Interview: Is Twin Peaks oud en serieus geworden? “Fuck no man, I’m getting crazier every year!”

Welcome to The Village
21 – 22 – 23 juli

Twin Peaks heeft een nieuwe single. Tossing Tears heet ‘ie, en behalve een stukje zelfverzekerd songschrijven is dat de voorbode van Sweet ’17, een bijzonder project. De band brengt tot eind van het jaar zes singles uit, die met zes B-sides dan weer een compilatiealbum vormen. Sweet ’17 kwam niet zonder slag of stoot tot stand en is een ambitieus sonisch document van een band die zich in de pubertijd van zijn carrière bevindt. Opgroeien of voor eeuwig slacken? We praten erover met voorman Cadien Lake James.

Het kostte nogal wat moeite: krijgen we na drie eerdere pogingen eindelijk Twin Peaks’ voorman Cadien Lake James aan de lijn, is hij niet in opperbeste stemming. De avond ervoor is bij een show in het Canadese Montréal de voorruit van de bandbus ingetikt en zijn er telefoons, skateboards en een laptop met work in progress muziek buitgemaakt. Het was de tweede keer in drie maanden, nadat in mei bij een inbraak de meeste gear uit de studio van de band werd gejat. Maar het meest is James over de zeik dat tijdens de show ook zijn wiet uit de kleedkamer werd gestolen: “I guess we do get robbed often lately. It’s a pain in the ass. Just some assholes. There are assholes everywhere in the world. Never forget that.” Om vervolgens terug te keren bij zijn aimabele zelf en te relativeren: “Gelukkig zijn er ook overall goede mensen. En we zijn nu in de positie dat we niet meteen compleet fucked zijn. We hebben tegenwoordig geld voor een nieuwe ruit.”

 

 

Muzikale wapenwedloop
De moeite die ondergetekende moest doen om een vertegenwoordiger van de band te spreken te krijgen, had een goede reden: Twin Peaks is druk. Cadien, Con, Clay, Colin en Jack zijn bezig met de bouw van een nieuwe studio (het oude pakhuis in Chicago waar de oude studio was gevestigd en waar de gear werd gejat, werd gesloopt), waar op het moment van bellen aan wordt geklust. Tel daarbij op een bomvol tourschema (in de VS en deze maand ook tien shows in Europa, onder andere in EKKO en op Welcome To The Village) en het feit dat de band ook nog een ambitieus idee heeft opgevat: zes maanden lang elke maand een single uitbrengen, die inclusief een B-side op een 7-inch verschijnt. De hele verzameling van twaalf nummers belandt vervolgens op een 12-inch onder de naam Sweet ’17.

“Ik was vroeger een grote fan van de Matador Singles van Jay Reatard (uit 2008 – red.)”, vertelt James. “Eens per maand kon je uitkijken naar een nieuwe single. Zo kregen we het idee, it just made more sense. Waarom zouden we mensen laten wachten, terwijl wij tot het eind van het jaar een plaat aan het opnemen zijn die dan waarschijnlijk pas halverwege volgend jaar naar buiten kan? We dachten: we kunnen gewoon songs opnemen en direct uitbrengen. Zo zijn we net zo productief en blijven we wel relevant en op het netvlies van mensen, you know.”

Een opvallende uitspraak, voor een frontman die ooit aangaf Europese tours te verkiezen boven die in het thuisland, omdat er dan in elk geval niet zo veel publiek op de been zou zijn. Dat is geen valse bescheidenheid, legt James uit. “Begrijp me niet verkeerd, we hebben op festivals voor 15.000 man gespeeld en dat zijn mijn favoriete shows ooit. Maar ik zie het gewoon niet gebeuren dat dat standaard wordt. Zo’n grote markt is er niet voor onze muziek. Neem Thee Oh Sees. Die zijn tien jaar bezig en spelen in het hele land voor zalen van duizend man. Als wij dat hebben bereikt na tien jaar, that would be sick, if not, I don’t give a hell. We zijn vijf jaar bezig. Het is wat het is. Als het groter wordt, ben ik game. Ik ben hier om muziek te spelen en nummers te schrijven.”

 

“Ik wil de muziek maken die ik wil maken, maar ik wil niet dat mensen vergeten dat ik het maak.”

 

Nonchalante coolness, maar dat strookt natuurlijk niet met ‘relevant willen blijven’. Wanneer we James erop wijzen: “Kijk, er zijn zoveel bands tegenwoordig, en die brengen zo veel muziek uit. Als je even stopt, moet fucking huge zijn, willen mensen je niet vergeten. Neem onze vrienden van The Orwells. Die namen twee jaar vrij en moesten weer bij nul beginnen. Mensen hebben de tijd niet om op je te wachten. Muziek uitbrengen zorgt ervoor dat je scherp blijft, en het is een soort vriendelijke competitie tussen bands.”

Interessant gegeven, zo’n muzikale wapenwedloop tussen bands, met de aandacht van het publiek als inzet. Het is een van de verklaringen voor de hoge productiviteit in bijvoorbeeld de garage-scene, en de toenemende voorkeur voor het uitbrengen van EP’s over hele albums. James zegt daarover: “Je moet wel zorgen dat je kwaliteit maakt. Met name bij garagebands is die balans vaak zoek. En wanneer ik zeg: ‘relevant’, bedoel ik het ook niet zo gewichtig of grensverleggend. Ik wil de muziek maken die ik wil maken, maar ik wil niet dat mensen vergeten dat ik het maak.”

