Zowaar: we waren op een festival, en wel op Terug Naar AFF in Genk

Het wil niet echt lekker vlotten met die Summer Of Love, hè? Geen ‘summer’ te bekennen afgelopen weken en die ‘love’, tja. Maar terwijl wij hier rouwden om de festivalzomer waar we op hoopten maar die we niet kregen, plofte er een uitnodiging op de mat. Onze zuiderburen vroegen om eens te komen kijken hoe muziekliefde in tijden van corona eruit kan zien.

“Dit is het eerste festival dat we in anderhalf jaar spelen voor staande mensen”, roept Willem Smit, landgenoot, opgetogen bij aanvang van het optreden van zijn band Personal Trainer. Het is dan zaterdagavond en de duisternis valt inmiddels over het voormalig C-mijnencomplex in het Vlaams-Limburgse Genk, waar Terug Naar AFF plaatsvindt. Een gebrek aan routine heeft het de Amsterdammers weliswaar niet opgeleverd, horen we als de band daarna het podium afbreekt.

Ricky Cherim, tevens landgenoot en beter bekend als Meetsysteem, vertoonde een dag eerder wat meer roestplekjes. Hij staat met drummer en bassist allerminst in volle bezetting op het podium en moet ook nog de gastzangers op zijn plaat Cr:GO imiteren, zoals rapper Gotu Jim in de track Dimensies. En dan is er ook nog eens bonje over de setlist, waardoor de band tot ergernis van de stagemanager tien minuten te lang doorspeelt.

• 

Welkom op een van de eerste festivals post-corona: Terug Naar AFF, waar de afkorting staat voor Absolutely Free Festival. Het is hier in Genk een jaarlijks terugkerend, gratis festival, dat alles wat je gewend bent net een tandje beter lijkt te doen. Er is aandacht voor duurzaamheid (je krijgt toegang in ruil voor het inleveren van drie batterijen, alle communicatie is digitaal en je drankje krijg je gewoon in hardplastic bier-, wijn- of cocktailglazen) en de artiesten die je kunt ontdekken hebben net een scherper randje. ‘Ontdekken’ betekent hier niet hetzelfde als ‘obscuur’ trouwens, want ook Thurston Moore, Wire, Blood Red Shoes en technolegende Derrick May prijkten ooit op het affiche.

In beter tijden ontving Absolutely Free Festival jaarlijks zo’n 8.500 mensen. Dat is dit jaar om bekende redenen teruggebracht naar een ‘klein zusje’ van slechts vijfhonderd bezoekers, die in twee dagen in totaal twintig optredens op twee podia kunnen zien. Dat gebeurt vanaf een statafel voor het hoofdpodium of zittend onder een tentzeil, waar je met je ‘bubbel’ van maximaal acht vrienden bij elkaar mag. Al rondlopend moet je een mondkapje op. Niet dat je dat, behalve op je voyage naar de bar, veel hoeft te doen: een rondje op het terrein heb je in dertig seconden wel gedaan. Overschakelen van het hoofd- naar elektronicapodium, waar de optredens elkaar afwisselen, omvat slechts een draai van negentig graden om je tafel. Hierdoor hoef je niet te kiezen: mits je op tijd bent, zie je alle optredens van de dag.

• 

Zo is AFF, paradoxaal genoeg, zeer strak geregeld, maar is dankzij de kleinschaligheid de sfeer tegelijkertijd supergemoedelijk. Geen wachtrijen, toegangstesten of zeurende boa’s te bekennen. Ook niet wanneer op vrijdagavond de regen losbarst bij het optreden van STUFF.-drummer Lander Gyselinck en producer Adriaan Van De Velde, en het publiek zich in met statafels en al naar het stukje tent vlak voor het podium verplaatst. Daar is het in no time gewoon een zwetende, dansende massa, en wanen we ons vrij snel terug in de normale festivalwereld.

