Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag schotelen we je BLACKSTARKIDS voor, een uiterst productief genrebending trio uit Kansas City.

Wie of wat is BLACKSTARKIDS?                   
BLACKSTARKIDS is een jong drietal bestaande uit Ty, Deiondre en Gabe, zoals we al zeiden dus gevestigd in Kansas City. Hoewel ze nog maar een paar jaar bestaan, heeft het trio al drie albums uit, met een vierde – Puppies Forever – onderweg. De eerste single daarvan heet JUNO en vormt een mooie dwarsdoorsnede van de sound van het drietal. Een mengeling van indie en hiphop, gegarneerd met een flinke dosis zomerse nostalgie, zorgt voor een nummer dat even geschikt is om bij weg te dromen als om bij uit je plaat te gaan.

Dat geldt voor het gros van de nummers die BLACKSTARKIDS tot nu toe uitbracht. Genres vloeien zonder al te veel moeite in elkaar over, maar de uitbundige en dromerige sfeer blijft altijd intact. De muziek van het drietal klinkt afwisselend als de soundtrack voor een vrijgevochten fietstocht met je vrienden door een Amerikaanse suburb of voor een zweterig feestje dat op het punt staat om net iets te lang door te gaan. Maar bovenal klinkt de band als zichzelf. En dat is een sound die duidelijk aanslaat, want Puppies Forever is al het tweede album van de band dat uitkomt op het toonaangevende label Dirty Hit, het muzikale onderkomen van onder meer The 1975.

Voor fans van:
Tyler, The Creator, BROCKHAMPTON en beabadoobee.

Fun fact:
Ben je fan van een populaire film of tv-serie van pak ‘m beet de laatste veertig jaar? Dan is de kans groot dat minstens een van de leden van BLACKSTARKIDS dat ook is, want hun songtitels en teksten zitten vol met referenties. Denk dan bijvoorbeeld aan DIRTY DANCING, HOW I MET YOUR MOTHER, (acteur) FRANKIE MUNIZ en BEATRIX KIDDO (het hoofdpersonage uit de Kill Bill-duologie van Quentin Tarantino).

Voor in je playlist:
Een van de beste voorbeelden van de melancholieke kant van BLACKSTARKIDS is TOO DEPRESSED 4 SEX, dat tekstueel precies gaat waar je denkt dat het over gaat, maar door de harmonieuze afwisseling tussen de vocalen van het trio en het zwoele bed van instrumenten waarop de song gebouwd is, alsnog aanvoelt als een warm bad.

Steuntje in de rug:
Whatever Man, het derde album van de band, is op mooi roze vinyl te bestellen op de website van Dirty Hit. Hou ook de socials van de band in de gaten voor wanneer er ook een fysiek exemplaar van Puppies Forever (release: 15 oktober) te bemachtigen valt.

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag is het de beurt aan het Britse rockduo Wet Leg! Een band die bewijst dat je soms niet meer dan één nummer nodig hebt om indruk te maken.

Wie of wat is Wet Leg?
Heel veel informatie is er over deze verse band nog niet op het internet te vinden, dus die zin in de inleiding dekt de lading al een beetje. Maar om toch nog maar een poging te wagen: Wet Leg bestaat uit Rhian Teasdale en Hester Chambers, die naar eigen zeggen besloten een band te vormen toen ze samen bovenin een reuzenrad zaten. In 2019 speelden ze al een aantal shows in viertal-formatie, maar anno 2021 presenteert Wet Leg zich in ieder geval als een duo. Het tweetal is getekend op Domino Records en bracht 15 juni zijn eerste single uit: Chaise Longue.

En dat is dus echt een moordend goed nummer. Dat ondersteund wordt door een lekker droge, tokkelende riff spuwt Teasdale op een volstrekt neutrale toon de meest bizarre teksten. Diploma’s – ‘the big D‘ – muffins met boter, bezorgde moeders en de beste zitposities op de chaise longue, alles komt voorbij. Een chaise longue is overigens een soort lange bank, van het soort dat vaak in het kantoor van een psycholoog of therapeut staat. Hoewel Teasdale vooral ‘all the day long‘ op de bank wil liggen, zou je de tekst dus ook op kunnen vatten als een sardonische therapiesessie, maar dan wel eentje die je voorlopig niet uit je hoofd krijgt.

