Nadat de leden New Yorkse band Big Ups elkaar ontmoetten op de universiteit is het snel gegaan. De band bracht in hun eerste jaar al een single uit op 7’’, waarna het label smeekte om een compleet album om uit te brengen. Na de eerste, Eighteen Hours of Static, en na veel live dates waarbij ook Europa uitgebreid werd aangedaan, is de band nu terug met zijn tweede album; Before A Million Universes.

Big Ups zet met deze tweede plaat een gepolijst en gestructureerd werk neer. Op het eerste album waren bijna alle tracks van begin tot eind hard, maar met Before A Million Universes laten de New Yorkers zien dat ze meer kunnen afwisselen en zelfs enorm kunnen verassen. Het nummer Meet Where We Are is bijvoorbeeld een rustgevende song met een verhalende tekst, iets wat je nooit zou verwachten van Big Ups. Na drie minuten escaleert het echter onverwachts toch, en beukt de muziek harder dan ooit door je speakers.

 

 

Door de afwisseling tussen spreken, schreeuwen en zingen die zanger Joe Galarraga toepast, voelt de plaat fris en verrassend. Hope For Someone en Capitalized zijn de hardste, maar tegelijk toch ook meest pakkende nummers van het album. De opbouw in het pre-chorus van Capitalized is uitdagend, en zorgt ervoor dat het refrein des te harder binnenkomt. Big Ups verrast al met al en verlegt met Before A Million Universes zijn grenzen. Vooral de hardere tracks maken erg nieuwsgierig naar de liveshows.

8 april in Vera, Groningen
9 april in Area 51, Eindhoven
21 april in OT301, Amsterdam

Het album ‘Our Blood’ is intussen alweer het vijfde album van de Nederlandse I am Oak en heeft een bepaalde achtergrond. De artiest verloor namelijk zijn vader aan kanker en verwerkte dit in het album. Toch is dit geen zwaar of zwart album, maar eerder een dromerig geheel vol rust.

Waar je misschien zou verwachten dat de gevoelige I am Oak hier zijn verlies zou verwerken in een zeer fragiele akoestische plaat, is er op dit album geen ruimte voor nummers met enkel een akoestische gitaar. De artiest maakt meer dan ooit gebruik van synthesizers en de elektrische gitaar en brengt zo een vol geluid. Geen album in mineur, maar een afsluiter van een verwerkingsproces waarin vrede is gevonden.

Ook ‘Our Blood’ staat weer vol met poëtische teksten, waarin I am Oak zijn verdriet en verlies laat doorschijnen zonder dit direct te noemen. Met veel metaforische teksten zoals het zien van de maan op een klaarlichte dag in ‘Omen’, maar ook beschrijvend op een indringend eenvoudige manier zoals in Dacem: “to see your body without a mind/ a new form of a shape I had known all my life.

Muzikaal hebben de nummers op het album veel van wat je verwacht van I am Oak: low-tempo, harmonieuze meerstemmigheid en een ook niet afwezige Spaanse gitaar. In nummers als Volcano en Woandering maakt hij deze verwachtingen helemaal waar. Een kleine vernieuwing in het nummer Gold dat eindigt met een ietwat ruiger geluid, waarin de drum even afstapt van het rustige ritme en de elektrische gitaar zijn kans grijpt. Juist wanneer dit vervolgens zijn weg terugvindt naar de rust door het mystieke intro van de synthesizer in het laatste nummer Your Blood, komt veel gevoel naar voren en toont hij zijn overblijvende vragen.

‘Our Blood’ is al met al een gevoelsplaat, maar niet op een breekbare singer-songwritermanier. Juist met volle harmonieuze nummers vult I am Oak een album dat een sterk geheel is. Een om bij weg te dromen, maar die het ook zeker waard is om aandachtig naar te luisteren.