 

 

Ouder en serieuzer worden
De volle agenda van Twin Peaks kwam het schrijven en opnemen van Sweet ’17 niet ten goede. Voor de laatste langspeler Down In Heaven verhuisde de band naar het platteland van Massachusetts, waar tussen het drinken en kanovaren door ook rustig aan wat muziek werd gemaakt. Nu was de band gebonden aan een vol tourschema, en moest zoals gezegd ook tussendoor meermaals verhuizen naar verschillende studio’s in thuisstad Chicago. “Het was verre van ideaal. Ik hou van een rustige omgeving, waar ik het kan veroorloven om een beetje lui te zijn en de muziek er meer natuurlijk uitkomt. De clichés over in de studio werken onder tijdsdruk, zijn waar. Je moet continu tegen de klok werken en beslissingen maken. Het is cool, maar ik heb liever meer tijd. Gelukkig hebben we binnenkort onze eigen studio bij onze vrienden van Tree House Records. Ons eigen dromenland, waar we alles kunnen doen en laten wat we willen.” Om er snel aan toe te voegen: “Dat betekent overigens niet dat we niet blij zijn met wat we hebben gemaakt. Ik ben er heel trots op.”

Wat heet: eerste wapenfeit Tossing Tears klinkt als een staaltje zelfverzekerd songschrijverschap, met voor Twin Peaks-begrippen belachelijk uitgebreide arrangementen en andere sonische decoratie. We noemden het op de redactie eerder al een ‘meesterwerkje’. Het is desondanks nauwelijks een Twin Peaks-song: de kenmerkende lo-fi sound van de band is in geen velden of wegen te bekennen. “Het is een song die we al een tijdje hadden liggen”, vertelt James. “We wilden echt uitpakken voor de outro, met de funky gitaren, piano en ‘na na na’s’. Het gebeurde heel natuurlijk.”

 

“Shit man, als je eens wist wat er qua muziek allemaal gebeurt in mijn hoofd, zou je jezelf van kant maken.”

 

Tossing Tears is geen blauwdruk voor de overige singles, benadrukt James. Twin Peaks heeft vier songschrijvers in de gelederen en de nieuwe nummers werden over een lange periode geschreven. “Shit man, als je eens wist wat er qua muziek allemaal gebeurt in mijn hoofd, zou je jezelf van kant maken. Nee, geintje, dat klonk depressief. Ik ben een happy guy. We hebben die sound van Tossing Tears niet bewust gezocht. We hebben sindsdien ook niks meer geschreven dat erop lijkt. Elke single op Sweet ’17 heeft zijn eigen vibe, dat maakte het ook leuk. Het is straks een hoeveelheid nieuw materiaal dat in principe een album is, maar dan zonder dat er enige samenhang in hoeft te zitten. De 12-inch zien we ook als een compilatie. Het was een manier om een album uit te brengen, zonder echt een album te maken, snap je? Het gaat alle kanten op, maar ik weet zeker dat het werkt, want uiteindelijk klinkt alles als Twin Peaks.”

James snijdt hier een heikel punt aan: Twin Peaks werd nog weleens verweten zoekende te zijn. Op de platen Sunken (2013), Wild Onion (2014) en Down In Heaven (2016) speelt de band net zo makkelijk lo-fi sixties pop als luide garagerock. Dat is niet voorbij, claimt James. “We hebben inderdaad twee kanten, maar we zijn niet zozeer zoekende. We vinden het gewoon allebei leuk om te doen. Het zou ons publiek kunnen polariseren en ik denk dat we inderdaad succesvoller zouden zijn als we één ding deden. Maar dat is niet wat Twin Peaks is en dat is speciaal aan deze band. Er zijn zat mensen die het wel beide leuk vinden. We zijn vijf gasten die geode muziek willen maken en we doen gewoon whatever the fuck we want to do.” Het is dus geen gevalletje ‘ouder en serieuzer worden’…? “Fuck no man, I’m getting crazier every year.”

Dat de aanpak van Twin Peaks succesvol is, blijkt: de 7-inches, die als pakket van zes tegelijk te koop waren voor 50 dollar, waren in een dag uitverkocht. “We proberen nog een manier te vinden om extra te laten drukken voor Europa en de UK. Het was niks exclusiefs ofzo, iedereen kan de songs online luisteren. De 12-inch komt ook in een grotere oplage. Maar 7-inches zijn belachelijk duur en we doen er zes in een korte tijd, dus het was een duur project waar we niks op verdienen. Het was alleen voor de echte fans die zaten op te letten.”

Dan wordt James door de andere leden van Twin Peaks weer bij de les geroepen. Er moeten zware houten platen naar de nieuwe studio worden gesjouwd. Laatste vraag: verwacht hij dat de fysieke releases van de singles heuse collectors’ items worden? “You know, we werken heel hard om de band zo goed te maken dat zoiets lukt. We zien wel, haha. Ik moet er vandoor. Zie je in Europa. Peace!”

 

Twin Peaks live zien? De band speelt zondag 23 juli op Welcome To The Village, met nog een hele hoop ander moois!

WEBSITE FESTIVAL | FACEBOOK-EVENT

 

Ook speelt Twin Peaks op 22 juli in EKKO op onze eigen TDI Presents-avond aldaar. TDI-leden krijgen €2,50 korting.