Er kwam afgelopen een enorme rits heerlijke tracks uit. We hebben de beste voor je geselecteerd en op een rijtje gezet voor onze show op Pinguin Radio, die je elke dinsdagavond hoort. Gemist? Geen nood, luister de playlist hier terug!

Ben je inmiddels al over je schrik van de nieuwe track van Elephant Stone heen? Mooi, want die kwam voorbij, net als een heerlijke derde single van DIIV van de aankomende plaat Deceiver, die volgende week uitkomt. Voor iedereen die moeite heeft met de invallende herfst was er nog de fijne Cali-janglepop van The Big Moon en nog meer zon van de Aussies van Babe Rainbow. Van eigen bodem hoorde je A.M. Sam, Ciao Lucifer, Klangstof, Mooneye en Yukon Club.

Altijd op de hoogte blijven? Houd dan onze Spotifyplaylist en onze pagina vol Album Releases en New Music in de gaten.

1. A.M. Sam – Raspberry Blues
2. Andrew Combs – Dry Eyes
3. Babe Rainbow – Many Moons of Love
4. Ciao Lucifer – Anywhere
5. DIIV – Blankenship
6. Elephant Stone – Land Of Dead
7. Joe Armon-Jones – Yellow Dandelion (ft. Georgia Anne Muldrow)
8. Klangstof – Attack Attack
9. Klaus Johann Grobe – Downtown
10. Les Big Byrd – Snö-Golem
11. LIFE – Bum Hour
12. Lo-Fang – Were Not Different
13. Mooneye – Black River
14. The Big Moon – Your Light
15. Yukon Club – Glass Hours

Vergeet niet de playlist te volgen op Spotify, dan ben je altijd up-to-date!

Volgende week dinsdag zijn we weer te horen op Pinguin Radio, zoals altijd vanaf 21:00 uur!

De New Yorkse band DIIV is na drie jaar radiostilte klaar voor een wedergeboorte. Op 4 oktober verschijnt het nieuwe album Deceiver, op label Captured Tracks. Lang was het onzeker of DIIV nog nieuw werk zou serveren. Maar Skin Game, de single die onlangs uitkwam, is de verzekering dat het goed zit.

Als je TDI al even kent, weet je dat we DIIV altijd op de voet hebben gevolgd. De band sierde zelfs de cover van ons tweede magazine ooit. We hebben nu al even niks van de band gehoord, en de reden daarvoor is de roerige tijd die de band doorgemaakte. Frontman Zachary Cole Smith heeft er altijd open over gesproken dat hij jarenlang met verslaving heeft geworsteld. Sterker nog: het is en blijft een veel bezongen thema voor hem. Waar Smith op het vorige album Is This The Are nog zong over clean worden, bleek achteraf dat hij het nog niet was.

In 2017 volgden er een aantal afgezegde shows in Europa, een paar inzinkingen op sociale media en een lange opname voor Smith. Overal op het internet is te lezen hoe zwaar deze jongens in de put hebben gezeten. Zijn hij en de andere drie bandleden inmiddels op een goede plek? We denken het in ieder geval te horen aan Skin Game.  

Gevonden rust en vermiste reverb
Skin Game heeft iets wat het eerdere werk van de band nog niet had: rust. Wie het eerdere werk van DIIV kent, zal het gejaagde gepingel en de muur van geluid een beetje missen. Skin Game heeft namelijk een relaxte shoegaze-sound en is beter behapbaar dan eerder werk, maar sleept je weer helemaal mee door de wanhopige geest van iemand die hoorbaar problemen heeft gehad. Net zoals Smith en bandleden, beleef je diepe dalen en hoge pieken bij het beluisteren van dit nummer.

Hoewel de productie, de zang en instrumenten een stukje cleaner zijn dan voorheen (waar is de reverb gebleven?!), blijft het rauw en emotioneel. Dat is het typische aan DIIV: deze band achtervolgt je.

Er zijn van die bands die constant in je gedachten blijven spoken. DIIV is daar één van. De band rond Zachary Cole Smith heeft ons al sinds 2012 in zijn greep. We kenden Smith ooit als de drummer van Beach Fossils, maar de 31-jarige New Yorker is uitgegroeid tot één van de beste muzikanten van de afgelopen jaren.

