Na twee dagen waar we al lekker tot het gaatje gingen, is de derde dag van Motel Mozaïque aangebroken. Of nou ja, derde dag, het festival lijkt tegenwoordig één lang en aangeschakeld moment te zijn, met een uitgestrekte nachtprogrammering en een programma dat van start gaat als je net weer op je benen kunt staan. De belachelijk goedgevulde zaterdag vroeg dat ook het uiterste van ons team, maar we trokken nog één keer door Rotterdam en beleefden erop los.

Tekst Robin van Essel, Ricardo Jupijn & Leni Sonck
Foto’s Jan Rijk & Leni Sonck

Verslag van de donderdag is hier terug te lezen, van de vrijdag hier.

MOMO lijkt dit jaar nog meer op een soort pretpark voor cultuurliefhebbers, waarbij je continu van de ene in de andere belevenis valt. Dat begint al op het Schouwburgplein waar hordes mensen op het zachte kunstgras genieten van lokale bands, een temperatuur die niet beter had gekund en een optreden van de overal aanwezige Gil The Grid. De terugkeer naar het plein voor de Schouwburg is absoluut een van de beste stappen die MOMO dit jaar heeft gezet. Het terrein is ruimer, voelt vrijer en de inkapseling door de unieke Rotterdamse architectuur als decor maakt het een heerlijke ontmoetingsplek.

Foto: Leni Sonck

Tegen een uur of vijf wandelen we door de deuren van de Schouwburg om Kokoroko te aanschouwen. Helaas haalt niet iedereen het, voor de ingang van de zaal is iemand onwel geworden en daarmee gestrand op de finishlijn. Een gemis, want de band bouwt het komende uur een dikke fissa die onze vermoeide festival-lichamen schoonspoelt en klaarmaakt voor nieuwe avonturen. Het Londense jazzcollectief slaat zijn vleugels steeds verder uit en bereikt sinds de jazzscene-verzamelplaat We Out Here van Shabaka Hutchings een groter wordend publiek.

Wij snappen die Hutchings wel, de achtkoppige band staat met grote glimlachen van oor tot oor te swingen in de Schouwburg en de epische crossover-jazz schalt door het theater. Bij tijden is de muziek van de meeslepend en zit je erin vastgezogen, maar met momenten kan het nogal overdadig en bombastisch worden. Als er zo heel af en toe gas terug wordt genomen, komt er een balans in de show die het nodig heeft. Dan zweven de muzikanten op het podium en krijgen ze de zaal in beweging met hun aanstekelijke dansen. Want wat de groep ook doet, de goede sferen van Kokoroko hebben we tot in onze tenen gevoeld en dat was een bijzonder fijne kennismaking. (RJ)

In juni sluit BAR voorgoed de deuren en het zou best kunnen dat we met de zaterdag van Motel Mozaïque de laatste bandjesavond in de club gehad hebben. Die avond werd ingezet door TESSEL, de garage-surfband waarvan we een tijdje terug de eerste single in première lieten gaan. Met Beach House trapt de band de avond af, waarmee het er na gister opnieuw eentje voor de boeken zou gaan worden. (LS) Ondertussen hobbelt 1/3 van het team richting WORM om zich onder te dompelen in de elektro-jazz van Bendik Giske, de eigenzinnige queer-saxofonist die kwetsbaarheid, lichamelijkheid en uithoudingsvermogen als thema’s in zijn indrukwekkende muziek verwerkt. Eerder dit jaar verscheen zijn album Surrender, waar hij vanavond doorheen zweeft tijdens MOMO. Tijdens een wandeling naar de bar hoor ik iemand in het publiek zeggen: ‘dit doet mij wel denken aan…’, terwijl de verlossende woorden vervliegen in de golfbad-geluidsgolven van Giske. Jammer, want daar was ik nou wel nieuwsgierig naar.

