Het is alweer even geleden sinds we iets hoorden van CIEL, maar vandaag brengt ze een kleurrijke livesessie uit van haar single Naked. Een jaar geleden verhuisde frontvrouw Michelle Hindriks van Leeuwarden naar Brighton, om daar een nieuwe band te vormen rondom haar soloproject. De sessie geeft een dromerig inkijkje in de Bella Studios, waar ze momenteel ook haar tweede EP opneemt, die we in 2020 kunnen verwachten.

“Hoewel muziek niet de voornaamste reden was voor mijn verhuizing naar Brighton, denk ik dat het een goede stap is geweest voor CIEL”, vertelt Hindriks. “Het voelt soms alsof alles hier vanzelf gaat. Waar ik in Nederland altijd moeite had met het vinden van gelijkgestemde muzikanten om een band mee te vormen, vond ik die hier in Brighton binnen no-time.”

(De tekst gaat door onder de foto)

Het duurde dan ook niet lang voor Hindriks haar soloproject, waarmee ze in 2017 nog deelnam aan Popronde, in een nieuwe samenstelling kon voortzetten. “Mijn nieuwe band draagt veel bij aan de livesound en mijn bandleden hebben een grote invloed op het nieuwe werk. De nummers hebben nog steeds de essentie van de eerste demo’s die ik schreef, maar mijn band tilt ze echt naar een hoger niveau.”

De opnames van CIEL’s tweede EP zijn in volle gang. “Waar ik mijn eerste EP als solo-artiest heb opgenomen en met sessie-muzikanten werkte, voelt het proces rondom deze tweede EP echt als een bandproces”, aldus Hindriks. De EP wordt geproduceerd door Jack Wolter. “Ik ben groot fan van zijn band, Penelope Isles. Jack is erg betrokken geweest bij het hele proces en heeft op creatief vlak veel bijgedragen aan de nieuwe sound van CIEL.”

De komende week brengt Hindriks door in Londen, waar ze met producer Iggy B (o.a. MONEY, John Grant en Spiritualized, red.) de EP zal gaan mixen in de Strongroom Studios. “Dit najaar brengen we onze eerste single uit. We kunnen niet wachten!”

We maakten onlangs ook een uitgebreide feature over het muzikale leven in Brighton met daarin een playlist samengesteld door CIEL. Check dat hier.

De zomer is in volle gang en dat betekent nu al een paar jaar: TDI goes Lonely Planet, met onze reisserie Ontdek Je Plekje. (Gast)redacteurs nemen je mee naar makkelijk te bereiken, onverwachte Europese steden waar je als muziek- en cultuurliefhebber volop aan je trekken komt. Voorgaande jaren passeerden al Aarhus, Aken, Boedapest, Riga en Poznán de revue, maar tot onze schrik hadden we je nog nooit over onze favoriete plaats verteld, en muzikaal een bijzonder relevante bovendien: Brighton!

Tekst & foto’s Bente Hout

Kuststad Brighton is onder veel muziekliefhebbers geen onbekende stad. Jaarlijks vindt er in mei The Great Escape plaats, een van de meest prestigieuze showcasefestivals van Europa. Maar ook buiten het festival is de bruisende Britse stad het bezoeken waard, onder meer vanwege de vele winkels, cafés, clubs, bars en events, het strand met de pier en de prachtige omgeving. Daarnaast kun je een stedentrip naar Brighton heel goed combineren met een dag winkelen of concert in Londen, slechts een uurtje met de trein. Het hele jaar rond is Brighton voor hipsters en indiefans the place to be.

In Engeland staat Brighton bekend als een onwijs linkse stad met veelal politiek links georiënteerde inwoners. Van zijn pakweg 290.000 inwoners is daarnaast ook een uitzonderlijk groot deel vegetariër of veganist en geïnteresseerd in cultuur. Deze elementen zijn overal in de stad zichtbaar: veel huizen en gebouwen zijn gekleurd of beschilderd met kunstwerken, restaurants serveren relatief weinig gerechten met vlees en op vrijwel iedere straathoek vind je een galerie, muziekcafé of bar.

Brighton and Hove Pride
Al in de negentiende eeuw ontstond in Brighton een LGBTQ-community, die sindsdien steeds verder uitgebreid is. Vanaf 1930 werden steeds meer gaybars en -pubs in de stad opgericht, die na de Tweede Wereldoorlog ook bekendheid kregen over de grens, waardoor steeds meer mensen vanuit allerlei andere Europese landen de stad bezochten en er veilige omstandigheden ervoeren om hun geaardheid te kunnen uiten. Vandaag de dag staat Brighton bekend als dé LGBTQ-hoofdstad van Engeland. Jaarlijks vindt er de Brighton and Hove Pride plaats in augustus, een van de grootste internationale prides ter wereld, waar in 2018 zo’n 300.000 bezoekers op afkwamen. Dit jaar vindt de pride plaats van 2 tot en met 4 augustus.