Toen in 2012 het volledig door Smith geschreven en geproduceerde debuutalbum ‘Oshin’ op Captured Tracks (o.a. Mac Demarco, Wild Nothing) verscheen, was indieland in rep en roer. DIIV deed een wereldtour en daarna nog één. En nog één. Er werd ons in 2013 een tweede plaat beloofd. Leuk en aardig, maar achter de jangly muziek schuilde een geheim: Smith en zijn bandleden kampten met ernstige drugsverslavingen. Gelukkig was daar afgelopen najaar ineens Dopamine, de eerste single van de ein-de-lijk verschenen, langverwachte opvolger.

‘Is The Is Are’ begint met het euforische Out Of Mind, waarin Smith zijn hart lucht over het afkicken en zich beter voelen over het leven, de wereld en vooral zichzelf. In de vier jaar na ‘Oshin’ is Smith duidelijk onaantastbaarder geworden, dieper. Maar net als op zijn voorganger verdwijnen de vocalen in een wall-of-sound, die door blijft dreunen tot je oren het begeven.

De singles Under the Sun en achtereenvolgend Bent (Roi’s Song) zijn steengoeie indietracks. In Blue Boredom (Sky’s Song) speelt Sky Ferreira de show. Nummer twaalf, Fuck getiteld, telt zestien seconden en brengt ons naar een tweede, diverser deel van de plaat, eindigend met het shoegazy Waste of Breath.

DIIV sleept je met ‘Is The Is Are’ mee in het manische, hectische en sobere leven van iemand die totaal in de knoop zit met zichzelf en bewijst zich hiermee als absolute blijver.

Onze kerstvakantie kon niet beter beginnen. Toen wij zagen dat er een nieuwe track van onze favoriete dreamrockers allertijden – Diiv – het internet op was geslingerd, konden wij niet anders dan dansend ons bed uitspringen. Na hun debuut ‘Oshin’ in 2012 via Captured Tracks, zijn de vier New York based boys klaar om een van de beste platen van de komende tijd te droppen, na drie jaar toeren en niets uitbrengen.  

Bij deze hebben we de band rondom Zachary Cole Smith gedoopt tot de beste band van het jaar als het op teasen aankomt. De releasedatum van hun tweede album ‘Is The Is Are’, staat op 5 februari. Onze aftelkalendertjes liggen al klaar (nog 46 dagen!). De vierde single-op-rij, getiteld Under the Sun zit vol met mega-aanstekelijke riffjes, een stevige baslijn en flinke bak delay over het totaalplaatje. Precies zoals we de band kennen, dus. Met een zeventien tracks tellende nieuwe plaat valt er hoogstwaarschijnlijk nog heel veel te snoepen. Wij kunnen niet wachten!

Hoe lang we hier wel niet op hebben gewacht?! Een nieuwe single van DIIV! Potverdomme, dat voelt haast nostalgisch aan. In ieders leven en zeker in die van de band – is er waarschijnlijk in de tussentijd zoveel gebeurd sinds het debuut uit 2012(!) – dat je er een novelle over kunt tikken.

Zo werd zanger Zachary Cole Smith (rechts) opgepakt met een pakket harddrugs in New York en kreeg bassist Devin Ruben Perez (links) het internet over zich heen na een rits sexistische, homofobe, racistische en anti-semitische (goedemorgen…) uitspraken op forum 4chan. En wie weet wat er nog allemaal verborgen en weg is gestopt in de tussentijd. Maar goed, het is allemaal achter de rug en nieuwe single Dopamine staat online. Thank god.

In het voorjaar kondigde de band namelijk al het album ‘Is The Is Are’ aan, maar daarna bleef het – op wat shows in de zomer na – angstig stil. Nu is er dan toch echt die nieuwe single en die rechtvaardigt het lange wachten compleet. De galmende en vluchtige gitaarloopjes en wiegende basjes gaan er als vanouds in, het is vooral de stem van Zachary Cole Smith die een transformatie door heeft gemaakt en de luisteraar helemaal inpakt en meezuigt.

Ahhh, de muziek… De muziek! Het draait uiteindelijk allemaal om die verdomd fijne en helende muziek. En dat hoor je: Dopamine móest er uit! En hier komt die verschrikkelijk hard binnen.