• 

Voor fans van:
Priests, Dry Cleaning en Sports Team.

Fun fact:
Veel fun facts over dit duo zijn er nog niet te vinden, maar wat we wel weten, is dat de band in het Verenigd Koninkrijk binnenkort het voorprogramma verzorgt van Declan McKenna. Dat klinkt als een alleraardigste double bill die ook hier best de revue mag passeren.

Voor in je playlist:
Als dit stuk je nog niet overtuigd heeft om Chaise Longue in je playlist te knallen, dan weten wij het ook niet meer. Veel keuze heb je dus niet, want voorlopig is dit het enige wapenfeit van Wet Leg.

Steuntje in de rug:
Vanzelfsprekend heeft Wet Leg een Bandcamp. Daar valt nog niks op te vinden behalve een downloadmogelijkheid van Chaise Longue, maar daar komt vast verandering in binnen niet al te lange tijd!

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Drug Store Romeos, een band die we het best kunnen typeren met een van zijn eigen songteksten: “living in a technicolor dream.”

Wie of wat is Drug Store Romeos?
Een drietal uit Fleet, een slaperig dorpje in de contreien van Southampton en Portsmouth. Nu maakt Drug Store Romeos ook best slaperige muziek, maar in tegenstelling tot de beschrijving van het dorp bedoelen we dat wel als compliment. Sarah, Charlie en Jonny (achternamen lijkt het drietal niet aan te doen) maken relaxte, melancholieke dream pop die ideaal is om even al je zorgen mee te vergeten.

Het trio is weinig te spreken over de sprankelende muziekscene in Fleet. In een geestig interview met The Line of Best Fit hebben ze het over hoe een bibliotheek slash concertzaal het enige podium, met als vooralsnog Bananas In Pajamas en de hond van de zus van de beste vriend van Harry Style’s neef als voornaamste attracties, aldus Charlie. Maar als het een band moet lukken om die scene in een klap op de kaart te zetten, is het Drug Store Romeos wel.

Luister bijvoorbeeld maar naar de meest recente single Jim, Let’s Play, waar ook die songtekst die we in het intro aanhaalde vandaan komt. Sarah zingt over haar technicolor dreams op een zacht bed van keyboards, terwijl het nummer stiekem naar een behoorlijk emotionele climax opbouwt, waarmee je je echt even in een andere dimensie waant. De sound van het drietal is enigszins vergelijkbaar met Radar-alumni PVA, dus als dat je smaakte, kan je met Drug Store Romeos eigenlijk niet de mist in gaan.

Voor fans van: Beach House, The Orielles, Alvvays

Fun fact:
Charlie’s moeder werkte op een kinderdagverblijf, waar de band naar eigen zeggen ooit zijn beste concert gaf, voor een publiek van kleuters. Misschien is dat wel een gat in de markt, post-corona.

Voor in je playlist:
De band heeft vier singles uitgebracht, die allemaal een schot in de roos zijn, dus gooi die allemaal maar in je playlist. Maar als we er echt eentje moeten kiezen, is Frame of Reference, met zijn uiterst aanstekelijke groove en dromerige tekst, toch het beste visitekaartje.

Steuntje in de rug:
Drug Store Romeos heeft (nog) geen Bandcamp. Dus je zal het moeten doen met de gebruikelijke stream-kanalen. Wel kun je de band in ieder geval volgen op social media. Ook heeft de band getekend bij Fiction Records, onderdeel van Universal, waar als het goed is binnenkort de debuut-EP op zou moeten verschijnen, dus hou dat in de gaten.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Bad Honey. Dit DIY-duo uit Londen gaat als een speer met fraaie, delicate lo-fi indiesoul als contrasterende soundtrack bij de apocalyps die 2020 tot nu toe is.