Tessel / Foto: Leni Sonck

Onder het mom ‘laat je verrassen’, zien we in WORM een buitenaardse en avantgardistische set. Een verzameling geluiden die onze oren in deze vorm nog nooit hebben bereikt. Giske zijn muziek klinkt als een stoomtrein die in de verte blaast en piept, terwijl hij schittert in een glanzend zwart pak dat uit de toekomst lijkt te komen. Zijn saxofoon hangt vol draadjes en microfoontjes die zijn aangesloten op de meest uiteenlopende triggers met geluidseffecten. Bakken van geluid die uitmonden in drones vol getik van de kleppen en scheurende noten. (RJ)

Geen band die dit jaar al zoveel tongen losmaakte als black midi. Het piepjonge viertal uit Londen werd vorig jaar (nadat Shame de band tipte op zijn social media) al lekker Engels gebombardeerd tot beste nieuwe band ooit en op showcasefestivals wereldwijd waren de zalen bij lange na niet groot genoeg voor de toegestroomde nieuwsgierigen. En dat allemaal op basis van één vaag YouTube-clipje van een jamsessie. Ziehier: het recept voor een flinke hype. De Europese programmeurs buitelden over elkaar om de band vast te leggen voor de festivals deze zomer (onder andere op Lowlands). Maar omdat wij niet zo zijn van dom achter hypes aanlopen en er (afgezien van inmiddels twee studio-opnames op Spotify en een KEXP-sessie) simpelweg nog nauwelijks muziek van black midi te horen is, was MOMO een uitgelezen kans om met ons eigen ogen en oren te gaan zien en horen what all the fuss is about

black midi / Foto: Jan Rijk

Nu geeft de bandnaam al enigszins weg wat te verwachten: een midi is een audiobestand dat veel wordt gebruikt door producers en dat zelf geen audio bevat maar een (elektronisch) instrument vertelt welke noot op welk moment te spelen. Het genre ‘black midi’ komt van Japanse ‘bullet hell’-games waarbij de hoeveelheid noten en geluidseffecten zo complex is, dat de visuele weergave ervan een geheel zwarte notenbalk is. In de Arminiuskerk wordt die referentie inderdaad bevestigd, want we weten bijna niet hoe we moeten beginnen met dit omschrijven. ‘Onnavolgbaar’ is niet toereikend, black midi speelt in één song makkelijk van een jazz-intro langs mathcore naar een funky bruggetje. Deze bizarre clusterfuck van stijlen werkt alleen dankzij de ritmesectie van bassist Cameron Picton (met Sparta-shirt, zijn opa schijnt fan te zijn) en zijn drumkit geselende drummer Morgan Simpson, die met mathematische precisie een basis leggen die op het eerste gehoor zo verwarrend is dat je er even in moet komen, voordat je hoort dat de timing juist wel klopt. Daaroverheen liggen repetitieve stukken waarin steeds een paar nootjes veranderen en die elke seconde kunnen ontaarden in een noise-explosie, waarbij zanger Geordie Greep van knauwende country-achtige praatzang ontaardt in maniakaal gekrijs. Zo ongeveer.

Daarbij heeft de band een soort cartooneske act ontwikkeld die voor nog meer verwarring zorgt. De band komt op met Since U Been Gone van Kelly Clarkson en als de over het podium stuiterende gitarist Matt Kelvin (gekleed in een poncho, mondkapje, zonnebril en cowboyhoed) zijn versterker opblaast en nijdig zijn gitaar neergooit, hebben we aanvankelijk geen idee of dit nu bij de act hoort of dat er daadwerkelijk iets misgaat. Het zorgt ervoor dat we een uur lang met ons bek open staan kijken en ons afvragen of we dit nu heel goed, of vooral fascinerend vinden. We besluiten het eerste: black midi slaagt er namelijk wel in om de verwarring die de intens complexe muziek creëert, daadwerkelijk goede liedjes te verstoppen. Bovendien straalt het viertal uit dat ze ronduit goed door hebben wat ze aan het doen zijn. Wij zijn om: dit is een meer dan terechte hype. (RvE)

Maar wil je alles gezien hebben op MOMO, dan moet je jezelf minstens een paar keer klonen. Dat is ongeveer wat we deden om Prairie WWWW in de Schouwburg te zien. In de aanloop naar Motel Mozaïque spraken we artistiek directeur Harry Hamelink nog over de Taiwanese band en in de Schouwburg kunnen we het zelf ervaren. En ja, het is betoverend. Verstaan doen we het niet, maar de muziek spreekt voor zich, die wordt ondersteund door visuals die uit een andere wereld lijken te komen. Er worden instrumenten gebruikt waarvan je nooit gedacht had ze op het podium van de Schouwburg te zien en het draagt allemaal bij tot de psychedelische sound van Prairie WWWW. De avond is nog maar goed begonnen of we hebben mogelijk al dé ontdekking van MOMO 2019 gevonden. (LS)