 

 

Het verhaal van het Londense indiepopduo Oh Wonder is een bijzondere. Drie jaar geleden bezochten Josephine Vander Gucht en Anthony West het concert van Sigur Rós in de HMH, dit bleek het laatste puzzelstuk in de zoektocht naar hun eigen sound. Het bandconcept Oh Wonder werd geboren. Toen het muzikaal klikte tussen de twee muzikanten, besloten ze om elke maand een single uit te brengen. Nu ze dat al een jaar lang hebben gedaan zijn de singles – logischerwijs – samengevlochten tot een album.

Op het titelloze debuutalbum staan zwaar geproduceerde popliedjes met een licht elektronische invloed. Onlangs bekende het duo al veel naar James Blake te hebben geluisterd, dat hoor je dan ook zeker terug op deze plaat. Het is makkelijk luisteren naar het album. Misschien wel iets té makkelijk. Gaandeweg het zesde nummer van de plaat kom je erachter dat het qua opbouw van de liedjes allemaal wel erg op elkaar lijkt, ook in de teksten is weinig verdieping te vinden. Het sterkste nummer – Technicolour Beat bijvoorbeeld – begint met elektronische klanken die het hele nummer de boventoon zullen voeren, gevolgd door de piano van Vander Gucht en de steeds groter wordende elektronischere sound tegen het eind van de bekendste single.

Echt vernieuwend is Oh Wonder niet. De samenzang is weliswaar prettig, maar kent geen enkele variatie, de nootjes worden keurig binnen de lijntjes gezongen. De licht elektronische invalshoek is dan ook zeker welkom, dit zorgt ervoor dat debuutplaat ‘Oh Wonder’ zich nét onderscheidt van anderen. Dit alles neemt niet weg dat het gewoon fijne muziek is om naar te luisteren. Ook live, in bijvoorbeeld de nu al uitverkochte kleine zaal van Paradiso, zal dit gevoel overheersen.

 

Het magische duo Jack Cooper (Mazes) en James Hoare (Veronica Falls) laat met ‘Green Lanes’ opnieuw van zich horen, na het alom positief ontvangen debuutalbum ‘Ultimate Painting’ (2014). En de Londenaren zijn voor deze tweede plaat vastberaden om nog meer muziek te maken die binnen het hokje van hun eigen bands niet past.

Cooper en Hoare hebben nog steeds de tijd van hun leven in Mazes en Veronica Falls, dus in principe was er weinig druk om een tweede album te maken met Ultimate Painting. En dat hoor je duidelijk op ‘Green Lanes’. Het eerste album leunde zwaar op drummachines en zéér aanwezige synthesizers, maar bevatte ook catchy teksten en melodieën. ‘Green Lanes’ is daarentegen een album dat minder pakkende teksten en synthesizers heeft, maar als geheel een volwassener indruk maakt en Cooper en Hoare op hun meest ontspannen staat van muziekmaken laat horen.

 

‘There’s so much you can take, before you break’, klinkt het op Paying The Price, een perfect in elkaar geweven track met een belachelijk mooi refrein. En zo gebeurt er nog veel meer, zonder Ultimate Painting heel hard hoeft te schreeuwen. Als het debuut een Casio-horloge was dat je dagelijks om je pols draagt, is ‘Green Lanes’ de 18-karaats ketting die je om je nek hangt wanneer je uit eten gaat in een Michelin-restaurant.

 

Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het hier en nu leeft. 

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

​​

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

‘Multi-Love’ is een overduidelijke verwijzing naar de polyamoreuze relatie van frontman Ruban Nielson. Het thema van de plaat is 180 graden omgedraaid na voorganger ‘II’, van duistere gedachten, naar het overdadige optimisme van ‘Multi-Love’. Nielson, berucht om zijn insomnia en familieproblemen, heeft door zijn werk als muzikant vaak moeite gehad met zijn rol als vader. Het continue touren had drastische gevolgen voor zijn mentale gezondheid en was een reden voor het veelvoudig gebruik van drugs. 

 

Tijdens het schrijven van ‘Multi-Love’ probeerde Nielson zijn leven helemaal om te draaien. Een driehoeksrelatie begon, een utopische ervaring die hem dreef tot het schrijven van een album over het vinden van een (persoonlijke) utopie. Net als het getatoeëerde oog dat uit Nielsons nek staart, kun je niet om ‘Multi-Love’ heen. De plaat staart je aan, helder en scherpzinnig, een herontwaking van de muzikaliteit van de bandleider.

