Bombay Bicycle Club: “Als alles misgaat heb je altijd de muziek nog”

We schreven het al eerder: als je na drie jaar een comeback maakt terwijl je eigenlijk al gestopt was: dan moet het wel écht een goede terugkeer zijn. Als er echter één band is die zich niet uit het veld laat slaan door hoge verwachtingen en alles kan waarmaken, is het Bombay Bicycle Club wel.

Tekst Meike Jentjens
Foto’s Ab Al-tamimi

Met het nieuwe album Everything Else Has Gone Wrong dat vandaag verschijnt, weet de band de vinger weer op de bekende zere plek te leggen, precies daar waar de muziek je raakt. Een dynamisch album dat de problematiek van de hedendaagse samenleving beschrijft, maar met melodieën die je zoals vanouds meevoeren door allerlei warme emoties.

Bombay Bicycle Club is dus terug, wat de band niet alleen uitdrukt met een nieuw album, maar ook viert met een grootste tour door het Verenigd Koninkrijk, Europa en een uitbundige festivalzomer. Zo kun je de band dit voorjaar in een uitverkochte Melkweg bewonderen en deze zomer op Down The Rabbit Hole. Is het dan echt allemaal zo soepel verlopen, die hele reünie? We spreken zanger Jack Steadman en basgitarist Ed Nash over de beslissing om hun instrumenten weer op te pakken en terug te keren in de wereld die ‘het bandleven’ heet.

Nou, jongens. Daar zitten we dan. Hoe voelt het om terug te zijn?
“Het is zes jaar geleden dat we een album hebben uitgebracht en dat is inclusief een pauze van vijf jaar. Jack en ik zijn in de muziek gebleven en onze eigen albums gaan maken, maar alle bandleden zijn de wijde wereld ingetrokken om eens iets anders dan Bombay Bicycle Club te gaan beleven”, vertelt Nash.

Steadman vult aan: “Vanaf dat we op de middelbare school zaten hebben we altijd in deze band gezeten, dat was ons leven. Het werd echt onze identiteit. Net voor de pauze wisten we even niet meer wie we waren, anders dan bandleden. We vroegen onszelf af wat er eigenlijk nog meer was in de wereld.”

“Daarnaast voelt het soms alsof je als kind wordt behandeld, als je in een bekende band zit”, gaat Steadman op serieuze toon verder. “Als je toert is er altijd iemand die je vertelt waar je heen moet, wat je gaat eten en wanneer je ergens verwacht wordt. Je feest de hele tijd en je kunt eigenlijk weinig zelf bepalen. Het werd dus tijd voor ons om op te groeien, even los van het hele tourleven. We wilden ook eens normale mensen zijn.”

Voelde het dan niet normaal, hoe jullie leefden?
Nash: “Het is natuurlijk niet echt normaal, in zo’n grote band zitten. Het ergste was echter dat het op een gegeven moment wel normaal voelde. Ik was er niet meer van onder de indruk, alle plekken die ik zag en alle mensen die ik mocht ontmoeten. Het was niet meer spannend en dit leven werd als vanzelfsprekend voor ons. Nu realiseer ik mij wel dat ik ontzettend bevoorrecht ben, maar daar was wel wat afstand voor nodig.

“Toen we begonnen had ik nooit gedacht dat we het zover zouden schoppen. Als ik had geweten dat we zo beroemd zouden worden, hadden we wel een andere bandnaam uitgekozen. Deze naam kozen we uit als tijdelijke naam, maar vijftien jaar later doen we het er nog steeds mee. We hadden eigenlijk verwacht dat we een paar shows zouden spelen en dan weer terug naar school zouden gaan, maar het liep dus helemaal anders. We leefden de band vanaf onze tienerjaren en waren altijd maar met elkaar”, vertelt Nash terwijl hij relaxed van zijn colaatje sipt.

Steadman vertelt dat hij het nu meer waardeert dat hij continu met zijn drie beste vrienden mag optrekken. Hij wilde een tijdje alleen zijn, na het intensieve toeren met het vorige album So Long, See You Tomorrow. “Je wil niet zo’n band zijn die voor ieder bandlid een aparte tourbus heeft, of dat je elkaar eigenlijk niet meer uit kunt staan. Veel grote bands doen dat, tot mijn verbazing. Wij zijn een jaar geleden weer eens bij elkaar gekomen, omdat we elkaar en de band toch misten. Toen we weer muziek gingen maken klikte het direct weer. De vriendschap wordt alleen maar sterker.”

Gitaarband
Toen de bandleden vorig jaar klaar waren met hun persoonlijke ontdekkingsreizen, werd er dus voorzichtig weer aan Bombay Bicycle Club gedacht. Het geluid veranderde met de inmiddels volwassen jongens mee: in plaats van de vele gelaagde, elektronische synthesizers en samples die werden gebruikt, horen we nu weer vooral gitaren en zangharmonieën. Hoe is dit nieuwe en toch oude, vertrouwde geluid ontstaan?

Steadman: “We hebben op het vorige album alles geprobeerd dat op ons lijstje stond. Hoe meer gekke samples en laagjes, hoe beter. Omdat we dat nu eens gedaan hebben en uit ons systeem hebben, kunnen we weer gewoon terug naar het zijn van een gitaarband. Dat was op zich al een opluchting voor ons. Er lag natuurlijk veel druk op dit album, maar de eerste single werd zo goed ontvangen dat wij ook steeds meer konden ontspannen.

Daarna moest nog wel het album afgemaakt worden, dus zijn Ed en ik naar Cornwall afgereisd om samen muziek te maken. We sloten ons daar een tijdje op om volledig te concentreren en kwamen al snel met een paar nummers op de proppen. Dat was het begin van Everything Else Has Gone Wrong.”

Over die titel: wat bedoelen jullie met ‘Everythinge Else’?
“We bedoelen echt álles. Het is een ontzettend optimistisch album, ook al klinkt het in eerste instantie een beetje verdrietig. Dit album is bedoeld als escapisme, als vlucht van de dagelijkse problemen. Eigenlijk is het een positieve impuls en bijna zoiets als goed nieuws. Als je een slechte dag hebt, kun je thuis naar dit album luisteren en je hopelijk weer oké voelen”, vertelt Steadman.

“We proberen altijd een soort gekke vorm van melancholie te vinden, in combinatie met een dansbare melodie. Verdrietige muziek die je tóch vrolijk maakt, dat vind ik persoonlijk de perfecte soort muziek”, gaat hij enthousiast verder. “We willen mensen laten bewegen, maar met onze teksten of het gevoel dat we overbrengen aan het denken zetten. Er moet iets meer zijn, in muziek.”

Melancholie
Nash vult aan dat melancholie onmisbaar is in een goed nummer. “Mensen kunnen zich altijd vinden in dat gevoel. Als iets té positief is, werkt dat ook vermoeiend. Het leven is niet perfect, er is altijd wel iets van buitenaf dat niet meewerkt met je. Dan kun je dus dit album luisteren en zelf bepalen wat je er mee doet. Zo hebben we het nummer Good Day, dat de boodschap uitdraagt dat je zelf in controle bent over je emoties. Als jij bepaalt dat het een goede dag gaat worden, dan wordt het dat ook. Dat is dan ook de ‘else‘ in de titel van onze plaat: het enige dat niet fout is gegaan, is muziek.”

“Muziek vrolijkt je op en is er altijd voor je. Misschien is dat ook de metafoor voor onze terugkomst: je hebt altijd nog het warme thuiskomen in je favoriete klanken”, vertelt Steadman. “Wat er ook gebeurt.”

---