We zijn afgelopen weken diep in Indiestadt Festival met je gedoken, waarbij we elke week een band van de line-up voor je uitlichtten. Als doorvoerhaven van het Reeperbahn showcasefestival dat dit weekend plaatsvindt in Hamburg, wist de Amsterdamse organisatie een een aantal van de scherpste bands van het moment te strikken. Afgelopen donderdag was het zo ver in een ramvol Paradiso. Onze fotograaf Vanessa Scheer was erbij.
Pile startte als het soloproject van Rick Maguire aan het einde van de 2000s. Hij bracht het akoestische Demonstrationuit en begon met het opbouwen van een band. Met de release van Magic Isn’t Real in 2010 was de formatie compleet en maakte Pile naam met een combinatie van donkere folk, post-hardcore en atonale noiserock. We vertellen je meer over de band in deze laatste feature over de acts van Indiestadt Festival, dat aanstaande donderdag 19 september plaatsvindt.
Met nieuwste en tevens zevende album Green And Graybewijst Pile nog niets aan ambitie verloren te hebben. De rauwe noiserock afgewisseld met intieme nummers klinkt nog steeds net zo passievol en Green And Gray is dan ook niet voor niets door Pitchfork bekroond is met een dikke 7,9.
Ondanks dat Pile altijd bekend heeft gestaan als een ‘Bosto-band’ is nu toch definitief besloten om naar Nashville te verhuizen. Het begin van een nieuw tijdperk voor de band, en ook een hevige inspiratie voor het nieuwe album, maar nog even wennen voor de enorm enthousiaste en loyale fanbase. Pile is een van die bands, maakt niet uit waar in de Verenigde Staten ze staan; er is altijd op zijn minst één iemand die elk woord mee kan schreeuwen. Vaak worden ze een ‘band’s band’ genoemd, vanwege de vele muzikanten die ook trouw fan zijn. Pile inspireerde de band Krill zelfs zo erg dat ze besloten een concept EP genaamd Steve Hears Pile In Malden And Bursts Into Tears uit te brengen. Het gaat over een personage dat zich depressief voelt, omdat hij weet dat zijn band nooit zo goed gaat zijn als Pile.
Wat Pile dan zo speciaal maakt? De drijvende creatieve kracht is frontman Maguire, die er heel wat eigenzinnige ideeën op nahoudt. Een vers-refreinstructuur zul je niet zo snel tegenkomen in een nummer van Pile. Dissonantie en rare timings daarentegen wel. Soms is het kwetsbaar en zacht. Andere keren is het luid en vervormd. Als songwriter weet Maguire weg te komen met een relatie tussen een mens en een aap als metafoor voor relatieproblemen en angst voor intimiteit op een verrassend kwetsbare manier.
Maguire legt zijn ziel graag bloot in een poging om zich te verbinden met zijn publiek. Green And Grayis een poging om daar nog directer in te zijn en nog eerlijker te zijn over de dingen die hij voelt. Het was ook het eerste album waarbij Maguire de complete vrijheid had om te schrijven. Na jaren hoefde hij voor het eerst geen werk naast de band meer te doen om zichzelf te onderhouden. Voorheen had hij altijd naar alcohol gegrepen om te schrijven, maar deze keer was er bewust voor gekozen daarvan af te zien en sober te werk te gaan. De frontman confronteert eerlijk zijn angsten, paniek en zijn neiging om zichzelf in kluizenaarschap te verliezen.
Nu, na twaalf jaar Pile, is Rick Maguire ook gegroeid en ouder geworden. Maar na al die tijd heeft de frontman vooral meer vragen gekregen over hoe hij interacteert met de dingen om zich heen en wat zijn plaats in de wereld is. Maguire is anno 2019 directer dan ooit.
Donderdag 19 september in Paradiso, met Algiers, The Blinders, Cassia, Peaking Lights, Penelope Isles, Pile, Spiral Stairs, Stars en The Stroppies.
We gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website zo soepel mogelijk draait. Als je doorgaat met het gebruiken van de website, gaan we er vanuit dat je ermee instemt.Check!