The Daily Indie heeft vrijdagavond een geweldige avond gehad in het noorden van Amsterdam. De New Yorkers van DIIV waren na lange tijd weer eens in Nederland om de Tolhuistuin te bezweren. Het was net zo magisch als de twee eerdere keren dat we deze geweldige band zagen, in een verlaten kerk in Den Haag op Rewire 2012 en in volgepakte EKKO tijdens het Le Guess Who?. Het was warm, het was donker en het publiek was enthousiast. De jaren dat we DIIV gemist hebben, hebben ze gebruikt om de sound tot in de puntjes te perfectioneren. Eén ding is na deze magische avond zeker: we gaan weer heel veel van de band horen. Zeker met het nieuwe album ‘Is The Is Are’ op komst. Exciting stuff.

Zeker nadat de avond werd geopend door TV Wonder, waarme we laatst nog een knallende sessie opnamen voor TDI Video!

TV Wonder

DIIV

TDI wenst je een fijne Valentijn! Mocht je niet overladen worden met rozen, chocoladeharten en met lippenstift bedrukte enveloppen: geeft niet. Want in deze tijd – waar romantiek niet meer bovenaan de relatiechecklists staat – en de sprookjesboeken grotendeels zijn veranderd in roddelbladen heeft iedereen wel eens behoefte aan wat liefde. Daarom hebben wij hebben onze favoriete lovestories op een rijtje gezet.

Mac DeMarco – Kiera McNally

Lang, lang geleden, ver, ver hier vandaan werd Vernor Winfield McBriare Smith IV geboren in het kleine dorpje Duncan in de sprookjesbossen van Canada. Zo prinselijk als zijn naam doet vermoeden, zo gewoon en burgerlijk was zijn gezin. Toch groeide het donkerblonde jochie uit tot de slackking van de wereld met een prachtige koningin aan zijn zijde.

Het liefdesidee van Mac DeMarco, want zo moet de wereld hem inmiddels noemen, verschilt nogal wat van dat van de gemiddelde jongeman. Op een dag, terwijl Vernor Winfield McBriare Smith IV naar  All Dogs Go To Heaven keek , veranderde zijn leven voorgoed. Terwijl hij een traantje wegpinkte om alle engelenpups, plofte zijn moeder naast hem neer: “Your dad’s not comin’ back.” En dat was dat. Toch waren de tienerjaren van Mac niet prinsesloos. Met zijn troubadourgroep Make Out Video’s zong hij al over een ‘Queen of the Courts’ en een ‘Chinese Takeout Lady’. Niet wetende dat zijn koningin allang in zijn leven was.

DeMarco en Kiera McNally ontmoette elkaar voor het eerst in Edmonton toen ze veertien jaar waren, vijf jaar later maakten zij romantische tuinwandelingen. Op een prachtige zomeravond kwam McNally dronken van de wijn naar hem toe en deed de uitspraak waar de verhalenvertellers het nu nog over hebben: “You know what? I’ve always loved you.” De rest is geschiedenis. Kiera is nu Kiki, Keeks of Karen en haar naam siert het overgrote deel van de nummers van onze favoriete troubadour.

Hun sprookje gaat beslist niet over rozen. Ze hebben het schitterende Canada inmiddels achter zich gelaten en hebben een klein kasteeltje in New York veroverd.  Mac DeMarco heeft al lang en breed zijn muzikantenvisum in de zak van zijn baggy broek gestoken, maar Kiki is praktisch een illegale immigrant. Dat terwijl DeMarco VI de wereld verkent op zijn tourbusros, gevolgd door een leger van fans en Kiki vooral haar dagen slijt in de kleine, New Yorkse naar tabak stinkende torenkamer. Een lange afstandsrelatie, terwijl ze eigenlijk samen in een klein kasteeltje wonen. En als ze dan toch samen zijn, houdt Mac vooral schoonheidsslaapjes. Elke keer wanneer Kiki hem wakker kust kijkt hij haar diep in haar mooie bruine ogen om vervolgens “Shut the fuck up and let me sleep!” te schreeuwen, waarna zij weer samen overgaan op de dagelijkse dingen.

