The Daily Indie neemt je mee op reis, volgende stop: Finland
3 november 2020
Nadat we eerder al een bezoek brachten aan Zweden, Noorwegen en Denemarken, is het deze week tijd om het Scandinavische hoofdstuk af te sluiten met een bezoek aan het nog ontbrekende land. Haal die winterjas maar uit de kast, want we gaan naar Finland!
Dat muziek een grote rol speelt in Finland, is een gegeven. In 2012 werd er een onderzoek gedaan waaruit bleek dat het land het dichtstbevolkt is qua metalbands per honderdduizend inwoners, namelijk 53,2. Nu zijn wij op onze reis natuurlijk vooral op zoek naar de indiescene van een land, maar ook die is levendig. Hieronder zoals elke week een greep uit al het schoons wat die te bieden heeft.
Foto: Saara Kujansuu
Hexvessel
Met Halloween nog vers in het geheugen, is er geen betere plek om onze reis te beginnen als in de donkere, koude bossen van Finland. Het is hier in deze bossen dat we kennismaken met de licht psychedelische folkrock van Hexvessel. De band, die misschien wel het beste te omschrijven is als het moderne Finse neefje van The Doors, werd in 2009 opgericht door de Britse zanger Mat McNerney, maar verscheen pas in 2015 echt op de radar met de release van debuutsingle Earth over Us.
Een jaar na deze single verscheen de eerste langspeler van dit vijftal, genaamd When We Are Death, waarmee de lat meteen behoorlijk hoog werd gelegd. De afwisseling tussen jaren zestig psychrock-tracks als When I’m Dead en meer melancholische folk zoals Cosmic Truth maakt dat je jezelf meteen diep in het bos waant. De afgelopen jaren is de band druk bezig geweest met nieuw materiaal, zo verscheen vorig jaar nog het tweede album All Tree en was het dit jaar meteen tijd voor het derde hoofdstuk genaamd Kindred. Een album dat begint met Billion Old Year Being, een track van zeven minuten waar eveneens invloeden van Nick Cave vanaf spatten en die een soort occulte dreiging af lijkt te geven, alsof je getuige bent van een eeuwenoud paganistisch ritueel.
Foto: Sanna Lehto
Cats Of Transnistria
We trekken richting de hoofdstad Helsinki om je voor te stellen aan de hypnotiserende soundscapes van Cats Of Transnistria. Het duo, bestaande uit gitarist en sound designer Tuomas Alatalo en zangeres en toetsenist Henna Hietamäki, vormde zich in 2014. Het tweetal had al vrij snel door dat ze met minimalistische instrumentatie en het spookachtige stemgeluid van Hietamäki iets bijzonders in handen hadden. Een gevoel dat zich uiteindelijk vertaalde naar de debuut-EP Away.
Nu de dagen met rasse schreden korter worden, de wolken met enige regelmaat openbreken en de temperatuur langzaam maar zeker keldert, is er eigenlijk geen beter moment om je compleet over te geven aan de muzikale landschappen die door dit Finse duo worden geschetst. Inmiddels heeft de band al een drietal langspelers op zijn naam staan, waarvan het vorig jaar verschenen Aligning de meest recente is. Het zijn stuk voor stuk platen die het in zich hebben om je zowel te kalmeren als te ontroeren.
Foto: Elina Savolainen
Tähtiportti
Na psychedelische folk en dromerige soundscapes gaan we voor onze derde stop de elektronische kant op, maak kennis met het eigenaardige geluid van Tähtiportti (Sterrenpoort, red.). Een band die qua geluid, in ieder geval op het meest recente album Abiristeily, iets wegheeft van een kruisbestuiving tussen Borokov Borokov en Lewsberg. Een simpele elektrobeat vormt het canvas waarop zanger Albert Witchfinder in een haast spoken word-achtige stijl zijn verhaal tekent.
Tenzij je de Finse taal meester bent, wordt het lastig om dit verhaal vervolgens te kunnen begrijpen en te duiden, maar voor het gevoel hoef je geen enkele taal te spreken. Om het hele album hangt een soort schaduw die je als een vacuüm naar binnen probeert te trekken. De nummers voelen in vlagen bijna claustrofobisch aan. Terwijl Witchfinder met een steeds zwaarder stemgeluid op je inpraat, danst de beat op de achtergrond ongehinderd hysterisch door. Je wilt vluchten, maar dat kan niet, je kunt enkel luisteren.
Litku Klemetti
We sluiten onze reis deze week af in Kuhmo, in het oosten van het land en wel met de gevarieerde indiepop van Litku Klemetti. Een artiest die geen vreemde meer is in de Finse scene, ze zit namelijk al tien jaar in het vak. Tussen 2010 en 2017 bracht ze met verschillende bands een zevental albums uit, tot ze uiteindelijk besloot om voor een solocarrière te gaan. Ook onder haar eigen naam heeft ze inmiddels alweer een aardige discografie opgebouwd. Vorig jaar verscheen met Ding Ding Dong haar derde langspeler en ook dit jaar heeft ze alweer een tweetal singles op de markt gebracht.
Waar Ding Ding Dong een vrij toegankelijke en warme indierock-plaat is, gaat de singer-songwriter met haar nieuwste singles een iets andere kant op. Zo is er op Topsipuikolla aivoon minder gitaar en meer elektronica te horen, maar is ook haar manier van zingen minder easy listening en meer aan de voorgrond aanwezig. Vervolgens gooit ze het op Mona weer over een andere boeg en gaat ze vol voor de elektropop-sound. Hoe dit zich gaat vertalen naar een volgend album is nog afwachten, maar gezien de snelheid waarmee deze Finse nieuw materiaal uitbrengt komen we daar waarschijnlijk snel achter.