North Laine
De allerleukste wijk in Brighton is de North Laine, ook wel het ‘hipsterhart’ van de stad genoemd door de locals. Van de kraampjes en boetiekjes in de Kensington Gardens tot de zaterdagmarkt in de Upper Gardner Street: er is zoveel leuks te zien en te doen in deze wijk. Loop bijvoorbeeld eens binnen bij het warenhuis Snooper’s Paradise, waar je vintagekleding kunt kopen, bij The Family Store, voor tof artwork op T-shirts, kaarten en posters, of bij Resident Music, een van de vele platenzaken.

The Marwood Bar & Coffeehouse
Twee jaar op rij stond The Marwood (52 Ship St.) in de topdrie van beste koffie van de stad. In het gezellige kleine cafeetje drink je overdag niet alleen steengoeie koffie, je bestelt er ook een lekkere punt taart of een vega-maaltijd. ’s Avonds worden er speciaalbiertjes en cocktails geserveerd. Kortom: je kunt er een hele dag zoet zijn. Andere goede koffiezaakjes in Brighton zijn Bond St. Coffee (15 Bond St.) en Nowhere Man (53 Upper North St.). Bij Trading Post Coffee Roasters (40 Kensington Gardens) vind je naast heerlijke koffie ook een dakterras, perfect voor zonnige zomerdagen.

The Hope & Ruin
Een van de meest populaire kleinere venues in Brighton is The Hope & Ruin (11-12 Queens Rd.). Op de begane grond zit een gezellige pub waar je lokaal speciaalbier en vegan-kebab kunt bestellen en op de bovenverdieping zit een concertzaal waar zo’n honderdvijftig man terecht kan. Je kunt er vrijwel dagelijks terecht voor een concert. In The Hope & Ruin spelen regelmatig lokale indiebands, maar ook internationale bands uit bijvoorbeeld het Sub Pop-roster.

Andere toffe, kleinere venues naast The Hope & Ruin zijn onder andere The Green Door Store (2-3-4 Trafalgar Arches), The Prince Albert (48 Trafalgar St.), The Rose Hill  (70-71 Rosehill Terrace) en Patterns (10 Marine Parade). Grotere concerten bezoek je in The Haunt (10 Pool Valley) of Concorde 2 (286A Madeira Dr).

The Cowley Club
Een plek die typerend is voor Brighton en de mentaliteit in de stad is The Cowley Club. Een cultureel centrum aan de London Road waar je overdag een boekenwinkel en café vindt en ’s avonds een bar. Iedere donderdagavond kun je er voor £5 een vegan-maaltijd mee-eten. The Cowley Club wordt op een anarchistische manier gerund. Het centrum heeft namelijk niet één eigenaar, maar wordt beheerd door een grote groep vrijwilligers met een anti-hiërarchisch systeem.

Bella Union Vinyl Shop
Wie fan is van het Brighton-based indielabel Bella Union (onder andere John Grant, Beach House, Father John Misty en Ezra Furman) moet zeker een bezoek brengen aan de Bella Union Vinyl Shop (13 Ship St. Gardens), die gerund wordt door labelbaas Simon Raymonde. De platenzaak verkoopt platen en merch van Bella Union-artiesten. Het is wel even zoeken om het piepkleine zaakje te kunnen vinden. Het zit namelijk verscholen in een smalle steeg, waar je niet direct een platenzaak verwacht.

Seven Sisters Country Park
Ook in de omgeving van Brighton is genoeg moois te zien. Pak bijvoorbeeld de Coaster 12-bus naar het Seven Sisters Country Park, waar je een prachtige kustwandeling kunt maken langs de kliffen. Prima gelegenheid om flink uit te waaien na een wilde uitgaansnacht.

Een bezoek aan Brighton
De makkelijkste manier om Brighton te bezoeken is het vliegtuig pakken van Amsterdam naar Londen Gatwick en vanuit daar de trein nemen, die je binnen een half uur voor nog geen tientje naar Brighton brengt. Een leuk hostel om te verblijven is YHA, dat op steenworp afstand van de beroemde Brighton Pier ligt en vlakbij het centrum, maar zijn ook een heleboel Airbnb’s in de stad te vinden.

De Nederlandse muzikante Michelle Hindriks, oftewel CIEL, woont sinds een jaar in Brighton. Speciaal voor bij dit artikel maakte ze deze playlist met een selectie van bekende of minder bekende artiesten die uit Brighton komen of er wonen.