Prairie WWWW / Foto: Leni Sonck

Club Vibes wordt tijdens MOMO afgesloten door de Zuid-Koreaanse band Say Sue Me. Mocht je bij het woord Zuid-Koreaans meteen denken aan K-pop, dan moeten we je teleurstellen: de indiepop van Say Sue Me valt op geen enkele mogelijke manier onder deze noemer te plaatsen. Het viertal speelt prettig doorkabbelende, aan Beach House schatplichtige feelgoodmuziek. Heel spannend is het allemaal niet, maar de band geniet duidelijk van de overvolle Club Vibes. Dat er ook nog neonletters met good vibes aan de muur hangen, lijkt de sfeer alleen maar te onderschrijven. (LS)

Say Sue Me / Foto: Leni Sonck

‘Feelgood’ is om de hoek niet aan de orde, in een overvol en snikheet Rotown bij Fontaines D.C., ook al zo’n veelbesproken hype. In ons interview vertelde het vijftal onlangs dat ze de rauwheid van hun stad Dublin op de plaat Dogrel hebben proberen vast te leggen, en dat is wel spot on, horen en zien we bij de show op MOMO. Zanger Grian Chatten ijsbeert gejaagd over het podium, terwijl de band het publiek de trommelvliezen eruit probeert te blazen. Dat gaat eigenlijk te ver: de bas staat zo hard afgesteld dat ‘ie regelmatig overstuurt en de mix compleet zoek is. De geluidsproblemen zorgen ervoor dat de band lange breaks tussen de songs moet nemen, waardoor de energie en het tempo elke keer in een dipje raken. Fontaines D.C. is een goudeerlijke en keihard werkende band met een ontzettend goede plaat, maar het optreden in Rotown voldoet niet helemaal aan de verwachtingen. (RvE)

Fontaines D.C. / Foto: Jan Rijk

De hele wereld leek zijn adem een tijdje geleden in te houden met de eerste beelden van een zwart gat, terwijl wij in de Schouwburg ontdekken hoe die dan precies van binnen klinkt, als je erin opgezogen wordt. Over wie we het dan hebben? Noah Lennox AKA Panda Bear natuurlijk. Dit jaar kwam zijn nieuwe album Buoys uit, waarop hij ons meeneemt tijdens een van zijn ruimteavonturen waarop hij nieuwe werelden ontdekt. Thuis luister je dat lekker op je speakertjes, maar in de Schouwburg krijg je het effetjes tien keer zo hard binnen en is het een ‘andere ervaring’, om het licht uit te drukken. Vanuit zijn cockpit stuurt Lennox zijn surrealistische composities de zaal in, zingt hij zijn gekke en vervormde vocal-trappetjes en weet hij een bepaalde basfrequentie uit zijn instrument te toveren waarmee je bang bent dat je ziel uit je lichaam trilt.

De show van Panda Bear is een soort continue loophole waarin je maar rondjes blijft draaien en je lichaam en ziel in en uit de muziek vallen. Het is daarnaast uitkijken dat je niet zomaar je verstand verliest tijdens de show, het woord intens dekt nog niet de halve lading van dit kleurrijke en geestverruimende spektakel. (RJ)

Panda Bear / Foto: Jan Rijk

Voor het nachtprogramma in WORM ingezet wordt, wordt de temperatuur alvast naar exotische hoogten gedreven met Sylvie Kreusch (bekend van onder meer Warhaus) gehuld in een soort goudkleurige kamerjas. Denk: dansbare ritmes met Afrikaanse invloeden. En of er gedanst werd. Flesjes water op het podium worden al snel omgegooid, daar gaat de setlist. Alles moest en zou plaats ruimen voor een zo groot mogelijke dansvloer voor Kreusch. Wanneer meest recente single Please To Devon ingezet wordt, barst het feest helemaal los. Uit het publiek worden een paar achtergronddanseressen gehaald die vervolgens meedansen alsof ze bezeten zijn. En dat is ook een beetje hoe de muziek van Kreusch voelt: alsof je onder invloed bent en beweegt op de ritmes van een of andere Afrikaanse stam. (LS)