‘Salad Days’ is een stuk persoonlijker en een stuk Kiki’er geworden. Het leger van fans heeft haar dan ook volledig in het hart gesloten. Toch is DeMarco VI hier niet zo gelukkig mee. “I can’t just objectify Kiera as this lovey-dovey thing to sell my reords”, stampvoet hij regelmatig. Maar zij accepteren het. Queen Kiki: “It’s reality, man.” King Mac VI:  “Reality bites, dude.” Liefde overwint alles, en ze weten het. Zij leven nog lang en gelukkig.

FKA twigs – Robert Pattinson         

Dit sprookje begint ver voordat ‘Team Edward’ een sociaal geaccepteerd begrip is. Robert Douglas Thomas Pattinson werd geboren in 1988 in het weelderige Engeland om vervolgens uit te groeien tot muzikant, model, acteur en prince charming voor miljoenen tienermeisjes. Twee en een half uur rijden verder groeide de jonge Tahliah Debrett Barnett (AKA. FKA Twigs) op. Een exotische schone met een passie voor dansen en het maken van muziek. Zij ging hier naar de St. Edward’s School. Toeval? Dacht het niet.

Er gaan twee decennia overheen totdat Prins R-patz de zuurstokroze roddelsites vult. Na een ietwat mislukte muziekcarrière onder de naam Bobby Dupea (?),een extreem korte modelklus en flink wat bijrollen in kleine films en series, waar vaak zijn scènes nog eens uit werden geknipt. Ook in de toneelwereld wilde het niet vlotten. In mei 2005 zou hij in een groot stuk spelen, maar hij werd vervangen.

Al met al: een CV vol flops. Tot hij uit tweeduizend mannen werd uitgekozen om dé vampier van de eeuw te spelen. Enkele maanden later sprankelde hij als Edward Cullen in het gigantische filmsucces ‘Twilight’ op honderden bioscoopschermen, hing hij met zijn kleurlensjes boven duizenden bedden van tienermeisjes en had hij verkering met zijn tegenspeelster Kristen Stewart. Niet slecht. Maar dit verhaaltje eindigde niet met een happy ever after. Ook Kristen Stewart timmerde na haar vampiercarrière flink aan de weg, bijvoorbeeld als Sneeuwwitje. Niet lang nadat de opnames begonnen stonden onze favoriete bronnen, de roddelsites, vol met de beruchte foto’s van haar en de regisseur van de film in een auto. Auch. Al snel was Stewart de bad guy in het Robisten (of Krobert) sprookje en werd het boek met een klap dicht geslagen.

En daar kwam onze favoriete R&B-triphop lady met de krulletjes op haar voorhoofd en het spleetje tussen haar tanden om de hoek kijken. Volgens de Hitkrant (en de Glamour en Popsugar) begonnen de twee in augustus samen over straat te paraderen. Het Hollywood Glamour Koninkrijk was er ondersteboven van, want wie is zij überhaupt? Moet onze Meestsexymanterwereld2009 geen celebrity daten? Maar al snel sloten de roddellady’s ook haar in hun hart.

Of dat nou zo’n goed ding was? De camera’s volgen het modieuze stel overal op de globe, van Amerika tot Parijs en van Brussel tot Londen. Ondertussen ontving Twigs digitale kilo’s met haatmail, waaronder van de extreem jaloerse bad guy ex Kristen Stewart. Maar Robert en Tahliah trekken zich hier niks van aan. Hij knijpt haar met opzet in haar achterste in het openbaar, gaan samen sofa’s shoppen en vertellen met twinkelende ogen openlijk over hun slaapkamerleven. Ook viert het badass koppel uitgebreid kerst bij de ouders van Pattinson. En als kers op de taart: papa en mama Pattinson, net als wij, dol op haar.

Terwijl de carrière van Robert Pattinson zich vooral heeft verplaatst naar de kleine filmfestivals verplaatst die van FKA twigs zich naar steeds grotere festivals. En – als wij onze hypermoderne roddelsprookjesboeken moeten geloven – verplaatsten zij zich samen naar een paleisje in Londen. Hopelijk gaat dit stel een eind goed, al goed tegemoet, ze verdienen het. (#TeamFKAPattinson)

Sky Ferreira – Zachory Cole Smith
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ja, ze heet écht Sky Ferreira. Een naam als van een Latinaprinses. En zo groeide zij ook op. Met een Braziliaans-Portugeze vader en een Amerikaanse moeder ontpopte de jonge Sky in Venice Beach tot een eigenwijze, muzikale chica. Haar oma nam de opvoeding voor het grootste deel over van haar drukke ouders – et voilà – daar was de muzikale inspiratie van Ferreira. Haar oma was de haarstyliste van Michael Jackson en Sky heeft hem dan ook meer dan eens in een van zijn vele huizen gelogeerd. Al op haar vijftiende groeide zij uit tot een ware Tumblrdiva, fashion icon, model en muzikante. Maar dat is niet hoe zij naam heeft gemaakt.