Hoewel de versterkte vermenging van soul ten opzichte van de vorige platen interessant is, kan het sporadisch ook te overduidelijk zijn. Vooral Like Acid Rain doet af aan de rest van de plaat door de Jackson 5-achtige koortjes. Zonde, want de subtiele mengeling van soul zonder overdadige nasmaak was juist hetgeen dat Unknown Mortal Orchestra sterk maakte. Toch blijft ‘Multi-Love’ een geweldige plaat, wat bewezen wordt door nummers als The World is Crowded, de titeltrack en de trompet geladen Necessary Evil. Je kunt niet meer om Unknown Mortal Orchestra heen. UMO is life.

Lees het interview met Ruban Nielson in ons nieuwste blad!

The Vaccines. Een band waarvan we nog steeds niet echt weten of het nou een blijvertje is of niet. De band kan al een aantal jaartjes prima teren op zijn debuutalbum ‘What Did You Expect From The Vaccines?’. Niet zo vreemd, want de ene na de andere belachelijk sterke indiehit knalt daarop voorbij. Na de redelijk geslaagde opvolger ‘Come Of Age’ en een onder de radar doorgeschoten EP (‘Melody Calling’) weet je op de nieuwe, megagestileerde en grensoverschrijdende plaat ‘English Graffiti’ niet meer wat je kunt expecten van The Vaccines.

 

 

Frontman Justin Young zei tegen de Engelse pers: “we wanted to make something that sounds amazing next year and terrible in ten years!” Of dat gelukt is, kunnen we eigenlijk dus nog niet bepalen, maar we hebben wel een idee. Door op te nemen met Dave Fridmann (o.a. Tame Impala, The Flaming Lips) en Cole MGN (Ariel Pink, Beck) in de Tarbox Road Studios in New York, heeft de band zich in ieder geval opnieuw proberen uit te vinden met een sound die doet denken aan eerdere albums van The Strokes. Heldere drums, groovy basloopjes en eindeloos getweakte gitaarversterkers en pedalen zorgen voor aangenaam frisse nummers, met een rauw en speels randje. De vlijmscherpe plaat schiet alle kanten op, klinkt als The Vaccines, maar zeker niet als The Vaccines die je dacht te kennen en ook niet als The Vaccines die ze uiteindelijk kunnen worden. De band durft te experimenteren en nieuwe werelden binnen te gaan, wat de ene keer wat beter uitpakt dan de andere keer.

De Londenaren hebben met deze blinkende plaat de komende tijd op alle festivals een setlist waar een hoop bands van dromen. Of het over tien jaar nou verschrikkelijk klinkt of niet, dat maakt niet uit. Het klinkt nu verschrikkelijk goed.

Twee jaar na het album ‘Noctuary’ is The Holydrug Couple terug met een nieuwe plaat vol psychedelica. Het nieuwe wapenfeit van het Chileense duo hypnotiseert, bedwelmt en zorgt ervoor dat je jezelf achteraf even in de arm moet knijpen om te kijken of je wel echt in het nu leeft.

Met dromerige synthesizers, drums op het ritme van je hartslag en bijna wanhopige teksten á la Tame Impala zuigt The Holydrug Couple je mee in de wondere wereld van het album ‘Moonlust’. De eerste songs luisteren licht en zweverig weg en een dromerig gevoel besluipt je. Dreamy – what’s in a title – is daar het perfecte voorbeeld van: een subtiel ritme, met een flinke dosis synths en een engelachtige stem, die je meeneemt in de belevenissen die je meemaakt als je slaapt. Vervolgens klinkt de plaat wat actiever, met meer variatie in de nummers. Een song als Baby, I’m Going Away heeft een hoger tempo waarvan je niet in een kabbelende roes belandt.