Door die gemoedelijkheid doen die dus vooral op de vrijdag bij vlagen vrij rommelige optredens geen enkele afbreuk aan je festival-catharsis. We kunnen de acts het gebrek aan routine natuurlijk moeilijk verwijten, en bovendien maakt de scherpe programmering het ruimschoots goed. ‘Gewoon een leuk bandje’ zie je niet op AFF. Elke act is edgy en spannend.

(De tekst gaat door onder de foto.)

• 

Zeker op de vrijdag signaleren we de eerste gitaar pas bij het afsluitende optreden van de Gentse elektrojazzrock-techneuten van Nordmann. De gezelligheid wordt daar zelfs bijna even doorbroken, als een lolbroek een toren van drinkbekers op het podium bouwt en de band die schijnbaar woedend terug naar zijn kop smijt. Daarvoor was het dus al feest bij de analoge acidhouse-met-knappe-breakbeatdrums van Lander & Adriaan. De regen blijkt ook een zegen bij onze favoriet van de dag, StuBru’s De Nieuwe Lichting-finalist Aili x Transistorcake, waarbij het publiek weer samenschoolt onder de tent en danst op de heerlijk plakkerige elektrohouse met Japanse teksten van dit Japans-Belgische duo.

Op zaterdag gaan we gewoon door waar we gebleven waren, hoewel er vandaag wat meer gitaarbands op het hoofdpodium te zien zijn. We noemden de goede show van Personal Trainer al, daarvoor zagen we nog de solide janglepopppers van Stoop Kid. Maar de punten zijn vandaag wat ons betreft toch weer voor de acts op het elektronische spectrum, zoals het Waalse Tukan, dat ons omver blaast met instrumentale acidjazz en tienduizend ritmewissels.

• 

Op het kleinere elektronicapodium zagen we ook veel moois. Zoals Yokocho, het analoge technoproject van de voormalig zanger van punkband Psycho44, de modulaire Nintendo-elektro van Osaka Riot de geinponems van Pilkington United, een soort Belgische carnavalsvariant op De Jeugd van Tegenwoordig. Het is jammer dat dit podium bovenaan een heuveltje geplaatst is, een meter of vijftig boven het publiek. Waarschijnlijk om samenklittende dansers te voorkomen, maar de afstand doet een beetje afbreuk aan de ervaring die je waarschijnlijk wel zou hebben als je deze acts in een donkere, zwetende kelder zou zien. Bij de laatste act Vieze Meisje, oftewel de Antwerpse (maar stiekem gewoon Nederlandse) elektronica- en spoken word-artiest Maya Mertens, houdt het publiek het niet meer en klimt het alsnog naar boven.

Even later is de dagafsluiting voor de oudgedienden van The Guru Guru. Zanger Tom Adriaenssens is een soort Donny Benét on speed en gekleed in een pyjama van een psychiatrische inrichting. Hij jaagt het publiek met de compleet waanzinnige noiserock van de band naar de apotheose, onder toeziend oog van verlichte schachtbokken van het voormalige mijncomplex, die boven het festivalterrein uittorenen.

• 

Misschien hadden we sowieso niet veel nodig momenteel, maar we kunnen niet anders dan zeggen dat we ons kostelijk vermaakt hebben op AFF, waar de gemoedelijkheid zorgt voor de sfeer van een uit de hand gelopen buurtfeest, maar dan met heel goede muziek. Hopelijk kan er volgend jaar natuurlijk weer worden opgeschaald, maar de locatie op nog geen dertig kilometer van de Nederlandse grens, het duurzame karakter én een ontdekkings-lineup waarvoor menig groter (en betaald!) festival zich niet zou hoeven schamen, zorgt ervoor dat het eerste weekend van augustus voor 2022 alweer dik omcirkeld in onze agenda staat.

Als we dit nou nog een paar keer in Nederland mogen meemaken, nu evenementen met meer dan 750 mensen vanaf overmorgen weer zijn toegestaan, dan is die Summer Of Love mogelijk alsnog gered.

---

• 

• 

• 

•