Na een tijdje in de undergroundscene te hebben bewogen met haar elektropop, regelmatig voorbij te komen met haar uitdagende ouftits, gebleekte haren in diverse sociale timelines en een paar modellenklusjes te hebben gehad kwam ze Zachory Cole Smith tegen. De acht jaar oudere badboy die bovendien de man is achter DIIV en de voormalig gitarist  van Beach Fossils. Naar verluidt was het liefde op het eerste gezicht.

Het stel werd vaak samen op straat, bij concerten en op rode lopers gespot. Zachory hielp Sky met haar muziek schrijven en nam samen met haar een video voor Omanko op. Daarnaast traden ze regelmatig samen op, bijvoorbeeld op de Elliott Smith herdenking waar zij samen een nummer van hun gezamenlijke held coverde. Ze waren het indiedarlingkoppel waar alle fans tegenop keken. Hun kledingstijl, hun state of mind en uiteraard hun muziek. Maar het romantische sprookje dat ieder jong meisje in gedachten heeft als ze aan ‘verkering’ denkt was het beslist niet.

In de ochtendgloren van 14 september 2013 werd hun relatie, carrière en strafblad in één klap een stuk minder schattig. Na een paar keer door rood gereden te hebben werd de koets van het stel aangehouden door de politie. Smith werd meteen gearresteerd omdat hij geen rijbewijs had, vervolgens werd alle bagage doorzocht en werden er grote aantallen heroïne en ecstasy gevonden.

Het was gedaan met het voorheen nog enigszins onschuldige imago van de twee. DIIV werd voortaan geassocieerd met een crimineel verleden.  Maar dat was niet waar Smith zich zorgen over maakte. “I’ve fucked up my girlfriends life!”, jammert hij in meerdere interviews. “Her career got really fucked up because everybody thought she was a drug addict, which she’s absolutely not. That’s the worst part of it for me, that I really fucked her over.” Toch gingen ze samen romantisch op date naar een afkickkliniek.

Eenmaal clean werd het koppel nauwelijks meer samen gezien. Wel trad Sky steeds meer op de voorgrond. Zo werd zij bekend bij het ‘mainstream’ publiek als supportact van Miley Cyrus op haar Bangerztour die vandaag precies een jaar geleden van start ging. Sindsdien lijkt Cyrus ook haar beste vriendin te zijn.  Of Zachory Cole Smith en Sky Ferreira nog samen zijn? Wie zal het zeggen. Een sprookje to be contuined.

Yes, we hebben er een indie-supergroep bij! The Snow is het nieuwe wapenfeit van het Captured Tracks-label (onder andere bekend van Mac DeMarco), DIIV en The Soft Moon.

Verwachting
The  Snow, bestaande uit Beach Fossils‘ Dustin Payseur, Jack Tatum van Wild Nothing en Holograms‘ Andreas Lagerström. Eén van de vruchten die deze samenwerking heeft afgeworpen is Memory Loss, welke precies zo klinkt zoals je kan verwachten van een dergelijk drietal. Jack Tatum vertelt er overigens het volgende over.

Warme deken
Memory Loss voelt als een warme, grijze Dream Pop deken die een klein beetje kriebelt door de raffelende shoegaze-randjes. Met constante drumpartijen, vloeiende en melodieuze baslijnen, genoeg echo op de gitaren en Langerström’s Curesque zang is het een heerlijk compact liedje geworden. Een klein minpuntje is dat de warme waas nog niet eens drie minuten duurt, maar gelukkig hebben we daar de repeat-knop voor.

 
Captured Tracks brengt Memory Loss officieel op 7” uit op 19 april tijdens Record Store Day, waarvan de  b-kant Joy of Life heet. Zet meteen even bij 20 maart in je agenda dat om 19:00 alle nog onaangekondigde unieke RSD-releases tegelijkertijd bekend worden gemaakt.