Het fijne aan dit album is dat alles in elkaar overvloeit. De afwisseling van rustige en hardere songs is prettig luisteren. De nummers vormen een eenheid, maar ze kunnen ook prima op zichzelf staan. Al met al is ‘Moonlust’ een sterke opvolger van het duo uit Chili. Een album met een sprankelende en frisse vibe, dat je mee terugneemt naar de seventies en een tikkeltje Frans klinkt. Het zomerse gevoel is absoluut aanwezig.

 

Drie dagen geslapen in een te kleine DDR-tent, uw verslaggever Giordano Mellin heeft het allemaal moeten verdragen, voor u. Here we go! 

Foto’s: Rudy Sablerolle

Down The Rabbit Hole: Dag 1 

 

Death From Above 1979
De band besloot in 2006 te stoppen, er was een reünie tijdens Coachella in 2011, een nieuw album in 2004 en ze stonden op Where The Wild Things Are in maart. Death From Above 1979 voelde een beetje als een knipperlichtrelatie, het was namelijk een veelbewogen periode voor de Canadezen. Maar vandaag staat de band in Beuningen. “You guys doing okay? Please go swimming after the show” klinkt er, en eigenlijk voelt het alsof we al de borstkrol doen in een ietwat krappe Speedo in een zee van zuur zweet. Dit, en het snoeiharde geluid, is waarschijnlijk de reden waarom het publiek zich inhoudt in een nogal benauwde Hotot. De heren zijn nog steeds rauwe rockers, hebben weinig interactie met het publiek, maar desondanks laten ze zien dat DFA1979 godvergeten goede herrie maken en nog steeds een topteam zijn.

 

zZz
De heren uit Amsterdam hebben onlangs het album ‘Juggernaut’ – dat vijf jaar op zich liet wachten- uitgebracht. Vijf jaar! ‘zZz’ wordt er mysterieus door de microfoon gefluisterd tijdens het optreden waarbij er direct kippenvel bij ons ontstaat. De alom bekende combinatie van een orgel, drums en synthesizers is typisch zZz, maar de aanvulling van een tamboerijn op zijn tijd is ook aangenaam. Hoe veelzijdig zijn deze gasten? De zogenaamde two-man-bands zijn erg in trek op Down the Rabbit Hole, zoals we al zagen bij Death From Above 1979. Dit zorgt ook voor een unieke sound; zZz heeft namelijk in de loop der jaren een typisch geluid gecreëerd: een kraut-geluid dat voor de Teddy Widder-tent om vijf uur ’s middags misschien te moeilijk én te technisch blijkt te zijn voor het publiek.

Rats On Rafts
Iets wat wij vandaag nog niet eerder zagen zijn visuals tijdens optredens; Rats on Rafts creëert een buitenaardse omgeving in de Teddy Widder met hun trippy effecten. In het begin lijkt het alsof ze de wat hardere garagerock nummers in Rotjeknor hebben gelaten en een bagpack gevuld met festivalvriendelijke nummers meegenomen hebben. Maar, bij het derde nummer laten de Rotterdammers eindelijk horen waar ze goed in zijn: het spelen van vunzige garagerock. Zodra gitarist Arnoud zowaar begint te grunten, komt dit als een aangename verrassing. Dit blijkt het tweede startschot te zijn voor de keiharde garagerock-nummers. Tijdens het optreden blijkt er een select groepje te zijn dat Rats on Rafts kent, maar de rest van het publiek moet nog overtuigd worden van hun kunsten.

 

Patti Smith
Het is superdruk in de Teddy Widder en de grijze lokken van Smith maken ons vrolijk en ietwat nostalgisch. Met wapperende handen zingt ze: “She looks so good. She looks so fine.” En we kunnen stiekem niet ontkennen dat we dan aan Smith denken in plaats van aan Gloria (red.). Wat opvalt is, dat naast de oude garde, er ook een hoop jonge mensen aanwezig zijn tijdens het optreden. Smith laat ons constant met luide kreten horen waarom zij nog altijd relevant en de koningin is. Verder had Smith ons ook nog het volgende te melden: “I’m sorry, I’m having some troubles with my voice”, daar hebben wij helemaal niets van gemerkt. Terwijl de oude garde verder speculeert over welk nummer ze nu gaat spelen, maakt de rest zich geen zorgen, it’s fuckin’ Patti Smith! En zo is het.

Omar Souleyman
In het publiek worden er sterretjes afgestoken om de komst van Souleyman te vieren. Een traditie of gewoon een hipsterding? Dan volgt direct de volgende prangende vraag in ons op: het is Ramadan, hoe zal hij hiermee omgaan op een festival? Souleyman is een persoonlijkheid an sich met zijn karakteristieke outfit incluis de bekende handklapjes en verscheen zo ongeveer op elk festival dat je je kunt voorstellen. Alhoewel wij helemaal niets begrijpen van de nummers, is er toch een verbintenis tussen ons en Souleyman. Wat we in elk geval ook snappen is als Souleyman “Hey” roept, je godverdomme mee moet klappen. Eventjes lijkt het alsof we ons begeven in een absurde grote shisha-lounge. Souleyman blijkt een markante persoonlijkheid te zijn en met weinig handgebaren weet hij de Fuzzy Lop om te toveren in een 1001-nacht sprookje, en dat tijdens Ramadan!

Down The Rabbit Hole: Dag 2

Dolomite Minor
Twee schuchtere, ietwat iele jongens uit Southampton betreden het podium. Maar zoals het volgende cliché gezegde luidt: “don’t judge a book by it’s cover”, deze jongens zijn dodelijk! De gitarist, wie je het liefst een stevige knuffel zou willen geven, speelt met z’n veel te grote Ibanez-gitaar de sterkste gitaarpartijen die we in de Fuzzy Lop gehoord hebben. Vunzige, distorted gitaareffecten en old skool metal invloeden met veel tempowisselingen, dit is goed. Heel goed! Nog even werken aan de stageperformance en Dolomite Minor wordt groot! Je hebt het hier als eerst gehoord!

Alabama Shakes
“We’re down in the rabbit hole, huh? Let me get some”, zo spreekt Brittany Howard, de zangeres van Alabama Shakes als de diva die ze is. Haar karakteristieke stem is nog rauwer en funkier dan ever in de Hotot-tent. We hebben altijd al een zwak gehad voor artiesten die een Nederlands woordje spreken tijdens een optreden: “Dankjewel, everybody.” Howard heeft haar hele team meegenomen; haar achtergrondzangeressen en zanger geven ons het gevoel alsof wij op zondag voorin zitten tijdens de kerkmis. Howard’s stem breekt barrières en geeft je soms het gevoel dat de speakers daadwerkelijk op ontploffen staan, een enge gedachte. Gedurende de show is zij onze rock-’n-roll-moeder en geeft ze een tutorial over hoe je het hardst kunt rocken op een festival inclusief elektrische gitaar, een blonde mohawk én een bloemenjurk. Een bloemenjurk! Naast ons staan er wat meisjes uit de UK die gedurende het concert meerdere malen “We love you, Brittany” roepen. Na de zesde keer besteedt ze hier uiteindelijk aandacht aan en komt met een subliem antwoord: “I hear you, but do you feel me?”

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

GOAT
GOAT komt uit Zweden en is een ‘alternatieve, experimentele band’. Alle leden verschuilen zich achter maskers en intrigerende kostuums. Dit stemt ons benieuwd naar het optreden. Een band zoals Empire of The Sun hult zich achter maskers en in outfits tijdens hun set, maar GOAT gaat een stap verder en vult dit aan met traditionele Arabische danspasjes en kledij. Dit is geen band, maar voelt meer als een kleinkunst act gecombineerd met wat muziek en gekke outfits. Desalniettemin vinden wij GOAT tof, maar zijn we ook benieuwd naar hoe de twee mysterieuze zangeressen er zonder maskers uit zien!

Foto: Jack Parker 

Foto: Jack Parker 

Iggy Pop
In de foto-pit is het nog nooit zo druk geweest. Heeft Iggy wat huisfotografen ingeschakeld? Iggy is gewoon weer lekker Iggy vanavond: sexy danspasjes, een ontbloot bovenlijf, vrouwelijke bewegingen en de nodige gesprekken tussen de nummers door: “Hi, I’m Iggy. What’s your name? That’s cool.” Voor iemand van 68 (!) jaar is hij nog springlevend en vitaal, om godverdomme jaloers op te worden. “I have a lust for life”, en dat merken we als we Iggy rond zien huppelen als een wulps konijn over het podium. Crowdsurfen is alweer een tijdje ‘verboden’ op festivals, en daar balen we natuurlijk van, maar tijdens het optreden ontstaat er een heuse marathon aan crowdsurfers en worden tieners – eentje ervan was rond de tien jaar – stuk voor stuk afgevoerd! Een ander belangrijk puntje: de eerste set tieten tijdens Down The Rabbit Hole zagen we tijdens dit optreden! Rock-’n-roll!

Down The Rabbit Hole: Dag 3

Young Fathers
Het verhaal achter deze Schotse groep is dat ze alle drie de naam van hun vaders dragen en toevallig hebben ze ook allemaal dezelfde leeftijd. Tijdens een hiphop-event in Edinburgh kwamen de drie elkaar tegen toen ze slechts veertien jaar waren en vormde direct een groep. Ze zijn echter niet alleen met zijn drieën, tijdens de set worden ze namelijk ook begeleid door Steven Morrison, de drummer/DJ in de band, waar we eigenlijk ook een apart artikel aan kunnen wijden. Morrison heeft een pikzwarte bomberjack aan en slaat op zijn drums als een bezetene waarbij we bijna in een hypnotische staat belanden. Maar neen, we moeten ons ook focussen op de rest van de groep die energiek bezig is op het podium; variërend van Michael Jackson-achtige danspasjes tot zoete R&B vocalen, raps en spoken word, het is teveel om op te noemen. Young Fathers is een act waarbij je héél gefocust moet zijn, want er gebeurt te veel tijdens een optreden. Tof en bijzonder!

Natalie Prass
Het is zondagmiddag en best vroeg (13.30) voor een festival. Natalie Prass uit Richmond, Virginia treedt op. De irritante ‘goed gestijlde’ presentatrice waar we al drie dagen tegenaan moeten kijken (festivalpresentatrices zijn altijd irritant) van de Fuzzy Lop, kondigt Prass aan met een gedichtje waar Prass zelf over begon. Het gedichtje is niet de moeite waard. De muziek van Prass blijkt gelukkig wel perfect te zijn voor deze zondagmiddag; niet te zwaar op de maag, simpele, lieve singer-songwriter muziek. Prass oogt zelf heel onschuldig, schattig en breekbaar, net als haar muziek. “Watskebeurt” zegt Prass veelvuldig tijdens het optreden, schattig, maar op den duur vrij irritant. Vanuit het publiek klinkt er coyote gehuil en dit blijkt Prass op te vangen en speelt hier mee tijdens het optreden, leuk! Ergo, Natalie Prass: lief en onschuldig – typische muziek voor op een zondag.

Ook Gezien!

Birth Of Joy

 

King Gizzard & The Lizard Wizard

 

Happyness

 

The War On Drugs

Best Kept Secret 2015 was weer een hell of a ride. Drie dagen lang hebben we ons vermaakt tot we niet meer konden. Dag 1 kon je hier al vinden, net als dag 2 hier. En hieronder is het tijd voor de allerlaatste dag die het festival ons te bieden had. Een perfecte afsluiter van een weekend vol ontdekkingen. 

Alvvays

Black Mountain

First Aid Kit

Future Islands

Royal Blood

Sunset Sons

Waxahatchee

Het was weer geniet dit weekend. Hier nog wat sfeerfoto’s om mee af te sluiten, tot volgend jaar weer!

Foto’s van de eerste dag op Best Kept Secret vind je hier, bij deze gaan we verder met  de tweede dag, die volstond van wat prettig climaxjes. Zo gingen onder andere Cheatahs, Hookworms, Temples en John Coffey langs de lens van Rudy Sablerolle. 

Cheatahs

Hookworms

John Coffey

Matthew E. White

Noel Gallagher

Ride

Temples