Wie of wat is Bad Honey?
Nee, niet Black Honey. En nee, ook niet de Bad Honey, rockband uit Seattle. En er schijnt nog een blues-coverband met dezelfde naam rond te lopen ergens in de provincie. Maar wij doelen hier echter op de piepjonge Londense jeugdvriendinnen Lydia Clowes en Teresa Origone. Het duo ging voorheen door het leven als LVNA, maar timmert dus sinds 2018 aan de weg onder de niet bijster originele naam Bad Honey.

Muzikaal is het wellicht ook niet súperorigineel: fijne, delicate lo-fi indiesoul waar ze wel vaker dol op zijn aan de andere kant van het Kanaal. Desondanks raken Clowes en Origone al een tijdje de juiste snaar bij zowel indiepop- als jazzliefhebbers in de UK, met hun dromerige, jazzy soul-vocalen, indietronica-beats met snufje shoegaze en aandoenlijke DIY-coverart. Getuige ook het niet misselijke cv: na het uitbrengen van EP Better In Time zette BBC Introducing de band op de Hot List for International Women’s Week 2019, er was support van BBC Radio 1 en 6 en Worldwide FM. Bad Honey speelde op Love Supreme, Jazz In The Round en Cheltenham Jazz Festival en deed de support van onder andere Little Simz.

Dankzij de DIY-mindset van Bad Honey staat het internet bovendien al vol met allerlei leuke en bijzondere wapenfeiten. De onderstaande livesessie is bijvoorbeeld 3D-binauraal opgenomen (luister hem met een goede koptelefoon). Begin dit jaar zat het duo in Wales in de studio voor een plaat toen de wereld in elkaar stortte. Er werd besloten om het momentum vast te houden door muziek zo snel mogelijk na het maken uit te brengen. Zo volgden de EP’s Awake Tonight en Pyjama Party. Vorige week bracht de band weer een nieuwe track uit: End Of The World.

Voor fans van:
Cults, Tennis en Washed Out.

Fun fact:
De toepasselijk genaamde EP Pyjama Party werd daadwerkelijk opgenomen in een slaapkamer tijdens de lockdown. De samenwerking met een rits gastartiesten die op de EP te horen zijn, verliep via Facetime. Visueel artieste Michele Stella maakte een geïllustreerde videoclip voor de gehele plaat, die hier te bekijken is.

Voor in je playlist:
Het duo kreeg de inspiratie voor zijn nieuwste track End Of The World rechtstreeks van de Netflix-serie The End Of The F***ing World, waarin twee verliefde tieners op de vlucht ongewild in allerlei grappige en schokkende situaties belanden. Het nummer gaat over opgroeien en een verjaardag tegen de backdrop van een opnieuw voorbij gevlogen jaar – meer 2020 dan dat gaat het niet worden.

Steuntje in de rug:
De eerdergenoemde EP Pyjama Party is gratis te downloaden op Bandcamp, maar alle donaties die de band daar binnenhaalt komen ten goede aan Women’s Aid. Deze organisatie zet zich in voor vrouwen die te maken hebben met huiselijk geweld – wat voor velen ter wereld tijdens de lockdown en corona-isolaties een nog groter probleem werd dan het al was.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan de Britse rouwdouwers van TV Priest, die bewijzen dat het heilige vuur van de jonge Britse postpunk-scene nog lang niet gedoofd is.

Wie of wat is TV Priest?
Bijna iedereen zal wel herkennen dat, pak ‘m beet een half jaar into de coronacrisis, het gebrek aan dingen om naar uit te kijken en een algemene vereenzelviging van alle dagen van de week ervoor zorgt dat je tijdsbesef nogal op hol geslagen is. Het voelt voor ons in ieder geval als eeuwen geleden dat we voor het laatst naar een ‘normaal’ concert gingen. Ook april 2020, de maand dat TV Priest zijn eerste single House Of York uitbracht, voelt dus als lichtjaren geleden. Maar wie naar de kalender kijkt zal zien dat dat behoorlijk meevalt en het enorm snel gaat voor de band.