Nu DIIV-frontman Zachary Cole Smith voorlopig nog wel het label coke-koerier opgespeld zal hebben, zijn daar gelukkig onze eigen Nijmeegse  indie-darlings van Mountain States. Eerder kwam de single El Sombrero al voorzichtig naar buiten, en dit nummer blijkt ook direct het hoogtepunt te zijn op de EP die in december het licht zag.

Klein juweeltje
Mountain States valt met het nummer SKY gelijk met de deur in huis. Een lang intro met pakkende popmelodieën, een sausje van rauwe,  fuzzy gitaren en een vleugje western. De dreampopband voegt daar een dromerig stemgeluid aan toe (daar is het DIIV-linkje) en zorgt voor een korte, maar fijne luistersensatie. Home, met jagende drumriffs en Jura, dat begint met het geluid dat ik me voorstel bij een brullend dinosaurusspeeltje, doen denken aan Amerikaanse bands als Beach Fossils, Wild Nothing en Real Estate. El Sombrero, het liefdesliedje waar elk meisje van droomt, blijft echter het hoogtepunt. Dromerig en lief, bijna aandoenlijk. Nederland is een klein juweeltje rijker. 

Tekst: Admiraal Oosterbroek
Foto’s: McKlin

Een klein jaar geleden interviewde The Daily Indie de mannen van DIIV voor een mooie cover story. En nog steeds is Zachary Cole Smith op zegetocht met zijn smakelijke shoegazepop met overdadige gitaarreverbvulling. De destijds beloofde EP is er nog niet, maar voor nu voldoen de liedjes van ‘Oshin’ ruimschoots. De frontman draagt een oversized tenue waar de overige bandleden prima bij in zouden passen. Gesmeerd speelt DIIV de set door. De gitaarmuren laten gelukkig ruimte voor het fijne toetsenwerk en de tweestemmige zang. De toehoorders zijn erg enthousiast, wat zichtbaar wordt in de moshpit tijdens Doused. ‘Have fun! Do drugs! Bye!’ zijn de woorden waar Smith mee afsluit. De plezierige bedwelming van zijn band is voorlopig nog niet uitgewerkt.

Dours hoofdveld is immens. De weg er naartoe glooit omlaag en geeft een magistraal uitzicht op de legioenen muziekminnaars. De zon aan de kim neigt naar rood. Niets nieuws onder die zon, maar wel heel lekker: de reggae van oudgediende U-Roy. Eenenzeventig jaren jong en nog steeds klinkt zijn stem onvermoeid vitaal. Rootsreggae op z’n best. Voor een moment is Jamaica dichterbij dan het lijkt, liedjes volgens popstramien en U-Roy blijft benadrukken dat Jah en hij erg veel van de mensen houden. Als dat werkelijk zo is, neemt hij een volgende keer een blazerssectie mee. Onze muzikale horizon wordt er niet breder van, maar het moet voor de zon een genoegen zijn zo onder te gaan.

Van freakfolk-beweging ‘Eternal Children’, waar ook CocoRosie en Anthony van de Johnsons deel van uitmaken, komt Devendra Banhart de schoonheden van zijn nieuwe plaat ‘Mala’ laten horen. Opvallend veel volk is toegestroomd. Banhart laat een kwartier op zich wachten, maar zijn mooie kalmte en sympathieke kop doen enige suggestie van arrogantie snel vergeten. De subtiliteit van zijn jongste album komt ook live tot zijn recht. Merci, Devendra.

De tent omtoveren tot club: Simian Mobile Disco doet het. Aan weerszijden van een tafel deejayen de twee er lustig op los. Met een voornamelijk analoog instrumentarium bouwen ze vlot hun kneiterdansbare tracks op. Voor een elektro-act weten de heren een interessante performance neer te zetten. In de eivolle tent is er niet altijd begrip voor als een volgend ‘liedje’ met een flink lager aantal beats per minute begint. Slim verwachtingsmanagement is het. De laatste tien minuten zijn van een massieve intensiteit. Verschillende thema’s ontmoeten elkaar telkens op het juiste moment. Deze knoppendraaiers bewijzen dat een climax ook uit heel veel climaxen kan bestaan.