Sylvie Kreusch / Foto: Leni Sonck

Zo dansen we de nacht in, richting de laatste uren van Motel Mozaïque. Althans, dansen? In Rotown vragen we ons af: is het een vogel? Is het een vliegtuig? Is het Courtney Barnett on crack? Nope, het is Amyl & the Sniffers die zich aan de schone taak heeft gewijd het laatste beetje energie uit het publiek te beuken. En hoe: het optreden is één grote moshpit. Muzikaal is de seventies-punk met hardrocksolo’s niet bijzonder spannend, maar wel doeltreffend: het biedt zangeres/publieksmenner Amy Taylor de ideale basis om het publiek te bespugen met dan wel haar seksistische teksten, dan wel een bek vol bier.

Foto: Kamiel Scholten

Mocht je daarna nog echt energie over hebben gehad, kon je nog naar een van de vijf (!) nachtprogramma’s die MOMO dit jaar op zaterdag telt. Wij kiezen voor het non-descripte Club K op een ‘secret location’, dat Rotterdams onbekendste zaal PinkPank blijkt te zijn, een voormalige vesting van de Vrijmetselarij. Gelijke hoeveelheden drugs, snoeiharde Electronic Body Music en dragqueen-dansers genereren een duistere, Berlijnse vibe in de kleine ruimte, genoeg om de meest hardcore bezoeker van MOMO dit jaar voor op zijn minst de rest van het Paasweekend knockout te slaan. En na te laten genieten natuurlijk, van een weekend dat er zoals elk jaar in slaagde om zelfs de meest doorgewinterde bezoeker te verbluffen, verrassen, fascineren, vermaken en volledig af te peigeren. (RvE)

Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Een vraagje: of jij Rotterdam tijdens het paasweekend op zijn kop wilt zetten met twee felbegeerde passe-partouts voor een weekend vol muziek, perfomances, kunst en guided tours? Zo ja: lees dan snel even verder!

Met ons kantoor midden in het epicentrum van het festival, zitten wij al een tijdje in totaal hogere sferen. Overal door de stad hangen mooie banners, de laatste namen zijn bekend en het blokkenschema is in elkaar gedraaid.

Zo spraken we eerder al met een van de programmeurs van het festival Guido van Dieren, maar ook de Vlaamse Sylvie Kreusch plus een van de absolute headliners van MoMo dit jaar: Panda Bear. Daarnaast hebben we al onze tips in een interactieve Pageflow neergezet, zodat je al scrollend het festival kunt ontdekken.

Tickets winnen?!
Maar uiteindelijk kun je natuurlijk het beste naar Rotterdam toegaan om alles met je eigen zintuigen te ontdekken. Gelukkig hebben wij een aantal passe-partouts liggen om al je dromen waar te laten komen in de Havenstad van 18 tot en met 20 april.

Dit is namelijk je kans om die felbegeerde passe-partouts te winnen. Mail vóór maandag 15 april naar ricardo@thedailyindie.nl met een goede reden waarom jij graag naar MOMO wilt gaan en wie weet ga jij later deze maand lekker een weekend op avontuur door Rotterdam.


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | LINE-UP

Motel Mozaique
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Terwijl de programmering van Motel Mozaiquezijn hoogtepunt bereikt met een royaal nachtprogramma en de allerlaatste namen in aantocht zijn, vonden wij het hoog tijd om eens om tafel te gaan met Guido van Dieren. De festivalprogrammeur die zich vooral met de meer soulvolle kant van het festival bezighoudt en ons onder meer vertelt over de editie van dit jaar en zijn insider-tips geeft.

In het dagelijks leven is Van Dieren onder meer programmeur van BIRD en ondertussen houdt hij zich nu een aantal jaren bezig met de line-up van Motel Mozaique. Omdat we vorig jaar zijn mede-programmeurs Stephan Maaskant en Bas Jansen spraken, wilden we deze keer ‘zijn kant van het verhaal’ horen. Te beginnen met een quote van dat eerdere gesprek:

“Motel Mozaique is dan ook een soort compacte versie van wat er het hele jaar in Rotterdam gebeurt”, zei Stephan afgelopen jaar. Hoe zie jij het festival?
“Dat vind ik eigenlijk wel een goede omschrijving, ja. En ik moet zeggen dat het dan vrij goed gaat naar mijn idee. Ik denk dat de ‘Rotterdam-hype’ nu wel redelijk gestabiliseerd is. We gaan nu een interessante periode in met de vraag: wat wordt de volgende stap voor de stad? Op muzikaal gebied zou de volgende, en misschien meest logische stap, volgens mij zijn om weer langzaam aan wat grotere shows te gaan organiseren. Iets waar Motel Mozaique met zijn Concerts onder meer mee bezig is.”

Op het moment is ‘de nacht’ een heet hangijzer, onder meer door de sluiting van BAR en het mislukken van een nieuwe club in de Merwe-Vierhaven. Hoe zien we dat terug in MOMO 2019?
“Het gevoel dat het met de nacht niet zo goed gaat, is in ieder geval niet nieuw. Nu is het nog actueler en opvallender door het nieuws. Maar het is niet alsof er verder niets gebeurt. Deze editie ben ik meer met het nachtprogramma bezig geweest en hebben we veel nachtpartijen bij elkaar gebracht tijdens MOMO Night, om daarmee de diversiteit van de stad te laten zien. Als een soort staalkaart van de Rotterdamse nacht.”

Jullie programmeren als team, wat is jouw rol in deze programmeer-driehoek?
“Ik ben gevraagd om de wat meer soulvolle kant te vertegenwoordigen op het festival. Het is niet dat de andere programmeurs dat helemaal niet boeken, maar op deze manier vinden we een mooie balans tussen allerlei smaken. Van alles wat ik voorbij zie komen bij BIRD, tot Rotown waar Stephan de agenda programmeert en Bas die als MOJO-boeker overal spannende acts ontdekt. Er ontstaan onverwachte combinaties en we kunnen op die manier veel verder de diepte in gaan.”

“Het is niet zo dat we van tevoren alles inkaderen en kijken wie welke venue of welk genre doet. We komen regelmatig bij elkaar, dragen allemaal acts aan die we hebben gevonden en vanuit daar gaan we langzaam bouwen.”

Om een idee te krijgen, noem eens een paar acts waarmee jij deze editie op de proppen kwam?
“Dat waren onder meer acts als Altın Gün, Yussef Dayes en Skinny Pelembe. Ik ben daarna vooral bezig geweest met het nachtprogramma MOMO Night, waarbij we verschillende venues en organisatoren aan elkaar hebben gekoppeld.”

Wat maakt een act voor jou een MOMO-act?
“Het is een soort gevoel dat zich niet één op één laat vertalen in woorden. We zoeken vooral naar muzikanten die de randjes opzoeken, naar spannende, edgy acts.”

“Het is voor ons elke keer weer een verrassing wat er aan het einde van de rit uitkomt”

Hoe is het in jouw beleving anders om voor dit festival te programmeren dan voor andere zalen en festivals waar je bij betrokken bent?
“Ik kan mijn indie-kant wat meer opzoeken voor MOMO. Vanuit BIRD ben ik bijvoorbeeld vertrouwd binnen bepaalde scenes en voor dit festival vind ik het leuk om acts te zoeken die een overlap hebben met totaal andere genres. Zo doet elke MOMO-programmeur dat, waardoor we op een gegeven moment allerlei muzikale schakels aan elkaar kunnen verbinden, vaak onverwachte. Het is voor ons elke keer weer een verrassing wat er aan het einde van de rit uitkomt. Voor mij is dat extra interessant, aangezien ‘mijn hoofdgenres’ – hiphop en R&B – erg dominante muziekstromingen zijn op dit moment. Maar ook jazz, dat de laatste jaren waanzinnig populair is geworden en waar ontzettend veel gebeurt op het gebied van onverwachte en innovatieve cross-overs.”

Het thema van Motel Mozaique is dit jaar ‘LIQUID’, hoe hebben jullie dat verwerkt in de line-up van komende editie?
“Het is een vrij en breed inzetbaar thema, dat onder meer draait om de aftakeling van hokjesdenken, veranderende tradities en het losbreken van de norm. Je kunt het op muziekgebied terugvinden in meerdere partijen die bijvoorbeeld in elkaar overvloeien met de nachtprogrammering. Maar ook muzikale genres die steeds meer in elkaar overlopen, haast vervagen en transparant worden.”

“Daarnaast is het hele muzieklandschap de laatste jaren veel diverser geworden en dat is iets wat Rotterdam allang is. Daardoor valt alle muziek misschien nog meer op zijn plek”

“Daarnaast is het hele muzieklandschap de laatste jaren veel diverser geworden en dat is iets wat Rotterdam al lang is. Daardoor valt alle muziek misschien nog meer op zijn plek, omdat we de stad als podium én inspiratiebron gebruiken voor het festival. Die twee inspireren elkaar continu. Want wij hebben het nu met name over muziek, maar er is natuurlijk nog een compleet kunst-, performance- en dansprogramma plus guided tours door de stad.”

Je kunt je MOMO-weekend inderdaad op vele manier vormgeven. Hoe plan jij jouw weekend doorgaans in?
“Nou, vaak kijk ik toch wel naar naar de bands die ik geboekt heb, om te kijken hoe ze het doen en te zien of het werkt. Maar twee jaar geleden ben ik met een vriendin naar een aantal theatervoorstellingen geweest en dat was toch wel erg verfrissend. Dat maakte het festivalgevoel echt een stuk completer. Maar ja, je moet elke keer weer harde keuzes maken.”

Om alvast een beetje warm te lopen, heb jij een aantal acts waar je echt naar uitkijkt dit jaar?
Yussef Dayes ben ik toch wel erg nieuwsgierig naar, hij is onder meer bekend van zijn samenwerking met Kamaal Williams. Ik heb hem gezien op The Great Escape en het is niet echt jazzy, het is behoorlijk elektronisch en soms zelfs bijna live-dubstep. Erg Londens, veel cross-overs, daar houd ik van!”

Fris en energiek
“Daarom kijk ik ook wel ontzettend uit naar de show van KOKOROKO, die we direct in de Schouwburg neer gaan zetten. Zij komen uit diezelfde kringen en dat klinkt ontzettend fris en energiek.”

Eigen wereld
“Maar ook Melanie De Biasio, waar ik echt een zwak voor heb. Haar shows zijn best wel pittig, het is ontzettend ingetogen en je moet er zeer geconcentreerd naar luisteren. Ze creëert een compleet eigen wereld tijdens een voorstelling, dat is schitterend, maar het is niet iets waar je ‘even langsloopt’. Daarom is het altijd spannend om te zien of zoiets werkt.”

Keniaans/Amerikaans talent
J.S. Ondara zou ik trouwens zeker omcirkelen als je naar Rotterdam komt, voor mij heeft hij iets Tracy Chapman-achtigs. In Amerika duiken media als NPR en Rolling Stone er op dit moment allemaal op, dat kan weleens een bijzondere show worden.”

Grote tips
RIMON en Nilüfer Yanya zijn twee artiesten waar ik veel van verwacht en die ik al langere tijd in de gaten houd. Die wil ik absoluut niet missen!”

Crossovers
“Als laatste zou ik graag Obongjayar willen noemen, het is lastig te omschrijven. Ik houd van muziek met randjes, die op geen enkele manier ergens in of tussen te plaatsen is. Ik zoek het liefst naar een crossover, om iets te ontdekken dat ik nog niet eerder gehoord heb. Dat heeft Obongjayar zeker.”


WEBSITE MOTEL MOZAIQUE | FACEBOOK-EVENT | TICKETS

Motel Mozaïque
Rotterdam – 18 t/m 20 april

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is MOMO-logo-2019-660x660.jpg

Rotterdam is ongrijpbaar en altijd in beweging, maar met Motel Mozaïque hebben we al jaren een beetje houvast. Het festival waar kunst en de stad hand in hand gaan, weet telkens weer te verrassen en dat belooft dit jaar niet anders te worden.

De eerste namen voor het festival kennen we al een tijdje. Zo staan onder meer Panda Bear, Nilüfer Yanya, Fontaines D.C., Altin Gün en Black Midi op Motel Mozaïque.

Vandaag zijn er nog veel meer acts bekendgemaakt door het festival. Ook Yussef Dayes, Connie Constance, Sylvie Kreusch, Skinny Pelembe, KARYYN, Say Sue Me, J.S. Ondara, Josephine Foster, The Homesick en Donna Blue zijn tijdens het paasweekend te zien in Rotterdam.

Performances
Op het gebied van performance is er eveneens het nodige aangekondigd: van de Nederlandse première van Zooming In on Loss van WArd/waRD over geheugenverlies en Ann Van den Broek tot Pandora’s DropBox schetst choreografe Katja Heitmann over ‘de perfecte mens in een zorgeloze wereld.’ Verder komt breakdancecollectief 155 naar Rotterdam met Anne-Fay voor de voorstelling LIJF. Vol live-muziek, video-art, voguing en uiteraard beats.

Bij onze zuiderburen is Sylvie Kreusch al lang geen onbekende meer, zo was ze jarenlang de frontvrouw van Soldier’s Heart en zong ze ook mee op een aantal Warhaus-tracks. Inmiddels ligt de focus op haar soloproject dat duidelijk beïnvloed wordt door Afrikaanse ritmes.

Ook de Londense jazz-scène wordt vertegenwoordigd in de vorm van Yussef Dayes. Een andere interessante toevoeging aan de line up is KARYYN. De Armeens-Amerikaanse klinkt als de liefdesbaby van Björk en FKA Twigs. Hoewel de afkomst van Say Sue Me anders doet vermoeden, brengt de Koreaanse band geen K-pop, maar dromerige indierock met een surfsound.

Hoog tijd om de nieuwe toevoegingen aan de line up ook audiovisueel aan jullie voor te stellen. Want uiteindelijk zegt geluid meer dan woorden.


WEBSITE MOTEL MOZAÏQUE | FACEBOOK EVENT | TICKETS

Onze vliegende reporters tekenden na de eerste dag  uiteraard ook voor dag twee van Motel Mozaique. Het resultaat was even divers als spectaculair, want #momo17 was een van de beste edities in de geschiedenis van het festival. Hieronder lees je het verslag!

Tekst Jente Lammerts & Reinier van der Zouw

Drugdealer
De knettergekke Amerikaan Michael Collins, alias Drugdealer, zit qua podiumpresentatie in ieder geval al goed vanavond. Dankzij de foute baretten en de vaak nog foutere snorretjes die ieder bandlid heeft, schieten sommige bezoekers al in de lach voor het optreden begonnen is. Dat wekt Collins met zijn cheesy psychedelische pop ook wel in de hand. Al te serieus moet je dit optreden dan ook niet nemen, maar Collins heeft genoeg fijne songs in zijn repertoire om er voor te zorgen dat de show niet alleen lachwekkend is. De songs van zijn album The End Of Comedy klinken live namelijk net zo fijn als op de plaat. Niet iedereen is tegen de meligheid van Collins en zijn kompanen bestand, want WORM loopt gaandeweg een beetje leeg, maar voor wie dat wel is, heeft de zaterdag van MoMo zijn eerste hoogtepunt al vroeg te pakken.

 

Mauno
Tijd voor een echt onontdekt pareltje op Motel Mozaique. Het uit Halifax, Canada afkomstige Mauno heeft een heuse streaminghit op zijn naam staan (single Benny uit 2016), maar verder is de band nog een onbekende voor de meeste muziekliefhebbers. Tijd om daar verandering in te brengen. Mauno maakt indiefolk à la Fleet Foxes en Angus & Julia Stone, maar het aandoenlijke viertal doet ons vooral denken aan de bezwerende nummers van Gengahr. Mauno oogt zenuwachtig: niet gek ook. De band is overdonderd door de prachtige Paradijskerk en het jubelende publiek. Frontman Nick Everett stamelt wat onverstaanbare woorden over hoe leuk hij het heeft, maakt nog wat onbegrepen grappen en speelt dan maar verder. Nog nooit was de band in Nederland geweest, maar het volgende bezoekje zal vast niet lang meer duren. (JL)

Mourn
Alle leden van het Spaanse Mourn zitten nog onder de twintig of zijn die leeftijd net gepasseerd. Jonge broekies dus en dat is te horen. Het repertoire van de band bestaat vooral uit snelle punktracks van één, twee (en heel soms bijna drie) minuten, waardoor de speeltijd van drie kwartier toch al snel aanvoelt als een marathonsessie. Dat het grootste gedeelte van Rotown het na een minuut of twintig weer voor gezien houdt is dus ook niet zo gek, van veel variatie is geen sprake. Toch valt er vanwege de rauwe energie die het viertal uitstraalt en de fijne refreintjes die de band zo nu en dan uit hun mouw weten te schudden best wat te genieten voor wie wel de hele rit uitzit. Mourn als liveband heeft nog wat groei nodig, maar over een paar jaar zien we de band graag nog eens terug. (RvdZ)

 

The Lemon Twigs
Pakweg veertig minuten voor aanvang staat Rotown al propvol voor de ’tienersensaties’ van The Lemon Twigs. Voor degenen die onder een steen hebben geleefd de afgelopen tijd: de New Yorkse broertjes Brian en Michael D’Addario (zeventien en negentien jaar oud!) waren dé band van SXSW dit jaar reizen de hele wereld over met hun dramarock. De band opent de set met het populaire I Wanna Prove To You, waarmee de toon is gezet: het optreden lijkt haast een middelbare school-musical. De muzikanten wisselen constant van instrumenten en weten tussen de ingewikkelde Queen-achtige solo’s ook nog eens acrobatische kunstjes te vertonen. Een gekkenhuis is het zeker, maar muzikaal gezien mag de band er zeker wezen: de dramatische piano en gitaarpartijen versterken de absurde vertoning, al moet de band opletten dat het showelement niet de muziek ondersneeuwt. Hoe dan ook maakt The Lemon Twigs ‘de hype’ meer dan waar. (JL)

 

The Slow Show
The Slow Show houdt van Nederland en Nederland houdt van The Slow Show. Sterker nog: Nederland houdt veel meer van The Slow Show dan de rest van de wereld, de band heeft alleen al een Wikipedia-pagina op de Nederlandse variant. Door die wederzijdse liefde is het niet vreemd dat de band als laatste in de grote zaal van de Schouwburg mag optreden, maar de vraag is of de band niet iets te gelikt is voor Motel Mozaique. Hun barokke poprock, een soort The National voor op begrafenissen, heeft namelijk soms een erg hoog Sky Radio-gehalte. Toch werkt het vanavond. Zo nu en dan vervalt de band inderdaad in gezapigheid, maar sterke songs als Dresden en Ordinary Lives creëren – mede door de statige setting – toch het magische sfeertje waar je bij een band als deze op hoopt. Bovenal voelt de band oprecht, iedere keer als zanger Rob Goodwin zijn dank voor het Rotterdamse publiek uitspreekt, geloven we hem op zijn woord. De vrij uitgebreide toegift, waarmee de band nog ver na de eindtijd van een uur ‘s nachts doorspeelt, had van ons niet gehoeven, maar verder heeft The Slow Show zich bewezen als waardige headliner. (RvdZ)

 

IDLES
De voor ons laatste act van dit weekend sluit de boel mooi af: het wordt raggen tijdens de laatste uurtjes MoMo. Dat raggen doen we met IDLES: de zogenaamde redders van de indiescene uit het Engelse Bristol. De band maakt punk die op dezelfde lijn zit als bijvoorbeeld Protomartyr en dan met de ‘cocky’ attitude van Sleaford Mods. De band heeft een duidelijke linkse boodschap. Frontman Joe Talbot (inclusief roze haar) scandeert tussen de nummers door “I heard people in your country can’t hold hands if they have the same sex. FUCK THAT!”. Zo volgen er nog een aantal andere politiek georiënteerde verkondigingen en Rotown schreeuwt instemmend mee. Nummers als Divide & Conquer (over de politieke verhoudingen in Engeland), Well Done en Mother worden enorm strak en technisch uitgevoerd. De show vliegt voorbij en binnen 45 minuten staat het publiek buiten met suizende oren en kleren vol bier. MoMo zit er weer op. Tot volgend jaar!

 

Wat we verder nog zagen tijdens Motel Mozaique:

Weyes Blood

 

Het The Daily Indie DJ Team op Plaza Mozaique