We zijn dus nog maar vijf maanden onderweg sinds die eerste single, die in het Verenigd Koninkrijk meteen werd opgepikt door de BBC. Het is dan ook een indrukwekkend visitekaartje, een met fuzz overladen klap in je gezicht waarin frontman Charlie Drinkwater met een grijns zijn hele thuisland aan de schandpaal nagelt. Dat het nummer niet eens terug te vinden is op de tracklist van het 13 november te verschijnen debuutalbum Uppers, is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant kun je het zien als een teken dat de band zijn sound al verder aan het verfijnen is en dat is een veelbelovende gedachte.

Eerste single van het album This Island doet namelijk niet veel voor House Of York onder. Door de uiterst meeschreeuwbare hook ‘FOR SHAME! FOR SHAME! FOR SHAME!’, missen we het gevoel van jezelf in een met bier doordrenkte moshpit wel nog iets meer dan normaal, maar dat nemen we dan maar voor lief. En als zoiets ooit weer mogelijk is, staat TV Priest in ieder geval torenhoog op onze concert-wishlist.

Voor fans van:
The Fall, Shame en IDLES.

Fun fact:
Drinkwater is van huis uit kunstenaar en levert ook al het artwork voor alle releases van de band. Maar niet alleen dat, hij verzorgde ook het artwork voor A Hero’s Death, het deze zomer verschenen tweede album van zeitgeist-genoten Fontaines D.C..

Voor in je playlist:
Alledrie de nummers die de band tot nu toe heeft uitgebracht zijn zonder meer de moeite, maar House Of York is zoals gezegd toch wel het voorlopige hoogtepunt. Schreeuw mee met de tekst: ‘And we’re all uninvited guests AT SOMEONE ELSE’S WEDDING‘, tot je een ons weegt en probeer ondertussen die riff maar eens uit je hoofd te krijgen. Ons is het nog niet gelukt.

Steuntje in de rug:
Het nieuwe album Uppers is te pre-orderen via Bandcamp. Ook is de band te vinden op de gebruikelijke socialemediakanalen en kun je Charlie Drinkwaters (kunst)werk vinden op zijn Instagram.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag is het de beurt aan Tei Shi, die weliswaar al een tijdje meedraait, maar toch een plek op onze Radar verdient. Waarom? Lees snel verder.

Wie of wat is Tei Shi?
‘Ze heeft een paar EP’tjes uit met elektronische hipsterpop’, schreven we in een tip-artikel voor London Calling begin 2015. Wisten wij veel: het was ook de eerste keer dat de Colombiaans-Canadese Valerie Teicher Barbosa, die achter het alter ego Tei Shi schuilgaat, in onze archieven opdook. Barbosa was destijds her en der op de dansvloer te horen met het meer-dan-prima-clubhitje Bassically, waarop de zangeres effectief haar indrukwekkende stem en register tentoonspreidde. De track ging bovendien samen met de overtuigende EP’s Saudade (2013) en Verde (2015) en Tei Shi stond dus direct in de startblokken voor wat zeker een zegetocht langs alle zalen en festivals zou gaan worden.

Die zegetocht kwam er echter niet – daar was (of is) Barbosa te eigenzinnig en onrustig voor. In plaats daarvan bracht ze een volwaardige plaat uit (Crawl Space uit 2017) en maakte achtereenvolgens muziek in Brooklyn, Bogotá, Vancouver, Montreal, Boston en Los Angeles. Tussenin selecteerde ze haar vrienden op dezelfde eigenzinnigheid: ze toerde met Grimes, Jungle en Years & Years en werkte samen met Glass Animals, Blood Orange en, jawel, Puff Daddy. Ook stond ze op Coachella. Wij keken vervolgens dus uit naar de eerste Nederlandse festivalshow op Best Kept Secret 2017, maar die werd last-minute afgezegd. En toen werd het stil.

