ALBUM REVIEW: Elephant Stone – Ship Of Fools

Soms krijg je een plaat voor je kiezen waarbij je  je hardop afvraagt: hoe komt het dat deze lui nog niet huge zijn? Voor ondergetekende is Elephant Stone een act in die categorie. De door Rishi Dhir aangevoerde psychformatie timmert al sinds 2009 aan de weg, maar de grote doorbraak laat nog altijd op zich wachten. 

Hun nieuwste plaat heet Ship Of Fools en slaat een iets meer elektronische weg in dan voorganger The Three Poisons uit 2014. De Canadezen zijn met hun tijd meegegaan, want met opener Manipulator – een song over massahysterie en invloed van de media – wordt meteen de toon gezet. Het album dendert lekker voort en staat bol van de electrobeats en schurende, overversterkte gitaren. Rode draad in het geheel is steeds de stem van Rishi Dhir, die bij vlagen erg doet denken aan Tame Impala’s Kevin Parker. Al snel ontsporen de tracks, zoals in de laatste minuut van Cast The First Stone, en toont de band aan dat ze naast ijzersterke liedjes ook niet vies zijn van een stevige freakout.

Na deze meltdown treffen we het balladachtige Photograph, dat het een stuk rustiger aan doet en met zijn zoete melodieën uitnodigt tot meezingen. De oosterse instrumenten zijn ook weer terug op Ship Of Fools, met zorg verwerkt in de Brian Jonestown Massacre-achtige soundscapes die de band nog altijd regelmatig uitrolt. Verder horen we onder meer Run, Sister, Run, dat in de laatste anderhalve minuut verrast door van een lome chill-outtrack te transformeren in een beat die de losse grooves van de Happy Mondays in herinnering roept. Zelfs Alex Maas, vocalist en gitarist van The Black Angels, maakt een cameo in het krautrockachtige The Devil’s Shelter.

Elephant Stone heeft met Ship Of Fools misschien wel de (tot nu toe) beste plaat uit zijn carrière gemaakt, die qua creativiteit en vakmanschap nauwelijks onderdoet voor de populairdere generatiegenoten van Tame Impala. Dit album verdient je aandacht.