Livereview: de eerste dag van Motel Mozaique (7 april) blinkt uit in muzikale kwaliteit en diversiteit

Het was rennen en vliegen om gisteren alle acts mee te pakken die we graag wilden zien (dat waren er behoorlijk veel namelijk), maar het is ons gelukt! Zo zagen we op één avond onwijs veel verschillende acts die ons allemaal op een andere manier wisten te raken.

Tekst Ricardo Jupijn, Jente Lammerts & Reinier van der Zouw.

Happyness
De Britse jongens van Happyness brengen precies vandaag hun nieuwe album Write In uit en een goedgevulde WORM wordt dus getrakteerd op flink wat nieuw materiaal. De band klinkt als het liefdeskind van Weezer en The Jesus And Mary Chain: dat zorgt voor een prettige sound, maar de meeste songs missen net wat te veel pit om echt te kunnen beklijven. Al maakt de charmante voordracht een hoop goed. De vier heren staan relaxed op het podium, maken grapjes met het publiek en hebben het duidelijk naar hun zin, waardoor het geheel nooit vervelend wordt om naar te kijken. Als ze in de vorm van het nummer Weird Little Birthday Girl vervolgens ook nog een erg fijne afsluiter in huis blijken te hebben, concluderen we toch dat Happyness een band is om lekker te blijven volgen. (RvdZ)

Gurr
Gurr is een Berlijnse formatie met op de voorgrond de twee jubelende meiden Andreya en Laura. Rotown is al flink afgeladen wanneer de band hun eerste slackergarage-nummer inzet. De Burger Records-waardige songs lijken vooral te gaan over het millennialleven en hebben absoluut hitpotentie. Dat Gurr de vervloekte titel van ‘girlband’ draagt (wanneer stoppen we daar nou eens mee?) weet de band in de eerste minuten van de set al te ontkrachten: Gurr ragt er direct flink op los. Tussen de nummers door komt er nog een cover van Hollaback Girl langs, die abrupt overvloeit in het opzwepende Rollerskate van de net uitgekomen plaat In My Head. Hier en daar is de band nog niet helemaal strak qua spel, maar dat is Gurr vergeven, want het spelplezier compenseert dat volledig. Single #1985 wordt ingezet en hier en daar lichten er in het publiek wat gezichten op: een ‘bekende’. Zangeres Andreya geeft zonder verdere toelichting aan dat het nummer over Instagram Stories gaat. Nog wat bouwen aan de liveset en Gurr, is klaar voor het grote publiek. (JL)

Thundercat
Steven Bruner alias Thundercat, bracht met Drunk al een van de beste platen van het jaar tot nu toe uit en tekent vanavond ook voor een van de beste shows van het jaar. Bruner is een enorm veelzijdige muzikant, die de Schouwburg een uur lang in vervoering brengt door al zijn verschillende stijlen moeiteloos in elkaar over te laten vloeien. Dus gaan we van gladde soul naar woeste, instrumentale jazz, soms afgewisseld met een vleugje elektronisch gefreak. De setlist put natuurlijk rijkelijk uit materiaal van Drunk, vooral A Fan’s Mail (Tron Song II) is een uitblinker, maar opvallend genoeg komen de voornaamste hoogtepunten juist van zijn vorige plaat Apocalypse (2013). In de bijzondere afsluiter Lotus And The Jondy, gooien Bruner en zijn tweemansband nog even alle remmen los en zien we een wervelende show van een van de artiesten van het moment prachtig tot zijn eind komen. (RvdZ)

serpentwithfeet
Nadat ALA.NI elke centimeter van de Paradijkskerk heeft gevuld met haar overweldigende en bitterzoete stem, zijn we in de tussentijd buiten even op adem aan het komen. We zijn namelijk in afwachting van de meest excentrieke artiest van de vrijdag: serpentwithfeet. De melancholische en (digitaal) orkestrale muziek van Josiah Wise gaat van héél klein tot héél bombastisch en eenmaal binnen in de kerk stijgt de spanning: wat gaat er zo gebeuren?! We zien alleen een keyboard en een microfoon staan. Geen spoor van een dertigkoppig orkest in ieder geval. Om elf uur komt de muzikant voorzichtig het podium opgelopen, gekleed in felrode pumps die doorlopen in zijn geknoopte en gezwachtelde broek, met daarboven een zwarte glitterblouse. Een opmerkelijk detail is de pop die hij bij zich draagt tijdens de show. Naast de pop, wordt Wise vanavond alleen bijgestaan door zijn geluidsman die op de juiste momenten op play drukt. Maar dat is ook het mooie: Wise heeft verder helemaal niemand nodig. Hij is een performer pur sang en bouwt hele werelden met zijn mimiek, een enkele uithaal en zijn eigenzinnige frasering. Zijn nummers zijn niet gebouwd op structuren van coupletten en refreinen: serpentwithfeet vertelt korte verhalen van voor tot eind en de muziek volgt hem waar hij gaat. (RJ)

