Elephant Stone doet een King Gizzardje op Land Of The Dead

Wij zijn al jaren fan van Elephant Stone. De afgelopen tien jaar bracht de band uit Montreal braaf en gestaag vijf platen uit, stuk voor stuk vol met aangename psychedelica. De ene keer wat poppier (debuut The Seven Seas, 2009), dan weer loom en broeierig (The Three Poisons, 2014), dan weer wat dansbaar (Ship Of Fools, 2016). Maar zoals nieuwe single Land Of The Dead hoorden we de band nog niet eerder.

De start is vertrouwd: Land Of The Dead begint met sitar-intro. Het Indiase instrument is altijd al een graag geziene gast in de muziek van Elephant Stone – frontman Rishi Dhir heeft dan ook Indiase roots. Het voorzag Elephant Stone’s platen altijd van een aangename, lome, broeierige sfeer. Dan weer traag voortsjokkend, als een colonne olifanten in een zinderend hete woestijn, dan weer moeiteloos overschakelind naar denderende psychrock.

Elephant Stone werd dan ook niet zelden bestempeld als een wat exotischer variant van Tame Impala, zeker na de elektronisch aandoende laatste plaat Ship Of Fools, die eenzelfde ontwikkeling liet zien als Tame Impala’s Currents van het jaar daarvoor. Ship Of Fools kreeg zelfs een house-zusje, Remix Of Fools.

Maar wie dacht dat Elephant Stone daarmee een voorspelbaar nieuw pad was ingeslagen, komt bedrogen uit. Na de sitar-intro gooit Land Of The Dead agressieve hardrockriffs en gejaagde gillende solo’s als een knuppel in het hoenderhok. De band klinkt plotseling dreigender dan we ze ooit hoorden en de track zou niet misstaan op een plaat als Murder Of The Universe van King Gizzard & The Lizard Wizard. Sterker nog: we krijgen die associatie nauwelijks uit ons hoofd. Ook het apocalyptische thematiek van het nummer doet sterk aan de Australiërs denken: ‘Goodbye blue skies, so long, clean air, do you even care?’

Anderhalve minuut duurt het, dan keert het nummer met een slaperig outro terug naar vertrouwder wateren. Welke sound precies de voorbode is van Elephant Stone’s zesde album, dat volgend jaar moet uitkomen, blijft dus nog wat in het midden. Maar dat Dhir en co vooralsnog op de bandwagon van apocalyptische hardrock zijn gesprongen, maakt deze track wel duidelijk.