Tot recentelijk, wat dan ook de reden is dat we Tei Shi ondanks haar flinke carrière nog steeds wel in deze rubriek durven op te nemen. De zangeres is allerminst een household name, zeker niet aan deze kant van de oceaan. We durven te zeggen dat dat nog gaat veranderen: vorig jaar verscheen de uitstekende, tweetalige plaat La Linda, met daarop zwoele synth-r&b én wederom een duet met Blood Orange. De versnelling is inmiddels ook weer gevonden, want twee weken terug verscheen er alweer een nieuwe EP, Die 4 Ur Love, waarop Barbosa meer zwoel en poppy en urgenter dan ooit klinkt. Bovendien blijft ze nog steeds weg van grote labels en houdt ze zowel de muziekproductie als carrière-teugels stevig zelf in handen. Dan gunnen we je dus onze Radar.

Voor fans van:
FKA Twigs, Blood Orange en Grimes.

Fun fact:
Tei Shi omschreef haar muziek in een interview met The Cut ooit zelf als ‘mermaid music‘, zeemeerminnen-muziek: “I understand the need in the internet world for people to have to label things and create [a brand] for people to catch onto. But personally it’s always hard for me to label it as a genre because it shifts and I try to make music that isn’t one thing or the other. It’s also up for interpretation.”

Voor in je playlist:
De afsluiter van de meest recente EP heet Goodbye, een break-up-liedje. Het combineert dromerige en emotionele zang met een aanzwellende synthesizer die sméékt om een club-remix. Het nummer staat daarmee wat verder af van de zelfverzekerde poppy r&b op de rest van de EP en grijpt meer terug op hoe we Tei Shi anno 2015 kenden. En dat Barbosa nog steeds echt kan zingen, bewijst ze even met deze live-from-home-video van het nummer. Meer van dit!

Steuntje in de rug:
Tei Shi is dus, net als veel artiesten momenteel, aan huis gekluisterd, en dat in het jaar dat met alle gemak poging twee zou zijn voor een doorbraak. Zoals je hierboven ziet, blijft de zangeres desondanks stug muziek maken zonder tussenkomst van andere partijen. Ze was pas ook te horen in een podcast over thuisproductie van de BBC, samen met onder andere Jehnny Beth van Savages. Je blijft op de hoogte van Tei Shi’s nieuwe releases via haar (overigens zeer persoonlijke en behoorlijk hilarische) Instagram. Haar recente EP is te krijgen via Bandcamp.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Ferdous, een Afghaans-Nederlandse songwriter en producer die al te zien was op Lowlands en het voorprogramma deed van Metronomy, Years & Years en Christine and The Queens.

Wie of wat is Ferdous?
Ferdous is de 27-jarige Ferdous Dehzad uit Eindhoven. En oké, dat van Lowlands en die voorprogramma’s was een beetje vals spelen. Dat deed Dehzad namelijk samen met zijn buddy Nick Klein, die je vervolgens gezamenlijk weer zou kunnen kennen als Klyne. Die act ging een jaar of vier, vijf geleden ineens keihard in de hypegevoelige blogosphere in de UK. Klyne werd daar opgepikt door de BBC en het hippe Aesop Label (van onder andere SOHN), mocht Omen van Disclosure remixen en speelde dus de eerdergenoemde shows. De hit van destijds, Water Flow, heeft inmiddels meer dan 23 miljoen streams op Spotify. Klyne was heel even the next big thing van Nederlandse bodem, maar een echt grote doorbraak bleef uit.

Oké, geen onervaren jongen dus die Ferdous, maar anno 2020 is hij alleen met zijn gelijknamige soloproject. Volgens hemzelf was het years in the making, en inderdaad doet ‘ie het niet onverdienstelijk. Zijn meest recente single Talk 2 werd namelijk uitgebracht op het gerenommeerde Parijse label-slash-kledingmerk Kitsuné, dat een haarfijn neusje heeft voor alles dat op het hitgevoelige koord tussen indiepop en elektronica danst (in de catalogus van het label prijken onder andere Digitalism, Parcels, Years & Years, Two Door Cinema Club, Bloc Party, Hot Chip, Phoenix en ga zo nog even door).

Voor fans van:
Years & Years, Glass Animals, SOHN.

Fun fact:
Oud-bandmaatje Nick Klein timmert momenteel ook solo aan de weg onder de naam Nick Klyne. Hij was al te zien en horen op NPO Radio 2.

