘Don’t Say That’ komt 3 november uit en als de show op London Calling en de songs op internet een voorbode zijn, is die plaat onmiskenbaar geïnspireerd op het Cool Britannia-era.

Maar Superfood leukt zijn songs graag op met fijne psychy baslijntjes in vierkwartsmaat. Hierdoor slaagt het viertal erin om een onweerstaanbare mix te maken van een hedendaagse en nostalgische sound. Het debuutalbum ‘Don’t Say That’ luister je hier!

De review van The Daily Indie lees je in onze nieuwste magazine.

 

JAWS

 

 

In Engeland wordt JAWS al enige tijd in een zucht genoemd met bands als Swim Deep en Peace. Het waren de drie indie-beloftes voor 2013. Voor de lotgenoten ging het vorig jaar hard maar JAWS bleef voornamelijk internationaal toch wat achter.

 

Klein bombast
De band bracht in 2013 in drie maanden tijd twee EP’s uit. De laatste EP ‘Gold’ toont met het titelnummer wat voor band JAWS nou eigenlijk is. De track kent een subtiele opbouw en groeit uit tot een klein bombast. Zachte doch aanwezige baslijntjes, licht-dromerige zang en heerlijke twangy gitaar. Onlangs heeft de band het nummer Think Too Much, Feel Too Little de wereld in geholpen. Een nummer die op zijn zachtst gezegd niet had misstaan op album ‘A Different Kind of Fix’ van Bombay Bicycle Club. Heerlijke subtiele dromerige pop.

 

 

 

 

 

Sinds vorig jaar is er geen nieuw materiaal uitgekomen van dit trio uit Glasgow, maar de punkers van Baby Strange hebben zeker niet stilgezeten in de tussentijd. Want ze komen keihard terug met hun nieuwe single Distance Yourself.

 

Meerdere gezichten
De band heeft even de tijd genomen om te werken aan hun snauwende en taaie sound, maar vooral aan de afwerking van hun nummers. De single is strak geproduceerd, laat meerdere gezichten gezien en de band weet op een knappe manier alles naadloos in elkaar over te laten lopen. Knap gedaan, zeker als je naar het bijna poppy refrein luistert dat telkens over wordt genomen door krijsende gitaren en horror-achtige baslijnen.

 

Een band om in de gaten te houden voor iedereen die van een lekker potje rauwe, maar melodische post-punk houdt. Meer van dit, graag!

 

 

peace band birmingham

 

Op een royale manier is één van onze lievelingsbands uit Engeland terug, met het zes minuten durende nummer World Pleasure. Ken je de band al een beetje? Gooi dan even alles uit je hoofd wat je over ze wist, want de jongens zijn duidelijk een andere kant opgegaan. 

 

Madchester!
Het is vrij duidelijk dat de band uit Birmingham zijn invloeden voor de nieuwe single uit de Madchester-periode gehaald heeft. Gemixt met wat eigentijdse varianten zoals Jagwar Ma weet de band een niet vrij origineel (maar oeh!) wel heel erg lekker geluid neer te zetten. En voor je het weet worden er ook nog een paar strijkers uit de kast getrokken totdat het nummer mini-epische proporties weet te bereiken. Ik dig het wel.

 

 

 

Concertagenda week 15
Als we de weerberichten moeten geloven duurt het nog één week voordat de lente volop lijkt aan te breken. Dus terwijl het deze week full time lijkt te gaan regenen, duiken wij gewoon de poppodia in, op zoek naar al het nieuwe talent dat onze harten zal verwarmen. En gelukkig is het aanbod deze week weer lekker veel en divers.

Peace
De Britse band Peace is weer zo’n band die een belofte genoemd wordt en waar de muziek niet duidelijk in één categorie past. Mix Vampire Weekend, Foals, Oasis en nog zo’n vijftal namen bij elkaar; en je komt bij dit viertal uit. Zelf omschrijven ze het overigens als ‘dark melodic Indie techno’. Ons maakt het niet uit want met net een nieuwe cd zal er genoeg materiaal zijn om lekker te rocken.

Maandag 8 april, Paradiso Amsterdam.

 

Ben Caplan
Een grote baard, een dik brilmontuur op de neus en een rasp-stem waar je u tegen zegt. Folkrock met een vleugje balkan en een zeer bevlogen artiest die op Into The Great Wide Open nog door het publiek heen rende met een megafoon. Dit keer zal hij zonder band optreden en dus echt helemaal alleen op het podium staan.

  • Maandag 8 april, Dolhuis Dordrecht.
  • Dinsdag 9 april, Bitterzoet Amsterdam.
  • Woensdag 10 april, De Kelder Amersfoort.
  • Donderdag 11 april, Hedon Zwolle.
  • Vrijdag 12 april, Tivoli De Helling Utrecht.
  • Zaterdag 13 april, Gigant Apeldoorn.
  • Zondag 14 april, Patronaat Haarlem.

 

Lucky Fonz III
Otto Wichers (de man achter Lucky Fonz III) werd definitief bekend toen hij een vaste (omstreden) plek kreeg bij De Wereld Draait Door. Hij ging van Engelstalig naar Nederlandstalig, maar nu weer terug en presenteert deze week zijn nieuwste album ‘All of Amsterdam’. Zonder begeleidingsband: alleen Lucky Fonz III, zijn gitaar en zijn stem. Een ode aan de hoofdstad.

  • Woensdag 10 april, Paradiso Amsterdam.
  • Donderdag 11 april, 013 Tilburg.
  • Vrijdag 12 april, Merleyn Nijmegen.
  • Zaterdag 13 april, Tivoli De Helling Utrecht.

 

Mozes and the Firstborn
Het gaat goed met Mozes and the Firstborn. Zagen wij ze voor het eerst op Incubate voor een kroeg  vol Eindhovenaren spelen, inmiddels verslinden ze poppodia na poppodia, spelen ze op allerhande festivals en is er zelfs een buitenlandse tour op komst. I Got Skills is dus allesbehalve overdreven en misschien wel het lente-anthem van dit jaar.

Zaterdag 13 april, Paradiso Amsterdam.

 

Nü Sensae
Het harde gitaargeweld van deze week komt van de Canadese band Nü Sensae met een combinatie van grunge rock en punk. Zangeres Andrea Lukic schreeuwt je letterlijk de oren van de kop, maar strangely enough wil je alleen maar meer, meer en meer!

Zaterdag 13 april, Occii Amsterdam.

 

Typex tekent Rembrandt
Al een paar weken lijkt in Amsterdam alles om de heropening van het Rijksmuseum te draaien. Tien jaar verbouwing heeft echter meer opgeleverd dan alleen een nieuw museum: zo verschijnt er ook een boek over Rembrandt van Rijn ter ere van de heropening. Tekenaar Typex maakte een graphic novel (striproman) over Rembrandt en de sleutelfiguren in zijn leven. Op zondag wordt dit gepresenteerd onder begeleiding van de bands Spilt Milk (folk-songs geïnspireerd door werk van dichters), het rock ’n roll trio ET Explore Me en The Avonden.

Zondag 14 april, Paradiso Amsterdam.

 

Cortonville
Cortonville staat altijd garant voor een bak herrie. Ditmaal helemaal in Den Bosch, maar dat mag de pret niet drukken. Voor tien euro zie je Wallace Vanborn, John Coffey, Traumahelikopter, Soundwar Stadium, Eisenhouwer + Duketown Helldogs. Een prima besteding  van je zondagmiddag dus!

Zondag 14 april, W2 Den Bosch.

 

Verder deze week

  • Roy & the Devil’s Motorcycle. Maandag 8 april, Occii Amsterdam & woensdag 10 april dB’s Studio Utrecht.
  • The Bony King of Nowhere. Donderdag 11 april, Paard van Troje Den Haag.
  • Torre Florim & Roos Rebergen: De Speeldoos 2. Donderdag 11 april, Vera Groningen & vrijdag 12 april, Gebouw T Bergen op Zoom.
  • SX + Julien Mier + Destructive Cult. Vrijdag 12 april, Patronaat Haarlem.
  • Mister & Mississippi + Orlando. Vrijdag 12 april, W2 Den Bosch.
  • Pien Feith. Zaterdag 13 april, Doornroosje Nijmegen.
  • The Black Atlantic + Herrek. Zaterdag 13 april, De Unie Rotterdam.
  • Psychic Ills. Zondag 14 april, Ekko Utrecht.
  • Mama Rosin. Zondag 14 april, Burgerweeshuis Deventer.

 

The Daily Indie | Issue #03 Zine

Deze  exclusieve, handgemaakte 28 pagina’s tellende uitgave van The Daily Indie Zine bevat interviews met FIDLARPeaceTemplesMac DeMarcoAllah-LasUnknown Mortal OrchestraMaston & The Smoking Trees.

Daarnaast ook muziektips, recensies, een concertagenda en een interview met de oprichter van het label
Trouble In Mind Records.

BESTELLEN
Via zine@thedailyindie.nl kun je een bestelling plaatsen. Afhalen van de zine in Utrecht kost 1 euro, via de post 2,50 euro.
*de eerste druk van de zine is inmiddels uitverkocht, bij nieuwe bestellingen zullen er nieuwe zines moeten worden gedrukt. 




The Daily Indie Zine