---

Met een debuut-EP die onderweg is en de internationale muziekjournaille in de nek hijgende, staat de druk er goed op bij Egyptian Blue. De band uit Brighton brengt 21 juni de EP Collateral Damage uit en met Contain It geeft het een bijzonder straf voorproefje.

Ergens tussen een lage- en een hogedrukgebied bevindt zich deze roerige postpunk-storm uit Engeland. Op eerdere singles To Be Felt en Collateral zag je in de verte al een flinke donderwolk aan komen drijven, met Contain It komt het pas echt met bakken uit de hemel zetten. Een nummer dat volgens de band over het volgende gaat: “The bitter end of the evening where people say something interesting. Or when someone says something that triggers negative thoughts in your head.”

De band brengt zijn werk uit via Yala! Records, het label van Will White, de voormalige gitarist van The Maccabees. Iemand met een goed oor en met zijn label doorgaans niet veel uitbrengt, dus als wij iets van hem voorbij zien komen, weten wij vaak al genoeg. Eerder bracht hij werk uit van YAK, The Magic Gang, BLANc, FEET en nu is het de beurt aan deze nieuwe punkadonissen.

Later dit jaar speelt de band op Misty Fields, die wel meer waanzinnige beloftes binnen hebben weten te slepen voor het festival en Paard van Stal in Paard op 6 september.

---

Hier is de opvolger van de tergende psychedelische grunge die we van The Wytches hoorden op hun grandioze debuutplaat Annabel Dream Reader. In dezelfde stijl trapt het trio weer heerlijk met griezelige precisie alle misplaatste vrolijkheid aan gort.

Al horen we de song nu voor het eerst, eigenlijk is het onderdeel van oud werk. Want Who Rides? is een van de nummers op de aankomende EP, van The Wytches waarmee de band met vooral oude songs die nog niet eerder waren opgenomen naar buiten komt, op cassette. Deze verzameling heet Home Recordings en werd opgenomen in Brighton in de garage van zanger/gitarist Kristian Bell.

 

De nieuwste psychedelisch getinte single van Black Mountain rockt weer als een malle. Daarbij voorziet de song in een gewichtsloos makende roes, mede door hoekige synthpartijen en de meeslepende zang van zangeres Amber Webber.

Buiten Black Mountain zijn de leden druk met veel zijprojecten, waaronder Pink Mountaintops, Blood Meridian en Lightning Dust. Die zijn alle zeker de moeite waard, maar al ruim tien jaar houden de leden tijd vrij om als Black Mountain te spelen. In april komt het album IV uit en is de band te zien op Roadburn Festival en in de Melkweg.

 

De Britten van Sauna Youth hebben het er maar druk mee. Tense Men, Primitive Parts, Monotony, Feature en Cold Pumas zijn allemaal bands met gedeeltelijk dezelfde leden. Niet zo gek dus, dat het even duurde voordat Sauna Youths tweede plaat ‘Distractions’ klaar was, maar het resultaat is er dan ook naar. Hoewel je de andere bands qua stijl in hetzelfde straatje kan plaatsen, bewijst Sauna Youth het beste jongetje van de klas te zijn.

Het kenmerkende hakkerige gitaarspel, de droge drums en tweestemmig gezongen vocalen zijn op ‘Distractions’ – meer nog dan op vorige plaat ‘Dreamlands’ – gekanaliseerd in puntige en gejaagde punknummers. Met veertien stuks in een half uurtje zit de vaart er flink in en is er op de spoken-word intermezzo’s geen tijd voor rustmomentjes. De DIY-mentaliteit van Sauna Youth maakt het geheel aantrekkelijk ongepolijst en tot een van de beste punkplaten van het jaar tot nu toe.

 

Voor fans van Kill Bill en The Kills

De uit Brighton (het zal eens niet) afkomstige band Black Honey levert ons weer een nieuwe badass rockchick voor de verzameling. De door pastelkleuren gesierde garagerock die rechtstreeks uit de woestijn geplukt lijkt te zijn, is nog niet eens een jaar oud.

Toch hebben de roze haren van de frontvrouw al ruig heen en weer gewapperd op meerdere podia. Onder meer tijdens een bijzonder succesvolle secret show waarbij fans moesten sms’en voor een plekje in de zaal. Inmiddels zijn er ook al twee singles in onze oh-zo hebberige handen gevlogen. Dat allemaal gepaard met artworks die zo van een oude Tarantino film zouden kunnen zijn.

