#IWD21 Luwten: “Vandaag denk ik aan de vrouwen in mijn leven”

Vandaag is het Internationale Vrouwendag en om die reden vroegen we vijf muzikantes onder meer wat deze dag voor hen betekent en hoe het gesteld is met de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen in de maatschappij en de muzieksector.

Daarnaast vroegen we Tenfold, EUT, Luwten, Camilla Blue en NEVA naar hun song voor de dag en bespreken we zaken als de aanstaande verkiezingen. Want we komen van ver, maar er is nog steeds ongelooflijk veel werk te doen. En denk eraan volgende week: Stem Op Een Vrouw!

Luwten

Tessa Douwstra

• 

Wat betekent Internationale Vrouwendag voor jou?
“Verandering duurt lang, dus het is goed om regelmatig herinnerd te worden aan dingen om dankbaar voor te zijn en om voor te strijden. Dingen die we niet moeten vergeten. Ik vier over het algemeen dit soort internationale dagen niet fysiek, maar ze helpen mij wel om te herinneren. Vandaag denk ik aan de vrouwen in mijn leven, mijn voorbeelden van nu en uit de geschiedenis en aan het feit dat ongelijkheid iets is waar we geen genoegen mee moeten nemen.”

Wat is je song voor deze dag?
“Ik kies voor Workaround II van Beatrice Dillon. Dat was mijn favoriete instrumentale plaat van 2020, geproduceerd door een vrouw.”

Hoe staat het ervoor met de gelijkheid in de muzieksector?
“Naast de bekende cijfers die het nog steeds kleine aantal vrouwelijke artiesten op festivals aantonen, zie ik in mijn muzikale omgeving dat er ook nog steeds minder vrouwen dan mannen zijn die – hun eigen – muziek produceren. Ook engineers en masteraars, mensen die aan het eind van een muzikaal proces bepalend zijn voor de muziek, zijn over het algemeen mannen.”

“Ik denk dat dat grotendeels komt omdat er nog niet veel voorbeelden zijn van vrouwen met deze professie. Jonge vrouwen zouden daardoor sneller kunnen denken dat dit niet voor hen is weggelegd. Het zou toch fantastisch zijn als ieder mens de potentie kan vervullen die diegene in zich heeft, ongeacht geslacht? Dat het niet zo is dat de vrouwelijke muzikant enkel wordt gezien als iemand die over haar emoties en haar liefdesverdriet kan schrijven, maar ook als iemand die beats kan programmeren en microfoons kan plaatsen.”

Is dat vooral een probleem binnen deze sector, denk je?
“Nee, ik zie het ook in film. Ik hou enorm van film en series, maar ik ben mij in de afgelopen jaren steeds vaker gaan irriteren. Neem bijvoorbeeld The Irishman, waarin vrouwen het geld tellen dat de mannelijke maffiosi hebben thuisgebracht, spaghetti koken en de kinderen opvoeden. Ik vind echt niet dat alle films een ideale en gelijke wereld hoeven te representeren, overigens, maar ik merk dat ik er een beetje moe van word hoe weinig dit nu gebeurt.”

“Ik ben heel blij dat er ook in deze scene steeds meer vrouwen zijn die schrijven en regisseren: Greta Gerwig, Lena Dunham, Phoebe Waller-Bridge… Zij tonen het leven vanuit meer diverse perspectieven, waaronder een vrouwelijk perspectief. Waar ik voorheen vooral vrouwen zag die als zogenaamd ‘typisch vrouwelijk’ werden neergezet, en waar ik mezelf niet in herkende, zie ik nu steeds vaker verschillende vrouwen met wie ik mij wel kan identificeren en door wie ik mij aangemoedigd voel om mijn eigen ideeën uit te voeren.”

Dus het gaat wel de goede kant op?
“Ja, maar wat mij betreft is het slechts een begin, zowel in muziek en film als in de politiek en eigenlijk overal. Gelijk voelt het nog niet. Ik merk bij zowel andere vrouwen als bij mijzelf soms een grote onzekerheid over eigen kwaliteiten. Ik weet niet of dit intermenselijk is of ook deels cultuur, hoe vrouwen denken over vrouwen. Ik denk dat we elkaar moeten stimuleren om die verlammende onzekerheid te verbannen uit ons denken. Zeker de onzekerheid die voortkomt uit een gebrek aan voorbeelden. Iedereen zou het gevoel moeten hebben dat je datgene kunt bereiken waar je van droomt. Zo kon ik mij als kind niet voorstellen dat ik later auto zou kunnen rijden. Mijn opa vond het overigens sowieso maar een slecht idee, een vrouw achter het stuur. En kijk mij nu: al een decennium zonder ongelukken autorijdend door het leven.”

Wat zijn verbeterpunten in onze sector en heb je ideeën over hoe we deze kunnen aanpakken?
“Ik denk dat zichtbaarheid en bewustzijn belangrijke dingen zijn. Wanneer we ons bewust zijn van het feit dat we een persoon met evenveel potentie over het hoofd kunnen zien door kenmerken als geslacht, gender, achtergrond, huidskleur of handicap, en op dat bewustzijn anticiperen, kunnen we betere keuzes maken. Zo worden onze sector en de wereld stukje bij beetje meer gelijk.”

“Onze alertheid op dit soort thema’s verslapt echt snel. Als er niet hard genoeg wordt geroepen, vervallen we in oude patronen. Virginia Woolf schreef in 1929 iets over de rol van vrouwen in fictie, wat Björk in 2016 opnieuw moest zeggen over vrouwen in de muziek. Zo’n jaarlijkse wekker op Internationale Vrouwendag is goed, maar wat mij betreft zetten we ‘m elke ochtend.”

Wat zijn initiatieven of personen die jou inspireren, op gebied van gelijkheid en vrouwenrechten?
“Ik vind Rosetta van Eva van Manen een prachtig initiatief. Deze organisatie zet vrouwelijke producers in de schijnwerpers en geeft ze een podium. Daarnaast brengt Rosetta bekende vrouwelijke producers in contact met beginnende vrouwelijke producers, waardoor ze ook die broodnodige voorbeeldfunctie kunnen vervullen. Door dit platform kun je, als je zoekt naar een producer, mixing-engineer of masteraar, makkelijker voor een vrouw kiezen. ‘Ik ken geen vrouwelijke producers in Nederland’ is dankzij Rosetta niet langer een goed excuus, want je weet nu wie je moet mailen om ze te vinden.”