Voor in je playlist:
Op Talk 2 zet Ferdous duidelijk een stap weg van de makkelijker in het gehoor liggende elektronische r&b die daarvoor op zijn Soundcloud te horen was. Het is een aangenaam langzaam, prachtig gelaagd soulvol popliedje met melancholieke ondertoon.

Zelf zegt hij erover: “Mensen zijn niet perfect, alhoewel de reflecties van dit digitale tijdperk ons dat willen doen geloven. Mens zijn betekent voor mij dat we imperfect zijn, maar ik geloof dat we de natuurlijke drang hebben om dichter bij elkaar te komen, zelfs als gesprekken moeilijk, confronterend of lelijk worden. Soms is het de moeite waard om hier doorheen te gaan, zelfs als je gekwetst kan worden en het niet zeker is of je een oplossing kan vinden. Dat is waar Talk 2 over gaat’.”

Steuntje in de rug:
Alle opbrengsten van de muziek die Ferdous deze maand via zijn Bandcamp verkoopt, doneert hij aan de burgerrechtenbeweging NAACP.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een act die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan de Rotterdamse elektronica-producer Zophieq., die verscholen gaat achter een zweem van mysterie.

Wie of wat is Zophieq.?
Ja, dat is de million dollar question. Normaliter zijn we bij The Daily Indie wel goed ingevoerd, maar toen de naam Zophieq. ineens regelmatig opdook in onze mailbox, hadden we geen idee wie er achter deze stijlvolle downtempo indietronica zit. Zophieq. wil namelijk alleen over zichzelf kwijt dat het hier een producer, songwriter en vocalist uit Rotterdam betreft, de rest van zijn of haar identiteit gaat schuil achter een zorgvuldig gecultiveerde zweem van mysterie. Zelf zegt de artiest erover: “Ik geloof in fases. En ben daarom anoniem. Zo ben ik vrij om in iedere fase een nieuwe identiteit aan te nemen en is er geen beperking in creativiteit.” We durven te beweren dat we inmiddels wel een idee hebben, maar wanneer iemand zoveel moeite doet om een kloppend plaatje te creëren, wie zijn wij dan om aan die stoelpoten te gaan zagen?

Duidelijk is wel dat muziek en stijl bij Zophieq. hand in hand gaan. Dat zie je niet alleen aan het gestileerde puntje achter de naam en de artwork van illustrator Esther Malaparte. De drie tracks die tot nu toe verschenen, Bad Traveller, Dangerous en de meest recente Lust, worden gepresenteerd als drieluik van bijzonder arty videoclips, die het verhaal vertellen van ontsnappen uit een slechte relatie. Elk nummer representeert een deel van het proces: vechten, bevriezen en vluchten: “Ik wilde weg uit een stressvolle situatie en stuitte op heel veel weerstand. Ik wilde mijn relatie verbreken en ik wist niet hoe ik het hem dat duidelijk moest maken. Totdat een vriend tegen me zei: ‘Als je wilt dat hij jou begrijpt, moet je het op verschillende manieren proberen te vertellen.’ En dat deed ik – ik vocht. Ik bevroor. Ik vluchtte.”

Voor fans van:
Daughter, FKA Twigs en James Blake.

Fun fact:
“Voordat ik ga slapen heb ik heel vaak de slappe lach. HEFTIGE slappe lach. Zo eentje die niet wil eindigen totdat je ribben pijn doen en de tranen over je wangen rollen.”

Voor in je playlist:
De meest recente track Lust begint met een knijpende, ingehouden spanning, tot Zophieq. tekstueel de handdoek van de boven beschreven relatie in de ring gooit: ‘I don’t want to run anymore, I don’t want to walk in circles‘. In de climax zien we in de bijbehorende videoclip van Maikel Hennipman en Berry de Groot hoe actrice Margaux Saverys haar kleding losgooit en in de wijde wereld rent, althans, dat suggereert de retro chroma key achter haar.

Steuntje in de rug
Voor iemand die zo verscholen gaat achter mysterie als Zophieq., laat de artiest bijzonder vaak van zich horen via diverse socials. Naar eigen zeggen is de beste steun dan ook om even op ‘volgen’ te klikken op YouTube, Spotify of Instagram. In aanvulling op het drieluik dat nu te beluisteren is, verschijnt binnenkort nog een B-side. En daarna is het tijd voor een nieuw thema. Of misschien wel helemaal een nieuwe naam. Wie zal het zeggen.

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan de Australische singer-songwriter en multi-instrumentalist Nat Vazer.

Wie of wat is Nat Vazer?
Nat Vazer maakt gitaarpop met flinke grunge-invloeden. Ze is geboren en opgegroeid in Melbourne, waar ze voorafgaand aan haar muziekcarrière werkte als advocaat. Een paar jaar terug besloot ze dit echter op te geven om zich volledig te richten op de muziek. Dit resulteerde in 2018 in debuut-EP We Used To Have Real Conversations. Sinds deze release heeft ze met name in Australië al naam weten te maken en vorige week was daar dan ook de release van haar debuutplaat Is This Offensive And Loud?

Vazer is oorspronkelijk klassiek geschoold op de piano. Ze ondervond tijdens haar lessen echter dat ze niet genoeg ruimte had om dingen te ontdekken, omdat ze veel tijd kwijt was aan het bestuderen van regels en muziektheorie. Deze ruimte vond ze wel toen ze zichzelf leerde om gitaar te spelen en te drummen door gewoonweg instinctief te jammen.

De muziek van Vazer is lastig in een hokje te plaatsen, aangezien het zich uitstrekt van intieme singer-songwriter tracks tot dreampop en bij vlagen Nirvana-achtige grunge. Ook de individuele tracks op het album zwemmen vrij tussen deze genres. Bijvoorbeeld het openingsnummer Like Demi begint relatief rustig en ingetogen, maar eindigt enkele minuten later met gierende gitaren. Vazer creëert binnen nummers bruggen en overgangen waardoor alles feilloos in elkaar overloopt.

Voor fans van:
RVG, Beach House en Julia Jacklin

Fun fact:
De titel het album is een verwijzing naar alle gedachten en twijfels die in het hoofd van Vazer rondspookten tijdens het schrijven van de nummers. “Het was één van de vele vragen die ik mezelf toen stelde: ‘ben ik dit? Ben ik te eerlijk in mijn teksten? Ben ik eerlijk tegen mezelf? Dit is aanstootgevend en luid!'”

Voor in je playlist:
Het dromerige For A Moment is een must-have voor iedere indiepop-playlist. De track neemt je als luisteraar van begin tot eind mee in een zweefvibe. Het beschrijft die fractie van een seconde dat er een vlaag van pure paniek door je heen gaat, zodra je iemand ziet waar je verse gevoelens voor hebt. Een gevoel dat zowel door de stem van Vazer, als door het catchy gitaarriffje perfect wordt overgebracht.

Steuntje in de rug:
Mocht je Vazer in deze moeilijke tijden willen steunen, neem dan gerust een kijkje op haar Bandcamp!

---

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Nadat we vorige week met Bongloard al voorstelden aan een Popronde-band, doen we dat vandaag gewoon weer met Magnetic Spacemen. Deze heren maken er on stage een rotzooitje van, maar dan op de beste manier.

Wie is Magnetic Spacemen?
Magnetic Spacemen komt uit Overijssel, bracht in 2016 zijn eerste plaat uit en deed in datzelfde jaar al mee met de Popronde. Toch kom ik ze op de een of andere manier net pas tegen, en wel opnieuw in de Popronde waar de band dit jaar nogmaals aan meedoet. Hoe ik ze al die jaren gemist heb, weet ik niet, maar ik ben blij dat ze nu toch op mijn radar zijn verschenen. Magnetic Spacemen speelt live supercomfortabel – en met ogenschijnlijk vet veel lol – zijn surfende, zwemmende garagepunk. Daarnaast heeft frontman Sam Pols een veel grotere en rauwere stem dan je zou verwachten als je hem ziet staan.