Met zijn stem en een loopstation bouwt Dub FX zijn liedjes op. Dat is knap, maar met een hele reeks van dit soort werkjes achter elkaar weet hij de aandacht niet vast te houden. Aan de dynamiek binnen zijn tracks schort nog wel wat. Misschien moet hij maar eens in de leer gaan bij Maask.

Als avant-garde nog een voorhoede heeft, dan is dát de habitat van Flying Lotus. Zijn potpourri van opgefokte elektro en wonderlijke composities bekoort. Tussen twee bijna doorzichtige schermen staat de imposante Afro-Amerikaan. Op de schermen een schouwspel van spectaculaire visuals. Af en toe neemt Flying Lotus de microfoon ter hand om een riedeltje te rappen. Lotus’ ingrediënten zijn mysterieus, de bereiding ervan een raadsel, maar wat hij serveert is verbluffend goed.

Of Venetian Snares ook zo’n eclectische kok is, valt moeilijk te beoordelen. De langharige uitvinder van de breakcore brengt een set die met ridicule snelheid je hersenkwabben verdeelt en opnieuw rangschikt. Drum ’n bass die iedere seconde over zichzelf buitelt, struikelt; geen maat is hetzelfde. Venetian Snares is een professor die pure wetenschap laat horen. Van een hogere orde. Hij overschrijdt iedere grens van wat nog dansbaar is.

Wél goed te behappen en zelfs retelekker is de set van Flume. De vriendelijke Australiër staat voor een LED-scherm waar toffe beelden zijn fijne R&B-georiënteerde dansliedjes versterken. Er zit een bak soul in, stoterige hiphopbeats en veel fijne melodie. De zaal slaat op tilt bij ‘Holdin On’ en ‘Insane’. Soms ramt Flume op een drumpad; een fijne toevoeging aan het toch wat statische gebeuren op het podium. De midtempo vibe past perfect in de klamme nacht. Een adembenemende verademing.

Een zwerftocht langs de tenten, ver na middernacht, levert een overdosis wauwelende bassen van het terminale genre dubstep op; overduidelijk tijd om de lokroep van de slaap te beantwoorden.

GALLERY

Van 18 t/m 21 juli gaan het festivalterrein weer open! Het alternatieve en qua genre altijd zeer uiteenlopende Belgische festival Dour is ook dit jaar zeker niet te missen. Met het feit dat het festival 25 jaar bestaat, het motto 5 Days Of Love And Alternative Music draagt, de speciale Douravaan voor ons Hollanders, dat ze speciale bar met speciaalbiertjes hebben en dit jaar weer een beresterke line-up heeft, is dit toch wel een festival waar je zeer zeker bij wilt zijn.

200+ bands
Met meer dan 200 bands die over zeven podia zijn verdeeld kun je je weken van tevoren heerlijk verlekkeren aan ’t blokkenschema, waarin ontzettend veel nieuwe artiesten en genres te ontdekken zijn, maar ook een hoop bekende en ‘die had ik altijd al graag een keertje live willen zien’ bands. Er is voor elk wat wils in de zuidelijke festivalweides deze zomer.

Line-up
Zullen we dan maar eens voorzichtig door het schema lopen? Te beginnen met de donderdag, wat denk je van Yeah Yeah Yeahs, Bonobo, The Horrors, White Denim, Raketkanon, The 1975 en Gold Panda. Lekker ingekomen gaat de vrijdag verder met artiesten als The Vaccines, Mark Lanegan Band, Sub Focus, Four Tet, Dan Deacon, Fritz Kalkbrenner, Darwin Deez, Nathan Fake, Jacco Gardner, Cashmere Cat en Darkstar. Als je er dan echt lekker in bent gekomen spelen op de zaterdag o.a. Flying Lotus, Anti-Flag, Suuns, Simian Mobile Disco, DIIV, The Joy Formidable, Flume, Mykki Blanco en Sinkane. Waarbij je hem op de zondag af kunt ronden met The Smashing Pumpkins, Klaxons, And So I Watch You From Afar, Thee Oh Sees, Two Gallants, Concrete Knives, Young Rival en Holograms.

Voor de gehele line-up check je de site hier: http://www.dourfestival.be/nl/lineup/
Op Spotify zijn ook meerdere playlists te vinden, waaronder deze: http://spoti.fi/126z4fn
Voor algemene informatie: http://www.dourfestival.be/nl/info/