Shame
Jonge jochies zijn het nog, die jongens van het Britse Shame. Met z’n vijven is de band: de één gekleed in de laatste skatemode, de frontman in een pak dat hij van zijn vader geleend lijkt te hebben en de rest in een jaren negentig normcore-outfit. De band maakt rauwe muziek die doet denken aan Joy Division meets Sleaford Mods. Met een gemiddelde leeftijd van amper twintig jaar weet Shame een overdonderende set neer te zetten; voor het eerst op Motel Mozaique 2017 wordt er flink met bier gegooid en komt er een waardige moshpit aan te pas. Naarmate het optreden vordert worden er steeds meer kledingstukken uitgetrokken en staat gitarist Eddie Green zelfs met zijn zaakje half uit zijn broek, een attitude die we kennen van Fat White Family of Black Lips. Maar zelfs zonder deze showelementen weet Shame een ijzersterk optreden neer te zetten die voor de rest van Rotowns bestaan littekens achter zal laten. De band lijkt nergens een fuck om te geven: pas drie singles uit, niet naar school gaan en voor je twintigste al door heel Europa touren. Deze jongens worden groot. (JL)

Grandaddy
De indierockband rond zanger Jason Lytle, pakt vanavond uit in de Schouwburg. Op een enorm videoscherm zien we prachtige beelden van een Amerikaans landschap, afgewisseld met beelden van desolate industrieterreinen. Dat alleen zorgt al voor een hoop sfeer en de muziek doet de rest. Na Hewlett’s Daughter als fabuleuze opener, wijst alles erop dat we een memorabele rockshow voorgeschoteld gaan krijgen. Maar hoewel de band zeer vakkundig zijn werk doet, slaat de vonk nooit echt over. Dat komt vooral omdat de heren hun setlist vrij stoïcijns staan af te werken, het speelplezier spat er niet bepaald van af. Zo komt de enige vorm van publieksinteractie als Lytle wat verzoekjes uit het publiek routineus afwijst (“you keep calling ‘em out, I’ll keep saying no”). Door uitstekende uitvoeringen van nummers als het noisy Levitz en het epische He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot, is het toch een prima show, alleen wel eentje waar meer in had gezeten. (RvdZ)

Klangstof
Dit is voorlopig een van de laatste shows waarbij Klangstof nog in het Nederlands met het publiek kan communiceren, aangezien de band volgende week op Coachella in Californië speelt en daarna nog wat Amerikaanse en Europese tours gaat doen. Maar voordat het zover is, wordt het in Arminius nog eens duidelijk waarom de band zo populair is. Er is geen speld tussen de dynamiek in de nummers, de opbouw van de set en het muzikale samenspel te krijgen. Daarbij lijkt Arminius haast wel gebouwd voor het geluid van de band: alle details komen schitterend naar voren, het klinkt puntig en alle muzikale lagen dansen synchroon en harmonieus door de kerk. Richting het einde van de set komt de band helemaal los en straalt de continue glimlach van frontman Koen van de Wardt door de volle zaal. Wat wil je ook? Hun debuutplaat loopt als een trein, de liveshow staat als een huis, de band gaat binnenkort op avontuur naar Amerika en heeft iets heel bijzonders te pakken. En dat voelt Klangstof vanavond. Het is alsof dat geluksmomentje hier in Rotterdam in volle glorie tot de muzikanten komt. Dat maakt deze bijzondere show nog nét even iets specialer dan hij al was. (RJ)

 

LVL UP
Voor het New Yorkse LVL UP is het de eerste keer in ons kikkerlandje. Die eerste keer begint helaas niet zo soepel: de eerste twee nummers van de set beginnen met veel technische problemen, hoewel de band hier zelf niet zo’n last van lijkt te hebben. Rotown is stilletjes; LVL UP speelt in de late uurtjes en het is een lange dag geweest. Met een discografie van vier platen, waarvan de laatste (Return To Love) in 2016 voor een ‘doorbraakmoment’ zorgde. De vier mannen hebben het er maar druk mee: hun zelfopgerichte label Double Double Whammy loopt lekker en er werd laatst een supergroup van leden van LVL UP en Porches aangekondigd: Cende. Na een tijdje komt de band goed op gang, en de show steekt dynamisch in elkaar: rustige zang wordt afgewisseld met zware gitaarpartijen en zowel lange drones als snelle nummers komen voorbij. Bij het laatste nummer Hidden Driver horen we de drummer een melodietje spelen op een synth en die hadden we wat vaker willen horen: waar de prachtige plaat heel gelaagd is met akoestische gitaren, synths en orgels, komt de live-set nog wat vlak over. De potentie is er zeker, en we hopen de band snel terugkomt met een clubshow. De songs zijn er, de platen zijn er: alleen live moet LVL UP  het nog naar een iets hoger niveau tillen. (JL)

 

Motel Mozaique 7 april: