Recensie: Unknown Mortal Orchestra – II

Unknown Mortal Orchestra is het muzikale kindje van Ruban Nielson, oorspronkelijk uit Nieuw-Zeeland, nu woonachtig in Amerika. ‘II’ is de opvolger van het titelloze debuutalbum dat in 2011 verscheen, en zorgde voor een kleine hype rond UMO.

Door Lisa de Jongh

Er is op het nieuwe album een grote vooruitgang geboekt: ‘II’ klinkt ambitieuzer en inventiever, en is zelfs naast zijn rammelende voorganger redelijk geordend en ruimtelijk te noemen.Het vintage geluid van UMO en het denkbeeldige laagje stof waar de liedjes onder liggen, worden netjes afgewisseld met modern muziekspel; de gitaarpartijen van Nielson zijn fris en licht, de drums klinken ver op de achtergrond.Om maar wat referentiekaders te schetsen: denk Tame Impala zonder de effectenbakken, of Smith Westerns zonder de scherpe hooks. De tien nummers op ‘II’ blinken uit in minimalisme en eenvoud, zonder een moment te leeg te worden. In tegendeel: Nielson heeft de perfecte balans gevonden tussen ouderwets en modern (So Good At Being At Trouble), aanstekelijk (Swim and Sleep Like A Shark), traag (Monki), experiment (Dawn) en recht door zee (Faded In The Morning). Het geheel, kijkend naar de productie-skills van Nielson zelf, klinkt echter een tikkeltje dof. Afgezien daarvan, zeker een kanshebber voor de jaarlijstjes.

 

*Een interview met de band lees je in de nieuwe Issue van The Daily Indie