De band’s eerste plaat I Don’t Wanna Grow Up kwam twee jaar geleden uit. Waar dit debuut wat meer rechttoe rechtaan was, voelt de nieuwste EP G.e.e.p, die eerder dit jaar verscheen, een stuk complexer en volwassener aan. En ook nog eens zonder daarbij die lekkere ongeregeldheid te verliezen. Zal dit dan eindelijk het jaar zijn waar Magnetic Spacemen de lucht in vliegt?

Voor fans van:
Meatbodies, The Hives en alle andere ruige garagerockers die je kent.

Fun Fact:
De jongens houden volgens hun bio van o.a. bier, de Lidl, kaas, rotzooi, peop (?) en lawaai, maar niet van paarden.

Voor je playlist:
De track Mold is voor iedereen die wel eens een bak met eten uit de koelkast heeft getrokken om daar een heel ecosysteem van schimmel aan te treffen. Voor ons allemaal dus. Wie had gedacht dat het zo veel voldoening zou geven om iemand vol passie ‘MOOoooOOOoOLD!’ te horen schreeuwen, met beelden van groeiende microscopische schimmels als visuele kers op de taart? Zachte waarschuwing: niet voor mensen met een zwakke maag.

Voor je agenda:
Magnetic Spacemen staat de komende maanden in Wageningen, Den Bosch, Utrecht, Rotterdam en Enschede tijdens de Popronde in die steden. Bekijk hier de data, en check meteen wat voor leuks er nog meer te zien valt!

Onze radar draait op volle toeren en elke week presenteren we je een band die je hoogstwaarschijnlijk nog niet kent. What a shame! Vandaag stellen we je voor aan Hugs of the Sky. Deze jongens besteden hun tijd liever aan hun instrumenten dan aan het onderhandelen met platenbazen, en dat is te horen (en te merken).

Wie is Hugs of the Sky?
Hugs of the Sky is een samenkomst van de band The Insect Soldiers of the Sky, en het soloproject van Boris Willems genaamd Hugs, beide uit Limburg. Meestal ben ik in deze serie onder de indruk van bands die nog maar één of twee nummers uit hebben gebracht en nu al duizenden streams en grote features online hebben. Bij Hugs of the Sky ben ik verbaasd van precies het tegenovergestelde.

Hugs of the Sky heeft sinds eind vorig jaar al drie steengoede platen uitgebracht. Van die platen die je meevoeren naar plekken waarvan je niet wist dat ze bestonden. Platen die moeiteloos al je diepste emoties bespelen. Platen vol snijdende tonen die de knopen in je maag eerst strakker aantrekken, en vervolgens voor eeuwig losweken. Hoe is het mogelijk dat deze heerlijke mix van psychedelische chaos, onvoorspelbare gitaren en theatrale ruigheid nog steeds op ‘<1.000-streams’ staat op Spotify?

Ik kan alleen maar concluderen dat het komt omdat deze jongens niet de bewandelde paden afwandelen van een label zoeken, teasers online gooien, social media-propaganda, officiële singles aankondigen en tot in de puntjes geregisseerde video’s droppen. In plaats daarvan gooien deze jongens gewoon hele albums online. Misschien boeit de promo ze gewoon veel minder dan het daadwerkelijke maken van muziek. Of staan hun fans boven aardse en kapitalistische platformen als Spotify en YouTube. Of misschien blijven ze expres onder de radar omdat ze dat fijn vinden en verpest ik het nu voor ze door dit artikel te schrijven. Sorry guys, not sorry! Een band als deze moet gewoon gehoord worden.

Voor fans van:
The Murlocs, Ty Segall, Kikagaku Moyo, Queens of the Stone Age.

Fun Fact:
Zusterband The Insect Soldiers of the Sky bracht een ode uit aan Kevin Parker, genaamd Kevin Parker. Het gaat zo:

Kevin Parker

Kevin is on our mind

Kevin Parker

Kevin woew

Kevin Parker

Kevin reads my mind

Kevin Parker

Kevin aiaiai

Kevin Parker

Kevin runs our mind

Kevin Parker

Kevin ouh

Voor je playlist:
Deze video is keihard, kijk ernaar.

Voor je agenda:
De band speelt 1 oktober in Cinetol, samen met mede-psychrockers Pom!

---