 

Volgens mij is er nog geen issue van TDI MAG uitgekomen zonder dat we links of rechts over een band uit Brighton hebben geschreven. Met The Magic Gang is het opnieuw raak. Deze Britse kustmuzikanten brengen al een tijdje puike singles uit, tourden met Courtney Barnett en Wolf Alice, en weten met Alright de juiste snaar te raken.

De band heeft een ambitieuze instelling door te claimen dat zij muziek maken voor ‘mind, body, spirit en soul’. Dat is misschien wat hoog gegrepen, maar lekker is het in ieder geval wel. De licht grungy sound met Weezer-achtige melodieën, laten een frisse bries door je hoofd waaien.

 

Brighton’s finest Demob Happy heeft een nieuwe single en die zou ik gemakkelijk in twee woorden samen kunnen vatten: Nirvana belde. Vocaal is de gelijkenis met Kurt Cobain namelijk onmiskenbaar en muzikaal komt Young & Numb wel verdacht veel overeen met Territorial Pissings.

Maar hé, een moddervette plaat it is, met een moddervette riff en moddervet refrein. Het repertoire van Nirvana kenden we toch al van voor tot achter. Check ook de NSFW-clip bij de single, waarin de langharige dudes van Demob Happy worden uitgemoord met een kettingzaag. Altijd goed.

 

Met slechts een paar demo’s op zak en een succesvolle secret show eind oktober – waar bezoekers moesten sms’en naar een nummer om toegang te krijgen – bracht het uit Brighton afkomstige Black Honey in 2014 hun eerste EP ‘Bloodlust’ uit bij Duly Noted Records. Overigens hetzelfde jaar waarin de band is opgericht.

Tekst Kyra Bartelink

De Britten hebben onlangs een nieuwe single uitgebracht, genaamd Madonna. Black Honey weet daarop zwoele psychpop en sixties garage-surf met een rauw randje te combineren. Catchy akkoorden en een riffje vol fijne baslijnen worden gevolgd door een krachtig refrein. Laat je meeslepen op een roadtrip in de bloedhete zon, de hemelsblauw gekleurde horizon tegemoet rijdend in een knalroze Cadillac. Op 6 april worden de eerste vijf exemplaren van hun nieuwe EP geveild inclusief polaroids van de band.

 

Het Britse drietal The Wytches bracht al een behoorlijke serie geweldige 7” plaatjes en video-clips uit die je zou kunnen omschrijven als getergde surf-psych-garage (soms bijna doom, en alleen ‘grunge’ doet ze tekort). Hun nieuwste single Wire Frame Mattress is wel een heel bijzondere. Het is namelijk de langverwachte aankondiging van hun in augustus te verschijnen album ‘Annabel Dream Reader’ die door Heavenly Recordings wordt uitgebracht.

Natuurlijk is het weer een prachtig onvrolijk stukje werk dat de band aflevert, en de clip is de eerste video die Steve Gullick heeft gemaakt. Deze fotograaf heeft eerder al gewerkt met grootheden als Nick Cave en met de voornaamste grunge-band die we (ik) hebben gekend. Wellicht is zijn samenkomst met de drie Britse jochies uit Brighton niet geheel toevallig als je naar de muziek van The Wytches luistert. Die is verre van lichtvoetig te noemen, en de eerste geluiden van Wire Frame Mattress lijken, per ongeluk of niet, te hinten naar Rape Me.

Intensiteit
Maar de band laat horen dat ze absoluut heel veel meer zijn dan een veelbelovend kopietje van het grunge-tijdperk. Zeker wel! Ze spelen weliswaar in die sfeer en met minstens zo’n enorme intensiteit, maar met een eigen en diepintense stem die iets heeft van een getergde Jack White (zo extreem als White het zelf nog nooit heeft laten blijken), en een flinke dosis surf in de gitaarpartijen. Daarbij een bassist met een lekker groezelig geluid die samen met de in het liedje verzonken drummer het liedje draagt. En, een detail, Gullick heeft voor deze video gitarist Kristian Bell, wellicht om qua beeld niet al te veel terug te duiken in de nineties-grunge, een andere gitaar in handen geduwd dan de herkenbare Jazzmaster waarop Bell normaal speelt. Halverwege het liedje lijkt een extra portie iets meer up-tempo surf zelfs bijna de voetjes van de vloer te krijgen. Maar die voorzichtige glimp van blij optimisme wordt, The Wytches kennende, aan het einde wel weer de kop in gedrukt.

Ik heb inmiddels wel zo’n vermoeden waar dat rare gevoel in mijn maag vandaan komt…nog heel veel nachtjes slapen tot ‘Annabel Dream Reader’ in mijn platenspeler ligt.